To feel or not to feel?

Αστείρευτο πάθος; Σίγουρα. Ηδονή; Σίγουρα. Αναπάντεχη απόλαυση; Σίγουρα.
Αισθήσεις που με κλειστά τα μάτια αντέχω, επιθυμώ, προσμένω. Η λαγνεία είναι δεδομένη. Απαιτώ κάθε άγγιγμά, κάθε χάδι σου, κάθε ανάσα στο κορμί μου. Το δέσιμο, η επικοινωνία, η χημεία μας μπορούν να με παρασύρουν στο πιο ηδονικό μεθύσι.

(Επερασαμ' όμορφα, όμορφα, όμορφα. Επερασαμ' όμορφα ετούτη τη βραδιά. Και ένα ικανοποιητικό αντίο το επόμενο πρωί...

 Τι; Όχι; Όχι, δεν έγινε έτσι;

Αλίμονο! Θαρρώ πως δεν υπήρχε περίπτωση η ονειροπόλος να μείνει εκτός δράματος και εξέλιξης πηγών δημιουργίας. Απ την αρχή λοιπόν.

Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά, τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά...

Τι; Ούτε έτσι; Μα τα γένια του Μέρλιν!)

Όμως, ο πόθος έρχεται δεύτερος. Αν ήταν μόνο αυτος, θα συνέχιζα αμέριμνη τη συνηθισμένη ζωή μου. Βουτηγμένη ολοένα και περισσότερο στον κυνισμό μου, κλειδαμπαρώνοντας κάθε υπόνοια ελπίδας συναισθήματος στις πιο βαθειές μου σκέψεις, θα περπατούσα χαμογελαστή στο δρόμο, θα κατέβαζα ξένοιαστα κούπες κρασί με την παρέα, θα αντάλλαζα καθημερινότητα με φίλους και θα δημιουργούσα όμορφα μελαγχολικές ιδέες στο χαρτί αποτυπώνοντας την Τζίνυ του χθες και την Τζίνυ του σήμερα, που ελπίζει αλλα δεν περιμένει.... Και αύριο; Τι θα γίνει με την επιθυμία του αύριο;

Καλησπερίζω το πολυπόθητο συναίσθημα! Δεν ικέτεψα γι αυτό, δεν έκλαψα, δε σπαράξα. Συμφιλιωμένη με τη μοναξιά μου, βρέθηκα να μετράω της πιθανότητες ύπαρξης τέτοιου έρωτα. Άνετη με τη ζωή και άξια ευτυχίας, καλοδέχτηκα το διαφορετικό. Και ήταν όμορφο πολύ. Τόσο γλυκό, ξεχωριστό, ιδιαίτερο και ταιριαστό βγήκε παραμύθι απ' το πιο ιδανικό μου όνειρο. Και άρχισε να τρέφεται και να γιγαντώνεται, όσο κι αν η δομημένη άποψή μου γι αυτό προσπαθούσε να  το απαγορεύσει ή έστω να το αποφύγει.

Εδώ ανακαλύπτω το πρόβλημα ή τη λύση όλων των σκέψεων μου. Μαζί με την εμπιστοσύνη τα τείχη άρχισαν να γκρεμίζονται και οι μάσκες να πέφτουν. Κρυφές ή ακόμη ανέλπιστες επιθυμίες ξεκλειδώνουν τις πόρτες και αναδύονται στην επιφάνεια. Μαζί με αυτές ανοίγουν και τα μάτια, πλημμυρίζουν με συναίσθημα, τόσο εύκολα, πλέον τόσο απλά.

Δεχόμενη το γλυκό αυτό συναίσθημα, έδωσα την ευκαιρία σε όλα τα συναισθήματα να επιστρέψουν στη ζωή μου, να εμφανιστούν στα μάτια μου, στην καθημερινότητά μου. Ερωτεύομαι πάλι πτυχές του εαυτού μου που είχα κρύψει για να προστατευτώ από την απουσία πνεύματος του κόσμου, τις οποίες ξετρυπώνεις και φέρνεις στο φως! Και τι φως...ζεστό, απαλό, τρυφερό στην επαφή του με το δέρμα. Τόση ομορφιά πάντα φανταζόμουν, αλλά ποτέ δεν περίμενα.

Ρωτάω, λοιπόν, τον εαυτό μου πόσο θα αντέξει χωρίς τα τείχη και τις άμυνες του; Γιατί δεν είναι μόνο η διόλου απίθανη πτώση απο κάτι τόσο η υψηλό και εκλεκτό που όλο και δυναμώνει, είναι η συνύπαρξη με τα χαστούκια της ζωής. Θετική ή αρνητική η παρουσία του συναισθήματος;

Η απάντηση που παίρνω είναι μία και σωτήρια. Καλύτερα μια ζωή νιώθοντας, παρά μια ζωή αγνοώντας.

Κι αν κάποτε, καρδούλα μου, οι δρόμοι μας χωρίσουν, σ' ευχαριστώ που έκανες τις κερασιές να 'νθίσουν. :)
Στοργική και μαγική μου αγάπη, θα στο χρωστάω αεναώς.

Γατάκι!

Εμπνευσμένη από Το Παπάκι, σε στίχους και μουσική του Ν.Άσιμου, όπως το ερμήνευσε η πολυαγαπημένη μου Τ.Τσανακλίδου, αποδίδω/εκφράζω τη δική μου εκδοχή! Κάθε τραγούδι, κάθε μελωδία, κάθε στίχος μας γεννά διαφορετικά συναισθήματα τον εκάστοτε χρόνο. Αν και υπερλατρεύω το συγκεκριμένο τραγούδι και όλη τη γλυκόπικρη μελαγχολία του, ένιωσα την ανάγκη να δημιουργήσω έναν πιο αισιόδοξο στίχο για τη μαγική αυτή μελωδία!

Έχω ένα γατάκι να μου κάνει νιαρ
να μου κάνει νιαρ, νιαρ, νιαρ
Κι ένα πιθηκάκι που όλο με κοιτά
που όλο με κοιτά γλυκά

Κι είν' η ζωή τόσο πικρή αν δε με φιλάς
αν δε με φιλάς εσύ
Κι είν' η ζωή τόσο πικρή αν δε με φιλάς
αν δε με φιλάς εσύ

Ίσως και να κρύβω όσα θέλω να
όσα θέλω να σου πω
Μα μη μου φοβάσαι σαν με έρωτα
σαν με έρωτα κοιτώ

Κι είν' η ζωή τόσο μικρή αν δε με κοιτάς
αν δε με κοιτάς εσύ
Κι είν' η ζωή τόσο πικρή αν δε με φιλάς
αν δε με φιλάς εσύ
Κι είν' η ζωή τόσο μικρή αν δε μ' αγαπάς
αν δε μ' αγαπάς εσύ...



Αφιερωμένο στον έρωτα!
 

Κάτι να ραγίζει

Προσπαθώ να συνθέσω εύλογα τις σκέψεις μου και να αποφύγω την υπερβολή. Ίσως να είναι ακατόρθωτο κάτι τέτοιο, αλλά θα δοκιμάσω μήπως εκπλήξω τον εαυτό μου.

Μπορεί μία επιστήθια μαχαιριά (woops, challenge forfeited) να έρθει αλήθεια σε τέτοιο επίπεδο έκπληξης, ώστε να χάσεις τη γη κάτω απ τα πόδια σου; «Μάλλον όχι!» απαντούσα μέσα στην κυνική απόρριψη για τη χολυγουντιανή υπερβολή. Οι πεποιθήσεις μας έρχονται για να μας χλευάσουν. Ειδικά, όταν φίλος σου ρίχνει ένα τόσο δυνατά εγωιστικό χαστούκι. Το χειρότερο, όμως, έρχεται όταν γνωρίζεις τον άλλον και κατανοείς τον τρόπο, το λόγο και την προοπτική με την οποία οι λέξεις του τρυπούν πιο βαθειά, πιο φρικτά απ το κοφτερότερο ξίφος. Η αντίληψη της απουσίας πίστης και υποστήριξης, είναι ίσως η μεγαλύτερη απογοήτευση που έχω γευτεί. Όμως δε θα καταγράψω ούτε θα εξιστορήσω το πρόσφατο προσωπικό μου σοκ πάνω στη φιλία (αναφερόμενη σε ένα ολοκαίνουριο βαθμό έκπληξης)! Αντίθετα, θα παραθέσω τις ιδιαίτερα απλές (ίσως αφελείς, εξιδανικευμένες, ονειροπόλες) σκέψεις μου για τις ανθρώπινες σχέσεις και συγκεκριμένα το κεφάλαιο της υποστήριξης. Δε θα μπω στη διαδικασία να αναφερθώ στους ‘καλούς’ ή ‘σωστούς’ φίλους, καθώς θεωρώ ότι η λέξη και η έννοια φίλος τα συμπεριλαμβάνουν φυσικά.

Τα πράγματα είναι απλά. Οι φίλοι δεν οφείλουν, δεν υποχρεούνται, δεν πρέπει, αλλά είναι αναγκαίο να έχουν αυθόρμητα ένα είδος σωκρατικής σκέψης όσον αφορά την προσφορά συμβουλών. Είναι αναγκαίο να αφαιρούν όσον είναι δυνατόν της προσωπικές τους πεποιθήσεις ή τον εγωισμό τους και να συμβουλεύουν έχοντας στο μυαλό το καλό για τα αλλομήτρια αδέρφια τους. Όχι απαραίτητα αυτό που οι ίδιοι θεωρούν το καλύτερο, αλλά αυτό που είναι όντως εποικοδομητικό για το συνομιλητή τους. Δεν είναι συνετό να ξεφουρνίζουν άμεσα απόλυτα (ορισμένες φορές παράλογα) και επικριτικά τις απόψεις τους. Δεν βοηθά κανέναν απ τους δύο κάτι τέτοιο. Αν υποθέσουμε ότι η έννοια φίλος προϋποθέτει και κάποια μεγάλη χρονική περίοδο γνωριμίας των δύο, λογικό αυτός που κάθεται απέναντι σου να ξέρει τις απόψεις σου πάνω σε έναν ευρύ αριθμό θεμάτων. Το να παραθέσεις άλλη μία φορά την προσωπική σου γνώμη πάνω σε κάτι δεν είναι συμβουλή, δεν είναι καν διάλογος. Αντίθετα, το αναγκαίο για την ευημερία του φίλου είναι η μαιευτική μέθοδος. Όταν ο φίλος χρειάζεται τη βοήθειά μας, είναι άσκοπο να ξεφουρνίσουμε απλά την άποψή μας. Σκοπός μας είναι βοηθήσει να καταλάβει ο ίδιος τη λύση του προβλήματος. Το καλύτερο, λοιπόν, που μπορούμε να κάνουμε είναι μέσα από ερωτήσεις όπως «Εσύ πώς αισθάνεσαι γι αυτό;», «Και πώς νομίζεις ότι θα εξελιχθεί;», «Έχεις σκεφτεί το χ,ψ ενδεχόμενο;», «Αν έκανες και αυτό μαζί με το άλλο;», «Είναι κάτι που θεωρείς ότι θα σε ευνοήσει;» κλτ, κτλ, κτλ, να σκεφθεί ποια είναι η πορεία που ο ίδιος θέλει να ακολουθήσει και όχι, απαραίτητα, εκείνη που θα θέλαμε εμείς. Δε θα διακόψουμε τη ροή της σκέψης του και στο τέλος θα παραθέσουμε με ήπιο τρόπο τη δική μας συμβουλή, και όχι θέση, επί του θέματος. Είναι σημαντικό να βοηθάμε το φίλο μας να γίνει ο καλύτερος εαυτός του και να τον ωθούμε να εξελίσσεται. Ο φίλος πρώτα ας βοηθήσει και ύστερα ας νουθετήσει.

Επίσης, είναι ζωτικής σημασίας ο φίλος να μην κατακρίνει και να μην κριτικάρει. Επαναλαμβάνω πως δεν είναι κάτι που ‘πρέπει’ ή που θα έπρεπε, είναι κάτι που έρχεται αυθόρμητα, είναι κάτι που απλά ‘είναι’. Αν μπορούμε να αφήνουμε στην άκρη τις προσωπικές μας πεποιθήσεις και να υποστηρίζουμε πραγματικά τον άλλον, έχουμε ικανοποιήσει πλήρως, όχι τις υποχρεώσεις, αλλά τα θέλω, τα πιστεύω και την ουσία της έννοιας φίλος.

Τέλος, οι προσωπικές εμπειρίες του φίλου είναι αναγκαίο να εμπλουτίζουν και όχι να κατακεραυνώνουν ή να αποθαρρύνουν. Με οδηγό πάντα την ευημερία του φίλου, ας αφήσουμε στην άκρη την οδύνη ή την επιτυχία δικών μας εμπειριών και ας τις μετατρέψουμε σε εποικοδομητικό θεμέλιο πιθανοτήτων, ώστε να χτίσει ο φίλος κάτι καινούριο, όχι με το σχέδιο της ζωής μας, αλλά με της δικής του. Απλά να έχει υποσημειώσεις/βοηθήματα δίπλα στα μπετά και τα υδραυλικά για τυχών απρόοπτα (θετικά ή αρνητικά).

Όλα τα παραπάνω, σημαίνουν φίλος. Όταν έχεις δίπλα σου έναν τέτοιο άνθρωπο, δε νιώθεις μόνος, δε νιώθεις αβοήθητος, δε νιώθεις ακατανόητος. Γνωρίζεις πως κάποιος σε στηρίζει και πιστεύει σε σένα, μερικές φορές περισσότερο απ όσο εσύ. Υπάρχει μεγαλύτερο βάλσαμο, μεγαλύτερη αγαλλίαση για την ανθρώπινη ψυχή απ την προσφορά, την αποδοχή και την ανταπόδοση της ανιδιοτελούς φιλίας; 

Σίγουρα οι άνθρωποι και η ζωή είναι απρόβλεπτοι. Το σοκ έρχεται εκεί και όταν δεν το περιμένεις. Μα προτιμώ να πιστεύω στην ωριμότητα και την καλοσύνη στις ψυχές των ανθρώπων κι ας απογοητεύομαι συνεχώς, παρά να αμφιβάλλω και να αποδοκιμάζω συνεχώς την κοινωνία που ζούμε με κίνδυνο να χάσω το ένα, το σπάνιο, το ιδιαίτερο μικρό θαύμα ανάμεσα στις χιλιάδες κατάρες. Αν η καρδιά για να ψηλώσει πρέπει να πονέσει, εγώ θα έχω τις παραπάνω σκέψεις ως οδηγό κι ας δεχτώ όλα τα χτυπήματα και την απογοήτευσή που έχουν να προσφέρουν η ζωή και οι άνθρωποι. 

Κι αν τα χρόνια και η ρήξη στις σχέσεις προσπαθούν να με χλευάσουν αποδεικνύοντάς μου πως τίποτα δεν είναι σίγουρο ή δεδομένο και πώς όλα ραγίζουν σαν κρύσταλλα, εγώ πεισμώνω ακόμη περισσότερο και συνεχίζω να δίνω όλο μου το είναι στη διατήρηση και την εξέλιξη των σημαντικότερων πραγμάτων στη ζωή μου.

Υ.Γ. «Η φιλία δεν είναι απαραίτητη, όπως δεν είναι η φιλοσοφία ή η τέχνη. Δεν έχει αξία για την επιβίωση. Περισσότερο, είναι ένα από εκείνα τα πράγματα που κάνουν την επιβίωση να αξίζει.» ~C.S.Lewis~

Αφιερωμένο στο φίλο, Χρήστο! :)

Είναι μεγαλοδύναμος ο αργιλές, φίλε Δαυίδ

Ώρες ώρες νιώθω πως με καταλαβαίνουν μόνο οι διαδικτυακοί, ιστολογιακοί φίλοι μου. Με χαροποιούν πραγματικά οι απαντήσεις, οι συμβουλές και οι ευχές σας. Ορισμένοι μου φέρνουν δάκρυα συγκίνησης στα μάτια. Είναι δάκρυα περηφάνιας. Περηφάνια που έχω επιλέξει τόσο μαγικούς ανθρώπους να μοιράζομαι τις σκέψεις, τις ανασφάλειες, τις αδυναμίες και τα συναισθήματά μου.
Όμως, έχεις ντέρτια, τέλος.- Θέλεις κάποιον δικό σου να σε καταλάβει. Όχι απαραίτητα να σε παρηγορήσει, απλά να είναι εκεί τη στιγμή των δυσκολιών σου,. Αυτό για μένα, που είμαι πολύ ψωροπερήφανος και κλειστός άνθρωπος, ακόμη και με τους ανθρώπους που θεωρώ σιαμαίους, είναι κάτι σχεδόν απίθανο. Η σχέση που γεννάται, όμως, σε αυτήν την απρόσωπη και ευάλωτη φάση της ζωής μου...ω, Θεέ μου, μεγαλοδύναμος ας είσαι, ώστε να ανάψω μια λαμπάδα στο μπόι των νυχτερινών μου συντέκνων.
Θα μπορούσα αυτή τη νύχτα να εμπνευστώ μια ανάρτηση, ένα κείμενο, μια ιστορία από τα συμπαρομαρτούντα των σημερινών γεγονότων. Δε θα το κάνω. Νιώθω πως ό,τι μου φέρνει κρίση και ζεστό νερό στις άκρες των ματιών μου, όχι ότι δεν είναι άξιο απαθανάτισης, αλλά τώρα με αδειάζει. Είναι η αφορμή και όχι αυτό που θα μείνει. Η μοναξιά, ο πόνος, η σκέψη και το ντουμάνι του αργιλέ μοιράζονται καλύτερα με τους δικούς σου ανθρώπους. Γιατί όταν φουντώσει ο αργιλές, πρέπει ο Θεός να στείλει τους αγγέλους για να με νανουρίσουν. Οι άγγελοι της στιγμής, επουράνιοι, από μηχανής και πάντα την ώρα που πρέπει, εμφανίζονται για να φουντώσουν τον καπνό στα χείλη και να σου υπενθυμίσουν ότι η ατελείωτη πώρωση, το δόσιμο, το πάθος και η ταύτιση έρχονται με την καλή παρέα.
Θεέ μου μεγαλοδύναμε
που `σαι ψηλά εκεί απάνω
ρίξε λιγάκι τουμπεκί,
Θεούλη μου
στον αργιλέ μου απάνω

Ανάμεσα στης εκκλησιάς
τις αψηλές καμάρες
ανάβαμε τις λουλαδιές,
Θεούλη μου
σα να `τανε λαμπάδες

Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα
με τ’ άσπρα του τα γένια
τραβάω μία ντουμανιά,
Θεούλη μου
ξεραίνεται στα γέλια

Κι όταν ανάψει ο αργιλές
κι έρθουμε σε ντουμάνι
στείλε όλους τους αγγέλους σου,
Θεούλη μου
να πουν το νάνι νάνι



Αφιερωμένο στη Ντένια και το Δαυίδ, συνοδοιπόροι στο αίσθημα.

Παράταση...

Ποιος στο τέλος θα νικήσει και ποιος θα πει το πιο όμορφο ψέμα;

Αρχικά ένιωσα μια αδιαφορία. Στη συνέχεια το σκέφτηκα και εκνευρίστηκα. Μετά το ανέλυσα και ξενέρωσα. Στο τέλος, απλά ένιωσα πληγωμένη. Τι περίμενες να αισθανθώ, δηλαδή; Όμορφη, έξυπνη, πετυχημένη, ποθητή; Μάλλον, λογική και συνετή, θα έλεγα. Ίσως είμαι όλα αυτά και συνάμα τίποτα απ τα παραπάνω. Είμαι ασυμπλεγματικός, άνετος, συμπονετικός και γεμάτος κατανόηση άνθρωπος. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι συμφωνώ με όσα πιστεύεις. Υποστηρίζω το δικαίωμά σου στη διαφορετικότητα και ειλικρινά δε σε κατακρίνω ούτε σε παρεξηγώ. Όμως πόσο αδιάφορη μπορώ να νιώθω; Θέλεις δίπλα σου έναν άνθρωπο γεμάτο απαξίωση και μηδέν ουσία; Λυπάμαι, αλλά δεν είμαι έτσι, λάθος επιλογή. Δεν είμαι φτιαγμένη από πέτρα. Ό,τι πεις δε σκάει σαν το κύμα στο βράχο και την επόμενη στιγμή έχει χαθεί. Έχω μερικά κάποια συναισθήματα. Θα σε καταλάβω, δε χρειάζομαι να επεξηγηθούν  ή να δικαιολογηθούν οι επιλογές σου για να αισθανθώ καλύτερα. Είμαι υπεράνω αυτού. Όμως, η πληγή ανοίγει.

Σε είχα εχθές και σε σήμερα σε χάνω.

Δόξα τα θεία, ξεχειλίζω υπομονή. Θαρρώ πως το εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο. Ίσως γι αυτό ταιριάζουμε, ίσως γι αυτό με θες, επειδή σε κατανοώ, δε σε παρεξηγώ και αλληλεπιδρούμε. Το σκωτσέζικο έχει όρια, όμως, λουκουμάκι. Ο αέρας ψάχνει τον αέρα. Ο ταξιδευτής ψάχνει τον τρελό συνοδοιπόρο. Παρ όλα αυτά, πρέπει κάποια στιγμή να αποφασιστεί ένα σχέδιο πορείας. Διαφορετικά, ας αποφασίσουμε πως δε συμφωνούμε και ας διαλέξουμε διαφορετικό δρόμο. Το ποιος θα φτάσει πρώτος δεν έχει σημασία, αφού θα πορεύουμε χωριστά. Η Ιθάκη πρέπει να είναι μία και το ταξίδι απολαυστικό, γεμάτο μπαχάρι και θυμάρι, αρισμαρί και μέλι,  περιπέτειες και δράκους που βγάζουν φλόγες, όνειρα γεμάτα θαύματα και γοργόνες που σε παρασύρουν στον πιο τρελό έρωτα. Δε θέλει πολλή σκέψη, θέλει συναίνεση, όμοιο χάρτη και παθιασμένη πράξη.

Θα σου πω λίγα αστεία κι ίσως πιω παραπάνω.

Η αντίδρασή μου συγκαταβατική. Αλήθεια λέω. Όχι, βέβαια, πως δεν ήθελα διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων. Να με πάρεις αγκαλιά, να με γεμίσεις φιλιά. Αν δεν ήθελες κάτι άλλο, έστω, αυτά. Θα το αγνοήσω. Θα πιω και ένα ποτηράκι ρακί μέσα στη σιωπηλή μελαγχολία μου. Δεν πειράζει, θα μου περάσει. Νιώθω, όμως, πως την επόμενη φορά η απάντησή μου θα είναι κάθετη, απόλυτη και αρνητική. Διότι, όταν η ιδέα σου μπαίνει στο μυαλό, τροφοδοτείται αργά και σταθερά. Τρεις φάουλ κινήσεις που συγχωρούνται, μα μετά βγαίνεις εκτός. Θα είσαι πληγωμένος με τη σειρά σου. Θα βρίζεις την άκαρδη. Θα απαξιώσεις το γυναικείο φύλο. Όλες τα ίδια λέμε, άλλωστε. Θα δακρύσεις με τραγούδια και ύμνους στον ατελέσφορο έρωτα. Κάποια στιγμή, ίσως και να ξημερώσει. Θα φταις εσύ. Εγώ είμαι εδώ, τώρα. Σε θέλω. Σε ποθώ. Σε αποζητώ. Σε σκέφτομαι και λιώνω. Με αγγίζεις και ανατριχιάζω. Με φιλάς και ξεχειλίζω ηδονή. Αύριο θα έχω φύγει. Τώρα με πληγώνεις ασυνείδητα. Αν αφήσω τον εαυτό μου να το δεχτεί, μετά θα υποφέρει όλο μου το είναι. Θα πέφτω στα σεντόνια δακρυσμένη απ το τίποτα. Οπότε, θα σε αφήσω για να ζήσω και πες ό,τι θες, δε με πειράζει.

Την αλήθεια την ξέρεις κι όμως δεν την προσέχεις.

Με βλέπεις. Με θέλεις. Κάνεις παράπονα που σε κρατώ για μένα, που δε μοιράζομαι με τον κόσμο αυτό που μας ενώνει μας χωρίζει και μας πληγώνει. Επιμένεις στην οικειότητα, το δέσιμο, το σχοινί και το κορδόνι. Ο κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι; Λάθος, μεγάλο αν θες τη γνώμη μου. Αυτή η σύνδεση, αυτό το θέλω, υποδηλώνει άλλα πράγματα, άλλη συνέχεια και απαίτηση. Έπειτα, με λες ψυχρή, σκληρή, ανέκφραστη. Σε θέλω, γαμώτο, μόνο για μένα, μόνο όταν θα σε έχω κατάδικό μου, μακριά απ το ζαλιστικό φως του κουτουκιού. Όταν η γεμάτη συναίσθημα μουσική των φίλων μου ξυπνά την ανάγκη να παρασυρθώ στο πιο γλυκό μεθύσι, μα εγώ το περιορίζω, είναι γιατί ένα βλέμμα αρκεί για να κρατήσει μυστικό και ξεχωριστό αυτό που μοιραζόμαστε. Μετά, όμως, είσαι απόμακρος, αδιαλεύκαντος ίσως. Το να ξυπνάς δίπλα μου είναι δέσμευση; Η δημοσιοποίηση του ειδύλλιου, να φανταστώ, δεν είναι. Τι θέλεις τελικά από εμένα;

Απορώ με τον εαυτό μου. Πρέπει να σε θέλω πολύ για να ανέχομαι όλο αυτό. Πόσο ασήμαντη μπορείς να με κάνεις να νιώσω; Είναι τόσο απλό, κι όμως, θα μπερδευτείς και θα μπερδευτώ. Όταν θέλεις τον άλλον, τον θες, τέλος.- Ούτε υπεκφυγές, ούτε κούραση. ούτε ηλίθιες δικαιολογίες. Θες να αναπνέεις τον αέρα που αναπνέω. Θες να φοράς τα σημάδια που αφήνω, Θες να ξυπνάς με τ' άρωμά μου. Θες να σ' αγγίζω και να καις. Θες να βυθιστούμε στον πιο όμορφο ωκεανό. Αλλιώς τι;

Ίσως απλά υπερβάλλω, ως γνωστών. Ίσως είμαι υπερβολικά συναισθηματική (ούτε λόγος). Ίσως να κουραστώ...

Σε θέλω, γαμώτο, Κι όσα σου πα, μ' αγριεύουν τη ζάλη.

Περιμένει μία αρχή μετά το τέρμα...

Αφιερωμένο στην  αγιάτρευτη ανάγκη του έρωτα...

 

Σπαζοκεφαλιές!

Σπαζοκεφαλιές, όχι τα συμπαθητικά παιχνιδάκια που κάναμε στο νηπιαγωγείο με την παιδική αθωότητα να μας κρατά αμόλυντους. Όχι. Έχω μείνει με την εντύπωση πως όσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερο σπαζοκεφαλιάζουμε. Χαζεύουμε όταν η ζωή διαπράττεται μπροστά μας κι εμείς απλά χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Ορισμένες φορές ξυπνάμε το πρωί και στον καθρέφτη είναι διαφορετική η αντανάκλαση, μας περιπαίζει. Άντε, τώρα, να καταλάβεις πως έφτασες ως εδώ.

Σπαζοκεφαλιές, λοιπόν, που αγνοώντας των εξαιρετικά αφαιρετικό πρόλογο, μπορούν να έχουν θετικά αποτελέσματα. Τουλάχιστον, όσον αφορά, τη δική σου προσωπική ιδιοσυγκρασία. Αν λειτουργείς μονίμως αυθόρμητα και απερίσκεπτα, η σπαζοκεφαλιά δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο ή 'αξιόπονο' στο μυαλό σου. Αν, όμως, λειτουργείς μεθοδικά εφαρμόζοντας λογική σε κάθε σου πράξη, τότε ‘σπαζοκεφαλιάζοντας’ μπορείς κυριολεκτικά να οδηγηθείς σε χτύπημα του κεφαλιού.

Ας σταματήσω, όμως, το άρθρο και ας περάσω στο ‘ψητό’ μέρος των σκέψεών μου. (Όχι, τίποτε άλλο, αλλά πρέπει να καθαρίσω τις μπάμιες και νιώθω ότι στερεύει η έμπνευσή μου.)

Σπαζοκεφαλιά, όταν επιμένεις πολύ για κάτι που γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι έχει πολλές δυνατότητες αποτυχίας. Παρ’ όλα αυτά, όταν έχεις μάθει να μην τα παρατάς, ακόμη κι αν τα πράγματα φαίνονται χλωμά και συννεφιασμένα, είναι αναμενόμενο κάποιες φορές να θέλεις να χαστουκίσεις τον εαυτό σου μεν, κερδίζεις διπλά όταν έχεις πιστέψει τόσο σε κάτι δε.

Προσπαθώ να εκφράσω τις απόψεις μου επάνω στο θέμα ακολουθώντας ένα απ τα δικά προσωπικά αποφθέγματα, «πίστεψε και θα δεις, η πίστη προηγείται του θαύματος». Θέλοντας να εστιάσω στη σημαντικότητα της πίστης και της επιμονής στην διεξαγωγή της ζωής, απορρίπτω την απερισκεψία, την ηλιθιότητα και την προσκόλληση σε ανούσιες και φρούδες ‘τυφλές ελπίδες’. Άλλη η μαγεία της πίστης και άλλη η ανοησία του ελπιδοφόρου συμβιβασμού. Δεν πέφτεις στο κενό προσπαθώντας να ακολουθήσεις τα χελιδόνια στο πέταγμα. Αντίθετα, επιμένεις στην αγάπη σου για τον ουρανό και φτιάχνεις αεροπλάνα.

Σπαζοκεφαλιές, λοιπόν, αν κατάφερε ο αναγνώστης και ο γυάλινος αντικατοπτρισμός μου να κατανοήσουν κάτι απ το συμμάζεμα των σκέψεών μου. Θαρρώ, απλά, πως η πίστη δίνει δύναμη ακούραστη, αγέραστη, δημιουργική. Η δίψα, η ελπίδα, η πίστη χαρίζουν μία μαγική ζωή κι ας είναι γεμάτη σπαζοκεφαλιές.

Ας δίνει δύναμη, λοιπόν, η δύναμη και η επιμονή μου. Επειδή η πίστη προηγείται του θαύματος.

Αφιερωμένο στην Αυγή.

 

Ίσως, άραγε, μόνο γι απόψε

Θα μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να σε ερωτευτεί. Το ξέρω. Θα ξεκινούσα μία περίοδο πεταλούδων, ανησυχιών, αγωνιών, ομορφιάς, ζωντάνιας. Έπειτα, θα ονειροπολούσα, θα ξεχνιόμουν, θα γελούσα σε απροσδόκητες στιγμές, θα δημιουργούσα ποιήματα, θα σιγοσφύριζα μελαγχολικές μελωδίες. Τέλος, θα σε ήθελα...πολύ, σαν ηφαίστειο που ξυπνά και κάθε τυχαίο άγγιγμα θα ηλέκτριζε όλο μου το είναι.
Ίσως θα τα έκανα όλα αυτά και εσύ θα μ αγκάλιαζες, ξεκινώντας έτσι μία τρελή και απρόβλεπτη  περιπέτεια. Φοβάμαι, όμως, πως δε θα ανταποκριθείς και θα πέσω στο κενό. Πάλι.
Ίσως πάλι και όχι. Νιώθω την ανάγκη για έρωτα να με καταβάλει, να με καίει σε μία άσβεστη φωτιά.
Ίσως θα αφήσω τον κυνισμό μου να επικρατήσει και θα διώξω όποια ιδέα συναισθήματος μακριά, πριν να είναι αργά.
Μπορεί κάποια μέρα να ανέβεις στο πολύχρωμο τραίνο και να γίνουμε συνοδοιπόροι, συνεργοί στην περιπέτεια. Θα μαγευτείς από το σπινθηροβόλο πνεύμα μου, απ την ακούραστη διάθεση μου, απ την αλλόκοτη ουσία που δίνω στα μικρά πράγματα, απ την ξεχωριστή γλυκιά φιλοσοφία μου, απ την ακούραστη και παθιασμένη δύναμη που βάζω στην αγάπη, απ την εκνευριστικά αθεράπευτη-πασπαλισμένη με ρεαλισμό-αισιοδοξία μου και απ τον τρόπο που κρύβω το ρομαντισμό μου. Θα με ερωτευτείς. Το ξέρω. Ίσως, όμως, θα ναι πια αργά. Ίσως δε θα έχεις ποτέ την ευκαιρία επειδή θα κατέβηκες πολύ νωρίς απ το βαγόνι.
Θα μπορούσα να σε ερωτευτώ. Όμως, μάλλον δε θα το κάνω.
Ίσως...


Αφιερωμένο στην ελευθερία του έρωτα που σε κλείνει στη χειρότερη φυλακή.