Χαράματα

Δεν τους αντέχω. Δεν αντέχω. Ακούω ζευγαρωμένα μπουκάλια να χτυπούν ρυθμικά μεταξύ τους στο δρόμο. Ήχοι απόμακροι και τρομακτικοί. Ίσως φταίει η εποχή, ίσως η μελαγχολία, ίσως η αέναη μοναξιά. Κι ήταν χαράματα. Έφυγα από τη χαρά, το τραγούδι, το χορό και κανείς δεν με ακολουθούσε. Μόνη μπήκα στο παλάτι των σκέψεων, των στίχων και των χωρατών. Μόνη βγήκα στο προσδοκώμενο κρύο της νύχτας. Η πόρτα πίσω μου έκλεισε και κάποιο γέλιο πάγωσε και χάθηκε. Η αυγή ήταν πολύ κοντά. Άραγε προλάβαινα να δω τα δειλά πορτοκαλί χρώματα; Αυγή γιατί με βασανίζεις; Δεν έχω άλλα παραμύθια να διηγηθώ. Δεν τους αντέχω. Δεν ανήκω εγώ εδώ. Και η καρδιά μου στους πέντε ανέμους...

Recent Posts