Πέφτεις ή δεν πέφτεις;

Πέφτεις ή δεν πέφτεις; Πάντα μιλώντας μεταφορικά.

(Attension: η παρούσα ανάρτηση διέπεται από δογματισμό,καθαρά προσωπική και απόλυτη άποψη.)
Τα πράγματα δεν είναι ποτέ ρόδινα. Απόλυτο και λάθος; Όποια ταινία, όποιο βιβλίο κι αν δεις ή διαβάσεις, θέλοντας να παρουσιάσει ένα ανατρεπτικό τέλος, καταλήγει με τους χαρακτήρες να χωρίζουν, να μαλώνουν, να μην εκπληρώνουν τις επιθυμίες τους. Οι σύγχρονοι σεναριογράφοι το αποκαλούν ρεαλισμό. Η ζωή είναι άδικη, σκληρή, απροσπέλαστη κι αβάσταχτη. Η κατάσταση δεν εξελίσσεται όπως θα την ήθελες. Πάντα ''πρέπει'' οι χαρακτήρες και η ζωή να πλεχτούν, να μπερδευτούν, να προκύψουν νέα πράγματα που θα τους στερήσουν την ηρεμία και την καταστάλαξη.
Δεν αναφέρομαι στις μελοδραματικές σαπουνόπερες που επιμηκύνουν τη 'σεζόν' επειδή η ''Ροζάριο είναι τελικά ετεροθαλής αδελφή με τον Χουάν Κάρλος" ή τα λατρεμένα ''Ατίθασα νιάτα" όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Όχι, αναφέρομαι στις σύγχρονες ''ιστορίες ζωής'', το νέο κύμα ίσως. Εκεί, όπου μπλέκουν την έννοια του μύθου με το κοινωνικό μυθιστόρημα.
On the other hand (για να μην ξεχνάμε βασικές γνώσεις), βρίσκονται οι ρομαντικοκωμωδίες. Από την αρχή της ιστορίας γνωρίζεις ότι η όμορφη, αρχικά αδύναμη και μπερδεμένη, πρωταγωνίστρια η οποία στη συνέχεια βρίσκει ποιο μονοπάτι να ακολουθήσει (το οποίο τυχαίνει να είναι το σωστό), καταλήγει να ερωτεύεται τον όμορφο πρωταγωνιστή. And they all lived happily ever after.

Ποιον είναι όμως το αληθινό τέλος; Η ζωή δεν κυλάει ήρεμα και απρόβλεπτα, όπως επίσης δεν είναι γεμάτη δράμα και ατυχίες. Ρώτησαν όμως τον ήρωα πώς θέλει να συνεχίσει την ιστορία του; Αν ο πρωταγωνιστής είχε τις περιπέτειές του, είναι λάθος να αποφασίσει ότι αγαπάει την πρωταγωνίστρια και να σταματήσει να ξεφεύγει; Γιατί πρέπει πάντα υπάρχει κάτι;

Μήπως μας θυμίζει κάτι αυτή η κατάσταση; Μερικές φορές είναι η δική μας ζωή που γράφεται και παίζεται όπως άλλοι επιθυμούν. Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες ρυθμίζουν με κάποιο τρόπο τη ζωή μας. Στο τέλος της μέρας θέλεις απλά να βάλεις ένα μαξιλάρι στο πρόσωπό σου και να ουρλιάξεις. Ορισμένες φορές βέβαια, ενθαρύνουμε αυτήν την συμπεριφορά γιατί φοβόμαστε το αύριο. Είναι δύσκολο να πάρεις δικές σου αποφάσεις γιατί εσύ θα είσαι αυτός που ευθύνεται για τις συνέπειες. Μάντεψε όμως κάτι: Η ζωή είναι όμορφη, γεμάτη δράμα, λύπη, χαρά. Όμως όλα με μέτρο. Τίποτα δε χάθηκε, τίποτα δε μένει, τίποτα δεν έρχεται. Πάρε λοιπόν την πένα και γίνε εσύ συγγραφέας της ιστορίας. Μπορεί να μην υπάρχει πρίγκιπας με λευκό άλογο ή μία κακιά μάγισσα που σε καταράστηκε σε αιώνιο βασανιστήριο. Όμως έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη. Ας αφήσουμε λοιπόν την ιστορία να εξελιχθεί όπως εκείνη θέλει.

Let's just live the present day, because the rest is still unwritten!


Αφιερωμένο σε όλους τους υποσχόμενους σεναριογράφους που παρακαλούνται να αφήσουν τους πρωταγωνιστές τους να ηρεμήσουν και να τους δώσουν το τέλος που τους αρμόζει.


8 comments:

  1. nice! συμφωνώ απόλυτα.
    α δες και το 3-iron του kim ki duk που έχει το ομορφότερο φινάλε στην ιστορία του cinema!

    καλο βραδυ:)

  1. Virus said...:

    Μπορώ να πώ οτι η ανάρτησή σου αγαπητή μου δεσποινίς ήταν απολαυστική... Ωστόσο, ένας σεναριογράφος θα σου απαντούσε σ αυτό το σημείο οτι ρεαλισμός είναι η απόδοση της πραγματικότητας όπως την αντιλαμβάνεται καθένας απο εμάς, δηλαδή αν κάποιος θεωρεί οτι η χουάνα η παρθένα θα μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι αδερφή του Ομπάμα, αυτό απο τη στιγμή που δεν αναφέρεται σε κάτι το μεταφυσικό, είναι ρεαλιστικό...

  1. Ginny said...:

    Καλησπέρα It.aldo raine! (παρεμπιπτόντως πολύ διαφορετικό το ψευδώνυμο σου!);)
    Σε ευχαριστώ για τη συμβουλή, θα την έχω υπόψη! Επίσης σε ευχαριστώ για το πέρασμα!
    Φιλιά πολλά!

  1. Ginny said...:

    Καλησπέρα Virus!
    Τυχαίνει να γνωρίζω πώς αποδίδουν την πραγματικότητα οι σεναριογράφοι (περιτριγυρίζομαι από αρκετούς). Όμως σε αυτό ακριβώς αναφέρεται η ανάρτησή μου, στην κοσμοθεωρία του κάθε συγγραφέα. Ο ρεαλισμός λοιπόν αποδίδεται διαφορετικά από τον καθένα κι έτσι δημιουργούνται όλα τα παραπάνω ''μπερδέματα''.
    Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!:)Να έχεις ένα όμορφο βράδυ!

  1. Αλλά πάλι μερικοί συγγραφείς αρέσκονται στο να δημιουργούν μπελάδες ( ξέρεις εσύ )και αυτό εξ' άλλου κάνει τα βιβλία συναρπαστικά. Τώρα για την πραγματική ζωή, ναι έχεις δίκιο.

  1. Ginny said...:

    Ναι, Γουίλ, οι μπελάδες είναι η δράση σε μία ιστορία! Όμως πόσους να αντέξει ο ήρωας??
    Σε ευχαριστώ για το πέρασμα καλέ μου!
    Φιλιά πολλά!

  1. Eskli said...:

    Γεια! Χαίρομαι που ανακάλυψα το blog σου! Αυτά που έγραψες παραπάνω με καλύπτουν απόλυτα! I'll be watching you!:)

  1. Ginny said...:

    Kαλησπέρα Eskli!
    Xαρά δική μου και τιμή να σε έχω στο μπλογκ μου!:)
    Ελπίζω να περάσεις ευχάριστα διαβάζοντάς με!
    Φιλιά πολλά!

Post a Comment

A snowflake just fell!

Recent Posts