Λαβύρινθος

Εξουθενωτικό είναι όλο αυτό. Η μέρα που έρχεται και φεύγει. Φεύγει χωρίς ένα σου χαμόγελο. Προσπάθησε το αν μπορείς. Βέβαια δεν αναφέρομαι σε εμένα. Είναι εύκολη αυτή η δοκιμασία, δεν σε νοιάζει, δεν σε ενδιαφέρει. Βρέθηκα εγκλωβισμένη ανάμεσα σε ατελείωτους τοίχους χωρίς να το συνειδητοποιήσω. Ακόμη και ο καιρός είναι εναντίον μου. Η υγρασία δεν μου χαλάει τα μαλλιά, μόνο τη διάθεση. Ο ήλιος με ευχαριστεί ένα αυγουστιάτικο πρωινό, τώρα με αφήνει απλώς αδιάφορη. Δεν μπορεί να με βοηθήσει μία τέτοια στιγμή, μία τέτοια μέρα. Σου φαίνεται περίεργο. Θεωρείς τη ζωή θείο δώρο; το ίδιο κι εγώ. Πιστεύεις στο μέλλον και όχι στο παρελθόν; το ίδιο κι εγώ. Αφήνεις πίσω τα ασήμαντα για να μην χάσεις τα σημαντικά; το ίδιο κι εγώ. Χαμογελάς; το ίδιο κι εγώ. Μοιάζουμε; Ίσως κάποτε, ίσως ακόμη… Δεν καταλαβαίνεις. Ο ήλιος δεν μπορεί να στεγνώσει τα δάκρυά μου, όμως η βροχή είναι πιστή σύμμαχος βοηθώντας με να τα κρύψω μες τις στάλες της. Η ζωή είναι χαρά είναι αγάπη και πρέπει να χαιρόμαστε έχοντας το προνόμιο της. Εγώ δεν έχω αγάπη, δεν νιώθω χαρά, πώς λοιπόν να τη χαρώ; Πιστεύω σε ένα ομορφότερο αύριο, όμως πώς να ξεχάσω, πώς να αποφύγω τη δυστυχία που με κατακλύζει από το χθες; Δεν θυμώνω με μικροπράγματα, δεν με αγγίζουν. Όμως πώς να το κάνω αυτό όταν εσύ δεν δίνεις σημασία στα μεγάλα, όταν αγνοείς τα σημαντικά; Χαμογελώ…χαμογελούσα…. Δεν είμαι συγκαταβατική και ζητάω συγγνώμη γι αυτό. Προσπαθώ να ξεφύγω από αυτόν τον λαβύρινθο από βλέμματα. Καλύτερα θα ήταν να σημειώνω το κενό σε αυτά. Αν το κάνω ίσως να βρω το μονοπάτι μου. Να δω το φως και να ξεφύγω. Στο τέλος όμως δεν υπάρχει θησαυρός, δεν υπάρχει ουράνιο τόξο. Είμαι μαζοχίστρια, όλοι είμαστε. Εθισμένοι και καταδικασμένοι σε πόνους που δεν θέλουμε να αποφύγουμε. Μπορούμε, δεν θέλουμε όμως… Θα αφήσω λοιπόν τον μίτο να τον ακολουθήσει κάποιος άλλος. Εγώ θα μείνω εδώ. Δεν θέλω και δεν μπορώ να φύγω. Το άδειο σου βλέμμα με παγιδεύει σε έναν κόσμο, σε μία εικόνα σκοτεινή αλλά ταυτόχρονα τόσο σαγηνευτική. Να στρίψω δεξιά ή αριστερά; Από τη μία ένα νεύμα και από την άλλη άγνοια. Τι να διαλέξω; Η παντοτινή φιλία δεν θα έπρεπε να έχει τόσες στροφές. Εδώ λοιπόν γιατί βρίσκω συνέχεια σταυροδρόμια; Δεν έχω πινακίδες να με καθοδηγούν, ούτε αγγέλους να με συντροφεύσουν στο κυνηγητό της ευτυχίας, εσύ είσαι πια μακριά…

Δεν ακούω θορύβους. Η βροχή δεν με ακολούθησε σήμερα στο μακρύ αυτό ταξίδι. Το γέλιο και το τραγούδι έχουν σβήσει. Σιγοτραγουδώ παρέα με τη μοναξιά καθώς πορεύομαι. Δεν θυμάμαι τα στιχάκια που τραγουδούσαμε μαζί, χρειάζεται προσπάθεια να ξεχάσεις. Άλλη μία ένδειξη εθισμού στον πόνο. Δεν ακούω τίποτα, άλλη μία στροφή μπροστά. Ο Μινώταυρος νομίζω δεν με ακολουθεί ούτε και θα με βρει ποτέ. Ίσως τελικά αν τον εύρισκα να απολάμβανα την παρέα του. Μπορεί κι αυτός να έχει εγκλωβιστεί εδώ μέσα χωρίς να το θέλει. Συγγνώμη, ξέχασα τον εθισμό στον πόνο. Έχω μπει τόσο βαθειά μέσα στο λαβύρινθο που ακόμα και το ελάχιστο φως χάνεται. Δεν με βλέπει καμία κάμερα. Με δική μου ευθύνη βρίσκομαι εδώ και προχωρώ. Δεν με βλέπεις. Εγώ όμως βλέπω εικόνες, χαρούμενες, νοσταλγικές, εκνευριστικές, που με θλίβουν, κυρίως αυτές με τη θλίψη…

Ένα άγγιγμα θα ήταν αρκετό. Δεν παρακαλώ για αγκαλιές ούτε φιλιά. Μία χειραψία, ένα χάδι, κάτι… Με φοβάσαι; Είναι μία πιθανότητα. Όμως, αν ναι, γιατί τώρα; Τόσα χρόνια, τόσοι μήνες ατελείωτης χαράς κι ευτυχίας… Είμαι υπερβολικά κοντά στα δάκρυα, δεν θα πιέσω άλλο την αντοχή μου. Ίσως διδάχτηκες κάτι κι εγώ δεν το κατάλαβα. Δεν ξέρω. Παλιά ήθελες μία θέση δίπλα μου, την απαιτούσες. Τώρα κρατάς απόσταση τουλάχιστον δύο μέτρων, αν βέβαια μου μιλήσεις. Με φώναξες;;; Α, η ιδέα μου ήταν. Το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια. Δεν με φωνάζεις πια, δεν με βλέπεις, δεν με αγγίζεις… Μόνο εμένα… Δεν είμαι εγωίστρια και το ξέρεις. Δεν είμαι ούτε ρατσίστρια, εσύ ακολουθείς τις απόψεις. Γιατί λοιπόν τόσες διακρίσεις; Μου αφαίρεσες σιωπηλά το δικαίωμα να σε πλησιάζω. Εκείνη λοιπόν γιατί σε αγκαλιάζει; Γιατί σε αγγίζει; Γιατί στέκεται δίπλα σου; Γιατί σου χαμογελάει; Ω, μα δεν είναι αυτό το τρομακτικό. Έχει δικαίωμα, κι εγώ έχω, και οι άλλοι έχουν. Τρομακτικό το ότι εσύ είσαι που τη σφίγγεις στην αγκαλιά σου, που την πλησιάζεις. Εσύ είσαι που την αγγίζεις, που της χαρίζεις τα ομορφότερα και λαμπερότερα χαμόγελά σου. Δεν με πειράζει…με πληγώνει. Άπειρες οι μάσκες που αλλάζω κάθε μέρα. Αρκούμαι στα λίγα, δεν ζητώ τα μύρια.

Άλλη μία στροφή δεσπόζει μπροστά μου. Ας πάω δεξιά. Με φώναξες;;; …Όχι, δεν ήσουν εσύ. Ήταν η ανάμνησή σου που περπατάει δίπλα μου. Μου φάνηκε ή μόλις χαμογέλασα; Χαμογελάω στην εικόνα σου που προσπαθεί να με υπερκεράσει. Θα μπορούσα πειραματικά να την αφήσω να προπορευτεί λίγο… Όχι, δεν θα το ρισκάρω. Είμαι σίγουρη ότι στην επόμενη στροφή θα χαθεί στις σκιές. Μάλλον αυτή είναι που με οδηγεί. Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι αν είσαι εσύ. Αν είναι ο άγγελος που πάντα με συντρόφευε. Μου φαίνεται ή οι αναμνήσεις ακολουθούν το μίτο; Βέβαια, προσπαθούν να ξεφύγουν. Μπορούν να με αφήσουν αλλά εγώ θα συνεχίσω να πορεύομαι ώσπου να με εγκαταλείψει και η τελευταία. Τότε και μόνο τότε, θα ακολουθήσω το μίτο που οδηγεί στην έξοδο, στην ελευθερία. Όταν τα βλέμματα σταματήσουν και το κενό τα καταπιεί θα ανοίξω τα μάτια μου. Το παιχνίδι, η μάχη θα έχει τελειώσει. Σε προειδοποιώ δεν είμαι άτομο που τα παρατάει. Θα αργήσει να έρθει αυτή η στιγμή. Θα περιμένω τη μέρα που θα μπεις για να με βγάλεις από τον σκοτεινό λαβύρινθο. Θα περιμένω κοιτώντας σε μέσα από το γυαλί. Θα περιμένω… Είναι άραγε αγάπη ή εθισμός στον πόνο; Δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Ποντάρω όλα μου τα δάκρυα στην αγάπη. Αν νικήσω να ξέρεις ότι δεν τα θέλω πίσω, αρκεί βέβαια εσύ να ποντάρεις χαμόγελα.

Ωχ! μα βρέθηκα σε αδιέξοδο. Πάλι πρέπει να γυρίσω πίσω, να πάρω άλλη στροφή. Γυρίζω το κεφάλι μου, πάλι χαμογελάω ανάμεσα στις σκιές. Η μοναξιά παραξενεύεται. Δεν καταλαβαίνει ότι και σε αυτήν υπάρχει συντροφιά, ανάμνηση… Α, εδώ έστριψα λάθος. Άρχισε να βρέχει, άρχισε το κρύο. Επιτέλους θα κρυφτώ κι εγώ μέσα στις σκιές όπου προσφέρεται ζέστη και θαλπωρή. Κρύβομαι από το κρύο και τις αστραπές, όμως τα βλέμματα δεν σταματούν. Άρχισε να βρέχει. Τα δάκρυά μου κατηφορίζουν συντονίζοντας το βήμα τους με το ρυθμό της βροχής. Εξουθενωτική μέρα. Άλλη μία στροφή…

6 comments:

  1. Καλώς ήρθες στον κόσμο των ιστολογίων Ginny.
    Το κείμενό σου μου αρέσει αλλά αυτό ήδη το ξέρεις. Συνέχισε να γράφεις.

  1. Ginny said...:

    Χιχι!! Σε ευχαριστώ Γουίλ!!!! Να είσαι πάντα καλά!!!!

  1. Estella said...:

    Καλησπέρα γλυκιά μου. Καλώς ήλθες στον κόσμο του blogging. :)

    Το κείμενο σου με εντυπωσίασε πολύ. Θα σου πω οτι το διάβασα δύο φόρες και μου πήρε αρκετή ώρα για να οργανώσω το μυαλό μου ώστε να απαντήσω και να γίνω σαφής...

    Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Το βράδυ κοιμάσαι με το χαμόγελο τους και το επόμενο πρωί με την απουσία τους... Έτσι είναι. Ακόμα και δυνατές φιλίες δυστυχώς διαλύονται όμως καλή μου Ginny, σκέψου, όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον τον αφήνεις; Μήπως τελικά δεν άξιζε να είναι κοντά σου; Η φιλία είναι κάτι όμορφο. Και αν δείξεις λίγη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου είμαι σίγουρη οτι θα βρείς έναν άνθρωπο να ναι δίπλα σου, και να μην σ αφήνει... Κάποιον που να νοιάζεται πραγματικά. Αυτό μετράει άλλωστε.

    Είναι πολλές φορές που ταυτίζω τον καιρό με τα συναισθήματά μου... Οπότε σε καταλαβαίνω. Εύχομαι η ψυχούλα σου να ζεσταθεί απο τον ήλιο των ημερών. :)

    Λαβύρινθος, τοίχοι, πόρτες κλειδωμένες και βλέμματα στραμμένα πάνω σου. Το ιδανικό σενάριο για θριλερ. Τι θα μπορούσες να κάνεις; Να γυρίσεις πίσω στην αρχή. Λάθος επιλογή κατά την άποψή μου βέβαια αφού το ζήτημα είναι σ αυτή τη ζωή να προχωράμε και όχι να γυρνάμε πίσω.
    Επιλογή νούμερο δύο, ανταποδίδεις τα επικριτικά βλέμματα με τον σαρκασμό και την ειρωνία που τους αρμόζει, τρυπάς τον τοιχο και βγαίνεις έξω. Να θυμάσαι οτι όσο τρομακτικός και να είναι ο λαβύρινθος των σκέψεων,των συναισθημάτων και των καταστάσεων που βρισκόμαστε είναι πάντα ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ λαβύρινθος. Εσύ και μόνο εσύ μπορεις να βγείς. Και αν το θέλεις θα το κάνεις. Κανέναν δεν έχεις ανάγκη να σου δείξει το δρόμο. Αυτό που νιώθω οτι χρειάζεσαι όπως και όλοι μας δηλαδή, είναι έναν συνοδοιπόρο που είμαι σίγουρη δε θα αργήσει να φανεί.

    Η σχέση του ανθρώπου με τον πόνο είναι ένα μεγάλο πολύπλοκο θέμα. Είμαστε λίγο σαδομαζωχιστές όλοι μας... Αλλά είναι ανάλογα στον ανθρωπο αν θα κυνηγήσει την ευτυχία ή την δυστυχία... Το μόνο σίγουρο είναι οτι ευτυχία χωρίς πόνο δεν μπορεί να υπάρξει αφού "Ο,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο" και για να γίνεις ευτυχισμένος πρέπει να παλέψεις.

    Ευχομαι ο,τι καλύτερο, αν χρειαστείς κάτι θα χαρώ πολύ να βοηθήσω... :) Φιλιά.

  1. Ginny said...:

    Aγαπητή Εστέλλα, σε ευχαριστώ για την αμέριστη βοήθειά και τα ενθαρυντικά σχόλιά σου (και την ανεκτικότητά σου στις άπειρες ερωτήσεις μου!)!!!

    Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας από εμάς δημιουργεί έναν προσωπικό λαβύρινθο μέσα στο μυαλό του. Προσπαθούμε να ξεφύγουμε και δεν μπορούμε γιατί φοβόμαστε το φόβο. Εγώ περπατάω σε αυτόν τον λαβύρινθο όχι γιατί αναζητώ τον πόνο, αλλά γιατί προσμένω την ευτυχία. Όπως είπες, ότι αξίζει πονάει, εκεί εστιάζω. Προχωρώ, δεν θέλω να τα παρατήσω όσο κι αν πονάω γιατί ξέρω ότι αν καταφέρω να βρω την ευτυχία θα άξιζε ο σαδομαζωχισμός! Διότι εμείς οι άνθρωποι (σαδομαζωχιστές) δεν είμαστε αγαπάμε τον πόνο, αγαπάμε το αποτέλεσμα που αυτός επιφέρει.

    Σε ευχαριστώ άλλη μία φορά για την καθοδήγησή σου! (Να περιμένεις ερωτήσεις!!;))

  1. Λείπεις, εύχομαι για καλό. Μα, δεν μπορούσα να μην περάσω να πω μια καλή χρονιά, να αφήσω, μέσα από την καρδιά μου, τις ευχές μου για καλύτερες μέρες, όμορφες, δημιουργικές.
    Κι επέλεξα να έρθω εδώ, στην πρώτη σου ανάρτηση! Την οποία ρούφηξα, όπως όλες!
    Ευτυχισμένο 2014, Ginny! Καλά ταξίδια στου καιρού τα γυρίσματα! Πάντα ο λαβύρινθος, ακόμα κι όταν δεν βγάζει πουθενά, εδώ θα καταλήγει σίγουρα, κι αυτό δεν είναι λίγο!

  1. Ginny said...:

    Καλησπέρα Μπλογκογυναίκα!
    Χρόνια πολλά και καλά! Ευτυχισμένο το νέο έτος (ας ελπίσουμε!)
    Η αλήθεια πως έλειψα λόγω εορτών και σιγά σιγά θα επιστρέψω! Με συγκινείς γιατί μαζί με εσένα θυμήθηκα κι εγώ αυτό το κειμενάκι (που είχα ολοκληρωτικά ξεχάσει!
    Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να ζούμε με υγεία, αρκετά λεφτά ώστε να μπορούμε να κερνάμε τους φίλους μας και όμορφα ταξίδια!! :) (Ας ζήσουμε πρώτα και μετά θα έρθει η δημιουργία!!)
    Τα φιλιά και την αγάπη μου!

Post a Comment

A snowflake just fell!

Recent Posts