Αποφυγή

Τελείωσα τη φράση μου παρά το γεγονός ότι μπήκες στο οπτικό μου πεδίο. Χαμογελούσες αλλά δεν κοιτούσες κάπου συγκεκριμένα. Έφυγα από τα κεφάτα πρόσωπα που με περιτριγύριζαν και σε πλησίασα.

-Καλημέρα, είπα χαρούμενα.

-Καλημέρα, απάντησες το ίδιο κεφάτα.

Η απόσταση των δύο μέτρων είναι απαραίτητη για να υπάρξει συνομιλία μεταξύ μας. Η μετακίνηση ποτέ δε σταματάει. Είμαστε σαν δύο δρομείς σε αγώνα δρόμου, απλά σε αργή κίνηση.

-Πώς είσαι; Ρώτησα χωρίς να χάσω το χαμόγελό μου.

-Εντάξει, μία χαρά. Πώς ήταν η μέρα σου; Ρώτησες κι έκανες ένα βήμα προς τα πίσω.

-Μία χαρά. Πάλι πήγα για ψώνια, έλεγα ενώ εσύ έκανες κι άλλα βήματα προς τα πίσω, και κουραστικά.

-Πρέπει να μου πεις πώς πέρασες το Σάββατο κάποια στιγμή, είπες απλά για να πεις κάτι, προσχήματα σου λέει μετά.

Δεν είχε νόημα να πω κάτι. Δεν θα με άκουγες ούτως ή άλλως, ήσουν ήδη πολύ μακριά. Είχες γυρίσει μέχρι και την πλάτη. Τα λόγια μου απλά έσβησαν λέξη με τη λέξη.

-Ναι, πρέπει κάποια στιγμή…, δεν ακούστηκαν καθαρά.

Το χαμόγελο σβήστηκε από το πρόσωπό μου μαζί με τις τελευταίες λέξεις. Ήταν όμως τόσο κρίμα. Είχα τόσα να σου πω. Θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί αλλιώς η συζήτηση αυτή. Διαφορετικές λέξεις με διαφορετικό νόημα στροβιλίζονταν στο μυαλό μου. Λόγου χάρη:

«Πόσο καιρό έχω να σε δω; Ούτε εγώ τώρα θυμάμαι. Πού χάθηκες; Γιατί δε μου μιλάς πλέον; Έχω το εξής πρόβλημα: ΜΕ ΑΓΝΟΕΙΣ! Γέλασα με το τελευταίο σου ανέκδοτο. Θα μπορούσες να μου το εξηγήσεις καλύτερα βέβαια. Α, δε σου είπα έγινε αυτό, αυτό και αυτό! Δεν είναι τρομερό; Χαχα!»

Κατακάθονται στο μυαλό μου όλα αυτά. Η πυρίτιδα δεν έχει ανάψει ακόμη. Μπορεί να έχει, απλά να καίγεται πολύ αργά. Πότε θα έρθει η έκρηξη δεν ξέρω. Θέλω; Ακόμη ένα αναπάντητο ερώτημα.

Τις τελευταίες μέρες ακούω πολλά για το λεγόμενο delete. Είναι σωστό όμως κάτι τέτοιο; Δεν είναι τόσο εύκολα να διαγράψεις κομμάτι από τη ζωή σου. Μήπως όμως είναι απαραίτητο; Η ψυχή του ανθρώπου ζει ελεύθερη στα όνειρα. Όπως λέω πάντα «το μεγαλύτερο όνειρο είναι η ζωή». Άραγε είναι σωστό να ζω έναν εφιάλτη εθελοντικά; Αποφάσισα ότι δεν είναι. Έτσι φεύγω. Όχι όμως άμεσα. Δεν έχω το κουράγιο για κάτι τέτοιο. Έτσι ακολουθώ μία τακτική που είναι ανώδυνη και βολική για εμένα.

Όπως μου είπε μία φίλη κάποτε «απόρριψη ίσον delete». Για να μπορέσεις να διαγράψεις κάποιον πρέπει να βιώσεις την απόρριψή του. Αν δε σε απορρίψουν δεν θα μπορέσεις να ξεχάσεις. Αντιστοίχως, αν δεν απορρίψεις δεν θα σε διαγράψουν.

Το κινητό μου χτυπούσε ρυθμικά κι εγώ έτρεξα στο δωμάτιο να το βρω ακλουθώντας τον ήχο του τραγουδιού που είχα διαλέξει για ήχο κλήσης.

“Τι κάνεις;” έλεγε το μήνυμα.

“Μια χαρά! Εσύ; Πώς ήταν η μέρα σου;” Απάντησα.

“Έχεις χαθεί…Μου φαίνεται ότι αδιαφορείς τον τελευταίο καιρό…Δεν μου μιλάς.”

“Εγώ; Χαχα! Τι λες, βρε; Από πού το συμπέρανες αυτό; Προφανώς και σου μιλάω! Διαφορετικά γιατί να σου στέλνω μηνύματα;”

“Καλά, αν σκέφτεσαι έτσι…”

Εγώ λοιπόν πώς πρέπει να αντιδράσω τώρα; Όταν μιλώ κι ενδιαφέρομαι εσύ μου γυρίζεις την πλάτη. Ίσως βέβαια δεν το κάνεις συνειδητά. Όμως κάτι τέτοιο δεν αλλάζει τα πράγματα. Από την άλλη αδιαφορώ, προσπαθώ τουλάχιστον. Αν δεν το κάνω πώς θα καταφέρω να συνεχίσω; Δεν ήθελες να είναι όλα καλά; Ε, λοιπόν, όλα καλά είναι. Τώρα όμως παραπονιέσαι και με λες άκαρδη. «Δεν είναι έτσι οι φίλοι» λες και ξαναλές. Δίκιο έχεις, δεν είναι. Μπορείς λοιπόν να με διαγράψεις από την λίστα των φίλων σου. Ούτως η άλλως από τη ζωή σου με έχεις διώξει καιρό τώρα. Το διαδίκτυο δεν θα αποτελέσει διαφορά.

Οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου, είναι σαν τα γραμματόσημα. Όσο τα φτύνεις, τόσο κολλάνε. Δεν υπήρχε πρόβλημα όταν παραπονιόμουν εγώ ότι αδιαφορείς. Με αποκαλούσες τρελή. Μου έλεγες ότι όλα αυτά είναι τεχνάσματα του μυαλού μου. Δεν παραπονιέμαι πια. Σου μιλάω όταν μου μιλάς, τίποτα παραπάνω. Έχει νόημα; Πάλι τρελή θα ανακηρυχτώ.

Έσφαλα και σφάλω. Έπρεπε να είχα το θάρρος να εκφράσω όλα αυτά που νιώθω και να μην τα αποθηκεύω στην βαθύτερη κρύπτη της ψυχής μου. Όμως όλοι έχουμε τις άμυνες μας. Ακόμη κι εγώ που δεν δειλιάζω να πω τη άποψη και να υποστηρίξω τα πιστεύω μου οπισθοχωρώ. Αν είχαμε κουράγιο ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.

Μακρηγορώ, πολύ κακώς. Γίνομαι βαρετή. Δεν με αναγνωρίζω πλέον. Αυτή η κατάσταση έχει ρουφήξει όλη τη ζωντάνια από μέσα μου. Δεν μεμψιμοιρώ, όμως δεν βγάζω προς τα έξω το θυμό μου. Φοράω μία πολύχρωμη μάσκα. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να εξαπατώ και να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Είμαι αυτή που είμαι και δε θα αλλάξω.

Είναι σχεδόν απίθανο αλλά σε φαντάζομαι να τα διαβάζεις όλα αυτά έπειτα από χρόνια. Φαντάζομαι εμένα να τα διαβάζω και να γελάω ή με την ανοησία μου ή με την εξέλιξη που ίσως είχαν τα πράγματα. Ίσως να γελάμε παρέα. Ίσως πάλι και όχι. Ο χρόνος θα δείξει. Για την ώρα σε αφήνω. Δε θα πω αντίο, το έχω κάνει πολλές φορές και δεν έπιασε. Απλά σε αφήνω.

(Αφιερωμένο στα αδέρφια μου. Ειδικότερα αφιερωμένο στην Χρυσή μου Αυγή. Παρά τους τσακωμούς, τις περίεργες συμπεριφορές χρόνο με το χρόνο, και τις διάφορες δεν έφυγες από κοντά μου.)






(Το παρακάτω βίντεο δεν έχει καμία σχέση και στην ουσία καταστρέφει την ήδη κατεστραμμένη ανάρτηση. Το υποσχέθηκα όμως.)