So close and still so far

Η αίθουσα ήταν όμορφα στολισμένη. Λουλούδια σε κάθε τοίχο, τα κόκκινα τριαντάφυλλα κυριαρχούσαν κι έδιναν μία παραμυθένια αίσθηση στο χώρο. Ο κόσμος χόρευε χαρούμενος στην πίστα. Τραγούδια εύθυμα και διασκεδαστικά. Άλλοι καθόντουσαν στα τραπέζια δίπλα στον μπουφέ, όμως ήταν λίγοι. Όλοι ντυμένοι με τα καλύτερά τους ρούχα, φανταχτερά φορέματα και εκλεπτυσμένα κουστούμια. Βέβαια υπήρχαν και κάποιοι που ήταν ντυμένοι με καθημερινά ρούχα, όμως ήταν λίγοι. Όλοι φαινόντουσαν να περνούν υπέροχα. Σχεδόν όλοι.

Η Έμυλι κατευθυνόταν στην πίστα αγκαλιά με τον Όουεν. Ήταν κι ένιωθε πολύ όμορφη εκείνο το βράδυ. Τα καστανά μαλλιά της είχαν πάνω τους διαμαντένια κοκαλάκια που συγκρατούσαν τις μπούκλες από το να πέφτουν στο πρόσωπό της. Φορούσε ένα φόρεμα στο χρώμα του σάπιου μήλου. Ήταν στενό στη μέση κι έπειτα έπεφτε όμορφα μέχρι τα γόνατα. Τα μανίκια ήταν στο πλάι και άφηναν ακάλυπτους τους ώμους της. Το πρόσωπό της έλαμπε με την ελπίδα ότι θα τον έβλεπε. Τα σπινθηροβόλα μάτια της τον έψαχναν με αγωνία μέσα στην αίθουσα. Τον εντόπισαν να την πλησιάζει. Μαζί του ήταν η Ελίζα. Ένιωσε κρύο ιδρώτα να λούζει το μέτωπό της. Το ήξερε ότι ποτέ δεν θα μπορούσαν να είναι μαζί. Ήλπιζε…πονούσε… Φόρεσε το ομορφότερο χαμόγελό της.

-Εδώ ήσασταν τόση ώρα; Σας ψάχναμε, είπε κεφάτα η Ελίζα. Ω, Έμυλι δεν ήξερα ότι ο συνοδός σου ήταν τόσο γοητευτικός, είπε κι έκλεισε το μάτι στον Όουεν.

Ο Μάικλ δεν είπε τίποτα. Φάνταζε τόσο όμορφος στα μάτια της. Τα μεταξένια μαλλιά τους δεν ήταν λιγότερο μπερδεμένα από ότι συνήθως. Όμορφες ελαφριές μπούκλες που αγαπούσε τόσο. Δεν άντεχε να θαμπώνεται από τόση ομορφιά και χαμήλωσε το βλέμμα της. Φορούσε ένα μαύρο παντελόνι κι ένα λευκό πουκάμισο. Στα δικά της μάτια έμοιαζε με πρίγκιπα. Ολόκληρη η βραδιά έμοιαζε να έχει βγει από παραμύθι. Κοιτούσε όμως και αυτός γεμάτος αμηχανία και θλίψη, κάτι που η Έμυλι δεν είδε.

-Να σας συστήσω, Ελίζα, Όουεν. Και από εδώ ο καλός μου φίλος, Μάικλ., έκανε η Έμυλι τις απαραίτητες συστάσεις.

Δεν πρόλαβαν να ανταλλάξουν άλλη κουβέντα και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, που είχε αναλάβει τη μουσική της βραδιάς, ανακοίνωσε ότι στο επόμενο τραγούδι τα ζευγάρια πρέπει να αλλάξουν παρτενέρ μεταξύ τους. Άρχισε ένα μελωδικό μπλουζ και τα ζευγάρια χόρευαν σφιχταγκαλιασμένα.

-Μου φαίνεται Έμυλι ότι θα πρέπει να σου κλέψω τον παρτενέρ, σχολίασε πειραχτικά η Ελίζα.

-Μετά χαράς δεσποσύνη, της απάντησε ο Όουεν. Της φίλησε το χέρι ιπποτικά και με την Ελίζα να χασκογελάει απομακρύνθηκαν.

Ο Μάικλ κοίταξε για μία στιγμή την Έμυλι κι έπειτα πέρασε τα χέρια του γύρω από τη μέση της. Εκείνη ακούμπησε δειλά το κεφάλι της στον ώμο του. Ένιωθε μία απερίγραπτη ζεστασιά να την τυλίγει. Ο Μάικλ έπιασε το ένα χέρι της στο ύψος του στήθους του. Την έκανε μία περιστροφή. Εκείνη χόρευε με χάρη όπως πάντα. Μαζί είχαν κάνει τα μαθήματα χορού.

Στη συνέχεια το τραγούδι έγινε λίγο πιο γρήγορα και άρχισαν να κάνουν όμορφες φιγούρες. Έπειτα από ακόμη μία στροφή ήρθαν αντικριστά ο ένας με τον άλλο κι έκαναν ένα κύκλο έχοντας ενωμένο το δεξί τους χέρι. Το βλέμμα της έκπεμπε τόσο πάθος και ταυτόχρονα ήταν τόσο παγωμένο. Ξαναβρέθηκαν αγκαλιά κι δεν άντεξε άλλο. Άρχισε να της ψιθυρίζει τους στίχους του τραγουδιού.

-All that I wanted, to hold you so close…

Μαγεία ήταν η λέξη που περιέγραφε τη στιγμή εκείνη. Το τραγούδι έφτασε στο κορύφωμά του και την έκανε μία τελευταία στροφή προς τα έξω. Εκείνη γύρισε τρεις φορές, τον κοίταξα κι έπιασε το χέρι που την καλούσε να μαζευτεί στην αγκαλιά του. Τυλίχτηκε και κόλλησε την πλάτη της στο στήθος του. Εκείνος πήρε μία βαθιά ανάσα και άφησε το μεθυστικό άρωμα τον μαλλιών της να γεμίσει τους πνεύμονες του. Χόρευαν έτσι αγκαλιασμένοι χωρίς να βλέπουν ο ένα το πρόσωπο του άλλου. Οι τελευταίοι στίχοι του τραγουδιού έφτασαν να γαργαλίσουν τα αυτιά της, νιώθοντας σχεδόν τα χείλη του πάνω τους.

-Now you’re beside me and look how far we’ve come…So far we are, so close…

Όμως όλα τα παραμύθια τελειώνουν και η μαγεία που σε κατέκλυζε όσο το άκουγες χάνεται. Έτσι κι αυτό σταμάτησε. Η Ελίζα πλησίασε το ζευγάρι. Ο Όουεν τη συνόδευε σαν κύριος που ήταν. Η Έμυλι και ο Μάικλ σταμάτησαν να χορεύουν. Όταν βγήκε από την αγκαλιά του ένιωσε να σκίζεται κομμάτι από την ψυχή του.

-Διακόπτουμε; Ρώτησε με ένα περίεργο ύφος η Ελίζα.

-Ε, όχι, απάντησε αμήχανα η Έμυλι. Λοιπόν εμείς σας αφήνουμε. Πρέπει να φύγουμε. Υποσχέθηκα στην Κλάρα ότι θα γυρίσω νωρίς.

-Εντάξει…,είπε ο Μάικλ.

-Καλά να περάστε, συμπλήρωσε η Ελίζα καθώς αγκάλιαζε το Μάικλ για να συνεχίσουν το χορό.

Ο Μάικλ χόρευε με την Ελίζα όμως το βλέμμα του ακολουθούσε την Έμυλι με τον Όουεν που ανέβαιναν πιασμένοι χέρι χέρι τη σκάλα. Πόσο τον ζήλευε. Τώρα ήταν εκείνος που είχε το κλειδί για την καρδιά της. Του το είχε παραχωρήσει τόσο εύκολα. Αν δεν ήταν τόσο δειλός, αν δεν φοβόταν μήπως χάσει τη φιλία της, θα κρατούσε εκείνος το ζεστό της χέρι. Δεν πρόσεξε την Ελίζα που τον χάζευε με το ερευνητικό της βλέμμα.

Η Έμυλι έφτασε στο τέλος της σκάλας. Έπειτα αγκαλιάστηκε με τον Όουεν τρυφερά ψιθυρίζοντας κάτι ο ένας στον άλλο. Φαινόταν καλό παιδί αλλά ευχαρίστως θα του χαλούσε εκείνο το χαμόγελο. Έπειτα, χωρίς να περιμένει τη συνέχεια, μία κοπέλα τους πλησίασε, δεν την είχε ξαναδεί. Ο Όουεν έφυγε από την αγκαλιά της Έμυλι και πλησίασε την καινούρια. Αφού έπαιξε λίγο με τα μαλλιά της τη φίλησε στοργικά. Δεν πίστευε στα μάτια του. Η χαρά φούντωσε στο στήθος του. Το ζευγάρι γύρισε προς το μέρος της Έμυλι που φάνηκε να τους μαλώνει πειραχτικά. Στη συνέχεια το ζευγάρι τη χαιρέτησε κι έφυγε αγκαλιασμένο με εκείνη να τους κοιτάει με θαυμασμό και στοργή.

Χαρούμενος, χωρίς βέβαια να έχει καταφέρει τίποτα, συνέχισε να την κοιτάζει. Ώσπου η Ελίζα του μίλησε.

-Ώστε αυτή είναι η μοναδική ε; τον ρώτησε δειλά αλλά πολύ σοβαρά.

Ο Μάικλ δεν πίστευε στα αυτιά του. Πόσα ήξερε άραγε η κοπέλα δίπλα του και πόσα ανεχόταν.

-Ελίζα…

-Το ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ μας. Από την αρχή το ήξερα.

-Ελίζα ειλικρινά λυπάμαι. Δεν ξέρω καν πώς θα επανορθώσω για όλο αυτό, προσπάθησε να απολογηθεί.

-Δεν χρειάζεται, χαμογέλασε εκείνη. Ούτως ή άλλως δεν ταιριάζουμε και πάρα πολύ. Ελπίζω όμως να μείνουμε φίλοι.

-Συμφωνώ με αυτό, της χαμογέλασε κι εκείνος. Η Ελίζα του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο κι έπειτα τον κοίταξε με απορία.

-Την αγαπάς; Τον ρώτησε.

Ο Μάικλ δεν της απάντησε μόνο έστρεψε σκεφτικός το βλέμμα του προς τα πάνω ψάχνοντας για κάτι που θα τον βοηθούσε να απαντήσει. Το βρήκε.

Η Έμυλι ήταν ακουμπισμένη στο όμορφα σκαλισμένο κάγκελο και χάζευε τους ανθρώπους από κάτω της που χόρευαν αγκαλιασμένοι. Χόρευαν ακόμη το ίδιο τραγούδι που την είχε ταξιδέψει πριν λίγα λεπτά. Το τραγούδι τελείωσε και όλοι γύρισαν να χειροκροτήσουν. Το ζευγάρι που παρακολουθούσε αγκαλιάστηκε με θέρμη. Σηκώθηκε από την κουπαστή. Έπειτα συγκρατώντας τα δάκρυά της γύρισε κατευθυνόμενη προς το ασανσέρ. Κοντοστάθηκε για λίγο κι έπειτα πάτησε το κουμπί. Το χέρι της σταμάτησε πρώτα στο μάγουλο της, για να σκουπίσει το δάκρυ που τώρα το διακοσμούσε, και στη συνέχεια έπεσε ανάλαφρο στο πλάι. Εκεί ένα άλλο χέρι το αγκάλιασε. Ένιωσε μία ατελείωτη ζεστασιά να την πλημμυρίζει. Ξαφνιασμένη η Έμυλι γύρισε να δει σε ποιον άνηκε το χέρι αυτό.

Αντίκρισε το πιο όμορφο χαμόγελο για εκείνη στον κόσμο. Ο Μάικλ στεκόταν δίπλα της και την κοιτούσε με τα κεχριμπαρένια μάτια του. Κανείς δεν τους άκουσε. Κανείς δεν είδε την ευτυχία που τύλιξε και τους δύο τα επόμενα λεπτά. Αν ήσουν πολύ προσεκτικός θα έβλεπες την Έμυλι να ρωτάει τι συμβαίνει. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ερώτησή της, ο Μάικλ της έδωσε το φιλί που και οι δύο περίμεναν με προσμονή τόσο καιρό. Τόσο γλυκό και τόσο τρυφερό που ήταν. Στη συνέχεια, αν σταματούσες να λικνίζεσαι στο ρυθμό του τραγουδιού εκείνης της στιγμής, θα τον έβλεπες να αγγίξει με τον δείκτη του το πιγούνι της και να σχηματίζει με τα χείλη του τη λέξει «Σ’ αγαπώ». Μία λέξη που προοριζόταν μόνο εκείνη. Η Έμυλι ρίχτηκε στην αγκαλιά του κι εκείνος την έκανε σβούρες ποιο ευτυχισμένος από ποτέ. Κρατώντας την ακόμη ψηλά στην αγκαλιά του την ξαναφίλησε κι ήταν εκείνη αυτή τη φορά που απάντησε με τις ίδιες λέξεις, με το ίδιο νόημα. Ήταν μία ονειρεμένη νύχτα.

(Το αφιερώνω σε εμένα, στο όνειρο που ονειρεύτηκα ένα βράδυ του χειμώνα και στη νύχτα που εύχομαι να ζήσω κάποτε.)