Depression: the return

Kαλησπέρα αγαπητοί μπλογκερς,
Καλωσορίζω την καινούρια, για τους μαθητές και φοιτητές, σχολική χρονιά και τα νέα μέλη στο ταπεινό αυτό ιστολόγιο! Σας ευχαριστώ όλους θερμά για την παρουσία και τα σχόλιά σας!
Δυστυχώς, όπως θα καταλάβατε και από τον τίτλο, δεν υποδέχομαι με χαρά τη νέα (σχολική) χρονιά. Ειλικρινά δε γνωρίζω το λόγο. Συνήθως είμαι πολύ χαρούμενη με την έναρξη διότι, ως γνήσια εξωγήινη, ΛΑΤΡΕΥΩ το σχολείο. Όχι τα διαλείμματα και το χαβαλέ, αλλά το όλο πακέτο με καθηγητές, παραδώσεις, διάβασμα κ.τ.λ. Όχι, φίλες και φίλοι, δε θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ως φυτό. Απλά απολαμβάνω την μαθητική μου περίοδο όσο μπορώ. (Ρίξτε άλλη μία ματιά στο μότο του ιστολογίου και θα καταλάβετε.) Οπότε ξεκινάω τη χρονιά μου με χαρά, ενθουσιασμό και αισιοδοξία. Ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια αγαπώ όλο τον σχολικό κόσμο. Μπορεί να σας φανεί περίεργο, όμως η φετινή χρονιά δεν αποτελεί εξαίρεση. Θα με ρωτήσετε, με το δίκιο σας, "Κοπέλα μου επικοινωνείς;" Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω την πολλαπλή μου προσωπικότητα. Βλέπετε, χαίρομαι για το σχολείο και ότι έχει σχέση με αυτό, όμως πέρα από αυτό... νιώθω άδεια.
Μπορείς να αυτοδιαγνωσθείς; Πιστεύω πως πάσχω από κατάθλιψη. Όχι όμως τη συνηθισμένη για εμένα. Πιστεύω ότι όσοι διαβάζετε το μπλογκ από την ίδρυσή του έχετε μία ιδέα.
Νιώθω περίεργα... Νιώθω άδεια... Νιώθω μόνη...


Θα σταματήσω εδώ την ανάρτηση αυτή. Να φανταστείτε ότι ήθελα να κάνω και breathtaking come-back, τρομάρα μου! Είχα στο μυαλό μου να αποδώσω το γενικό νόημα της ανάρτησης μέσω ''λογοτεχνικού'' κειμένου ή ιστορίας, όπως κάνω συνήθως. Τελικά αποφάσισα απλώς να πατήσω τα κουμπιά στο πληκτρολόγιο. Δεν έχω έμπνευση, δεν έχω σιγουριά, δεν έχω εμπιστοσύνη, δεν έχω ταλέντο, έχω τίποτα. Τέλεια.