Ρεβεγιόν

Γνωρίζατε ότι το ρεβεγιόν είναι γαλλική και όχι αγγλική λέξη; Εγώ σήμερα το συνειδητοποίησα!
Ελπίζω η καυστική απάντηση πος την αφέλειά μου να μη βγήκε πολύ αυθόρμητα. :P

Ετοιμαζόμουν όταν ακούστηκε ο χτύπος του κουδουνιού, ο οποίος με ειδοποιούσε ότι έχω αργήσει. Γυρίζω να δω την ώρα, ένα τέταρτο νωρίτερα οι προσκεκλημένοι μου. Ντύθηκα βιαστικά, παντελόνι, παπούτσια, πουκάμισο. Ούτε το χτένισμά μου δεν πρόλαβα να επιμεληθώ. Κατευθύνθηκα με γρήγορα βήματα προς την εξώπορτα, κατέβηκα τις σκάλες και μόλις άνοιξα την πόρτα αντίκρισα χαμογελαστά προσωπάκια να με κοιτούν γεμάτα ανυπομονησία. Τους αφήνω ευθέως να μπουν μέσα. Περίμεναν τουλάχιστον πέντε λεπτά στον εξωτερικό χώρο αναγκασμένοι να υπομείνουν τους οχτώ εξωτερικούς βαθμούς.
Η κουβέντα ήρθε και έδεσε καθώς καθίσαμε όλοι στο φωτισμένο και στολισμένο σαλόνι. Αρχίσαμε να εξιστορούμε γεγονότα των τελευταίων ημερών αλλά και να αναλύουμε ζωηρά τα ζουμερά κουτσομπολιά των περασμένων μηνών, καθώς και τις εξελίξεις τους. Αφού ήρθε και η τελευταία καλεσμένη, πιο κεφάτη και αλλοπρόσαλλη από ποτέ, το κέφι πέρασε σε άλλα επίπεδα καλοπέρασης. Τζόγος, πόκερ, black jack ή αλλιώς 21 (hellooo, english girl writing here! please do not comment the welcoming notice!), και πολλές άλλες εφευρετικές ασχολίες μας διασκέδασαν το βράδυ αυτό. Ανοίγοντας το πρώτο μπουκάλι σαμπάνια η αγαπητή 'Σεράινα' είχε ήδη εμφανές προβάδισμα στο πόκερ. Η τύχη του πρωτάρη που λέμε! Με το τέλος της σαμπάνιας, το Νατασούκι μας είχε ξεπαραδιάσει. Εντάξει, τα δίνουμε σε φιλανθρωπίες. Ήρθε η ώρα της βασιλόπιτας. Ένα κομμάτι στον άγνωστο Θεό (ας μην είμαστε ρατσιστές, ο καθένας πιστεύει όπου επιθυμεί), ένα στα σπίτια μας και από ένα για τον καθένα. Ωπ, μεγάλε σχεδιαστή μου φαίνεται αυτή θα είναι η χρονιά σου! Ήρθε η ώρα του δεύτερου μπουκαλιού. Χορός, γέλιο, φωτογραφίες (αλίμονο!), το 'χασάπικο της Δέσπως', ζάλη για την αγαπημένη Σεράινα παρ' όλο που δεν τελείωσε το ποτήρι της, ενώ η Τούλα και το Τελιώ δεν είχαν πάρει χαμπάρι, λάτρεις του οινοπνεύματος. Εγώ, μία Lady Gogo, περνούσα υπέροχα βλέποντας όλους του αγαπημένους μου φίλους μαζεμένους σε ένα δωμάτιο να γιορτάζουμε όλοι μαζί μία από της ομορφότερες συντροφικότερες μέρες της χρονιάς. Θυμηθήκαμε παλιά και αγαπημένα κομμάτια, τίτλους δε λέμε, καλλιτέχνες δε θίγουμε. Η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη χρονιά και, για δες!, είμαστε ακόμη στην ίδια μαγική εποχή, στην ίδια εκπληκτική χρονιά. Ήταν μία αξέχαστη νύχτα, μία αξέχαστη χρονιά.
Τι ευχάριστα που περνά η ώρα όταν είσαι με ανθρώπους που αγαπάς. Όλοι οι άνθρωποι σου συγκεντρωμένοι σε ένα δωμάτιο. Εντάξει, συγχωρώ τους δύο απόντες, αλλά τι να κάνω; (Ούτε το Κερατσίνι, ούτε τη Νέα Σμύρνη μπορώ να φέρω δίπλα μου. Μα κι εσείς, αλλού δε βρίσκατε να μείνετε;)
Δε θα κάνω απολογισμό του χρόνου, παρ' όλο που έτσι το σχεδίαζα. Πώς αλήθεια μετράς μία χρονιά; Με το γέλιο που βγήκε από τα χείλη σου; Τα χαμόγελα που συγκίνησαν; Τα δάκρυα που κύλησαν στα μάγουλά σου; Τις άγρυπνες νύχτες σου; Τη μοναξιά που στράγγιξε την ψυχή σου; Tους καφέδες που ήπιες, γλυκούς ή σκέτους; Τα φεγγάρια που συντρόφευαν τα βράδια σου; Θεωρώ ότι η αποψινή βραδιά αντικατόπτριζε και τις τριακόσιες εξήντα έξι μέρες του δύο χιλιάδες δέκα (2010!). Είχα γράψει μέχρι και ανάλογο κείμενο, το οποίο συνδεόταν πολύ καλύτερα με το συγκεκριμένο τραγούδι που υπερλατρεύω, αλλά δε θα το αναρτήσω (από ό,τι φαίνεται θα πάει για το 2012). Όμως έτσι είναι η ζωή, απρόσμενη, εκπληκτική, απορροφητική. Πεντακόσια είκοσι πέντε χιλιάδες εξακόσια λεπτά γεμάτα συγκινήσεις, γεμάτα ζωή. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στην επόμενη γωνία, στα βήματα ποιου θα πατήσεις ή ποιος ακολουθεί τα δικά σου. Σημασία έχουν μόνο τα πρόσωπα που βαδίζουν δίπλα σου. Τα πρόσωπα που ξέρεις ότι, όπου και να πας, οποιαδήποτε στιγμή θα βαδίζουν δίπλα σου. Σημασία έχει η αγάπη.

Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το 2011 στην μπλογκόσφαιρα!

Αφιερωμένο στη Σεράινα, στην Τούλα, στη Δέσπω, στο Τελιώ, στο Νατασούκι, στον Κρίστο! Μα ακόμη στο λατρευτό μουσικάντη και στη γλυκιά μανούλα, που αν και απόντες για μένα ήταν παρόντες! :)