Ρούντολφ το ελαφάκι!

-Δέσποινα φέρε μου την κόκκινη γυαλιστερή μπάλα, είπε η Γωγώ με ενθουσιασμό.

Η Δέσποινα συνέχισε να την κοιτά με χαμόγελο και της έφερε μία από τις χριστουγεννιάτικες μπάλες που ήταν απλωμένες πάνω στο τραπέζι. Συνέχισαν να στολίζουμε το δέντρο ακούγοντας χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Η Αναστασία αποφάσισε ότι δεν έφτανε να στολίσουν απλά ένα κοινό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έτσι, πήρε τη χρυσή γιρλάντα και άρχισε με ανάλαφρες χορευτικές κινήσεις να την τυλίγει γύρω από τη Δέσποινα.

-Καλέ να βγάλουμε μία πικ!, είπε ειρωνικά σουφρώνοντας επιδεικτικά τα χείλη της.

-Νι, νι!, απάντησε στον ίδιο τόνο η Δέσποινα.

Άρχισαν όλες να γελούν ασταμάτητα. Το στόλισμα συνεχιζόταν με μικρά διαλείμματα τσιμπολογήματος. Η Στέλλα είχε αγκαλιάσει το μπολ με τα πατατάκια και τίποτα δεν θα την έκανε να το αποχωριστεί. Η Αυγή από την άλλη έτρωγε με ευχαρίστηση ένα κομμάτι σοκολατένιου κέικ.

-Αυγή κράτησέ μου ένα κομμάτι!, την παρακάλεσε η Γωγώ γνωρίζοντας ότι η επιθυμία της ήταν μάλλον αδύνατον να πραγματοποιηθεί.

-Πόσο ακόμη θα χοντρύνεις Γωγώ; Αναρωτήθηκε ‘κεφάτα’ η Παναγιώτα.

-Χαχα, δες με, γελάω! Της απάντησε βγάζοντας έξω τη γλώσσα της.

Στόλισμα, φαγητό, δέντρο, Χριστούγεννα, χαρά, κέφι και το σιγοσφύρηγμα ενός κλασσικού Χριστουγεννιάτικου τόνου...

«Ρούντολφ το ελαφάκι με καρδούλα ταπεινή σαν πέφτει το βραδάκι έχει μύτη φωτεινή! Οι φίλοι του λαμπιόνι το φωνάζουν και γελούν! Τη μύτη του στο χιόνι κρύβει όταν του μιλούν!...»

Δεκατρείς Δεκεμβρίου δύο χιλιάδες μα δέκα και όχι οχτώ, όμως πανέμορφα και μαγικά για ακόμη μία φορά. Δε θέλω να γίνω ούτε γραφική κλαίγοντας απώλειες, ούτε να προσάψω κατηγορίες αυτές τις μέρες (ή πλέον γενικώς). Δεν έχει νόημα. Απλά ευχαριστώ και στέλνω την αγάπη μου, όπως πάντα έκανα και θα κάνω, σε αυτούς που έμειναν δίπλα μου παρ' όλες τις αντιξοότητες!

Αφιερωμένο στις προαναφερθείσες, ξέρετε ποιες είστε! ;)