Tέλος!

Και τέλος! Τέλος. Τέλος... Τέλος! Τέλος; Ναι, ναι...τέλος.
Τελείωσε λοιπόν. Τώρα τι γίνεται; Αρκούσε αυτό το ‘τέλος’; Κι αν δεν έμεινες ευχαριστημένος τι γίνεται; Αν είχες κι άλλες ερωτήσεις; Αν δεν ήθελες να τελειώσει; Αν είχες κι άλλα να δώσεις; Αν περίμενες ένα διαφορετικό τέλος; Αν...;
Κρίμα, γιατί τελείωσε.
Να ‘μαστε λοιπόν στο τέλος. Έπειτα από τόσες προσπάθειες, τόσες δυνάμεις, τόσες ιδέες, τόσες συγκινήσεις τελειώνει ένα κομμάτι. Τι κάνεις όταν ξέρεις ότι ήρθε το τέλος; Ξεκινάς το ταξίδι σου ψάχνοντας την Ιθάκη. Τι γίνεται όμως όταν αποβιβάζεσαι επιτέλους στο νησί; Είσαι ευχαριστημένος ή αναρωτιέσαι πώς έφτασες τόσο γρήγορα; Ξαφνικά οι παραλίες δε σου φαίνονται τόσο καθαρές. Τα σπίτια μοιάζουν υπερβολικά μικρά και ασφυκτικά. Ο ουρανός έχασε το διάφανο γαλάζιο. Δεν φανταζόσουν έτσι τον προορισμό.
Όλα φτάνουν κάποτε σε ένα τέλος. Τίποτα δεν είναι αιώνιο. Ίσως μας φαίνεται εξωπραγματικό όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά πέρα. Ίσως δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι το ταξίδι ήταν τόσο μικρό.
Τώρα έρχεται η απογοήτευση. Σκέφτεσαι ότι δεν άξιζε να ταξιδέψεις. Το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό. Σκίζεις εισιτήρια, σκίζεις φωτογραφίες και κάθε είδους αναμνηστικά από το ταξίδι σου. Το φυλλάδιο υποσχόταν άλλα πράγματα, θαύματα και θεάματα. Πιστεύεις ότι έχασες το χρόνο σου, ότι ολόκληρη η διαδρομή ήταν μία καλοστημένη πλεκτάνη, μία φάρσα.
Πολυαγαπημένε ταξιδιώτη ένα πράγμα θα σου πω. Σε λυπάμαι.
Ήρθε το τέλος. Έφτασες στο νησί. Μπορεί να μην ήταν αυτό που περίμενες. Εντάξει, σε καταλαβαίνω. Απογοητεύτηκες, όμως ένας άσχημος προορισμός δε διαγράφει το ταξίδι. Ξέχασες κιόλας τον έναστρο ουρανό που χάζευες τα βράδια; Τις περιπέτειες που πέρασες; Τις μάχες με τα μυθικά τέρατα, όπως τους γιγάντιους αετούς, τις πολικές αρκούδες, τη μυστηριώδη μαύρη ομίχλη, τις άφησες πίσω σου; Πώς μπορείς να διαγράψεις από τη μνήμη σου τους ανθρώπους που γνώρισες. Πώς μπορείς να αγνοήσεις την προφανή αλλαγή που υπέστεις; Ξεχνάς τις ατελείωτες ώρες ψυχαγωγίας, μυστηρίου, αγωνίας και συγκίνησης που σου πρόσφερε;
Το νησί δεν ήταν αυτό που νόμιζες. Το ταξίδι όμως σημαίνει πολλά περισσότερα. Καμιά φορά πρέπει απλά να το αποδεχθείς. Να κοιτάξεις με χαμόγελο την τελευταία σελίδα της ιστορίας. Να σκεφτείς «Ωραία πέρασα!», ακόμη κι αν το τέλος δεν είχε τη συγκλονιστική και απρόσμενη εξέλιξη που περίμενες.

Σε αφήνω λοιπόν, μοναχικέ και αχάριστε ταξιδιώτη. Ξεκινώ για το επόμενο μου ταξίδι. Εγώ όμως δεν ξεχνώ το νησί, ούτε τις στιγμές που μου χάρισε. Χαμογελώ και ξεκινώ για τη νέα περιπέτεια. Μια νέα Ιθάκη, ένα νέο Νησί.


Αφιερωμένο σε όλους τους ''χαμένους'' συνταξιδιώτες και στο νησί που τόσο αγάπησαν!