Love...

Kαλησπέρα αγαπητοί αναγνώστες. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για την απουσία μου, αναρτήσεων και σχολίων, και υπόσχομαι ότι θα διαβάσω-και θα σχολιάσω βεβάιως-τις αναρτήσεις όλων εσάς των αγαπημένων μπλόγκερς τη στιγμή που θα επιστρέψω από το όμορφο νησί μου. Και πάλι, συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη!
Το παρακάτω ποίημα είναι από το βιβλίο ''Witchlight'', της σειρά Night World, της βραβευμένης L.J.Smith. Καθ' όλη την ανάγνωση, και των εννέα βιβλίων της, δεν μπόρεσα να μη μαγευτώ από τον απλό, αλλά γνήσιο, τρόπο παρουσίασης αξιών από τις οποίες διέπεται μία ευτυχισμένη ζωή. Δεν το συστήνω σε άτομα που 'υποβαθμίζουν' τα λεγόμενα vampire romance fictions. Μπορεί να χρειάζονται υποβάθμιση, μπορεί. Όμως δεν είμαι εγώ το άτομο που θα το κάνει. Δεν είναι Ουγκό, δεν είναι Ουάιλντ, δεν είναι Σολωμός, δεν είναι Καζαντζάκης, και προφανώς δεν θέλω να προβώ σε άσκοπες συγκρίσεις, όμως είναι ιστορίες-παραμύθια αν προτιμάτε-που με δίδαξαν ή μου υπενθύμισαν κάποια πράγματα. Μερικές φορές και η απλούστερη γραφή μπορεί να κρύβει βαθιά νοήματα.
Έλεγα απλά θα παραθέσω τη φράση αλλά να που έβγαλα κείμενο πάλι. Δε θα αλλάξω ποτέ μου φαίνεται... Σας παραθέτω λοιπόν αυτό το ποίημα που αποθηκεύτηκε και δε βγαίνει από το μυαλό μου...(maybe not even out of my soul)...

People die... so love them every day
Beauty fades... so look before it's gone
Love changes... but not the love you give
And if you love, you'll never be alone!


Decated to the romance that still fights inside me, inside all of us..