Μικρή πατρίδα

Μικρή και όμορφη πατρίδα που τόσα πράγματα θυμίζεις... Κατεβαίνω από το πλοίο και νιώθω ότι βρίσκομαι σπίτι. Δεν γνωρίζω το γιατί, όμως το άγγιγμα του αέρα έχει διαφορετική αίσθηση. Κάνει το δέρμα μου και ανατριχιάζει όμορφα. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά. Η μαγική αυτή αύρα με τυλίγει κάθε φορά που το σώμα μου βρίσκεται σε επαφή με αυτόν τον τόπο. Τυχαίο; Ίσως, όμως δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και κατευθύνομαι προς το χωριό, προς το σπίτι... Διότι είναι το δικό μου σπίτι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι η αύρα που μου αφήνει μία αίσθηση οικειότητας. Ο αέρας μου χτυπάει το πρόσωπο, όχι δυνατά, απαλά και με μία περίεργη δροσιά. Μεταφέρει μυρωδιές μοναδικές, γνωστές... Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Οι λίγες φορές που βρίσκομαι εδώ έχουν περίεργη επίδραση πάνω μου. Έτσι ξαφνικά συμβαίνουν όλα αυτά. Η μουσική δεν είναι τυχαία. Γράφτηκε για να παρουσιάσει την ομορφιά αυτού του τόπου, όμως επιτυγχάνει κάτι περισσότερο. Δεν βλέπω, μα ακούω. Ακούω το γνώριμο παφλασμό των κυμάτων πάνω στην πέτρα. Στρίβω και βλέπω από ψηλά το απομακρυσμένο χωριό. Γαλήνη με κατακλύζει. Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά. Απλά νιώθω ότι ανήκω εδώ. Home is where your heart is. My heart belongs here, in this beautiful island. A place filled with compassion and small miracles. I don’t feel the strange love I’d felt before, only the same peaceful harmony. I forget why I’m here. My everyday problems seem so indifferent right now. I’m here…I’m home…
Εδώ είναι το σπίτι μου, η τελευταία μου κατοικία, εδώ που επέλεξα εγώ να ζήσω. Δεν έχει σημασία που γεννήθηκες ή που μεγάλωσες. Σημασία έχει αυτό, η μαγική αυτή αίσθηση, να νιώθεις αποδοχή. Εδώ ανήκω, στο όμορφο αυτό νησί που για ακόμη μία φορά με τύλιξε με τον ουρανό, τη θάλασσα, τις μυρωδιές και τ’ άστρα. This is where I belong.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου, εσύ. Η γη μου εσύ, το όνειρο της μέρας. Μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή, η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας...

Αφιερωμένο στα μαγευτικά Κύθηρα.