Πέφτεις ή δεν πέφτεις;

Πέφτεις ή δεν πέφτεις; Πάντα μιλώντας μεταφορικά.

(Attension: η παρούσα ανάρτηση διέπεται από δογματισμό,καθαρά προσωπική και απόλυτη άποψη.)
Τα πράγματα δεν είναι ποτέ ρόδινα. Απόλυτο και λάθος; Όποια ταινία, όποιο βιβλίο κι αν δεις ή διαβάσεις, θέλοντας να παρουσιάσει ένα ανατρεπτικό τέλος, καταλήγει με τους χαρακτήρες να χωρίζουν, να μαλώνουν, να μην εκπληρώνουν τις επιθυμίες τους. Οι σύγχρονοι σεναριογράφοι το αποκαλούν ρεαλισμό. Η ζωή είναι άδικη, σκληρή, απροσπέλαστη κι αβάσταχτη. Η κατάσταση δεν εξελίσσεται όπως θα την ήθελες. Πάντα ''πρέπει'' οι χαρακτήρες και η ζωή να πλεχτούν, να μπερδευτούν, να προκύψουν νέα πράγματα που θα τους στερήσουν την ηρεμία και την καταστάλαξη.
Δεν αναφέρομαι στις μελοδραματικές σαπουνόπερες που επιμηκύνουν τη 'σεζόν' επειδή η ''Ροζάριο είναι τελικά ετεροθαλής αδελφή με τον Χουάν Κάρλος" ή τα λατρεμένα ''Ατίθασα νιάτα" όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Όχι, αναφέρομαι στις σύγχρονες ''ιστορίες ζωής'', το νέο κύμα ίσως. Εκεί, όπου μπλέκουν την έννοια του μύθου με το κοινωνικό μυθιστόρημα.
On the other hand (για να μην ξεχνάμε βασικές γνώσεις), βρίσκονται οι ρομαντικοκωμωδίες. Από την αρχή της ιστορίας γνωρίζεις ότι η όμορφη, αρχικά αδύναμη και μπερδεμένη, πρωταγωνίστρια η οποία στη συνέχεια βρίσκει ποιο μονοπάτι να ακολουθήσει (το οποίο τυχαίνει να είναι το σωστό), καταλήγει να ερωτεύεται τον όμορφο πρωταγωνιστή. And they all lived happily ever after.

Ποιον είναι όμως το αληθινό τέλος; Η ζωή δεν κυλάει ήρεμα και απρόβλεπτα, όπως επίσης δεν είναι γεμάτη δράμα και ατυχίες. Ρώτησαν όμως τον ήρωα πώς θέλει να συνεχίσει την ιστορία του; Αν ο πρωταγωνιστής είχε τις περιπέτειές του, είναι λάθος να αποφασίσει ότι αγαπάει την πρωταγωνίστρια και να σταματήσει να ξεφεύγει; Γιατί πρέπει πάντα υπάρχει κάτι;

Μήπως μας θυμίζει κάτι αυτή η κατάσταση; Μερικές φορές είναι η δική μας ζωή που γράφεται και παίζεται όπως άλλοι επιθυμούν. Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες ρυθμίζουν με κάποιο τρόπο τη ζωή μας. Στο τέλος της μέρας θέλεις απλά να βάλεις ένα μαξιλάρι στο πρόσωπό σου και να ουρλιάξεις. Ορισμένες φορές βέβαια, ενθαρύνουμε αυτήν την συμπεριφορά γιατί φοβόμαστε το αύριο. Είναι δύσκολο να πάρεις δικές σου αποφάσεις γιατί εσύ θα είσαι αυτός που ευθύνεται για τις συνέπειες. Μάντεψε όμως κάτι: Η ζωή είναι όμορφη, γεμάτη δράμα, λύπη, χαρά. Όμως όλα με μέτρο. Τίποτα δε χάθηκε, τίποτα δε μένει, τίποτα δεν έρχεται. Πάρε λοιπόν την πένα και γίνε εσύ συγγραφέας της ιστορίας. Μπορεί να μην υπάρχει πρίγκιπας με λευκό άλογο ή μία κακιά μάγισσα που σε καταράστηκε σε αιώνιο βασανιστήριο. Όμως έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη. Ας αφήσουμε λοιπόν την ιστορία να εξελιχθεί όπως εκείνη θέλει.

Let's just live the present day, because the rest is still unwritten!


Αφιερωμένο σε όλους τους υποσχόμενους σεναριογράφους που παρακαλούνται να αφήσουν τους πρωταγωνιστές τους να ηρεμήσουν και να τους δώσουν το τέλος που τους αρμόζει.