Πόσο πολύ σ' αγάπησα...

Ήταν μία πολύ όμορφη νύχτα. Λαμπερά αστέρια γέμιζαν απ’ άκρη σ’ άκρη τον καθάριο ουρανό. Στην καφετέρια ακούγονταν τώρα ελληνικά ροκ κομμάτια που ταίριαζαν στη μαγευτική βραδιά. Εκείνη τη στιγμή τα παιδιά απολάμβαναν το βραδινό ποτό τους καθισμένοι στους αναπαυτικούς καναπέδες και σιγοτραγουδούσαν το ‘Βγες στο μπαλκόνι να δεις’. Τα κύματα έσκαγαν απαλά στην παραλία κι ένα ελαφρύ αεράκι ανακάτευε τα μαλλιά τους.
Η Δέσποινα καθόταν στην άσπρη αμμουδιά λίγο πιο πέρα από την καφετέρια και απολάμβανε τη μουσική κοιτώντας το φεγγάρι, μία εικόνα απόλυτης γαλήνης. Το αεράκι χάιδεψε τα χρυσαφένια μαλλιά της κι εκείνη έσφιξε λίγο περισσότερο το τζιν μπουφάν επάνω της. Άκουσε βήματα να την πλησιάζουν και γύρισε νωχελικά το κεφάλι για να δει ποιος ερχόταν. Ο Θάνος ήρθε και κάθισε δίπλα της στην άμμο. Γι αρκετή ώρα δε μιλούσαν, απλά αγνάντευαν το πέλαγος.
-Το φεγγάρι είναι πολύ όμορφο, θαύμασε η Δέσποινα.
-Όλη η νύχτα είναι μαγική...σχεδόν..., της απάντησε. Εκείνη δεν είπε τίποτε άλλο και συνέχισε να κοιτάζει τη θάλασσα.
-Συγγνώμη για σήμερα, για τη συμπεριφορά μου. Ίσως δεν έπρεπε να το πάρω τόσο σοβαρά, άρχισε να απολογείται εκείνος.
-Όχι, μη ζητάς συγγνώμη. Καλά έκανες. Αν δεν το είχες κάνει εσύ ίσως να είχαμε χωρίσει επιτόπου με το Νικόλα. Σίγουρα δε θα ήθελε μία κοπέλα που θα του είχε σπάσει τη μούρη. Γέλασε με το αστείο της, όμως ο μελαγχολικός τόνος στη φωνή της επέστρεψε.
-Όχι ότι, δηλαδή, προβλέπεται να είμαστε μαζί για πολύ ακόμη. Απλά δεν είχαμε την ευκαιρία να δώσουμε ένα τέλος εκείνη τη στιγμή, χαμογέλασε βεβιασμένα.
-Εμ, άρχισε αλλά δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να συνεχίσει, εγώ πιστεύω ότι δεν αξίζει να το τελειώσετε για κάτι τέτοιο. Στο κάτω κάτω, είναι αλήθεια ότι η Ζωή, όταν χορεύει, κουνιέται υπερβολικά, παρατήρησε γελώντας.
Η Δέσποινα, δήθεν, τον αγριοκοίταξε, αλλά έπειτα γέλασε κι εκείνη.
-Αλήθεια το πιστεύεις;
-Ναι, το πιστεύω. Δηλαδή ο Νικόλας είναι καλό παιδί...Ίσως θα μπορούσες να του δώσεις άλλη μία ευκαιρία, είπε με τις καταπληκτικές υποκριτικές του ικανότητες.
«Ένα καλό του να είσαι ηθοποιός!», σκέφτηκε.
Υπέφερε λέγοντάς της να γυρίσει στον Νικόλα, όμως ήθελε να είναι χαρούμενη. Ήθελε να βλέπει πάντα τη λάμψη, με την οποία τον κοιτούσε τώρα, στα μάτια της.
-Σε ευχαριστώ που με υποστηρίζεις, είπε και τον αγκάλιασε σφιχτά από τη μέση. Είναι ωραίο να έχεις έναν κολλητό.
Τα λόγια της έσκιζαν την καρδιά του σαν ένα απλό κομμάτι χαρτί, όμως δεν το έδειξε.
-Λοιπόν, θα μου χαρίσεις ένα χορό κολλητή μου φιλενάδα; Τη ρώτησε κεφάτα και σηκώθηκε προσφέροντάς της το χέρι του.
-Βεβαίως κολλητέ μου φίλε, απάντησε χαμογελαστά και έσφιξε το χέρι του.
Σηκώθηκαν και άρχισαν να χορεύουν αγκαλιασμένοι. Μπορεί να ήταν οι Όναρ που τραγουδούσαν το καληνύχτα αλλά εκείνοι ονειρευόντουσαν τώρα. Η Δέσποινα ακουμπούσε το κεφάλι της στο στήθος του κι εκείνος την έσφιγγε στην αγκαλιά του. Ο Θάνος σκεφτόταν ότι ήταν το ομορφότερο πλάσμα που είχε ποτέ κρατήσει. Δεν ήθελε να τελειώσει αυτό το τραγούδι και να πει καληνύχτα.
«Μυρίζει τόσο όμορφα. Έχει το άρωμα της πασχαλιάς.» σκέφτηκε.
Πήρε μία βαθιά ανάσα και το άρωμα των μαλλιών της πλημμύρισε τα πνευμόνια του.
«Είναι τόσο ζεστά, εδώ, στην αγκαλιά του. Νιώθω τόσο ασφαλής όταν είμαι κοντά του, σαν τίποτα να μπορεί να με πειράξει... Νιώθω τόσο όμορφα.» σκεφτόταν εκείνη και συνέχισα να χορεύουν υπό το φως της γαλάζιας σελήνης.
Κάποια στιγμή ο Θάνος άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε, περίπου είκοσι μέτρα μακριά, το Νικόλα να τους κοιτάει. Δεν χαιρόταν που έπρεπε να την αφήσει, μα το έκανε. Διέκοψε το χορό τους και όταν η Δέσποινα τον ρώτησε με το βλέμμα της απορημένη εκείνος της έδειξε γυρνώντας το κεφάλι προς το μέρος του Νικόλα. Εκείνη έμενε σκεφτική.
-Άντε, πήγαινε στο αγόρι σου, την παρότρυνε χαμογελώντας.
Εκείνη ανταπέδωσε το χαμόγελο.
-Ευχαριστώ, είπε και του έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο. Έπειτα άρχισε να βαδίζει προς τον Νικόλα.
Ο Θάνος την κοιτούσε μέχρι που τον έφτασε και άρχισαν να μιλούν. Τους παρακολουθούσε και τα πράγματα φαίνονταν να κυλούν ήπια. Μέχρι που ο Νικόλας έδειξε προς το μέρος του. Ένα αχνό χαμόγελο ευχαρίστησης εμφανίστηκε στα χείλη του Θάνου. Η συζήτηση άρχισε να αποκτά ένταση αφού μάλλον φώναζαν ο ένας στον άλλο. Η Δέσποινα του γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Νικόλας τη σταμάτησε και τη φίλησε. Εκείνη προσπάθησε αρχικά να αντισταθεί χτυπώντας τον ελαφριά στο στήθος, όμως τελικά παραδόθηκε στο φιλί.
Ο Θάνος τους έριξε άλλη μία ματιά και στη συνέχεια, με την καρδιά κομμάτια ριγμένα στο βυθό της θάλασσας, έκανε μεταβολή επιστρέφοντας στην καφετέρια.


Αφιερωμένο στη Δέσποινα! Συγγνώμη Δέσποινα που δε θυμόμουν το όνομα του ''Νικόλα''!