Ένα μικρό λάθος

Ένα μικρό λάθος, ένα τόσο δα μικρό λαθάκι μπορεί να καθορίσει την πορεία μου. Αυτή η ιδέα με τρομοκρατεί. Ίσως δεν έχω συνηθίσει να βλέπω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι. Ουράνια τόξα, λιβάδια, φως, λουλούδια, χρώματα και πάλι φως, ζω σε έναν όμορφο παραμυθένιο κόσμο. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Δυστυχώς υπάρχουν στιγμές που για λίγα δευτερόλεπτα βγαίνω έξω και αγγίζω διστακτικά την πραγματικότητα. Τότε πονάω. Λυπάμαι, στενοχωριέμαι, απογοητεύομαι, αλλά κυρίως πονάω. Καθώς η σκοτεινή ατμόσφαιρα μου ρουφά όλη τη ζωντάνια και κάθε αναπνοή γίνεται ασθενέστερη, η καρδιά μου, τα πνευμόνια μου, το σώμα μου όλο υποφέρει. Τα γόνατά μου λυγίζουν, όμως δεν αφήνω τον εαυτό μου να πέσει και η προσπάθεια αυτή κοστίζει με το δικό της τρόπο. Κατανοώντας ότι αν πέσω θα πονέσω, αρνούμαι τη θλίψη και την αδυναμία στον εαυτό μου. Μέγα λάθος. Το σκοτάδι συγκεντρώνεται και βρίσκει εύκολα συμμάχους. Ώσπου κάποια στιγμή η κατεδάφιση είναι, όχι αναγκαία, αλλά αναπόφευκτη. Ίσως θωρακίζω τον εαυτό μου εσκεμμένα, ώστε να νιώσω δράμα κι ένταση, Ο μαζοχισμός από παλιά φαινόταν να μου ταιριάζει. Παρ’ όλα αυτά δεν το νομίζω. Διότι μέσα στην ατελείωτη φαντασία μου κρύβεται μία δόση λογικής, απλά κι αυτή με τη σειρά της μεταμορφώνεται σε ό,τι επιθυμεί ο λογισμός μου την εκάστοτε φορά. Μεταφέρεται και σχηματίζεται μες τη δύνη των χρωμάτων. Όμως είναι εκεί, ποτέ δε φεύγει. Μένει κοντά μου και με συμβουλεύει. Καιρό τώρα προσπαθώ να την απολύσω αλλά έχει ισχυρό συμβόλαιο. Διάφορα στιχάκια, πεποιθήσεις, αξίες, πετούν απ’ το παράθυρο κάθε φορά που εμφανίζεται. Άδραξε τη μέρα και πράξε στη στιγμή. Όμως πώς να κάνω τα όνειρά μου πράξη όταν βαδίζω με τη λογική; Τα λόγια βρίσκονται σε διάφορες γλώσσες, ο μυς, όμως, δεν υπακούει. Πολλές φορές βέβαια νομίζω ότι είναι υπέρ μου η ανταρσία αυτή. Διότι, καταστάσεις, σχέσεις, διαδικασίες μπορεί να καταστρέφονταν αν έλεγα αυτό που ήθελα. Θα ήμουν πιο ειλικρινής, ναι, πιο ικανοποιημένη, ναι, πιο ευτυχισμένη, μπορεί. Εδώ έρχεται το λάθος. Ένα μικρό, λιλιπούτειο λαθάκι κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά. Λάθος που δεν μπορώ να ανατρέψω. Όχι, δεν πρόκειται για λόγια που έμειναν ανείπωτα. Τα λόγια είναι και θα παραμείνουν λόγια, τα ξεστόμισες ή όχι. Αυτό που με καταστρέφει είναι η πράξη. Οι πράξεις που δεν τόλμησα τότε και οι πράξεις που με εμποδίζουν τώρα. Το παρελθόν επιστρέφει για να εξαφανίσει τις ελπίδες του παρόντος. Το μέλλον είναι σαν το Θεό, μπορείς πάντα πιστέψεις ότι υπάρχει ένα καλύτερο αύριο, κανείς δε σε εμποδίζει. Το παρόν όμως είναι διαφορετική υπόθεση. Ένα τόσο μικρό λάθος και...δε μετανιώνω. Ό,τι κι αν έκανα, ό,τι κι αν έγραψα, δε μετανιώνω. Ακόμη κι αν μου στοίχισε, ακόμη κι αν με πόνεσε, το λάθος μου δεν το παίρνω πίσω. Το δέχομαι και το σέβομαι γιατί στάθηκε σκαλοπάτι για το επόμενο. Όχι γιατί με έκανε σοφότερη, ούτε γιατί γέμισε τη ζωή μου, αλλά γιατί με έκανε να νιώσω. Να πονέσω, να αναπνεύσω, να αγαπήσω, να καώ, να παγώσω, να χαθώ.
Λάθος μου όμορφο γιατί με καταδιώκεις; Το ότι σε αποδέχομαι δε σημαίνει πώς θα σε ξανακάνω. Όσο γλυκά και γνώριμα αν είναι τα μάτια σου, η αγκαλιά σου, σε μένα φαντάζουν ξένα πια. Δε σου έφτασε η αγάπη; Δε σου έφτασαν τα δάκρυα; Δε σου έφτασε η αφοσίωση, ο ζωγραφισμένος στο πρόσωπό μου πόνος; Συχνά πυκνά επιστρέφεις και ζητάς περισσότερα. Κι εγώ σε τρέφω, σε γεμίζω με την επιθυμία σου. «Όχι» αν πω στην επόμενη φορά, θα ψεύδομαι στον εαυτό μου. Σε θέλω, σε χρειάζομαι όμως ποτέ δε θα σε ζητήσω. Γιατί λοιπόν επιστρέφεις ξανά και ξανά; Τι στην αγανακτισμένη μου φαντασία αναζητάς; Πάρε τα μεγάλα όμορφα μάτια σου και φύγε, εξαφανίσου, άσε με να σε φυλακίσω σε ένα παλιό ημερολόγιο, ώστε να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να σε αντικρίσω. Δεν είναι κάτι που θέλω, αλλά κάτι που απαιτεί η επιβίωσή και η ευημερία μου. Θέλω τόσο πολύ να φωνάξω, να φωνάξω τόσο ώστε να στραγγίξω και την τελευταία αναπνοή από τη ζωή μου. «ΦΥΓΕ, ΦΥΓΕ, ΦΥΓΕ!». Ομορφιά μου, μάτια που στάζουν μέλι, ποτέ δε με κατάλαβες κι όμως με κάνεις και υποφέρω.
Εσύ είσαι το απαράδεκτο, ανεξέλεγκτο λάθος μου...
Τι θέλεις από μένα;

Αφιερωμένο στα λάθη που φτιάχνουν τη ζωή.