Mία παραμονή πρωτοχρονιάς

Ίσως βρείτε το κείμενο αυτό εντελώς ερασιτεχνικό και γραμμένο από παιδάκι δημοτικού. Όμως η αλήθεια είναι ότι ήμουν ένα μικρό παιδάκι, καθώς αυτό το κείμενο γράφτηκε πέρυσι. Το 2008 ήταν μία υπέροχη χρονιά...

Ο αέρας χτυπάει δυνατά τα, πλέον κόκκινα απ’ το κρύο, μάγουλά μου. Η σιωπή στους δρόμους είναι απόλυτη. Ο φανοστάτης είναι έτοιμος να σβήσει. Το καταλαβαίνεις απ’ το τρεμοπαίξιμό του. Κοιτάω το κενό κι όμως δεν μπορεί να με κάνει να ξεχάσω. Λέξεις στριφογυρίζουν στην άβυσσο του μυαλού μου…λέξεις που δεν κατανοώ…δεν μπορώ να πω…Ανοίγω τα χείλη μου και το μόνο που βγαίνει είναι το κρύο σύννεφο της ανάσας μου. Δεν έχει πια σημασία… Κρυώνω και το παγκάκι που κάθομαι κάνει την κατάσταση χειρότερη…όμως περιμένω όπως έκανα πάντα…περιμένω…Χοντρές νιφάδες χιονιού αρχίζουν να κομματιάζονται πάνω στο παλτό μου…Μία ανάμνηση εμφανίζει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Περιμένω λοιπόν…θα έρθεις άραγε;; Περνάω άλλο ένα απόγευμα περιμένοντας σε. Πάντα σε περίμενα…νιφάδες χιονιού…όπως ήρθες, έτσι θα φύγεις…σαν μια νιφάδα χιονιού που πέφτει έναν Δεκέμβρη... το πρόσωπό σου μου έδινε χαρά…χανόμουν στην αγκαλιά σου…ένα χαμόγελό σου με έκανε ευτυχισμένη…ένα βλέμμα σου με γέμιζε ελπίδα, μου έδινε κουράγιο…Θα ξανασυναντηθούμε άραγε ποτέ; Τα χέρια μου έχουν παγώσει απ' το κρύο και οι αναμνήσεις έχουν πια ξεθωριάσει…Θα χαθείς, όμως θα σε θυμάμαι. Είσαι χαραγμένος σε όλες τις πόρτες του μυαλού μου...όλες οι πόρτες οδηγούν σε εσένα…Ποτέ δεν είχα πολλούς φίλους…κι όμως εσύ είσαι ξεχωριστός. Μπήκες απρόσμενα στη ζωή μου και με σήκωσες πάλι στα πόδια μου…στήριγμα που ποτέ δεν είχα πριν…αδερφός που πάντα ήθελα…φίλος που πάντα χρειαζόμουν…Σε χρειάζομαι και είσαι εκεί ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνεις. Τώρα φεύγεις…το νιώθω…απομακρύνεσαι…θα στεναχωρηθώ όταν θα γίνει…Λες να έχω χάσει την ελπίδα μου;…Δεν ξέρω…Ο φανοστάτης έσβησε και το κρύο μου σκίζει την καρδιά…κρύο και λύπη…Σηκώνομαι να φύγω. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο…θα μου λείψεις… Βλέπω μία φιγούρα μακριά…πλησιάζει όμως δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα μες στο χιόνι. Ξαφνικά σε αναγνωρίζω…είσαι εσύ που έρχεσαι κοντά μου χαμογελώντας. Συγνώμη μου λες επειδή άργησες. Με αγκαλιάζεις…ξέρεις πόσο πολύ κρυώνω. Σε αγριοκοιτάζω για την καθυστέρηση όμως αυτό δεν είναι ικανό να διώξει το χαμόγελο απ’ το πρόσωπό σου. Οι δώδεκα χτύποι ακούγονται απ’ το μεγάλο ρολόι και απ’ τα γύρω σπίτια ακούγονται χειροκροτήματα και χαρούμενες φωνές. Μου δίνεις ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο…ξέρεις ότι το δικό μου είναι πάντα μεγαλύτερο…“Χρόνια πολλά τρελή αδερφή!” “Χρόνια πολλά χαζέ αδερφέ!” Ήταν μία ωραία χρονιά…

(Αφιερωμένο σε έναν χαζό μετεωρολόγο, σε έναν τρελό, σε έναν πράκτορα...αφιερωμένο στον αδερφό και καλύτερό μου φίλο.)