Όπως κάθε χρόνο έφτασαν οι γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων, μέρες χαράς μέρες γιορτής, μέρες αγάπης. Τα σχολεία, τα γραφεία και οι υπηρεσίες κλείνουν και ο κάθε άνθρωπος έχει επιτέλους ελεύθερο χρόνο να αφιερώσει στον εαυτό, στην οικογένειά του και στους φίλους.
Όλοι αρχίζουμε τα χριστουγεννιάτικα ψώνια μας κάνοντας ημερήσιους διαγωνισμούς για το ποιος θα ξοδέψει περισσότερα. Αγοράζουμε πράγματα για εμάς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα διότι είναι Χριστούγεννα, οπότε ας αγοράσουμε ότι μπορούμε τώρα που έχουμε δικαιολογία.
Κάνουμε πράγματα που αποφεύγουμε όλη τη χρονιά, γιατί πολύ απλά, τώρα έχουμε χρόνο. Κάνουμε μακρινά ταξίδια στο εξωτερικό για να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα μας. Προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε διάφορες επιθυμίες και όνειρα, γιατί; Γιατί πολύ απλά είναι Χριστούγεννα.
Όσα και να κάνουμε δεν είναι ποτέ αρκετά και όταν τελειώνει αυτή η όμορφη περίοδος του χρόνου επιστρέφουμε στη ρουτίνα και την καθημερινότητα. Σταματάμε να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Ξεχνάμε το γλυκό και χαρούμενο πρόσωπο που φορούσαμε τα Χριστούγεννα, την αγάπη που δείχναμε στο διπλανό μας. Όμως δεν πειράζει γιατί σε έντεκα μήνες τα Χριστούγεννα επιστρέφουν.
Αλέξανδρος 34 χρονών, πέθανε στις 28 Απριλίου. Η Μαρία δεν πρόλαβε να του πει πόσο τον αγαπούσε, φοβόταν.
Πάνος 19 χρονών, πέθανε στις 3 Νοεμβρίου από υπερβολική δόση ηρωίνης. Χάρη στα ναρκωτικά δε θα πραγματοποιήσει ποτέ το όνειρό του να γίνει γιατρός.
Αγγελική 29 χρονών, πέθανε 16 Δεκεμβρίου σε αεροπορικό δυστύχημα μαζί με τον άντρα της και το ενός έτους αγοράκι της. Οι γονείς τις ποτέ δεν την επισκέφτηκαν στην Αμερική όπου ζούσε. Δεν ενέκριναν το γάμο της. Ποτέ δεν αντίκρισαν τον εγγονό τους ούτε ήταν παρόντες στις πιο ευτυχισμένες στιγμές της κόρης τους.
Δημήτρης 47 χρονών. Επί δύο χρόνια έλεγε στη γυναίκα του ότι θα πήγαιναν μαζί βόλτα στο πάρκο. Εκείνη δε ζει πια κι εκείνος μετανιώνει που δεν της αφιέρωσε ούτε ένα απόγευμα, πολλή δουλειά στο γραφείο.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν αφιέρωσαν χρόνο στους αγαπημένους τους, δεν πραγματοποίησαν τα όνειρα τους, δεν έδιναν σημασία στο χρόνο που περνούσε. Τα είχαν όλα δεδομένα.
Αλίν 20 χρονών, ζει στην Κένυα. Κάθε μέρα προσεύχεται στο Θεό για ένα κομμάτι ψωμί.
Αγκίρα 6 χρονών, ζει στην Κίνα. Ζει με την ελπίδα ότι θα αποκτήσει οικογένεια.
Κάρεν 36 χρονών, η κόρη της έχει λευχαιμία και της μένουν μόνο έξι μήνες ζωής. Κάθε μέρα χαμογελάει στην κόρη της και παίρνει κουράγιο. Έχουν ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη και συνεχίζουν. Δεν αφήνουν ούτε λεπτό να χαθεί.
Γιάννης 57 χρονών, έμεινε ανάπηρος από τη μέση και κάτω σε τροχαίο δυστύχημα που παραλίγο να του στοιχίσει την ίδια του τη ζωή. Δεν ξεχνάει να λέει κάθε μέρα στην κόρη του και στη γυναίκα του πόσο πολύ της αγαπάει και το ίδιο κάνουν κι εκείνες. Παρά το καροτσάκι του, ακόμη βγαίνει για μία πρωινή βόλτα με τη γυναίκα του.
Αυτοί οι άνθρωποι έμαθαν να εκτιμούν το κάθε τι στη ζωή, να ζουν την κάθε στιγμή και να μη θεωρούν τίποτα δεδομένο. Τρομερά πράγματα τους συνέβησαν κι όμως, χαμογελούν και ζουν τη ζωή τους όπως κι αν είναι αυτή. Δεν αφήνουν τίποτα για το αύριο ενώ μπορούν να το κάνουν σήμερα. Κάθε μέρα που σηκώνονται απ’ το κρεβάτι τους ζωντανοί το θεωρούν θείο δώρο. Τους λείπουν πράγματα και παρ’ όλα αυτά είναι ευτυχισμένοι. Εμείς λοιπόν γιατί δεν είμαστε; Έχουμε τα πάντα κι όμως θέλουμε κι άλλα. Δεν εκτιμάμε αυτά που ήδη έχουμε, αυτά που απλόχερα μας έχουν δοθεί. Ξεχνάμε να δείξουμε την αγάπη μας στους άλλους. Αγάπη, τώρα πια έχει γίνει και αυτή δεδομένη. Αφήνουμε πράγματα για μετά χωρίς να σκεφτόμαστε ότι μπορεί πολύ απλά να μην υπάρχει το μετά.
(Αφιερωμένο στην ψυχή που με εμπόδιζε όταν έπρεπε να το πω και στα αδέρφια μου!)
Πολυ με αγγιξε το κειμενο σου Ginny! Εχεις δικιο σε ολα αυτα που λες και καθε χρονο πολλοι ανθρωποι φανταζομαι θα σκεφτονται, εστω και για λιγο, το νοημα των γιορτων αυτων. Αλλα επειδη ειναι και βιαστικοι το ξεχνανε και συνεχιζουν. Αλλα δεν εχουμε μαθει να ψαχνουμε την βαθυτερη αιτια των πραγματων. Μας αρεσει να μενουμε στα φαινομενα. Αν κατι δεν μπορουμε να το κατανοησουμε με την πρωτη το παραταμε.
Ισως ακομα δεν εχουμε μαθει τι σημαινει "ζω την ζωη μου". Ισως πεθανουμε και δεν το μαθουμε ποτε. Αλλα αν το ψαξουμε, θα λεμε οτι προσπαθησαμε τουλαχιστον. Να 'σαι καλα!