Είναι μεγαλοδύναμος ο αργιλές, φίλε Δαυίδ

Ώρες ώρες νιώθω πως με καταλαβαίνουν μόνο οι διαδικτυακοί, ιστολογιακοί φίλοι μου. Με χαροποιούν πραγματικά οι απαντήσεις, οι συμβουλές και οι ευχές σας. Ορισμένοι μου φέρνουν δάκρυα συγκίνησης στα μάτια. Είναι δάκρυα περηφάνιας. Περηφάνια που έχω επιλέξει τόσο μαγικούς ανθρώπους να μοιράζομαι τις σκέψεις, τις ανασφάλειες, τις αδυναμίες και τα συναισθήματά μου.
Όμως, έχεις ντέρτια, τέλος.- Θέλεις κάποιον δικό σου να σε καταλάβει. Όχι απαραίτητα να σε παρηγορήσει, απλά να είναι εκεί τη στιγμή των δυσκολιών σου,. Αυτό για μένα, που είμαι πολύ ψωροπερήφανος και κλειστός άνθρωπος, ακόμη και με τους ανθρώπους που θεωρώ σιαμαίους, είναι κάτι σχεδόν απίθανο. Η σχέση που γεννάται, όμως, σε αυτήν την απρόσωπη και ευάλωτη φάση της ζωής μου...ω, Θεέ μου, μεγαλοδύναμος ας είσαι, ώστε να ανάψω μια λαμπάδα στο μπόι των νυχτερινών μου συντέκνων.
Θα μπορούσα αυτή τη νύχτα να εμπνευστώ μια ανάρτηση, ένα κείμενο, μια ιστορία από τα συμπαρομαρτούντα των σημερινών γεγονότων. Δε θα το κάνω. Νιώθω πως ό,τι μου φέρνει κρίση και ζεστό νερό στις άκρες των ματιών μου, όχι ότι δεν είναι άξιο απαθανάτισης, αλλά τώρα με αδειάζει. Είναι η αφορμή και όχι αυτό που θα μείνει. Η μοναξιά, ο πόνος, η σκέψη και το ντουμάνι του αργιλέ μοιράζονται καλύτερα με τους δικούς σου ανθρώπους. Γιατί όταν φουντώσει ο αργιλές, πρέπει ο Θεός να στείλει τους αγγέλους για να με νανουρίσουν. Οι άγγελοι της στιγμής, επουράνιοι, από μηχανής και πάντα την ώρα που πρέπει, εμφανίζονται για να φουντώσουν τον καπνό στα χείλη και να σου υπενθυμίσουν ότι η ατελείωτη πώρωση, το δόσιμο, το πάθος και η ταύτιση έρχονται με την καλή παρέα.
Θεέ μου μεγαλοδύναμε
που `σαι ψηλά εκεί απάνω
ρίξε λιγάκι τουμπεκί,
Θεούλη μου
στον αργιλέ μου απάνω

Ανάμεσα στης εκκλησιάς
τις αψηλές καμάρες
ανάβαμε τις λουλαδιές,
Θεούλη μου
σα να `τανε λαμπάδες

Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα
με τ’ άσπρα του τα γένια
τραβάω μία ντουμανιά,
Θεούλη μου
ξεραίνεται στα γέλια

Κι όταν ανάψει ο αργιλές
κι έρθουμε σε ντουμάνι
στείλε όλους τους αγγέλους σου,
Θεούλη μου
να πουν το νάνι νάνι



Αφιερωμένο στη Ντένια και το Δαυίδ, συνοδοιπόροι στο αίσθημα.

Παράταση...

Ποιος στο τέλος θα νικήσει και ποιος θα πει το πιο όμορφο ψέμα;

Αρχικά ένιωσα μια αδιαφορία. Στη συνέχεια το σκέφτηκα και εκνευρίστηκα. Μετά το ανέλυσα και ξενέρωσα. Στο τέλος, απλά ένιωσα πληγωμένη. Τι περίμενες να αισθανθώ, δηλαδή; Όμορφη, έξυπνη, πετυχημένη, ποθητή; Μάλλον, λογική και συνετή, θα έλεγα. Ίσως είμαι όλα αυτά και συνάμα τίποτα απ τα παραπάνω. Είμαι ασυμπλεγματικός, άνετος, συμπονετικός και γεμάτος κατανόηση άνθρωπος. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι συμφωνώ με όσα πιστεύεις. Υποστηρίζω το δικαίωμά σου στη διαφορετικότητα και ειλικρινά δε σε κατακρίνω ούτε σε παρεξηγώ. Όμως πόσο αδιάφορη μπορώ να νιώθω; Θέλεις δίπλα σου έναν άνθρωπο γεμάτο απαξίωση και μηδέν ουσία; Λυπάμαι, αλλά δεν είμαι έτσι, λάθος επιλογή. Δεν είμαι φτιαγμένη από πέτρα. Ό,τι πεις δε σκάει σαν το κύμα στο βράχο και την επόμενη στιγμή έχει χαθεί. Έχω μερικά κάποια συναισθήματα. Θα σε καταλάβω, δε χρειάζομαι να επεξηγηθούν  ή να δικαιολογηθούν οι επιλογές σου για να αισθανθώ καλύτερα. Είμαι υπεράνω αυτού. Όμως, η πληγή ανοίγει.

Σε είχα εχθές και σε σήμερα σε χάνω.

Δόξα τα θεία, ξεχειλίζω υπομονή. Θαρρώ πως το εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο. Ίσως γι αυτό ταιριάζουμε, ίσως γι αυτό με θες, επειδή σε κατανοώ, δε σε παρεξηγώ και αλληλεπιδρούμε. Το σκωτσέζικο έχει όρια, όμως, λουκουμάκι. Ο αέρας ψάχνει τον αέρα. Ο ταξιδευτής ψάχνει τον τρελό συνοδοιπόρο. Παρ όλα αυτά, πρέπει κάποια στιγμή να αποφασιστεί ένα σχέδιο πορείας. Διαφορετικά, ας αποφασίσουμε πως δε συμφωνούμε και ας διαλέξουμε διαφορετικό δρόμο. Το ποιος θα φτάσει πρώτος δεν έχει σημασία, αφού θα πορεύουμε χωριστά. Η Ιθάκη πρέπει να είναι μία και το ταξίδι απολαυστικό, γεμάτο μπαχάρι και θυμάρι, αρισμαρί και μέλι,  περιπέτειες και δράκους που βγάζουν φλόγες, όνειρα γεμάτα θαύματα και γοργόνες που σε παρασύρουν στον πιο τρελό έρωτα. Δε θέλει πολλή σκέψη, θέλει συναίνεση, όμοιο χάρτη και παθιασμένη πράξη.

Θα σου πω λίγα αστεία κι ίσως πιω παραπάνω.

Η αντίδρασή μου συγκαταβατική. Αλήθεια λέω. Όχι, βέβαια, πως δεν ήθελα διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων. Να με πάρεις αγκαλιά, να με γεμίσεις φιλιά. Αν δεν ήθελες κάτι άλλο, έστω, αυτά. Θα το αγνοήσω. Θα πιω και ένα ποτηράκι ρακί μέσα στη σιωπηλή μελαγχολία μου. Δεν πειράζει, θα μου περάσει. Νιώθω, όμως, πως την επόμενη φορά η απάντησή μου θα είναι κάθετη, απόλυτη και αρνητική. Διότι, όταν η ιδέα σου μπαίνει στο μυαλό, τροφοδοτείται αργά και σταθερά. Τρεις φάουλ κινήσεις που συγχωρούνται, μα μετά βγαίνεις εκτός. Θα είσαι πληγωμένος με τη σειρά σου. Θα βρίζεις την άκαρδη. Θα απαξιώσεις το γυναικείο φύλο. Όλες τα ίδια λέμε, άλλωστε. Θα δακρύσεις με τραγούδια και ύμνους στον ατελέσφορο έρωτα. Κάποια στιγμή, ίσως και να ξημερώσει. Θα φταις εσύ. Εγώ είμαι εδώ, τώρα. Σε θέλω. Σε ποθώ. Σε αποζητώ. Σε σκέφτομαι και λιώνω. Με αγγίζεις και ανατριχιάζω. Με φιλάς και ξεχειλίζω ηδονή. Αύριο θα έχω φύγει. Τώρα με πληγώνεις ασυνείδητα. Αν αφήσω τον εαυτό μου να το δεχτεί, μετά θα υποφέρει όλο μου το είναι. Θα πέφτω στα σεντόνια δακρυσμένη απ το τίποτα. Οπότε, θα σε αφήσω για να ζήσω και πες ό,τι θες, δε με πειράζει.

Την αλήθεια την ξέρεις κι όμως δεν την προσέχεις.

Με βλέπεις. Με θέλεις. Κάνεις παράπονα που σε κρατώ για μένα, που δε μοιράζομαι με τον κόσμο αυτό που μας ενώνει μας χωρίζει και μας πληγώνει. Επιμένεις στην οικειότητα, το δέσιμο, το σχοινί και το κορδόνι. Ο κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι; Λάθος, μεγάλο αν θες τη γνώμη μου. Αυτή η σύνδεση, αυτό το θέλω, υποδηλώνει άλλα πράγματα, άλλη συνέχεια και απαίτηση. Έπειτα, με λες ψυχρή, σκληρή, ανέκφραστη. Σε θέλω, γαμώτο, μόνο για μένα, μόνο όταν θα σε έχω κατάδικό μου, μακριά απ το ζαλιστικό φως του κουτουκιού. Όταν η γεμάτη συναίσθημα μουσική των φίλων μου ξυπνά την ανάγκη να παρασυρθώ στο πιο γλυκό μεθύσι, μα εγώ το περιορίζω, είναι γιατί ένα βλέμμα αρκεί για να κρατήσει μυστικό και ξεχωριστό αυτό που μοιραζόμαστε. Μετά, όμως, είσαι απόμακρος, αδιαλεύκαντος ίσως. Το να ξυπνάς δίπλα μου είναι δέσμευση; Η δημοσιοποίηση του ειδύλλιου, να φανταστώ, δεν είναι. Τι θέλεις τελικά από εμένα;

Απορώ με τον εαυτό μου. Πρέπει να σε θέλω πολύ για να ανέχομαι όλο αυτό. Πόσο ασήμαντη μπορείς να με κάνεις να νιώσω; Είναι τόσο απλό, κι όμως, θα μπερδευτείς και θα μπερδευτώ. Όταν θέλεις τον άλλον, τον θες, τέλος.- Ούτε υπεκφυγές, ούτε κούραση. ούτε ηλίθιες δικαιολογίες. Θες να αναπνέεις τον αέρα που αναπνέω. Θες να φοράς τα σημάδια που αφήνω, Θες να ξυπνάς με τ' άρωμά μου. Θες να σ' αγγίζω και να καις. Θες να βυθιστούμε στον πιο όμορφο ωκεανό. Αλλιώς τι;

Ίσως απλά υπερβάλλω, ως γνωστών. Ίσως είμαι υπερβολικά συναισθηματική (ούτε λόγος). Ίσως να κουραστώ...

Σε θέλω, γαμώτο, Κι όσα σου πα, μ' αγριεύουν τη ζάλη.

Περιμένει μία αρχή μετά το τέρμα...

Αφιερωμένο στην  αγιάτρευτη ανάγκη του έρωτα...