It's a quarter after one...

Ήταν μία συνηθισμένη μέρα. Δεν είμαι όμως συνηθισμένη στο να σχολιάζω τις μέρες μου συνηθισμένες. Κάτι λείπει και, όχι, δεν λείπει πάντα. Απλά νιώθω περίεργα να μην νιώθω ευτυχισμένη. Προς Θεού, δεν είμαι αγνώμων. Χαρούμενη νιώθω, ζω όμορφα και βολικά, μορφώνομαι, διασκεδάζω. Τι λείπει; Γιατί υπάρχουν νύχτες που βρίσκω τον εαυτό μου να βυθίζεται σε μία άγνωστη μελαγχολική άβυσσο και να δακρύζει μέχρι να πάει μία η ώρα;

Σε χρειάζομαι. Νιώθω τόσο μόνη μερικές φορές. Θέλω τόσο να έρθεις δίπλα μου και απλά να με αγκαλιάσεις. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και προσπαθώ να σε νιώσω δίπλα μου. Προσπαθώ να σε ονειρευτώ όμως ποτέ δεν εμφανίζεσαι, ποτέ δεν είσαι εκεί. Αναρωτιέμαι αν με σκέφτεσαι καθόλου. Αν έστω μία από τις χιλιάδες σκέψεις που διασταυρώνονται στο μυαλό σου κρύβει ανησυχία για εμένα. Δε θέλω να σε ακούσω, μόνο να σε νιώθω, να νιώσω ότι δεν είμαι μόνη. Σε χρειάζομαι. Πού είσαι; Ανάθεμα, ποιος είσαι; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα σε ποιον απευθύνεται αυτό το κάλεσμα. Σε έναν ξένο, σε έναν άγνωστο, σε ένα όνειρο, σε μία σκέψη. Δεν ξέρω. Απλά σε χρειάζομαι.
Είναι ένα τέταρτο μετά τη μία. Τουλάχιστον ήταν όταν ξεκίνησε αυτή η ανάρτηση. Είναι ώρα, είμαι μόνη και τώρα σε χρειάζομαι. Πού είσαι;

Αφιερωμένο σε εσένα, όπου, όποιος κι αν είσαι.
Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μία πολύ καλή μου φίλη που πάλι θα λέει ότι της κλέβω τα τραγούδια. ;) Όμως, να ξέρει ό,τι μου μαθαίνει τόσα πολλά όμορφα και σωστά πράγματα που εγώ δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά από το να τα αγκαλιάσω!