Κεραυνός κι αστραπή

Καλλιτέχνης: Παντελής Θαλασσινός
Συνθέτης: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Στιχουργός: Δημήτρης Φασουλάς

Πες μου ποιο χέρι στης μοίρας το χαρτί
Σκορπάει μελάνι
Και σβήνει λιμάνι, σβήνει ρότα, φάρους κι ακτή
Και ποιας πυξίδας η μαύρη λεπίδα
Θα δείξει ελπίδα
Μιας άγνωστης γης προσμονή

Κεραυνός κι αστραπή
Ξάφνου στ' ανήξερο καλοκαίρι
Η κακιά η στιγμή
Φίδι, σκορπιός, μαχαίρι
Στην καρδιά μου όρμησε να τη φαρμακώσει
Κεραυνό κι αστραπή
Ελπίζει πια η ζωή μας στο θαύμα
Άγγελο της χαράς και εκδικητή αντάμα
Τους ανθρώπους που χωρίσαν πάλι να ενώσει

Πες ποιος πλανήτης σαν μαύρος μαγνήτης
Μας εξουσιάζει και μας εκτροχιάζει
Τα όνειρά μας κλέβει κρυφά
Πες μου ποια δίνη μας κρύβει την πρύμνη
Σε ποια μαύρα βράχια
Στης μοίρας τα δίχτυα οδηγεί



Μου λείπει ο τόπος μου, μου λείπει η θάλασσα, μου λείπει το καλοκαιρινό απόγευμα, μου λείπει το παιχνιδιάρικο αεράκι, μου λείπει το κατάλευκο κύμα, μου λείπει... Καλοκαίρι χωρίς Κύθηρα, μέρα χωρίς ήλιο. Μαύρο μελάνι σβήνει τους φάρους και προσμένω το άγνωστο. Και κάποιος μαύρος μαγνήτης με εξουσιάζει και με εκτροχιάζει, κλέβει τα όνειρα μου. Και μία μαύρη δίνει με ρίχνει σε άγνωστα και αιχμηρά βράχια.
Δεν αντέχω άλλο. 6,5 εβδομάδες. Κατάθλιψη. Άγνωστα, μαύρα βράχια...και το μελάνι τελειώνει.

Ψίθυρος

Ψίθυρος

Η Παροδικότητα του ανέμου
στριφογυρίζει
σαν σβούρα φλογερή
και το αίσθημα
αλλάζει προορισμό
αλλάζουν
οι εποχές και οι χειμώνες
μια νύχτα που τρεμόσβηναν τ' αστέρια.


Ανάσα

νιφάδα

σταγόνα

μα σφραγίδα τα λόγια
των πρότερων ονείρων.


Στιγμή ατελείωτη και ο έρωτας γελά
σαν ψίθυρος
ανόητης
καρδιάς!

Ξανά, ξανά, ξανά
το χάραμα έρχεται και ακολουθεί η δύση

κύκλος

αέναος


Ταξίδι κάνει η καρδιά
ξανά, ξανά
και ας πονά
και ας υποφέρει
Σαν φυσήξει ο αγέρας
σαν πέσει η βροχή
καινούριο
βάσανο
ανατέλλει.


Και η Παροδικότητα του έρωτα
συνεχίζεται...



Η Ginny αφιερώνει ένα ποίημα στη μέρα της ποίησης.