Βραβείοοοοο!! Ναιιιι! :)

Νέο βραβειάκι!!
Ευχαριστώ πάρα πολύ το Σκρουντζάκο που το χάρισε και με κάνει και χαμογελώ όποτε επισκέπτομαι το ''θησαυροφυλάκιό '' του! ;)

 Aς πω 7 αλήθειες για τον εαυτό μου!
1)Είμαι τρομακτικά ευδιάθετη!
2)Η αγαπημένη μου ώρα είναι όταν λείπουν όλοι και εγώ τραγουδάω στο ντους!
3)Δε μου αρέσει η μερέντα, ορίστε, το είπα!
4)Το δωμάτιό μου είναι γεμάτο λούτρινα! :P
5)Μου αρέσει να διορθώνω τον κόσμο!
6)Η αγαπημένη μου ταινία είναι ο Τιτανικός!
7)Δεν μπορώ καθόοοοολου τα ζουζούνια! Ειλικρινά, αν δω ζουζούνι στο δωμάτιο, ΜΠΑΜ! :p

Επειδή δε με βλέπω να διαλέγω 45 ιστολόγια :P (και σε λίγη ώρα γράφω προσομοίωση!:s) χαρίζω αυτό το νόστιμο βραβειάκι στους:
 http://ianos-sonai.blogspot.com/2012/04/blog-post_26.html

http://itsourdreamland.blogspot.com/

http://alchemist32.blogspot.com/

http://anavlitikoti.blogspot.com/

http://porcupine-killkiss.blogspot.com/

http://nuhterinipena.blogspot.com/

http://estellasoneirologio.blogspot.com/

http://xorografia.blogspot.com/

Ίσως σιωπή...

Τώρα σιωπή. Ίσως η βοή των υπερβολικά πολλών σκέψεων που τριγυρνούν στο μυαλό μου να ακυρώνει την ύπαρξη της. Δεν ακούω τίποτα. Περίεργο. Όμως γύρω μου περνούν καθημερινά τόσες ψυχές και ιδιοσυγκρασίες. Έχω μπερδευτεί και το κουβάρι αυτό δύσκολα θα ξεμπερδευτεί. Διότι,  μία φορά αν τραβήξουν την κλωστή σου, χρόνια ολόκληρα θα παλεύεις να ελευθερωθείς. Νόμιζα πως πια είχα ξεφύγει, πως ο δρόμος ήταν καθαρός και τα αστέρια από ψηλά χάριζαν το ολόλευκο φως τους. Όχι. Εμπόδια με σταματούν. Δεν προέρχονται όμως από παλιά άγνωστα πρόσωπα.
Εγώ μου βάζω τρικλοποδιές και κλείνω το δρόμο μου. Μονάχη δημιουργώ καινούριες ανούσιες πληγές. Ίσως είναι η Ιδέα των προηγούμενων που με κυριεύει. Η γενική και αέναη πληγή που δε θα κλείσει ποτέ. Είμαι άραγε καταδικασμένη να θυμάμαι ακόμη κι αν έχω ξεχάσει; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ. Κι εσύ δε με καταλαβαίνεις. Όχι ότι σου μιλώ δηλαδή. Ίσως φταίει ο εγωισμός και η εσωστρέφεια μου. Όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Μήπως δεν είναι γραφτό να επιβιώσω; Δεν είμαι προορισμένη να φτάσω στη θέαση αυτού του συναισθήματος; Ίσως να φωτιστείς από  έναν απρόσμενο γλόμπο και να κατανοήσεις την πολύπλοκη και εξωγήινη ιδιοσυγκρασία μου. Σε παρακαλώ, αν τα καταφέρεις, εξήγησέ μου. Δε με καταλαβαίνω. Θέλω να ταρακουνηθώ. Η προσπάθεια σεβασμού περιοριστικών μέτρων δε με γεμίζει. Δε με καταλαβαίνω. Νομίζεις δε με πιέζεις. Γιατί νιώθω όμως ένα γεμάτο ιστορικό κεφάλαιο να με βαραίνει;
Ίσως θέλω να εξαφανιστείς, αλλά θα λέω ψέματα. Τι γλυκά που είναι τα βράδια. Γεμάτα οικειότητα και δροσερή ζεστασιά. Γνώριμες μελωδίες που αποσκοπούν σε σιγανά νανουρίσματα. Όμως, σιωπή. Και φταίω εγώ. Εγώ, εγώ, εγώ. Δεν ξέρω. Δε με καταλαβαίνω. Ξέρω τι θέλω, απλά φοβάμαι να το θέλω. Ταρακούνησέ με, σε παρακαλώ! Διαφορετικά, σιωπή.


Αφιερωμένο στις συμβουλές μου. Έχω πάντα δίκιο, κι όμως, δεν ξέρω τίποτα.
 

Πάντα γελαστοί

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος


Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι
θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο και νευρικό τιμόνι
σε τόπους τριγυρίζουνε σβησμένους απ' το χάρτη
για μια σταγόνα ουρανό για μιαν αγάπη σκάρτη

Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι

Τα νιάτα μας διαδρομή Αθήνα - Σαλονίκη
μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι
έπεσα να σ' ονειρευτώ σε ψάθα από φιλύρα
κι είδα πως βγάζει η νύχτα φως και τ' όστρακο πορφύρα

Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι


Η Τζίνυ πέφτει και επίσημα σε κατάθλιψη, καθώς θρύλοι χάνονται και η ζωή συνεχίζεται.
Αφιερωμένη η ανάρτηση αυτή στον αγαπημένο μου καλλιτέχνη που η φωνή και το ταλέντο του θα μου λείψουν πολύ.

Somebody that I used to know

Artist: Gotye
Title: Somebody That I Used To

Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
Told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember

You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad that it was over

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believing it was always something that I'd done
And I don't wanna live that way
Reading into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

I used to know
That I used to know

Somebody...


Half-half and yes, I did have to and I'm glad I did. Now, you're just somebody that I used to know!

Το μέτρημα

Νατάσσα Μποφίλιου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυό περαστικούς

Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους,τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς...

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω
τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.

Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους "εκείνους", τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς...
...

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί,φοβισμένοι.
Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι,συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο,που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
όσοι ζουν με το αίσθημα...
Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.......


Στους εκείνους, στους τυχαίους, στους πολύ προσωπικούς...