Ίσως σιωπή...

Τώρα σιωπή. Ίσως η βοή των υπερβολικά πολλών σκέψεων που τριγυρνούν στο μυαλό μου να ακυρώνει την ύπαρξη της. Δεν ακούω τίποτα. Περίεργο. Όμως γύρω μου περνούν καθημερινά τόσες ψυχές και ιδιοσυγκρασίες. Έχω μπερδευτεί και το κουβάρι αυτό δύσκολα θα ξεμπερδευτεί. Διότι,  μία φορά αν τραβήξουν την κλωστή σου, χρόνια ολόκληρα θα παλεύεις να ελευθερωθείς. Νόμιζα πως πια είχα ξεφύγει, πως ο δρόμος ήταν καθαρός και τα αστέρια από ψηλά χάριζαν το ολόλευκο φως τους. Όχι. Εμπόδια με σταματούν. Δεν προέρχονται όμως από παλιά άγνωστα πρόσωπα.
Εγώ μου βάζω τρικλοποδιές και κλείνω το δρόμο μου. Μονάχη δημιουργώ καινούριες ανούσιες πληγές. Ίσως είναι η Ιδέα των προηγούμενων που με κυριεύει. Η γενική και αέναη πληγή που δε θα κλείσει ποτέ. Είμαι άραγε καταδικασμένη να θυμάμαι ακόμη κι αν έχω ξεχάσει; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ. Κι εσύ δε με καταλαβαίνεις. Όχι ότι σου μιλώ δηλαδή. Ίσως φταίει ο εγωισμός και η εσωστρέφεια μου. Όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Μήπως δεν είναι γραφτό να επιβιώσω; Δεν είμαι προορισμένη να φτάσω στη θέαση αυτού του συναισθήματος; Ίσως να φωτιστείς από  έναν απρόσμενο γλόμπο και να κατανοήσεις την πολύπλοκη και εξωγήινη ιδιοσυγκρασία μου. Σε παρακαλώ, αν τα καταφέρεις, εξήγησέ μου. Δε με καταλαβαίνω. Θέλω να ταρακουνηθώ. Η προσπάθεια σεβασμού περιοριστικών μέτρων δε με γεμίζει. Δε με καταλαβαίνω. Νομίζεις δε με πιέζεις. Γιατί νιώθω όμως ένα γεμάτο ιστορικό κεφάλαιο να με βαραίνει;
Ίσως θέλω να εξαφανιστείς, αλλά θα λέω ψέματα. Τι γλυκά που είναι τα βράδια. Γεμάτα οικειότητα και δροσερή ζεστασιά. Γνώριμες μελωδίες που αποσκοπούν σε σιγανά νανουρίσματα. Όμως, σιωπή. Και φταίω εγώ. Εγώ, εγώ, εγώ. Δεν ξέρω. Δε με καταλαβαίνω. Ξέρω τι θέλω, απλά φοβάμαι να το θέλω. Ταρακούνησέ με, σε παρακαλώ! Διαφορετικά, σιωπή.


Αφιερωμένο στις συμβουλές μου. Έχω πάντα δίκιο, κι όμως, δεν ξέρω τίποτα.