Αν είναι ποτέ δυνατόν!
Δεν το περίμενα ποτέ, ποτέ όμως!
Σκεφτόμουν "Tι να κάνει το όμορφο ιστολογιάκι;" όπως κάνω συνήθως μετά από μεγάλο διάστημα απουσίας. Για πρώτη φορά όμως συνδέθηκα και δε με αναγνώρισα! Απλά δεν μπορώ να με καταλάβω πριν το 2012! Ούτε κι εγώ η ίδια ξέρω τι σκεφτόμουν.
Συνήθως, το παραμύθι πάει κάπως έτσι "Για να δω τι ξέχασα-Α, κοίτα τι ομορφιά-Πόσο δίκιο είχες κούκλα μου-Η ιστορία επαναλαμβάνεται-Συγκινούμαι απ τη μεγαλουργία μου-Αχ, πάντα έχω δίκιο". Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά για τον εγωισμό μου! "Τι ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ γράφεις κοπέλα μου;" Ειλικρινά, λυπάμαι εσάς που για τον τάδε περίεργο λόγο με διαβάζατε.
Αν και φαινόταν/δε φαινόταν ο τότε ρομαντισμός και ευαισθησία μου (εσείς που με ξέρετε προσωπικά, καταλαβαίνεται...), η Τζίνυ έχει κάνει στροφή 140 μοιρών (ε ας μην είμαστε υπερβολικοί :P) και έχω να δηλώσω ότι διέπεται από απίστευτη κυνικότητα πλέον.
"Κούκλα μου, ποιον νομίζεις ότι γελάς;"
"Ε, καλά, κι εσύ αμέσως να επέμβεις. Σώπασε! Σε ξεπέρασα!"
"Ακόμη εδώ είμαι! Αν δεν ήμουν, τα δάκτυλα σου δε θα έκαναν έρωτα με τα πλήκτρα!"
"Ουφ, καλά, μπορείς να μείνεις. Όμως, όχι για πολύ. Σου επιτρέπω να εμφανίζεσαι περιστασιακά αν θέλεις."
"Όπως νομίζεις. Από 'μενα, πάντως, δεν ξεφεύγεις!"
Καταλάβατε τι συμβαίνει εδώ; Απλά είμαι άνθρωπος. Παιδί που, χωρίς να χάνει τη ζωηράδα του, μεγαλώνει. Διώχνω, λοιπόν, την παιδιάστικη άρνηση που με έντυνε και δέχομαι ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος. Αν πονέσω, θα πονέσω. Αν χαρώ, θα χαρώ. Λόγος να κρύβομαι κανείς. Η σταθερότητα είναι δύναμη, η αποδοχή της αστάθειας, θάρρος!
Βέβαια, καλά όλα αυτά, όμως αλλάζει τις ρίγες της η τίγρης; Όχι, δεν τις αλλάζει. Μπορεί, όμως, να τις δει με άλλα μάτια! (Και επειδή σήμερα είναι Halloween! ας φορέσουμε όλοι τα πολύχρωμα γυαλιά μας!) Και έτσι κυλά ο χρόνος, προσαρμόζομαι και μεταβάλλομαι. Να αλλάξω όμως; Ποτέ!
Δεν κυνηγώ, όμως, πάντα θα τραγουδώ για τις αναμνήσεις μου!
Ένας σπουργίτης στη βροχή
Της ερημιάς Ιππότης
Να τραγουδά κάθε πρωί
Τα μπλουζ της άγριας νιότης
Αφιερωμένο στη Τζίνυ του αύριο! Που όσο κι αν βλέπει τον εαυτό της διαφορετικό στον καθρέφτη, το χρώμα των ματιών της δεν αλλάζει!
Δεν το περίμενα ποτέ, ποτέ όμως!
Σκεφτόμουν "Tι να κάνει το όμορφο ιστολογιάκι;" όπως κάνω συνήθως μετά από μεγάλο διάστημα απουσίας. Για πρώτη φορά όμως συνδέθηκα και δε με αναγνώρισα! Απλά δεν μπορώ να με καταλάβω πριν το 2012! Ούτε κι εγώ η ίδια ξέρω τι σκεφτόμουν.
Συνήθως, το παραμύθι πάει κάπως έτσι "Για να δω τι ξέχασα-Α, κοίτα τι ομορφιά-Πόσο δίκιο είχες κούκλα μου-Η ιστορία επαναλαμβάνεται-Συγκινούμαι απ τη μεγαλουργία μου-Αχ, πάντα έχω δίκιο". Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά για τον εγωισμό μου! "Τι ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ γράφεις κοπέλα μου;" Ειλικρινά, λυπάμαι εσάς που για τον τάδε περίεργο λόγο με διαβάζατε.
Αν και φαινόταν/δε φαινόταν ο τότε ρομαντισμός και ευαισθησία μου (εσείς που με ξέρετε προσωπικά, καταλαβαίνεται...), η Τζίνυ έχει κάνει στροφή 140 μοιρών (ε ας μην είμαστε υπερβολικοί :P) και έχω να δηλώσω ότι διέπεται από απίστευτη κυνικότητα πλέον.
"Κούκλα μου, ποιον νομίζεις ότι γελάς;"
"Ε, καλά, κι εσύ αμέσως να επέμβεις. Σώπασε! Σε ξεπέρασα!"
"Ακόμη εδώ είμαι! Αν δεν ήμουν, τα δάκτυλα σου δε θα έκαναν έρωτα με τα πλήκτρα!"
"Ουφ, καλά, μπορείς να μείνεις. Όμως, όχι για πολύ. Σου επιτρέπω να εμφανίζεσαι περιστασιακά αν θέλεις."
"Όπως νομίζεις. Από 'μενα, πάντως, δεν ξεφεύγεις!"
Καταλάβατε τι συμβαίνει εδώ; Απλά είμαι άνθρωπος. Παιδί που, χωρίς να χάνει τη ζωηράδα του, μεγαλώνει. Διώχνω, λοιπόν, την παιδιάστικη άρνηση που με έντυνε και δέχομαι ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος. Αν πονέσω, θα πονέσω. Αν χαρώ, θα χαρώ. Λόγος να κρύβομαι κανείς. Η σταθερότητα είναι δύναμη, η αποδοχή της αστάθειας, θάρρος!
Βέβαια, καλά όλα αυτά, όμως αλλάζει τις ρίγες της η τίγρης; Όχι, δεν τις αλλάζει. Μπορεί, όμως, να τις δει με άλλα μάτια! (Και επειδή σήμερα είναι Halloween! ας φορέσουμε όλοι τα πολύχρωμα γυαλιά μας!) Και έτσι κυλά ο χρόνος, προσαρμόζομαι και μεταβάλλομαι. Να αλλάξω όμως; Ποτέ!
Δεν κυνηγώ, όμως, πάντα θα τραγουδώ για τις αναμνήσεις μου!
Ένας σπουργίτης στη βροχή
Της ερημιάς Ιππότης
Να τραγουδά κάθε πρωί
Τα μπλουζ της άγριας νιότης
Αφιερωμένο στη Τζίνυ του αύριο! Που όσο κι αν βλέπει τον εαυτό της διαφορετικό στον καθρέφτη, το χρώμα των ματιών της δεν αλλάζει!
