Έτσι, για να γουστάρουμε!

Let me see, let me see, what I would like to write!

Να γράψω τα νέα μου θα βαρεθώ. Να συνεχίσω κάποια απ τις ατελείωτες ιστορίες μου, δεν έχω καμία έμπνευση και όρεξη. Να πλύνω τα πιάτα στο νεροχύτη...χμμ... Η αλήθεια είναι πως αυτό πρέπει να γίνει γιατί θα πάει μεσημέρι και δε θα έχω καθαρό κατσαρολάκι για το φαγητό. Λέω να αφιερώσω αυτήν την ανάρτηση στις σχέσεις (ουυυυυ, Τζίνυ, τι περίεργο!).

Ένα πράγμα θα ήθελα να μοιραστώ. Ό,τι μας δένει στα παλιά είναι κακές συνήθειες. Τον τελευταίο καιρό στη ζωή μου συναναστρέφομαι με ανθρώπους που νιώθουν εγκλωβισμένοι στο παρελθόν. Έρωτας, δεκτό. Ιστορία, δεκτό. Εμπειρίες, δεκτό. Πώς, όμως, να το πω; Ξεκόλλα! Με την κυνική ευγένειά μου προσπαθώ να γίνω κατανοητή. Δεν αναφέρομαι βέβαια στους υπερβολικά κοντινούς μου ανθρώπους που στηρίζω και αγαπώ. Αν και καμιά φορά παρουσιάζεται ΚΑΙ εκεί ο κυνισμός μου. Ανάλογα πότε θεωρώ ότι είναι για το γενικότερο καλό τους. Όμως, βρε αγάπη, σε έφερε για το κρεβάτι του. Εσύ τα θέλεις όλα και τον φωνάζεις αγάπη σου. Όσο πιο κολλημένος είναι κάποιος με το παρελθόν του, τόσο πιο δύσκολο είναι να δημιουργήσει κάποιο μέλλον.

Θεέ μου, δώσε μου δύναμη αυτή τη συννεφιασμένη μέρα (εχθές ήταν καιρός για μπάνιο!) να αποβάλλω την πίκρα των σκέψεών (aka bitter much?). Δε φταίω απόλυτα πάντα εγώ, αν και εχθές ήμουν αρκετά κακιά σε ό,τι έλεγα.

-ΣΟΚ! ΕΣΥ; ΚΑΚΙΑ; Πού τη βρήκες ακριβώς;;

-Κάπου ανάμεσα στα ακούσματα των τραγικά δραματοποιημένων προβλημάτων του κόσμου.

Οι ανθρώπινες σχέσεις δε θα έπρεπε να είναι τόσο τοξικές. Απλά, είναι κρίμα! Δεν αρνούμαι πως πολλές φορές είναι ωφελιμιστικές. Παρ’ αυτό, γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να είναι ειλικρινής ο ένας με τον άλλο; Πες μου τι ζητάς, αν μ’ αρέσει στο δίνω, αν δε μ’ αρέσει προχωρώ. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχει μονόπλευρη αγάπη. Να προλάβω μερικούς απ τους λίγους αναγνώστες που θα φέρουν αντιρρήσεις πως κι εγώ έχω ερωτευτεί κάποιον χωρίς ανταπόκριση (περίπου!). Έπειτα κάθισα, σκέφτηκα και άρχισα να αναρωτιέμαι τι ακριβώς αγάπησα σε έναν άνθρωπο που με έκανε να υποφέρω τόσο πολύ. Σίγουρα η αγάπη είναι δίκοπο μαχαίρι, αλλά ας μην εθελοτυφλούμε. Τις περισσότερες φορές που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι επειδή, αρχικά, είτε μας έχουν γειώσει (το λεγόμενο φτύσε/κόλλα), είτε είμαστε τρομερά ανασφαλείς και χρειαζόμαστε αποδοχή, είτε επειδή ο άλλος είναι Άδωνις επί γης. Διαφορετικά ποιο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του άλλου σε κέρδισε; Η ζήλια; Η αδιαφορία; Ο εγωισμός και ο δογματισμός; Πες μου! Ειλικρινά, θα ήθελα να μάθω.

Όπα, όπα, μην ορμάς κόσμε. Αν και οι δύο σε μία σχέση είναι στην ίδια σελίδα, ούτε που χρειάζεται να τους νοιάζει η γνώμη του υπόλοιπου κόσμου. Θέλω να πω, αν σου αρέσει η καταπίεση, τότε κουλ! Διαφορετικά γιατί να καταπιεστείς; Και όταν τελικά συμβιβάζεσαι με τα πάντα τι τελικά έχεις ερωτευτεί στον άλλο; Δεν αναφέρομαι τώρα σε περιοδικά κρούσματα χρόνιων σχέσεων, αλλά στο ξεκίνημα μιας σχέσης. Αν νιώθεις πνιγμένη τον πρώτο μήνα γιατί να το τραβήξεις μέχρι το δεύτερο και τον τρίτο; Δεν το δέχομαι!

-Μα τον θέλω, μα τον αγαπώ, μου κάνει κάτι...

-Πότε πρόλαβες να τον αγαπήσεις, τρομάρα σου; Μαλακίες σου κάνει.

Ξαναλέω, αν εσύ γουστάρεις την καταστασούλα και την αντίστοιχη κατάληξή της, τότε μία χαρά! Ποια είμαι εγώ που θα “στην πω”; Διαφορετικά, μην κλαίγεσαι κάθε λίγο και λιγάκι. Νέα κοπέλα είσαι, αν σε ενοχλεί φύγε, άσε το, πέτα το, παράτα το! Όμορφες στιγμές ηδονής θα σου χαρίσει και ο επόμενος. Όλα τελικά καταλήγουν στη σαρκική έλξη. Ααααχ...λες και δεν μπορείς να βρεις άλλον που να έχει μία κάποια τεχνική στο κρεβάτι.

Ας κοιτάξουμε μπροστά, ας μην ασφυκτιούμε ηθελημένα, ας χαρούμε την κάθε στιγμή με τον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα μας χωρίς να ξυπνάμε με πρισμένα μάτια απ το κλάμα το πρωί, ας ερωτευτούμε με τα μάτια και την καρδιά ανοιχτά και ας βγούμε για έναν απογευματινό καφέ. Τα φαρμάκια να κατέβουν με ένα fredo cappuccino ή ένα φράπε, καλή παρέα και όλα φτιάχνονται. Έτσι, για να γουστάρουμε!

Θα μπορούσα να συνεχίσω το γράψιμο για την εμπιστοσύνη, το ψέμα, την εθελοτυφλία κτλ κτλ κτλ. Πήγε 10 η ώρα, όμως, και πρέπει να καθαρίσω το σπίτι!

Αφιερωμένο στα αθεράπευτα ''γκομενάκια"!