Αστείρευτο πάθος; Σίγουρα. Ηδονή; Σίγουρα. Αναπάντεχη απόλαυση; Σίγουρα.
Αισθήσεις που με κλειστά τα μάτια αντέχω, επιθυμώ, προσμένω. Η λαγνεία είναι δεδομένη. Απαιτώ κάθε άγγιγμά, κάθε χάδι σου, κάθε ανάσα στο κορμί μου. Το δέσιμο, η επικοινωνία, η χημεία μας μπορούν να με παρασύρουν στο πιο ηδονικό μεθύσι.
(Επερασαμ' όμορφα, όμορφα, όμορφα. Επερασαμ' όμορφα ετούτη τη βραδιά. Και ένα ικανοποιητικό αντίο το επόμενο πρωί...
Τι; Όχι; Όχι, δεν έγινε έτσι;
Αλίμονο! Θαρρώ πως δεν υπήρχε περίπτωση η ονειροπόλος να μείνει εκτός δράματος και εξέλιξης πηγών δημιουργίας. Απ την αρχή λοιπόν.
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά, τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά...
Τι; Ούτε έτσι; Μα τα γένια του Μέρλιν!)
Όμως, ο πόθος έρχεται δεύτερος. Αν ήταν μόνο αυτος, θα συνέχιζα αμέριμνη τη συνηθισμένη ζωή μου. Βουτηγμένη ολοένα και περισσότερο στον κυνισμό μου, κλειδαμπαρώνοντας κάθε υπόνοια ελπίδας συναισθήματος στις πιο βαθειές μου σκέψεις, θα περπατούσα χαμογελαστή στο δρόμο, θα κατέβαζα ξένοιαστα κούπες κρασί με την παρέα, θα αντάλλαζα καθημερινότητα με φίλους και θα δημιουργούσα όμορφα μελαγχολικές ιδέες στο χαρτί αποτυπώνοντας την Τζίνυ του χθες και την Τζίνυ του σήμερα, που ελπίζει αλλα δεν περιμένει.... Και αύριο; Τι θα γίνει με την επιθυμία του αύριο;
Καλησπερίζω το πολυπόθητο συναίσθημα! Δεν ικέτεψα γι αυτό, δεν έκλαψα, δε σπαράξα. Συμφιλιωμένη με τη μοναξιά μου, βρέθηκα να μετράω της πιθανότητες ύπαρξης τέτοιου έρωτα. Άνετη με τη ζωή και άξια ευτυχίας, καλοδέχτηκα το διαφορετικό. Και ήταν όμορφο πολύ. Τόσο γλυκό, ξεχωριστό, ιδιαίτερο και ταιριαστό βγήκε παραμύθι απ' το πιο ιδανικό μου όνειρο. Και άρχισε να τρέφεται και να γιγαντώνεται, όσο κι αν η δομημένη άποψή μου γι αυτό προσπαθούσε να το απαγορεύσει ή έστω να το αποφύγει.
Εδώ ανακαλύπτω το πρόβλημα ή τη λύση όλων των σκέψεων μου. Μαζί με την εμπιστοσύνη τα τείχη άρχισαν να γκρεμίζονται και οι μάσκες να πέφτουν. Κρυφές ή ακόμη ανέλπιστες επιθυμίες ξεκλειδώνουν τις πόρτες και αναδύονται στην επιφάνεια. Μαζί με αυτές ανοίγουν και τα μάτια, πλημμυρίζουν με συναίσθημα, τόσο εύκολα, πλέον τόσο απλά.
Δεχόμενη το γλυκό αυτό συναίσθημα, έδωσα την ευκαιρία σε όλα τα συναισθήματα να επιστρέψουν στη ζωή μου, να εμφανιστούν στα μάτια μου, στην καθημερινότητά μου. Ερωτεύομαι πάλι πτυχές του εαυτού μου που είχα κρύψει για να προστατευτώ από την απουσία πνεύματος του κόσμου, τις οποίες ξετρυπώνεις και φέρνεις στο φως! Και τι φως...ζεστό, απαλό, τρυφερό στην επαφή του με το δέρμα. Τόση ομορφιά πάντα φανταζόμουν, αλλά ποτέ δεν περίμενα.
Ρωτάω, λοιπόν, τον εαυτό μου πόσο θα αντέξει χωρίς τα τείχη και τις άμυνες του; Γιατί δεν είναι μόνο η διόλου απίθανη πτώση απο κάτι τόσο η υψηλό και εκλεκτό που όλο και δυναμώνει, είναι η συνύπαρξη με τα χαστούκια της ζωής. Θετική ή αρνητική η παρουσία του συναισθήματος;
Η απάντηση που παίρνω είναι μία και σωτήρια. Καλύτερα μια ζωή νιώθοντας, παρά μια ζωή αγνοώντας.
Κι αν κάποτε, καρδούλα μου, οι δρόμοι μας χωρίσουν, σ' ευχαριστώ που έκανες τις κερασιές να 'νθίσουν. :)
Στοργική και μαγική μου αγάπη, θα στο χρωστάω αεναώς.
Αισθήσεις που με κλειστά τα μάτια αντέχω, επιθυμώ, προσμένω. Η λαγνεία είναι δεδομένη. Απαιτώ κάθε άγγιγμά, κάθε χάδι σου, κάθε ανάσα στο κορμί μου. Το δέσιμο, η επικοινωνία, η χημεία μας μπορούν να με παρασύρουν στο πιο ηδονικό μεθύσι.
(Επερασαμ' όμορφα, όμορφα, όμορφα. Επερασαμ' όμορφα ετούτη τη βραδιά. Και ένα ικανοποιητικό αντίο το επόμενο πρωί...
Τι; Όχι; Όχι, δεν έγινε έτσι;
Αλίμονο! Θαρρώ πως δεν υπήρχε περίπτωση η ονειροπόλος να μείνει εκτός δράματος και εξέλιξης πηγών δημιουργίας. Απ την αρχή λοιπόν.
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά, τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά...
Τι; Ούτε έτσι; Μα τα γένια του Μέρλιν!)
Όμως, ο πόθος έρχεται δεύτερος. Αν ήταν μόνο αυτος, θα συνέχιζα αμέριμνη τη συνηθισμένη ζωή μου. Βουτηγμένη ολοένα και περισσότερο στον κυνισμό μου, κλειδαμπαρώνοντας κάθε υπόνοια ελπίδας συναισθήματος στις πιο βαθειές μου σκέψεις, θα περπατούσα χαμογελαστή στο δρόμο, θα κατέβαζα ξένοιαστα κούπες κρασί με την παρέα, θα αντάλλαζα καθημερινότητα με φίλους και θα δημιουργούσα όμορφα μελαγχολικές ιδέες στο χαρτί αποτυπώνοντας την Τζίνυ του χθες και την Τζίνυ του σήμερα, που ελπίζει αλλα δεν περιμένει.... Και αύριο; Τι θα γίνει με την επιθυμία του αύριο;
Καλησπερίζω το πολυπόθητο συναίσθημα! Δεν ικέτεψα γι αυτό, δεν έκλαψα, δε σπαράξα. Συμφιλιωμένη με τη μοναξιά μου, βρέθηκα να μετράω της πιθανότητες ύπαρξης τέτοιου έρωτα. Άνετη με τη ζωή και άξια ευτυχίας, καλοδέχτηκα το διαφορετικό. Και ήταν όμορφο πολύ. Τόσο γλυκό, ξεχωριστό, ιδιαίτερο και ταιριαστό βγήκε παραμύθι απ' το πιο ιδανικό μου όνειρο. Και άρχισε να τρέφεται και να γιγαντώνεται, όσο κι αν η δομημένη άποψή μου γι αυτό προσπαθούσε να το απαγορεύσει ή έστω να το αποφύγει.
Εδώ ανακαλύπτω το πρόβλημα ή τη λύση όλων των σκέψεων μου. Μαζί με την εμπιστοσύνη τα τείχη άρχισαν να γκρεμίζονται και οι μάσκες να πέφτουν. Κρυφές ή ακόμη ανέλπιστες επιθυμίες ξεκλειδώνουν τις πόρτες και αναδύονται στην επιφάνεια. Μαζί με αυτές ανοίγουν και τα μάτια, πλημμυρίζουν με συναίσθημα, τόσο εύκολα, πλέον τόσο απλά.
Δεχόμενη το γλυκό αυτό συναίσθημα, έδωσα την ευκαιρία σε όλα τα συναισθήματα να επιστρέψουν στη ζωή μου, να εμφανιστούν στα μάτια μου, στην καθημερινότητά μου. Ερωτεύομαι πάλι πτυχές του εαυτού μου που είχα κρύψει για να προστατευτώ από την απουσία πνεύματος του κόσμου, τις οποίες ξετρυπώνεις και φέρνεις στο φως! Και τι φως...ζεστό, απαλό, τρυφερό στην επαφή του με το δέρμα. Τόση ομορφιά πάντα φανταζόμουν, αλλά ποτέ δεν περίμενα.
Ρωτάω, λοιπόν, τον εαυτό μου πόσο θα αντέξει χωρίς τα τείχη και τις άμυνες του; Γιατί δεν είναι μόνο η διόλου απίθανη πτώση απο κάτι τόσο η υψηλό και εκλεκτό που όλο και δυναμώνει, είναι η συνύπαρξη με τα χαστούκια της ζωής. Θετική ή αρνητική η παρουσία του συναισθήματος;
Η απάντηση που παίρνω είναι μία και σωτήρια. Καλύτερα μια ζωή νιώθοντας, παρά μια ζωή αγνοώντας.
Κι αν κάποτε, καρδούλα μου, οι δρόμοι μας χωρίσουν, σ' ευχαριστώ που έκανες τις κερασιές να 'νθίσουν. :)
Στοργική και μαγική μου αγάπη, θα στο χρωστάω αεναώς.
