Ήταν ένας κιθαρίστας...

«Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς, δεν περνάς…»
Τι όμορφη η αίσθηση του να είσαι παιδί! Δεν υπάρχει καλύτερη ηλικία από την παιδική. Όλα μοιάζουν τόσο όμορφα και τόσο αθώα. Η ζωή είναι παιχνίδι και το μαθαίνουμε παίζοντας, τραγουδώντας, πέφτοντας. Τα πάντα είναι τόσο ρόδινα όταν είσαι παιδί. Δε σε απασχολεί το καυσαέριο, η οικονομική κρίση, ο πόλεμος στο Ιράκ, η Τζούλια, οι διαφημίσεις, ποιος είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Ignorance is bliss!
Όταν είσαι παιδί, και κανείς δεν σου έχει κάνει ακόμα πλύση εγκεφάλου, η φαντασία και η σκέψη σου δεν έχουν φραγμούς. Δε γνωρίζεις τι είναι ο θάνατος ή το λάθος. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν να δικαιολογήσεις τη σκανταλιά που έκανες. Ακόμη και αυτή η σκανταλιά είναι αθώα.
Σαν παιδιά παίζαμε στις λάσπες. Μας ενθουσίαζε η κάθε βόλτα που πηγαίναμε, είτε ήταν στην παιδική χαρά, είτε μία βόλτα στο τετράγωνο. Είναι ωραίο να έχεις την ικανότητα να ενθουσιάζεσαι με τα πιο απλά πράγματα. Είναι αλήθεια υπέροχο. Ως μεγάλοι έχουμε πλέον μάθει να αγνοούμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Γινόμαστε μεταλλικά ρομπότ και ακολουθούμε ρουτίνα και κανόνες. Μπορεί να γίνει πυρηνική έκρηξη και να μην το αντιληφθούμε. Τίποτα πλέον δε μας συναρπάζει, τίποτα δε μας εξιτάρει. Αδιαφορούμε και απαξιώνουμε τα πάντα. Ενώ όταν είσαι παιδί γελάς με εικόνες, με λέξεις, με ένα χαμόγελο.
Δεν είναι περίεργο που ο άνθρωπος αναισθητοποιείται όσο μεγαλώνει; Μικροί όλοι τραγουδούσαμε, χορεύαμε, παίζαμε χωρίς να μας ενδιαφέρει τι θα πει η ομήγυρη. Τόσα μαγικά τραγουδάκια που τραγουδούσαμε μικροί. Ήταν θυμάμαι μία πιπεριά μου μας έκοψε το χέρι, μία βαρκούλα που έβγαινε στο γιαλό κι ένα λαμπρό φεγγαράκι. Παίζαμε «περνά, περνά η μέλισσα» και «πινακοτή». Χαρά μας κατέκλυζε ακόμη και για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Τώρα δεν ενδιαφερόμαστε. Ξυπνάμε, τρώμε, δουλεύουμε, κοιμόμαστε. Τίποτα δε μας συγκινεί, τίποτα δε μας ενθουσιάζει. Παραπονιόμαστε ότι έχουμε κολλήσει σε μία αφόρητη ρουτίνα, όμως αγνοούμε πράγματα που θα μπορούσαν να δώσουν άλλο χρώμα στη μέρα μας. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Αρκεί να ξετρυπώσουμε το παιδί μέσα μας. Όλοι καταβάθος είμαστε αιώνια παιδιά. Ας βρούμε λοιπόν το κομμάτι της παιδικότητάς που χάσαμε ή ξεχάσαμε ή αποφασίσουμε να αγνοήσουμε. Αν γινόμασταν πάλι παιδιά ο κόσμος θα ήταν πιο ευτυχισμένος.

Δε μεγαλώνω λοιπόν. Αν πρόκειται μεγαλώνοντας να χάσω την ικανότητα της χαράς, αν θέλετε της «χαζοχαρουμενιάς», τότε προτιμώ να παραμείνω παιδί. Διότι σαν παιδί βλέπω τον κόσμο με αισιοδοξία και ελπίδα.
Προχωρώ λοιπόν σαν παιδί και στο δρόμο σιγοτραγουδώ για έναν κιθαρίστα…

«Ήτανε ένας κιθαρίστας
Μεγάλος και τρανός αρτίστας
Λέξη δεν ξέρουμε γι αυτόν
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Κι έκανε ένα ταξιδάκι
Κι έβαλε μες το βαλιτσάκι
Δυο ζεύγη κάλτσες δυο κασκόλ
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Κι έβαλε πλώρη στην Αγγλία
Μα η μεγάλη τρικυμία
Τον έριξε εις το Κονγκό
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο
Και η βασίλισσα η Αγγλία
Καθότανε στην παραλία
Κρατούσε ένα παρασόλ
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Έλα εδώ παιδί λευκό
Στη σούβλα να σε φάω ψητό
Με σκόρδα και μαϊντανό
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Στη δύσκολη αυτή στιγμή
αρχίζει ο νιος τη μουσική
Τόσο της άρεσε αυτό
Του λέει θα σε παντρευτώ

Η ιστορία μας αυτή
Μας λέει πως η μουσική
Κάνει το σκλάβο βασιλιά
Ντο σι λα σολ φα μι ρε λα»


Αφιερωμένο στα παντοτινά παιδιά αυτού του κόσμου!