Ήταν ένας κιθαρίστας...

«Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς, δεν περνάς…»
Τι όμορφη η αίσθηση του να είσαι παιδί! Δεν υπάρχει καλύτερη ηλικία από την παιδική. Όλα μοιάζουν τόσο όμορφα και τόσο αθώα. Η ζωή είναι παιχνίδι και το μαθαίνουμε παίζοντας, τραγουδώντας, πέφτοντας. Τα πάντα είναι τόσο ρόδινα όταν είσαι παιδί. Δε σε απασχολεί το καυσαέριο, η οικονομική κρίση, ο πόλεμος στο Ιράκ, η Τζούλια, οι διαφημίσεις, ποιος είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Ignorance is bliss!
Όταν είσαι παιδί, και κανείς δεν σου έχει κάνει ακόμα πλύση εγκεφάλου, η φαντασία και η σκέψη σου δεν έχουν φραγμούς. Δε γνωρίζεις τι είναι ο θάνατος ή το λάθος. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν να δικαιολογήσεις τη σκανταλιά που έκανες. Ακόμη και αυτή η σκανταλιά είναι αθώα.
Σαν παιδιά παίζαμε στις λάσπες. Μας ενθουσίαζε η κάθε βόλτα που πηγαίναμε, είτε ήταν στην παιδική χαρά, είτε μία βόλτα στο τετράγωνο. Είναι ωραίο να έχεις την ικανότητα να ενθουσιάζεσαι με τα πιο απλά πράγματα. Είναι αλήθεια υπέροχο. Ως μεγάλοι έχουμε πλέον μάθει να αγνοούμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Γινόμαστε μεταλλικά ρομπότ και ακολουθούμε ρουτίνα και κανόνες. Μπορεί να γίνει πυρηνική έκρηξη και να μην το αντιληφθούμε. Τίποτα πλέον δε μας συναρπάζει, τίποτα δε μας εξιτάρει. Αδιαφορούμε και απαξιώνουμε τα πάντα. Ενώ όταν είσαι παιδί γελάς με εικόνες, με λέξεις, με ένα χαμόγελο.
Δεν είναι περίεργο που ο άνθρωπος αναισθητοποιείται όσο μεγαλώνει; Μικροί όλοι τραγουδούσαμε, χορεύαμε, παίζαμε χωρίς να μας ενδιαφέρει τι θα πει η ομήγυρη. Τόσα μαγικά τραγουδάκια που τραγουδούσαμε μικροί. Ήταν θυμάμαι μία πιπεριά μου μας έκοψε το χέρι, μία βαρκούλα που έβγαινε στο γιαλό κι ένα λαμπρό φεγγαράκι. Παίζαμε «περνά, περνά η μέλισσα» και «πινακοτή». Χαρά μας κατέκλυζε ακόμη και για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Τώρα δεν ενδιαφερόμαστε. Ξυπνάμε, τρώμε, δουλεύουμε, κοιμόμαστε. Τίποτα δε μας συγκινεί, τίποτα δε μας ενθουσιάζει. Παραπονιόμαστε ότι έχουμε κολλήσει σε μία αφόρητη ρουτίνα, όμως αγνοούμε πράγματα που θα μπορούσαν να δώσουν άλλο χρώμα στη μέρα μας. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Αρκεί να ξετρυπώσουμε το παιδί μέσα μας. Όλοι καταβάθος είμαστε αιώνια παιδιά. Ας βρούμε λοιπόν το κομμάτι της παιδικότητάς που χάσαμε ή ξεχάσαμε ή αποφασίσουμε να αγνοήσουμε. Αν γινόμασταν πάλι παιδιά ο κόσμος θα ήταν πιο ευτυχισμένος.

Δε μεγαλώνω λοιπόν. Αν πρόκειται μεγαλώνοντας να χάσω την ικανότητα της χαράς, αν θέλετε της «χαζοχαρουμενιάς», τότε προτιμώ να παραμείνω παιδί. Διότι σαν παιδί βλέπω τον κόσμο με αισιοδοξία και ελπίδα.
Προχωρώ λοιπόν σαν παιδί και στο δρόμο σιγοτραγουδώ για έναν κιθαρίστα…

«Ήτανε ένας κιθαρίστας
Μεγάλος και τρανός αρτίστας
Λέξη δεν ξέρουμε γι αυτόν
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Κι έκανε ένα ταξιδάκι
Κι έβαλε μες το βαλιτσάκι
Δυο ζεύγη κάλτσες δυο κασκόλ
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Κι έβαλε πλώρη στην Αγγλία
Μα η μεγάλη τρικυμία
Τον έριξε εις το Κονγκό
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο
Και η βασίλισσα η Αγγλία
Καθότανε στην παραλία
Κρατούσε ένα παρασόλ
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Έλα εδώ παιδί λευκό
Στη σούβλα να σε φάω ψητό
Με σκόρδα και μαϊντανό
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Στη δύσκολη αυτή στιγμή
αρχίζει ο νιος τη μουσική
Τόσο της άρεσε αυτό
Του λέει θα σε παντρευτώ

Η ιστορία μας αυτή
Μας λέει πως η μουσική
Κάνει το σκλάβο βασιλιά
Ντο σι λα σολ φα μι ρε λα»


Αφιερωμένο στα παντοτινά παιδιά αυτού του κόσμου!

7 comments:

  1. Ginny αποψε δεν ξερω τι να πω για την αναρτηση σου. Ειναι απο τις σπανιες και πανεμορφες φορες που η σκεψη των ανθρωπων συναντιεται ακομα και αν δεν γνωριζονται. Ολα αυτα που γραφεις τα εχω σκεφτει και εγω ακριβως με τον ιδιο τροπο...

    Αυτη η αθωα ματια του παιδιου που δεν γνωριζει τιποτα και ολα θελει να τα μαθει....Μεγαλωνουμε και μας μαθαινουν οι αλλοι για τον κοσμο...Δεν ανακαλυπτουμε μονοι μας. Δεν καταλαβαινουμε τι θα πει να βρισκεις μονος, να βλεπεις μονος, να νιωθεις, να αισθανεσαι, να μυριζεις, να βλεπεις κατι με ολες τις αισθησεις σου σε πληρη αρμονια. Πως να αγαπησεις τα πραγματα που νιωθεις οτι εχουν γινει ρουτινα Ginny? Πως να δεις κατι με αγαπη αν δεν το ανακαλυψες μονος σου, αν δεν τους εχεις αφιερωσει την ωρα σου, με φροντιδα? Ο θανατος μας φοβιζει γιατι ειναι το τελος ολων αυτων που εχουμε ηδη γνωστα...Το παιδι δεν εχει τιποτα γνωστο και πεθαινει καθε μερα....Καθε μερα βρισκει κατι νεο, καθε μερα για αυτο ειναι ξεχωριστη. Το παιδι πεθαινει για το παρελθον, πεθαινει καθε μερα και δεν φοβαται ετσι τον θανατο. Εμεις που εχουμε δεθει με ολα τα πραγματα που θεωρουμε δεδομενα τρεμουμε τον θανατο γτ σηματοδοτει το τελος ολων αυτων που γνωριζουμε. Τα παιδια νιωθουν πραγματικη ευτυχια και ειμαι σιγουρος για αυτο...Δες ποσο αδολα γελανε οταν τους κανεις μια γρκιματσα....Τα παιδια δεν εχουν κινητρα, δεν κανουν σκεψεις για καριερες, δεν εχουν σχεδια...Ζουν στο τωρα...Και δεν φοβουνται τιποτα...Οσο μεγαλωνουν και μπαινουν στην φριχτη κοινωνιας μας, την βαρβαρη, την ακαρδη, την απανθρωπη, μια κοινωνια που δεν ξερει τιποτα απο αγαπη, ομορφια, και βαθος τοτε αρχιζουν και φοβουνται...


    Ginny με συγκινησες πολυ βαθεια αποψε....Να ΄σαι καλα....Και να μας θυμιζεις που και που τι σημαινει να ζεις...Να ζεις την καθε μερα σαν κατι εντελως νεο, φρεσκο, αγαπημενο...

  1. Εσύ Ginny μου σίγουρα πάντα θα μείνεις παιδί. Ωραίο ήταν το κείμενο και μου θύμισες πράγματα που είχα δεκαετίες να ακούσω.

  1. Ginny said...:

    Καλησπέρα Αλχημιστή!!! Πρώτα από όλα σε χιλιοευχαριστώ για το σχόλιό σου.
    Κι εγώ πιστεύω(και βλέποντας πριν λίγο κάποια παιδικά βίντεο, δικά μου και φίλων) ότι τα παιδιά ζουν τν κάθε μέρα διαφορετικά. Στν ουσία αποζητούν την κάθε μέρα να είναι διαφορετική. Εμείς παραπονιόμαστε ότι η ζωή είναι κοινότοπη και βαρετή αλλά δεν επιδιώκουμε να την αλλάξουμε. Τα παιδιά δεν έχουν αναστολές. Μιλούν, γελούν, κάνουν χαζομάρες και δεν τα απασχολεί καθόλου τι θα πουν οι άλλοι ή πως θα ακουστεί. Πορεύονται σε μία διαδρομή γεμάτη γέλιο!

    Να είσαι πάντα καλά! Σε ευχαριστώ για άλλη μία φορά για το σχόλιο σου το οποίο μου έδωσε χαρά ξέροντας ότι υπάρχουν κι άλλοι που πρασπαθούν να ζουν την κάθε μέρα διαφορετικά! Φιλιά πολλά!

  1. Ginny said...:

    Καλησπέρα Νυχτερινή Πένα! Δεκαετίες ε; χοχοχο Μήπως θα έπρεπε να κάνεις μία αναδρομή; Μη φοβάσαι καλέ μου, κι εσύ παιδάκι έχεις μείνει!

  1. Estella said...:

    Μπορούμε πάντα όμως να μένουμε παιδιά Ginny... Και ξέρεις; Αυτό εξαρτάται απο την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας... Απο την άλλη πιστεύω οτι κάθε ηλικία έχει να σου προσφέρει κάτι... Αρα... Μην φοβάσαι να τη ζησεις με όλη σου την ψυχή...(ταυτόχρονα κράτα εκείνο το παιδάκι που σιγοτραγουδάει μέσα σου ζωντανό.)

  1. Ginny said...:

    ^^Πάντα!;) Σε ευχαριστώ καλή μου!!!

  1. Anonymous said...:
    This comment has been removed by a blog administrator.

Post a Comment

A snowflake just fell!

Recent Posts