Stranger

The night so dark, the sky so dangerously empty of its usual luminous stars. Cold wind steals my breath while I am walking down the street. A place without sounds or voices. How can I find my path? How can I find the right way without the guidance of the glorious moon? There are not any lights left. I have used them all attempting to catch a glimpse of happiness. Useless. How could I have been such a fool? The northern lights had tricked me, promising a hug, a kiss. It had most surely seem too good to be true. I had been trying...constantly... That star appears to be so far away. I feel alone here... I feel cold here... I do not want to be afraid. I do not want to die...

There is my light, my little dim of light. A warm feeling embraces me so unexpectedly, so mystically. Are thou real? I dunno. Mistakes had been made. I do not know thee. Thou are a stranger in my dreams. Thou offer me thy hand. There has to be a catch. Should I risk once more? I dunno. The only thing I remember is loneliness which has now flee. I do not want to be afraid...

Hello, stranger. Thou remind me of a night-fairy. Thy sparkling, colourful wings are begging me to follow thee into the abyss of the night. Should I trust the abyss? Should I trust thy wings? The answer lies through my soul... Touching thy smooth skins makes everything seem so different. That odd warmness on my soul feels weird no more. Tears are running on my face since I am no longer able to block them inside.

Happiness, is that thee? I believe I can touch thee now. Time had never been right for us to meet, therefore, here I am, trusting all my life in the arms of an angel. I have been a stranger to myself. Now completeness fills me just by a glimpse of his eyes. Two souls fitting together into a perfect piece of light, a unique star far up in the endless universe. Happiness is that thee?

Hello, stranger...Thank thee for saving me, for bringing me back to life. I will be forever as thankful as faithful I will be to thee. I am not a stranger, no. I am yours. Love so complete, so real, consuming and ridiculous. Our brighting star lights my path in the blue night. Even if thou are not by my side, our star will always lead my wandering bark out of the labyrinth.
Ever mine.
Ever thine.
Ever ours...

Βγες στο μπαλκόνι να δεις...

Είναι μία όμορφη νύχτα. Φράση άκρως κατακριτέα για να αρχίσει κάποιος μία ιστορία, ένα κείμενο, ένα δοκίμιο, αλλά ειλικρινά αυτή τη στιγμή δε με απασχολεί και πολύ. Η νύχτα είναι όμορφη. Το πέπλο της δεν είναι μαύρο, δεν είναι γαλάζιο, δεν είναι άσπρο, δεν είναι γκρι. Έχει ένα χρώμα νοσταλγικό… Τα άστρα το διακοσμούν δίνοντάς του ομορφιά και φως που το ζηλεύει ο ίδιος ο ήλιος. Γι αυτό άλλωστε και κάποια στιγμή ο ήλιος θα φέρει τέλος σε αυτήν την όμορφη νύχτα. Νύχτα δροσερή και μυρωδάτη. Ίσως να έβρεχε πριν λίγο… Η μνήμη μου δε φτάνει αυτήν την λεπτομέρεια. Δύο χρόνια πριν… Θυμάμαι αρκετά, όμως όχι όλα. Θυμάμαι αυτά που πρέπει να κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου, όπως τη σημασία αυτής της νύχτας. Ένα βράδυ μοναδικό. Η γαλήνη που με κατέκλυζε τότε με αγκαλιάζει και τώρα, κάτι αρκετά περίεργο και αξιοσημείωτο. Everything happens for a reason and sometimes that reason is just being able to remember, to never forget, to hold a particular moment in your heart, in your soul and never let it go. A reason to remember… Μπορώ να πω ότι όλα τελειώνουν ένα Δεκέμβρη. Μπορώ να πω ότι όλα αρχίζουν έναν Απρίλη. Η άνοιξη είναι στην πλήρη άνθισή της και η χαρά κανενός δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από χειμωνιάτικους σκούφους και παλτό. Άνοιξη, άνοιξη, άνοιξη! Άνοιξη κάποτε ένα βράδυ λυπόμουν, έκλαιγα, θύμωνα. Το θυμάμαι σα χτες… τόσο εκνευρισμένη και τόσο στενοχωρημένη. Τότε, ένα όμορφο, μαγικό, μοναδικό ανοιξιάτικο βράδυ, με βρήκε ένας άγγελος. Ίσως η ονομασία αυτή είναι λάθος. Αλλά πάλι τι είναι ένας άγγελος; Κάποιος μου είχε πει ότι τους αγγέλους που ξέχασαν πώς να πετούν και ζουν ανάμεσά μας τους αποκαλούμε φίλους. Ένας άγγελος, ένας φίλος, με φώτισε με την παρουσία του και μου είπε «Εγώ είμαι εδώ. Mην το ξεχνάς.» Εκείνη τη στιγμή ήταν που άνοιξα την μπαλκονόπορτα και κοίταξα με μάτια δακρυσμένα, όχι από λύπη πλέον, αλλά από συγκίνηση, το ολόγιομο φεγγάρι, τόσο λαμπερό και παραμυθένιο. Εισέπνευσα βαθιά. Οι μυρωδιές της νύχτας και η πρώιμη βροχή με διαπέρασαν, μία αίσθηση απόλυτης δροσιάς. Θα ήταν ψέματα να πω ότι μπορώ να περιγράψω την ολοκληρωτική μαγεία εκείνου το βραδιού. Δεν γνωρίζω ούτε τις απαραίτητες λέξεις, ούτε το σωστότερο τρόπο να εκφραστώ. Γνωρίζω απλά εκείνη την αίσθηση. Αίσθηση απόλυτης γαλήνης και ηρεμίας… Αλήθεια πώς το κατάφερες αυτό; Απλά με ένα τραγούδι, απλά με μια βραδιά…

«Βγες στο μπαλκόνι να δεις το φεγγάρι που φέγγει την πόλη…»

Βγαίνω στο μπαλκόνι, κοιτάω το φεγγάρι και θυμάμαι δύο φιλαράκια με μία ψυχή. :)

Τόσα πέρασαν, τόσα άλλαξαν. Φρουτοσαλάτες μαγειρέψαμε και παραγγείλαμε γλυκούς καφέδες. Φορές που ξεχάσαμε να ανέβουμε στο λεωφορείο. Λόγια που αφήσαμε να πέσουν. Έρωτες που μείναν ίδιοι και μία φίλη που παιδεύεται ακόμη. "Πέρασαν δύο χρόνια;" με ρωτάς. "Ναι, γλυκιά μου, πέρασαν και θα έρθουν κι άλλα!", σου απαντώ. Δεν πιστεύω να βαρέθηκες; Ποιος βαριέται τη ζωή; Ποιος μπορεί να πλήττει με τη μοναδικότητα της κάθε μέρας; Ξέχασες μου φαίνεται τα ντροπαλά σκιρτήματα σου κάθε φορά που έβλεπες το χαμόγελό του. Θυμώνεις, μαλώνεις, χωρίζεις. Όμως ακόμη εδώ είσαι και γελάς! "Γεωργία...", μου δηλώνεις ναζιάρικα, διότι για δήλωση πρόκειται. "Ναι, ναι, ξέρω...σου αρέσει ο Μιχάλης." Σου άρεσε τότε, σου αρέσει και τώρα. Απλά το ξέχασες!

Ξεχάσαμε σκιρτήματα, ξεχάσαμε φίλους, ξεχάσαμε γιορτές, ξεχάσαμε θάλασσες, κατασκηνώσεις και ηλιόλουστες παραλίες.

Μέχρι κι εγώ ξέχασα… Όμως το αίσθημα παραμένει. Η ενσυναίσθηση, η διαίσθηση, όπως θέλεις αποκάλεσέ το, είναι δυνατότερα από οτιδήποτε άλλο. Εκεί, ακόμη και υποσυνείδητα, να μου θυμίσει… Και τώρα είμαι εγώ να αφιερώνω το τραγούδι απλά επειδή νιώθω κι αγαπώ. Ίδια μέρα, ίδια ώρα, ίδια λόγια. Πώς αλλάζει η ζωή και συνάμα μένει ίδια; Νομίζουμε πως αλλάξαμε, πως ωριμάσαμε. Χμμ… Μπορεί να το κάναμε. Αλλάξαμε συνήθειες, αλλάξαμε ζωή. Κι όμως…οι ψυχές μας θα μείνουν πάντα ίδιες, πάντα εκεί…να κοιτούν αιώνια το φεγγάρι...

Ένα φεγγάρι μία βραδιά, σε ‘να μπαλκόνι μία φορά, θυμήθηκα πως μου πες θα 'μαι δω κι εγώ σε άκουσα και άρχισα να ζω… Σε ευχαριστώ μικρέ άγγελε!

Έτσι θυμάμαι. Έτσι συνεχίζω! Δε θα σου το πω. Δε θα σου το θυμίσω! Μερικά πράγματα είναι ωραιότερα όταν μένουν στην αφάνεια. :)

«Βγες στο μπαλκόνι να δεις το φεγγάρι που φέγγει την πόλη και θυμήσου δικές μας στιγμές, δες στα μάτια μου μπογιές που χρωματίζουν θάλασσες…»

Δε σε ξεχνώ…δύο φιλαράκια με μία ψυχή…:)




Αφιερωμένο στα αιώνια φιλαράκια μου. Αυγή περάσαν χρόνια... κι εμείς άλλη μία νύχτα είμαστε εδώ κοντά!;) Γιώτα, γλυκιά κι αγαπημένη μου φατσούλα, με μελωδίες μαγεύεις την κάθε μου μέρα!:) Στράτο σε ευχαριστώ που φέρνεις τη γαλήνη!:)

Αφιερωμένο στη Δέσποινα και στο διαμαντένιο χαμόγελό της!:)

Ακόμη και με 24 λεπτά καθυστέρηση εγώ σας θυμάμαι και σας κρατώ παντοτινά μες την καρδιά μου. Φιλαράκια για πάντα! Διότι δεν είναι ο χρόνος που μετράει, αλλά ο τρόπος που τον αξιοποιείς!

Παραίτηση

Μέσα στη βουή του δρόμου οι σκέψεις μου σβήνουν, χάνονται. Δεν είναι παρά ανούσιες λέξεις. Δεν έχει πλέον μεγάλη σημασία τι σκέφτομαι. Θα ήθελα, έστω μία φορά, να μην είμαι αναγκασμένη να σωπαίνω, να κρύβω τις σκέψεις μου. Περπατώ σε μία άδεια πλατεία προσπαθώντας να γίνω ένα με την πόλη, να απορροφηθώ από τους ήχους της. Προς το παρόν δεν έχω συναντήσει εμπόδιο. Αυτοκίνητα περνούν δίπλα μου με υπερβολική ταχύτητα και καλύπτουν οποιοδήποτε ήχο. Άνθρωποι δεν κυκλοφορούν αυτήν την ώρα στην ενεή πλατεία. Ίσως κάποιοι που γυρνούν αργά στα σπίτια τους έπειτα από μία νύχτα γλεντιού ή κραιπάλης να περάσουν γύρω από τη μικρή πλατεία. Ακόμη και αυτοί δε θα με προσέχουν. Το σκοτάδι με κρύβει ανάμεσα στα πέπλα του και γίνομαι σχεδόν αόρατη. Κάθομαι σε ένα παγκάκι και αφοσιώνομαι στην παρατήρηση των αστεριών. Όλα μοιάζουν τόσο περίπλοκα και τόσο άπιαστα. Βέβαια, αστέρια είναι. Προσπαθώ να σκεφτώ, να βρω τη λογική στο αδύνατο αλλά η βουή δε με αφήνει. Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι βιάζονται σε αυτήν την πόλη. Σκέψεις από εδώ και σκέψεις από εκεί. Προσπαθώ να αφουγκραστώ, να αγγίξω τις σκέψεις που με τριγυρίζουν. Τελικά βρίσκω μερικές δικές μου. Μόνο που δεν είναι σκέψεις, είναι όνειρα. Όνειρα που πέρασαν και με άφησαν μόνη να περιπλανιέμαι, να αναζητώ τον επόμενο προορισμό μου. Νιώθω άχρηστη. Δεν μπορώ να καταλάβω προς τα πού πρέπει να κατευθυνθώ, ποια πορεία να ακολουθήσω. Τη στιγμή που νόμιζα ότι βρήκα την κλίση μου, χανόμουν ξανά. Ίσως φταίει η αναζήτηση της τελειότητας που με χαρακτηρίζει. Ό,τι κι αν αγγίζω γίνεται στάχτη. Ποιο το νόημα να προσπαθώ όταν ξέρω ότι θα αποτύχω; Θυμάμαι να πετυχαίνω. Θυμάμαι τη χαρά της καταξίωσης. Ξεχνάω το σκοπό. Όλοι οι στόχοι που είχα θέσει με άφησαν, με παράτησαν. Όσο κι αν προσπάθησα να τους διατηρήσω ήταν μάταιο. Γι αυτό τώρα περιπλανιέμαι σιωπηλή στους δρόμους της πόλης ψάχνοντας ένα νέο σκοπό, λιγότερο απαιτητικό. Δύσκολο βέβαια καθώς το εύκολο δε με προσελκύει. Νιώθω άχρηστη. Η νύχτα σκεπάζει τα όνειρα που εγώ ακόμη κρατάω φυλακτό. Όνειρα που θα μείνουν όνειρα.

Όνειρο γλυκό και ξένο και παντοτινά χαμένο
Σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα
Πέρασες όπως περνούνε όσα δε θα ξαναρθούνε
Σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα