Βγες στο μπαλκόνι να δεις...

Είναι μία όμορφη νύχτα. Φράση άκρως κατακριτέα για να αρχίσει κάποιος μία ιστορία, ένα κείμενο, ένα δοκίμιο, αλλά ειλικρινά αυτή τη στιγμή δε με απασχολεί και πολύ. Η νύχτα είναι όμορφη. Το πέπλο της δεν είναι μαύρο, δεν είναι γαλάζιο, δεν είναι άσπρο, δεν είναι γκρι. Έχει ένα χρώμα νοσταλγικό… Τα άστρα το διακοσμούν δίνοντάς του ομορφιά και φως που το ζηλεύει ο ίδιος ο ήλιος. Γι αυτό άλλωστε και κάποια στιγμή ο ήλιος θα φέρει τέλος σε αυτήν την όμορφη νύχτα. Νύχτα δροσερή και μυρωδάτη. Ίσως να έβρεχε πριν λίγο… Η μνήμη μου δε φτάνει αυτήν την λεπτομέρεια. Δύο χρόνια πριν… Θυμάμαι αρκετά, όμως όχι όλα. Θυμάμαι αυτά που πρέπει να κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου, όπως τη σημασία αυτής της νύχτας. Ένα βράδυ μοναδικό. Η γαλήνη που με κατέκλυζε τότε με αγκαλιάζει και τώρα, κάτι αρκετά περίεργο και αξιοσημείωτο. Everything happens for a reason and sometimes that reason is just being able to remember, to never forget, to hold a particular moment in your heart, in your soul and never let it go. A reason to remember… Μπορώ να πω ότι όλα τελειώνουν ένα Δεκέμβρη. Μπορώ να πω ότι όλα αρχίζουν έναν Απρίλη. Η άνοιξη είναι στην πλήρη άνθισή της και η χαρά κανενός δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από χειμωνιάτικους σκούφους και παλτό. Άνοιξη, άνοιξη, άνοιξη! Άνοιξη κάποτε ένα βράδυ λυπόμουν, έκλαιγα, θύμωνα. Το θυμάμαι σα χτες… τόσο εκνευρισμένη και τόσο στενοχωρημένη. Τότε, ένα όμορφο, μαγικό, μοναδικό ανοιξιάτικο βράδυ, με βρήκε ένας άγγελος. Ίσως η ονομασία αυτή είναι λάθος. Αλλά πάλι τι είναι ένας άγγελος; Κάποιος μου είχε πει ότι τους αγγέλους που ξέχασαν πώς να πετούν και ζουν ανάμεσά μας τους αποκαλούμε φίλους. Ένας άγγελος, ένας φίλος, με φώτισε με την παρουσία του και μου είπε «Εγώ είμαι εδώ. Mην το ξεχνάς.» Εκείνη τη στιγμή ήταν που άνοιξα την μπαλκονόπορτα και κοίταξα με μάτια δακρυσμένα, όχι από λύπη πλέον, αλλά από συγκίνηση, το ολόγιομο φεγγάρι, τόσο λαμπερό και παραμυθένιο. Εισέπνευσα βαθιά. Οι μυρωδιές της νύχτας και η πρώιμη βροχή με διαπέρασαν, μία αίσθηση απόλυτης δροσιάς. Θα ήταν ψέματα να πω ότι μπορώ να περιγράψω την ολοκληρωτική μαγεία εκείνου το βραδιού. Δεν γνωρίζω ούτε τις απαραίτητες λέξεις, ούτε το σωστότερο τρόπο να εκφραστώ. Γνωρίζω απλά εκείνη την αίσθηση. Αίσθηση απόλυτης γαλήνης και ηρεμίας… Αλήθεια πώς το κατάφερες αυτό; Απλά με ένα τραγούδι, απλά με μια βραδιά…

«Βγες στο μπαλκόνι να δεις το φεγγάρι που φέγγει την πόλη…»

Βγαίνω στο μπαλκόνι, κοιτάω το φεγγάρι και θυμάμαι δύο φιλαράκια με μία ψυχή. :)

Τόσα πέρασαν, τόσα άλλαξαν. Φρουτοσαλάτες μαγειρέψαμε και παραγγείλαμε γλυκούς καφέδες. Φορές που ξεχάσαμε να ανέβουμε στο λεωφορείο. Λόγια που αφήσαμε να πέσουν. Έρωτες που μείναν ίδιοι και μία φίλη που παιδεύεται ακόμη. "Πέρασαν δύο χρόνια;" με ρωτάς. "Ναι, γλυκιά μου, πέρασαν και θα έρθουν κι άλλα!", σου απαντώ. Δεν πιστεύω να βαρέθηκες; Ποιος βαριέται τη ζωή; Ποιος μπορεί να πλήττει με τη μοναδικότητα της κάθε μέρας; Ξέχασες μου φαίνεται τα ντροπαλά σκιρτήματα σου κάθε φορά που έβλεπες το χαμόγελό του. Θυμώνεις, μαλώνεις, χωρίζεις. Όμως ακόμη εδώ είσαι και γελάς! "Γεωργία...", μου δηλώνεις ναζιάρικα, διότι για δήλωση πρόκειται. "Ναι, ναι, ξέρω...σου αρέσει ο Μιχάλης." Σου άρεσε τότε, σου αρέσει και τώρα. Απλά το ξέχασες!

Ξεχάσαμε σκιρτήματα, ξεχάσαμε φίλους, ξεχάσαμε γιορτές, ξεχάσαμε θάλασσες, κατασκηνώσεις και ηλιόλουστες παραλίες.

Μέχρι κι εγώ ξέχασα… Όμως το αίσθημα παραμένει. Η ενσυναίσθηση, η διαίσθηση, όπως θέλεις αποκάλεσέ το, είναι δυνατότερα από οτιδήποτε άλλο. Εκεί, ακόμη και υποσυνείδητα, να μου θυμίσει… Και τώρα είμαι εγώ να αφιερώνω το τραγούδι απλά επειδή νιώθω κι αγαπώ. Ίδια μέρα, ίδια ώρα, ίδια λόγια. Πώς αλλάζει η ζωή και συνάμα μένει ίδια; Νομίζουμε πως αλλάξαμε, πως ωριμάσαμε. Χμμ… Μπορεί να το κάναμε. Αλλάξαμε συνήθειες, αλλάξαμε ζωή. Κι όμως…οι ψυχές μας θα μείνουν πάντα ίδιες, πάντα εκεί…να κοιτούν αιώνια το φεγγάρι...

Ένα φεγγάρι μία βραδιά, σε ‘να μπαλκόνι μία φορά, θυμήθηκα πως μου πες θα 'μαι δω κι εγώ σε άκουσα και άρχισα να ζω… Σε ευχαριστώ μικρέ άγγελε!

Έτσι θυμάμαι. Έτσι συνεχίζω! Δε θα σου το πω. Δε θα σου το θυμίσω! Μερικά πράγματα είναι ωραιότερα όταν μένουν στην αφάνεια. :)

«Βγες στο μπαλκόνι να δεις το φεγγάρι που φέγγει την πόλη και θυμήσου δικές μας στιγμές, δες στα μάτια μου μπογιές που χρωματίζουν θάλασσες…»

Δε σε ξεχνώ…δύο φιλαράκια με μία ψυχή…:)




Αφιερωμένο στα αιώνια φιλαράκια μου. Αυγή περάσαν χρόνια... κι εμείς άλλη μία νύχτα είμαστε εδώ κοντά!;) Γιώτα, γλυκιά κι αγαπημένη μου φατσούλα, με μελωδίες μαγεύεις την κάθε μου μέρα!:) Στράτο σε ευχαριστώ που φέρνεις τη γαλήνη!:)

Αφιερωμένο στη Δέσποινα και στο διαμαντένιο χαμόγελό της!:)

Ακόμη και με 24 λεπτά καθυστέρηση εγώ σας θυμάμαι και σας κρατώ παντοτινά μες την καρδιά μου. Φιλαράκια για πάντα! Διότι δεν είναι ο χρόνος που μετράει, αλλά ο τρόπος που τον αξιοποιείς!