Πόσο πολύ σ' αγάπησα...

Ήταν μία πολύ όμορφη νύχτα. Λαμπερά αστέρια γέμιζαν απ’ άκρη σ’ άκρη τον καθάριο ουρανό. Στην καφετέρια ακούγονταν τώρα ελληνικά ροκ κομμάτια που ταίριαζαν στη μαγευτική βραδιά. Εκείνη τη στιγμή τα παιδιά απολάμβαναν το βραδινό ποτό τους καθισμένοι στους αναπαυτικούς καναπέδες και σιγοτραγουδούσαν το ‘Βγες στο μπαλκόνι να δεις’. Τα κύματα έσκαγαν απαλά στην παραλία κι ένα ελαφρύ αεράκι ανακάτευε τα μαλλιά τους.
Η Δέσποινα καθόταν στην άσπρη αμμουδιά λίγο πιο πέρα από την καφετέρια και απολάμβανε τη μουσική κοιτώντας το φεγγάρι, μία εικόνα απόλυτης γαλήνης. Το αεράκι χάιδεψε τα χρυσαφένια μαλλιά της κι εκείνη έσφιξε λίγο περισσότερο το τζιν μπουφάν επάνω της. Άκουσε βήματα να την πλησιάζουν και γύρισε νωχελικά το κεφάλι για να δει ποιος ερχόταν. Ο Θάνος ήρθε και κάθισε δίπλα της στην άμμο. Γι αρκετή ώρα δε μιλούσαν, απλά αγνάντευαν το πέλαγος.
-Το φεγγάρι είναι πολύ όμορφο, θαύμασε η Δέσποινα.
-Όλη η νύχτα είναι μαγική...σχεδόν..., της απάντησε. Εκείνη δεν είπε τίποτε άλλο και συνέχισε να κοιτάζει τη θάλασσα.
-Συγγνώμη για σήμερα, για τη συμπεριφορά μου. Ίσως δεν έπρεπε να το πάρω τόσο σοβαρά, άρχισε να απολογείται εκείνος.
-Όχι, μη ζητάς συγγνώμη. Καλά έκανες. Αν δεν το είχες κάνει εσύ ίσως να είχαμε χωρίσει επιτόπου με το Νικόλα. Σίγουρα δε θα ήθελε μία κοπέλα που θα του είχε σπάσει τη μούρη. Γέλασε με το αστείο της, όμως ο μελαγχολικός τόνος στη φωνή της επέστρεψε.
-Όχι ότι, δηλαδή, προβλέπεται να είμαστε μαζί για πολύ ακόμη. Απλά δεν είχαμε την ευκαιρία να δώσουμε ένα τέλος εκείνη τη στιγμή, χαμογέλασε βεβιασμένα.
-Εμ, άρχισε αλλά δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να συνεχίσει, εγώ πιστεύω ότι δεν αξίζει να το τελειώσετε για κάτι τέτοιο. Στο κάτω κάτω, είναι αλήθεια ότι η Ζωή, όταν χορεύει, κουνιέται υπερβολικά, παρατήρησε γελώντας.
Η Δέσποινα, δήθεν, τον αγριοκοίταξε, αλλά έπειτα γέλασε κι εκείνη.
-Αλήθεια το πιστεύεις;
-Ναι, το πιστεύω. Δηλαδή ο Νικόλας είναι καλό παιδί...Ίσως θα μπορούσες να του δώσεις άλλη μία ευκαιρία, είπε με τις καταπληκτικές υποκριτικές του ικανότητες.
«Ένα καλό του να είσαι ηθοποιός!», σκέφτηκε.
Υπέφερε λέγοντάς της να γυρίσει στον Νικόλα, όμως ήθελε να είναι χαρούμενη. Ήθελε να βλέπει πάντα τη λάμψη, με την οποία τον κοιτούσε τώρα, στα μάτια της.
-Σε ευχαριστώ που με υποστηρίζεις, είπε και τον αγκάλιασε σφιχτά από τη μέση. Είναι ωραίο να έχεις έναν κολλητό.
Τα λόγια της έσκιζαν την καρδιά του σαν ένα απλό κομμάτι χαρτί, όμως δεν το έδειξε.
-Λοιπόν, θα μου χαρίσεις ένα χορό κολλητή μου φιλενάδα; Τη ρώτησε κεφάτα και σηκώθηκε προσφέροντάς της το χέρι του.
-Βεβαίως κολλητέ μου φίλε, απάντησε χαμογελαστά και έσφιξε το χέρι του.
Σηκώθηκαν και άρχισαν να χορεύουν αγκαλιασμένοι. Μπορεί να ήταν οι Όναρ που τραγουδούσαν το καληνύχτα αλλά εκείνοι ονειρευόντουσαν τώρα. Η Δέσποινα ακουμπούσε το κεφάλι της στο στήθος του κι εκείνος την έσφιγγε στην αγκαλιά του. Ο Θάνος σκεφτόταν ότι ήταν το ομορφότερο πλάσμα που είχε ποτέ κρατήσει. Δεν ήθελε να τελειώσει αυτό το τραγούδι και να πει καληνύχτα.
«Μυρίζει τόσο όμορφα. Έχει το άρωμα της πασχαλιάς.» σκέφτηκε.
Πήρε μία βαθιά ανάσα και το άρωμα των μαλλιών της πλημμύρισε τα πνευμόνια του.
«Είναι τόσο ζεστά, εδώ, στην αγκαλιά του. Νιώθω τόσο ασφαλής όταν είμαι κοντά του, σαν τίποτα να μπορεί να με πειράξει... Νιώθω τόσο όμορφα.» σκεφτόταν εκείνη και συνέχισα να χορεύουν υπό το φως της γαλάζιας σελήνης.
Κάποια στιγμή ο Θάνος άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε, περίπου είκοσι μέτρα μακριά, το Νικόλα να τους κοιτάει. Δεν χαιρόταν που έπρεπε να την αφήσει, μα το έκανε. Διέκοψε το χορό τους και όταν η Δέσποινα τον ρώτησε με το βλέμμα της απορημένη εκείνος της έδειξε γυρνώντας το κεφάλι προς το μέρος του Νικόλα. Εκείνη έμενε σκεφτική.
-Άντε, πήγαινε στο αγόρι σου, την παρότρυνε χαμογελώντας.
Εκείνη ανταπέδωσε το χαμόγελο.
-Ευχαριστώ, είπε και του έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο. Έπειτα άρχισε να βαδίζει προς τον Νικόλα.
Ο Θάνος την κοιτούσε μέχρι που τον έφτασε και άρχισαν να μιλούν. Τους παρακολουθούσε και τα πράγματα φαίνονταν να κυλούν ήπια. Μέχρι που ο Νικόλας έδειξε προς το μέρος του. Ένα αχνό χαμόγελο ευχαρίστησης εμφανίστηκε στα χείλη του Θάνου. Η συζήτηση άρχισε να αποκτά ένταση αφού μάλλον φώναζαν ο ένας στον άλλο. Η Δέσποινα του γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Νικόλας τη σταμάτησε και τη φίλησε. Εκείνη προσπάθησε αρχικά να αντισταθεί χτυπώντας τον ελαφριά στο στήθος, όμως τελικά παραδόθηκε στο φιλί.
Ο Θάνος τους έριξε άλλη μία ματιά και στη συνέχεια, με την καρδιά κομμάτια ριγμένα στο βυθό της θάλασσας, έκανε μεταβολή επιστρέφοντας στην καφετέρια.


Αφιερωμένο στη Δέσποινα! Συγγνώμη Δέσποινα που δε θυμόμουν το όνομα του ''Νικόλα''!

Το τραγούδι της ερήμου

Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο το κόσμου θα ‘σαι πάντα δικός μου, θα ‘μαστε πάντα μαζί και δε θα μου λείπεις γιατί θα ‘ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου που θα σ’ ακολουθεί!

Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου και πάλι φίλε μου απόψε...
Άνοιξη, άνοιξη, άνοιξη. Δεν υπάρχει πιο μαγική και γεμάτη εποχή. Όλα βρίσκονται στην πλήρη άνθισή τους. Λουλούδια, ουρανός, μέλισσες σε καλούν να τα συντροφεύσεις σε ένα μοναδικό χορό. Η ζωή γίνεται και η ίδια πιο όμορφη καθώς ο άνθρωπος είναι πιο ευδιάθετος κι ανοιχτός στις προκλήσεις της. Τα λουλουδάκια, μικρά, εντυπωσιακά, μεγάλα, απλά, ταπεινά ντύνονται με τα πιο όμορφα χρώματά τους χαρούμενα που μπορούν επιτέλους να ανθίσουν! Οι μέλισσες, όπως προαναφέρθηκα, μας προσκαλούν να ακολουθήσουμε το παιχνιδιάρικο βουητό τους μακριά από την αδιάκοπη βουή της πόλης. Όρεξη για περίπατο, όρεξη για βόλτα, όρεξη για έρωτα, όρεξη για καινούριες μυρουδιές.

Άλλου ξεκίνησε η ανάρτηση και αλλού την πήγα!

Ένα όμορφο αντίο. Η άνοιξη δυστυχώς δεν αρχίζει μα τελειώνει. Γιατί λοιπόν τη νιώθω πιο ζωντανή από ποτέ; “Aχ, τι όμορφα αυτά τα ανοιξιάτικα βράδια!”
Το απαλό αεράκι παίρνει μακριά έννοιες, σκοτούρες και προβλήματα. Απλά στέκομαι στο παράθυρο και απολαμβάνω το όμορφο βράδυ. Ο κήπος είναι ολάνθιστος και η ευωδιά των λουλουδιών με τυλίγει. Τριαντάφυλλα, τριαντάφυλλα, τριαντάφυλλα. Ένας σαγηνευτικός συνδυασμός λουλουδιών και δροσιάς με κάνουν να νιώθω τόσο γλυκά.
“Αξίζουν τέτοιες στιγμές.” Χαμογελώ.
Απλές, όμορφες και συνάμα μοναδικές. Είναι ήσυχο το βράδυ αυτό. Χωρίς φώτα πέρα από αυτά των αστεριών. Τουλάχιστον εγώ αυτά κοιτάζω. Αφήνω μακριά τη φασαρία των αυτοκινήτων και τη φωτορύπανση της πόλης και δημιουργώ τη δική μου ατμόσφαιρα. Αν και δεν έχω παράπονο, είναι όμορφη η περιοχή μου.
Χαμογελώ και λικνίζομαι απαλά στη μελωδία του τραγουδιού που σιγοπαίζει στον υπολογιστή. Τραγούδι που μόνο εγώ ακούω. Αθόρυβη μέσα στη νύχτα απολαμβάνω τη στιγμή.
“Τόσο ήσυχα αυτά τα βράδια...”

Tι όμορφο βράδυ! Επαναλαμβάνομαι; Δεν έχει σημασία. Κάθε φορά είναι ξεχωριστή. Ζούμε ένα όμορφο όνειρο. Πάλι τα ίδια λέω; Τα έχω ξαναπεί ε; Δεν πειράζει. Αυτά νιώθω, αυτά λέω. Ζω τουλάχιστον την κάθε στιγμή. Είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. Προφανώς λοιπόν και είμαι εξωγήινη! Διότι, σήμερα ελάχιστοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να ξεφύγουν από την καθημερινότητα με όλα της τα προβλήματα και να απολαύσουν τη μαγεία της στιγμής. Ξέχασα, κι αυτοί εξωγήινοι είναι. Μαγικά ξωτικά και νεράιδες της νύχτας. Θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω νεράιδα!

Αυτή η ανάρτηση δε βγάζει πουθενά. Ξέχασα ποια ήταν η αρχική μου σκέψη. Πειράζει;

Τι κάνει ένα βράδυ τόσο όμορφο εκτός από τη μαγεία της νύχτας; Ίσως με ποιον το μοιράζεσαι. Όχι, απαραίτητα με ποιον είσαι, αλλά με ποιον το αισθάνεσαι. Αυτό το συναίσθημα ότι υπάρχει κάποιος που κάνει τις ίδιες σκέψεις, που νιώθει τα ίδια πράγματα με σένα αυτό το βράδυ. Δεν χρειάζεται να τον έχεις πάντα δίπλα σου για να τον αισθάνεσαι. Η σκέψη ταξιδεύει μαζί με τη μελωδία του τραγουδιού και την ευωδιά των λουλουδιών. Τόσα αναπάντεχα και συνάμα τόσο απλά. Πώς αλλάζουν οι καιροί χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Όμως μερικά πράγματα παραμένουν ίδια. Ίσως τα είχαμε ξεχάσει, ίσως τα είχαμε απορρίψει, ίσως τα είχα σβήσει. Να, τώρα, που χωρίς καν να το ζητήσουμε, επανεμφανίζονται. Εκεί που νόμιζες ότι όλα είχαν τελειώσει, το βράδυ σε επαναφέρει. Χαίρεσαι με τη γλυκιά αυτή διαπίστωση. Χαίρεσαι που δεν εγκατέλειψες τη ζωή όταν όλα φάνταζαν μαύρα. Κάθε μέρα που είμαστε ζωντανοί μπορεί να είναι ένα θαύμα, αν εμείς την κάνουμε. Η πίστη προηγείται του θαύματος.

“Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο του κόσμου...” σιγοτραγουδώ.
Μία νύχτα υπογράφει το τέλος. Όχι όμως το αντίο. Το τέλος για μια νέα αρχή. Μία νέα αυγή θα μας βρει το πρωί. Οι σκέψεις σου είναι τόσο ανακουφιστικές, τόσο παιδικές. Αυτό το παιδί καλά κρυμμένο μέσα στην ψυχή σου, αλλά ποτέ χαμένο. Είναι εκεί και περιμένει. Πολλοί αυτοί που λησμονούν το παιδί μέσα τους. Αυτήν την σπίθα, τη φλόγα για ζωή. Μη φοβάσαι, αν το χάσεις θα σε βοηθήσω να το βρεις! Ένα τραγούδι χρειάζεται να στο θυμίσει... Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο του κόσμου δε θα μου λείπεις γιατί θα ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου που θα σε ακολουθεί. Δε θα σου λείπω. Σιγοσφύρα το τραγούδι και θα είμαι εκεί να τραγουδήσουμε παρέα...

Αφιερωμένο στην άνοιξη και τα μετεωρολογικά δελτία!