I need to know

Κρυώνω. Έπειτα από αρκετό καιρό νιώθω τις άκρες των δακτύλων μου να μουδιάζουν. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να παγώσω όλο μου το σώμα. Κάθε αίσθηση θα πετούσε μακριά και κάθε σκέψη θα εξαφανιζόταν. Όμορφη που είναι η ακαμψία. Θέλω να βυθιστώ στο σκοτάδι, έστω για ένα λεπτό.
Κρυώνω. Το κεφάλι είναι έτοιμο να σπάσει σε χίλια κομμάτια. Δεν αντέχω άλλο όλους τους παράλογους συλλογισμούς. Οι αναμνήσεις μου κρύφτηκαν και νιώθω χαμένη. Ποιο ήταν το λάθος και ποιο το σωστό δεν μπορώ πια να καταλάβω, μόνο συναρμολογώ μπερδεμένα παζλ. Έχασα το κουτί. Ξέχασα την εικόνα.
Κρυώνω. Αλήθεια που δεν μπορώ να παραδεκτώ. Αν το κάνω δε θα υπάρχει γυρισμός. Όλα θα κατεδαφιστούν σαν όνειρα σπουδαία και μαγικά, είδος που δεν επαναφέρεται. Μιλώ, ψιθυρίζω, τραγουδώ. Όμως δεν έχω την ικανότητα να προφέρω αυτή τη σκέψη, κρυφή κι απαγορευμένη. Ούτε ο εαυτός μου το γνωρίζει παρά μόνο περπατά σε ένα μονοπάτι γεμάτο φτιαχτές εικόνες και ατελείωτη ηθοποιία. Σιγοτραγουδά, χαμογελά, εύθυμος μέσα στην ευτυχία της άγνοιας.
Κρυώνω. Σφίξε με δυνατά, σε παρακαλώ, το χρειάζομαι. Κάθισε δίπλα μου και άσε με να νιώσω τη θέρμη του κορμιού σου. Τόσο λογικό, τόσο απλό, τόσο απίθανο, κι όμως, είναι το μόνο που ονειρεύομαι.
Πρέπει να ξέρω. Πες μου κάτι απλό, σαφές, ακόμη και μονολεκτικό. Πρέπει να ξέρω. Μη με αφήνεις χαμένη σε αυτήν την αφόρητη άγνοια. Η μετάφραση είναι δύσκολη υπόθεση και οι πράξεις σου δε με διευκολύνουν. Δώσε μου τς λέξεις-κλειδιά κι άσε με να ανακαλύψω μόνη τα υπόλοιπα στοιχεία. Πρέπει να ξέρω. Τόσα μπερδεμένα σήματα ταυτόχρονα με οδηγούν σε λάθος στροφές, διαφορετικές λωρίδες. Χρειάζομαι ένα σημάδι. Η ζωή με τυφλώνει χωρίς ενδοιασμούς. Η παράνοια μοιάζει αλήθεια και η πραγματικότητα ψέμα. Προσπαθώ να αναπνεύσω πνιγμένη σε έναν άδειο ωκεανό. Η ανάβαση δύσβατη και κουραστική. Χρειάζομαι...
Κρυώνω. Είσαι εκεί; Κράτα μου το χέρι. Σε χρειάζομαι. Όταν Βλέπω το πρόσωπό σου δε νιώθω ψύχος, δε νιώθω μούδιασμα, δε νιώθω μόνη. Μοιάζεις τόσο απόμακρος, αόρατος μέσα στην ομίχλη. Απλά θέλω να δω το πρόσωπό σου. Δε γνωρίζω αν είσαι καν εκεί. Αμφιβάλω αν με ακούς.Οι λέξεις μου χάνονται ανάμεσα στα όνειρα της νύχτας. Δεν ακούω τον ήχο της φωνής σου. Φανερώσου, σε παρακαλώ. Σε χρειάζομαι για να πιστέψω ότι υπάρχει αύριο, ότι υπάρχει ζωή. Μπορείς να με κάνεις να πιστέψω;
Κρυώνω... Σε παρακαλώ, απλά θέλω να ξέρω...