Μία συγγνώμη...

Μία συγγνώμη χρωστώ. Ίσως δύο, ίσως τρεις, ίσως παραπάνω. Όμως ας την απευθύνω πριν οι εγωιστικές και αμυντικές μου ανάγκες την εξαφανίσουν.

Στην καρδιά μου, που προσπάθησα να κοροϊδέψω. Δύσκολο εγχείρημα να την πείσεις ότι δημιούργησε ένα πλασματικό συναίσθημα. Σε θέματα 'καρδιάς' δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλανεύτρα. Κι όμως, με κατάλαβε και δεν χαρίστηκε στην κίβδηλη και προσωρινή ευτυχία μου. "Όχι, είπε, αν με δωρίσεις, θα το αποφασίσω εγώ. Δε θα φωλιάσω στα λάθος χέρια, όσο όμορφα κι αν δείχνουν. Εγώ είμαι που ματώνω για σενα, άρα μην προσδοκείς να με ασφαλίσεις σε σίγουρο μέρος. Γιατί θα με φυλακίσεις, και θα ματώσω, και θα πονώ, και θα πονάς και εσύ. Όχι, δεν φεύγω. Θα περιμένεις μέχρι εγώ να νιώσω έτοιμη και τότε θα παραδοθώ στα αληθινά σωστά χέρια, κι ας με σφίξουν τόσο που θα σταματήσω να χτυπώ. Θα είναι, όμως, τα σωστά." Η καρδιά, λοιπόν, δε συμβιβάζεται. Για το λόγο αυτό της ζητώ συγγνώμη, αλλά και την ευχαριστώ.

Στο παρελθόν μου, που τόσο δύσκολα έχασα. Ίσως η ανάμνηση δεν πρέπει να λησμονείται. Αν αφήσουμε, όμως, το παρελθόν να μας κυβερνά οι πιθανότητες για το κτίσιμο ενός μέλλοντος είναι λίγες. Τι είναι πρέπον να συμβαίνει τελικά; Ζητώ συγγνώμη, λοιπόν, από το παρελθόν μου που το κράτησα για τόσο καιρό μέσα μου και δεν το άφηνα να φύγει, να πετάξει, να εξατμιστεί, να μεταμορφωθεί σε αλησμόνητη ανάμνηση.

Στην υπομονή μου, που τόσο απροκάλυπτα εκμεταλλεύτηκα. Είμαι και θα είμαι φιλήσυχος και φιλειρηνικός άνθρωπος. Παρ' αυτά, υπάρχουν όρια που πρέπει να φέρουν κάποιο σεβασμό. Διαφορετικά, η υπομονή γίνεται άβουλη μαριονέτα με κλωστές φτιαγμένες από ψεύτικες υποσχέσεις και παραμύθια. Χάνεσαι, τόσο απλά, χάνεσαι. Συγχώρεση ζητώ απ την υπομονή και ελπίζω να με λυτρώσει.

Στον εαυτό μου, που ανυποψίαστα παραμέλησα. Με έχασα χωρίς να το αντιληφθώ. Ύπουλο πράγμα οι πληγές. Θαρρείς πως επουλώθηκαν, όμως με το παραμικρό τράβηγμα στο δρόμο, ανοίγουν ξανά. Το πρόβλημα δεν είμαι όμως το αίμα που τρέχει. Τις πληγές που γνωρίζεις, ξέρεις και πώς να θεραπεύσεις. Η αόρατη και άυλη πληγή όμως είναι ύπουλη. Αυτή πώς θα φτάσει στην  ίαση; Και ξαφνικά πονάς, χωρίς να ξέρεις τι προκαλεί το μαρτύριο σου. Μεταμορφώθηκα. Μεταμορφώνομαι σε μία αγέλαστη πεταλούδα. Έχασα τα ρόδινα και δροσερά χρώματα μου χωρίς προειδοποίηση, σιγά σιγά, αργά αργά, και έμεινα με το σμαραγδένιο γκρι της αβύσσου να διακοσμεί τα κουρασμένα φτερά μου. Παραμυθένια νεράιδα, ελπίζω κάποτε να με συγχωρήσεις.

Τέλος, σε όλους εκείνους που κάποια στιγμή, καθώς περνούσαν απ τη ζωή μου, θεώρησαν πως τους χρωστώ μία. Ζητάω συγγνώμη από εκείνους που δε με ολοκλήρωσαν, που ανυπόφορα άφησα στην άκρη, προκλητικά έδιωξα, αδικαιολόγητα πλήγωσα.

Ίσως, τελικά, πρέπει να παραθέσω μία συγγνώμη και στην εσωτερική ανάγκη μου για συγχώρεση. Συγγνώμη γλυκιά μου συγχώρεση που τόσο απλόχερα σε δίνω. Όμως μπορείς αλήθεια να συγχωρήσεις χωρίς να ξεχάσεις; Η απάντηση είναι όχι. Αν δε λησμονήσεις, δεν μπορείς να συγχωρήσεις. Άραγε συγχώρεσα; Θαρρώ, τουλάχιστον, πως ξέχασα.

Everything happens for a reason and in the end everything will be well; if they don't, it's not the end.

Αφιερωμένο στο συνωμοτικό σύμπαν, σε όσους με έφεραν εδώ που είμαι με ή χωρίς την αφοσίωσή τους και για ακόμη μία φορά σε μία ψυχή που με άφησε να την αφήσω πίσω.