Πώς πρέπει να αντιδράσεις όταν σε υπερκερνά ο έρωτας; Απλά πρέπει να παραδεχτείς ότι έχασες το παιχνίδι. Τίποτα πιο δυνατό, τίποτα πιο μοναδικό από τον έρωτα. Έχει εξυμνηστεί άλλωστε πολλές φορές ο φτερωτός άγγελος, οπότε δε θα μπω στον άκαρπο κόπο να προσθέσω ακόμη μία ωδή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση σε τρελαίνει, σε αποκόπτει από το λογικό κομμάτι του μυαλού σου. Χάνεσαι, αλλάζεις. Τα κρύα πρωινά που κοιτάζεσαι νωχελικά στον καθρέφτη δεν αναγνωρίζεις το πρόσωπο που σε χαζεύει επικριτικά. Σε ρωτά: Γιατί με άφησες να λιώσω, να γίνω στάχτη ανάμεσα στα παγωμένα δάκτυλα άλλων; Μη με κοιτάς, δεν είμαι εσύ. Είμαι πλέον μία αχνή ανάμνηση του εαυτού σου. Δεν έχεις πλέον δικαίωμα επάνω μου, καθώς με άφησες να χαθώ. Σε αφήνω λοιπόν. Ύστερα, ο καθρέφτης μένει άδειος κι εσύ κλαις, κλαις, κλαις μέχρι ο ήλιος να χαθεί. Και η καρδιά σπάει σε χίλια κομμάτια. Διότι, η αφομοιωτική αγάπη πονά. Οπότε, συνέχισε να αγαπάς, αλλά κόψε τον πόνο στα δύο και δώσε στο θύτη ένα κομμάτι για να μην μπορέσει να ξεχάσει. Φιλιά/Τέλος.
Αφιερωμένο στην Άσπα, που η αγάπη την αλλοτριώνει, χωρίς να της αφήνει περιθώρια.
Αφιερωμένο στην Άσπα, που η αγάπη την αλλοτριώνει, χωρίς να της αφήνει περιθώρια.
Γλυκούλα..:) Αξίζεις μόνο όταν αποφασίσεις εσύ ότι αξίζεις για τους άλλους. Ίσως όταν χάνεις κάτι αρχίζει κάτι άλλο πιο όμορφο,ποτέ δε ξέρεις! όμορφο το κείμενο σου:)