Σπαζοκεφαλιές!

Σπαζοκεφαλιές, όχι τα συμπαθητικά παιχνιδάκια που κάναμε στο νηπιαγωγείο με την παιδική αθωότητα να μας κρατά αμόλυντους. Όχι. Έχω μείνει με την εντύπωση πως όσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερο σπαζοκεφαλιάζουμε. Χαζεύουμε όταν η ζωή διαπράττεται μπροστά μας κι εμείς απλά χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Ορισμένες φορές ξυπνάμε το πρωί και στον καθρέφτη είναι διαφορετική η αντανάκλαση, μας περιπαίζει. Άντε, τώρα, να καταλάβεις πως έφτασες ως εδώ.

Σπαζοκεφαλιές, λοιπόν, που αγνοώντας των εξαιρετικά αφαιρετικό πρόλογο, μπορούν να έχουν θετικά αποτελέσματα. Τουλάχιστον, όσον αφορά, τη δική σου προσωπική ιδιοσυγκρασία. Αν λειτουργείς μονίμως αυθόρμητα και απερίσκεπτα, η σπαζοκεφαλιά δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο ή 'αξιόπονο' στο μυαλό σου. Αν, όμως, λειτουργείς μεθοδικά εφαρμόζοντας λογική σε κάθε σου πράξη, τότε ‘σπαζοκεφαλιάζοντας’ μπορείς κυριολεκτικά να οδηγηθείς σε χτύπημα του κεφαλιού.

Ας σταματήσω, όμως, το άρθρο και ας περάσω στο ‘ψητό’ μέρος των σκέψεών μου. (Όχι, τίποτε άλλο, αλλά πρέπει να καθαρίσω τις μπάμιες και νιώθω ότι στερεύει η έμπνευσή μου.)

Σπαζοκεφαλιά, όταν επιμένεις πολύ για κάτι που γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι έχει πολλές δυνατότητες αποτυχίας. Παρ’ όλα αυτά, όταν έχεις μάθει να μην τα παρατάς, ακόμη κι αν τα πράγματα φαίνονται χλωμά και συννεφιασμένα, είναι αναμενόμενο κάποιες φορές να θέλεις να χαστουκίσεις τον εαυτό σου μεν, κερδίζεις διπλά όταν έχεις πιστέψει τόσο σε κάτι δε.

Προσπαθώ να εκφράσω τις απόψεις μου επάνω στο θέμα ακολουθώντας ένα απ τα δικά προσωπικά αποφθέγματα, «πίστεψε και θα δεις, η πίστη προηγείται του θαύματος». Θέλοντας να εστιάσω στη σημαντικότητα της πίστης και της επιμονής στην διεξαγωγή της ζωής, απορρίπτω την απερισκεψία, την ηλιθιότητα και την προσκόλληση σε ανούσιες και φρούδες ‘τυφλές ελπίδες’. Άλλη η μαγεία της πίστης και άλλη η ανοησία του ελπιδοφόρου συμβιβασμού. Δεν πέφτεις στο κενό προσπαθώντας να ακολουθήσεις τα χελιδόνια στο πέταγμα. Αντίθετα, επιμένεις στην αγάπη σου για τον ουρανό και φτιάχνεις αεροπλάνα.

Σπαζοκεφαλιές, λοιπόν, αν κατάφερε ο αναγνώστης και ο γυάλινος αντικατοπτρισμός μου να κατανοήσουν κάτι απ το συμμάζεμα των σκέψεών μου. Θαρρώ, απλά, πως η πίστη δίνει δύναμη ακούραστη, αγέραστη, δημιουργική. Η δίψα, η ελπίδα, η πίστη χαρίζουν μία μαγική ζωή κι ας είναι γεμάτη σπαζοκεφαλιές.

Ας δίνει δύναμη, λοιπόν, η δύναμη και η επιμονή μου. Επειδή η πίστη προηγείται του θαύματος.

Αφιερωμένο στην Αυγή.

 

Ίσως, άραγε, μόνο γι απόψε

Θα μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να σε ερωτευτεί. Το ξέρω. Θα ξεκινούσα μία περίοδο πεταλούδων, ανησυχιών, αγωνιών, ομορφιάς, ζωντάνιας. Έπειτα, θα ονειροπολούσα, θα ξεχνιόμουν, θα γελούσα σε απροσδόκητες στιγμές, θα δημιουργούσα ποιήματα, θα σιγοσφύριζα μελαγχολικές μελωδίες. Τέλος, θα σε ήθελα...πολύ, σαν ηφαίστειο που ξυπνά και κάθε τυχαίο άγγιγμα θα ηλέκτριζε όλο μου το είναι.
Ίσως θα τα έκανα όλα αυτά και εσύ θα μ αγκάλιαζες, ξεκινώντας έτσι μία τρελή και απρόβλεπτη  περιπέτεια. Φοβάμαι, όμως, πως δε θα ανταποκριθείς και θα πέσω στο κενό. Πάλι.
Ίσως πάλι και όχι. Νιώθω την ανάγκη για έρωτα να με καταβάλει, να με καίει σε μία άσβεστη φωτιά.
Ίσως θα αφήσω τον κυνισμό μου να επικρατήσει και θα διώξω όποια ιδέα συναισθήματος μακριά, πριν να είναι αργά.
Μπορεί κάποια μέρα να ανέβεις στο πολύχρωμο τραίνο και να γίνουμε συνοδοιπόροι, συνεργοί στην περιπέτεια. Θα μαγευτείς από το σπινθηροβόλο πνεύμα μου, απ την ακούραστη διάθεση μου, απ την αλλόκοτη ουσία που δίνω στα μικρά πράγματα, απ την ξεχωριστή γλυκιά φιλοσοφία μου, απ την ακούραστη και παθιασμένη δύναμη που βάζω στην αγάπη, απ την εκνευριστικά αθεράπευτη-πασπαλισμένη με ρεαλισμό-αισιοδοξία μου και απ τον τρόπο που κρύβω το ρομαντισμό μου. Θα με ερωτευτείς. Το ξέρω. Ίσως, όμως, θα ναι πια αργά. Ίσως δε θα έχεις ποτέ την ευκαιρία επειδή θα κατέβηκες πολύ νωρίς απ το βαγόνι.
Θα μπορούσα να σε ερωτευτώ. Όμως, μάλλον δε θα το κάνω.
Ίσως...


Αφιερωμένο στην ελευθερία του έρωτα που σε κλείνει στη χειρότερη φυλακή.
 

Απορία, αμφιβολία, θλίψη

Σιωπή. Υπομονή. Θυμός. Καταπίεση. Σιωπή. Υπομονή. Θυμός. Θυμός. Τύψεις. Καταπίεση. Υπομονή. Κατάθλιψη. Ξέσπασμα. Σιωπή. Με την πάροδο των χρόνων θα μετανιώνω ξανά για τον φαύλο κύκλο αυτόν. Δεν είναι ότι δεν προσπαθώ να βελτιωθώ, πίστεψέ με. Φαίνεται, όμως, πως ό,τι κι αν κάνω, όσο γλυκά κι αν είναι τα πρωινά, δεν έχω καταφέρει να ξεφορτωθώ απόλυτα την προσωπική μοναξιά της νύχτας. Μελιστάλαχτο μεμψιμοιρώ μελόδραμα, το ξέρω.  Απολογούμαι.

Ίσως απλά δεν έχω εξελιχθεί όσο νόμιζα. Ίσως όλες αυτές οι καταραμένες ανασφάλειες, αμφιβολίες, σκέψεις δεν εξαλείφθηκαν, αλλά έπεσαν σε ένα βαθύ πηγάδι και σιγά σιγά ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Κρίμα. Ίσως το δις εξαμαρτείν είναι αναπόφευκτο και ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Ελπίζω πως όχι.

Ο αυτοθαυμασμός είναι σπουδαίο πράγμα. Όσοι υποκρίνονται πως δεν αγαπούν τους εαυτούς τους σιγοκαίγονται μέσα σε μία ζωή γεμάτη ανούσιους συμβιβασμούς, χωρίς αγάπη υποχωρήσεις και χαμένες ευκαιρίες. Έμαθα να με εκτιμώ, να μη με υποβιβάζω, να διεκδικώ αυτό που θέλω, να είμαι ειλικρινής προς τους άλλους και προς εμένα. Θεωρώ ότι είμαι μία σπουδαία προσωπικότητα. Όχι απαραίτητα πιο έξυπνη απ το μέσο όρο, ούτε πιο όμορφη, ίσως ούτε καν πιο ξεχωριστή, αλλά σίγουρα είμαι αληθινή, ειλικρινής, ολοκληρωμένη. Αυτός δεν είναι ο στόχος της προσωπικής εξέλιξης; Όχι να γίνεις επιτυχημένος ούτε να έχεις εξουσία, αλλά να είσαι καλός άνθρωπος, με αρκετά κυριολεκτική σημασία. Δε θα υποκριθώ ότι δεν έχω αδυναμίες, έχω πολλές. Τις αναγνωρίζω, όμως, και προσπαθώ να τις διορθώσω, να βελτιωθώ, να εξελιχθώ.

Θαρρώ πως, ό,τι με έκανε θαυμάσια αλλά με έκανε να υποφέρω, τώρα που χάθηκε με γέμισε ηρεμία. Όπως είναι γνωστό, η καλοσύνη σε ταλαιπωρεί και καμία καλή πράξη δε μένει ατιμώρητη. Ο κυνισμός μου χάρισε λίγη εσωτερική γαλήνη. Όμως, χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια και ο αφελής, ιδεαλιστικός ρομαντισμός, επανεμφανίζεται για να μου χαρίσει ένα βροντερό χαστούκι. Δεν ισχυρίζομαι πως είμαι θύμα, η ακεραιότητά μου δεν το επιτρέπει. Μερικές φορές ίσως δεν κάνουμε σωστές επιλογές.

Τι είναι προτιμότερο, η μοναχική ασφαλής επιβίωση ή η πιθανή καταστρεπτική απογοήτευση και κατάρρευση. Διότι, περί απογοήτευσης πρόκειται. Όταν θυμώνεις με το ανθρώπινο είδος. Ευελπιστώ ότι η πίστη μου στον άνθρωπο κάποια στιγμή θα σβήσει και εγώ επιτέλους θα ηρεμήσω, ελεύθερη από δεσμούς, άγχος και απογοήτευση. Αν και δεν πιστεύω πως κάτι τέτοιο είναι μελλοντικά εφικτό. Φαύλος ο κύκλος της αγάπης. Ο άνθρωπος που έχει μάθει να αγαπά, θα αγαπά για πάντα. Η πιο άδικη κατάρα ή το ομορφότερο δώρο;

Φίλε, κάνε λιγάκι υπομονή.



Αφιερωμένο στην αεράτη σελήνη και τα μεθεόρτιά της.