Σιωπές

Η σιωπή είναι μία περίεργη, αν μπορεί να χαρακτηριστεί, κατάσταση. Οι λέξεις είναι φυλακισμένες βαθιά μέσα σου κι όμως καταφέρνεις να πεις τόσα πολλά. Μία εικόνα, λένε, ισούται με χίλιες λέξεις. Αλήθεια είναι.
Όταν η σιωπή είναι μέσο ‘’επικοινωνίας’’ είναι αποδεκτή και περιζήτητη και από τον πομπό και από τον αποδέκτη. Κάποιες στιγμές δε χρειάζεται να μιλήσεις, θέλεις απλά να κοιτάζεις τον άλλο στα μάτια. Δεν είναι απαραίτητο να τον αγγίζεις, ούτε να του μιλάς, απλά να τον κοιτάς και να σε κοιτάει. Συνεπώς, περνάς μηνύματα τρυφερότητας, κατανόησης και φιλικής διάθεσης. Τυχεροί όσοι έχουν αυτό το είδος σιωπής. Τι γίνεται όμως όταν η σιωπή που σε τυλίγει δεν είναι σιωπή αγάπης και αλληλοκατανόησης, αλλά μοναξιάς, αδιαφορίας και μελαγχολίας;
Κάποιες φορές οι λέξεις είναι απαραίτητες. Όταν παρατηρείς τον συνομιλητή σου και βλέπεις αμηχανία και τάση υποχώρησης είναι αδύνατον να σκεφτείς ένα πρόχειρο θέμα συζήτησης. Ειδικότερα, όταν ο άλλος νιώθει άβολα είναι σύνηθες να διακόπτεται η συνομιλία με έναν από τους δύο να τρέπεται σε φυγή. Έτσι, αφήνεις ένα αίσθημα άγνοιας και αδιαφορίας προς το συνομιλητή σου.
Τέλος, το χειρότερο είδος σιωπής είναι αυτό των ψεύτικων λόγων. Όταν έχεις ευχέρεια λόγου και θεμάτων, συζητώντας ευχάριστα με το συνομιλητή, ενώ στην ουσία δεν λες τίποτα. Μιλάς απλά για να πεις κάτι κρύβοντας τα πραγματικά λόγια και τις αληθινές προθέσεις σου. Είτε από φόβο, είτε από συνήθεια συντηρείς μία κατάσταση που στην ουσία είναι φενάκη. Συνήθως συνδυάζεται με τη φυγή της δεύτερης περίπτωσης. Είναι μία ιδιαιτέρως άσχημη εμπειρία.

Αναρωτιέμαι ποια από όλες τις σιωπές βιώνω. Όχι, πάλι ψέματα λέω. Ξέρω, ξέρω καλά. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είναι δικό μου το λάθος. «Προφανώς», είναι η πιο συχνή απάντηση. Θέλω αλήθεια να ζω έτσι; Πολύ πιθανό. Η αλήθεια είναι ότι δε με ενοχλεί πλέον, παρ’ όλο που έχουν αυξηθεί οι σιωπηροί συνομιλητές. Είναι μία επώδυνη μετάβαση στη ζωή μου. Προσπαθώ να προσποιηθώ, να αδιαφορήσω, να λησμονήσω όλες τις όμορφες στιγμές που έζησα όταν δεν υπήρχε σιωπή (τουλάχιστον όχι η σιωπή νούμερο δύο ή τρία). Είναι δύσκολο. Όμως ούτε αυτή η συμπεριφορά με διευκολύνει. Παρ’ όλες τις υποκριτικές μου ικανότητες, είναι κουραστικό. Βαρέθηκα αυτήν τη σιωπή. Λέξεις, πού βρίσκεστε;