Παραίτηση

Μέσα στη βουή του δρόμου οι σκέψεις μου σβήνουν, χάνονται. Δεν είναι παρά ανούσιες λέξεις. Δεν έχει πλέον μεγάλη σημασία τι σκέφτομαι. Θα ήθελα, έστω μία φορά, να μην είμαι αναγκασμένη να σωπαίνω, να κρύβω τις σκέψεις μου. Περπατώ σε μία άδεια πλατεία προσπαθώντας να γίνω ένα με την πόλη, να απορροφηθώ από τους ήχους της. Προς το παρόν δεν έχω συναντήσει εμπόδιο. Αυτοκίνητα περνούν δίπλα μου με υπερβολική ταχύτητα και καλύπτουν οποιοδήποτε ήχο. Άνθρωποι δεν κυκλοφορούν αυτήν την ώρα στην ενεή πλατεία. Ίσως κάποιοι που γυρνούν αργά στα σπίτια τους έπειτα από μία νύχτα γλεντιού ή κραιπάλης να περάσουν γύρω από τη μικρή πλατεία. Ακόμη και αυτοί δε θα με προσέχουν. Το σκοτάδι με κρύβει ανάμεσα στα πέπλα του και γίνομαι σχεδόν αόρατη. Κάθομαι σε ένα παγκάκι και αφοσιώνομαι στην παρατήρηση των αστεριών. Όλα μοιάζουν τόσο περίπλοκα και τόσο άπιαστα. Βέβαια, αστέρια είναι. Προσπαθώ να σκεφτώ, να βρω τη λογική στο αδύνατο αλλά η βουή δε με αφήνει. Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι βιάζονται σε αυτήν την πόλη. Σκέψεις από εδώ και σκέψεις από εκεί. Προσπαθώ να αφουγκραστώ, να αγγίξω τις σκέψεις που με τριγυρίζουν. Τελικά βρίσκω μερικές δικές μου. Μόνο που δεν είναι σκέψεις, είναι όνειρα. Όνειρα που πέρασαν και με άφησαν μόνη να περιπλανιέμαι, να αναζητώ τον επόμενο προορισμό μου. Νιώθω άχρηστη. Δεν μπορώ να καταλάβω προς τα πού πρέπει να κατευθυνθώ, ποια πορεία να ακολουθήσω. Τη στιγμή που νόμιζα ότι βρήκα την κλίση μου, χανόμουν ξανά. Ίσως φταίει η αναζήτηση της τελειότητας που με χαρακτηρίζει. Ό,τι κι αν αγγίζω γίνεται στάχτη. Ποιο το νόημα να προσπαθώ όταν ξέρω ότι θα αποτύχω; Θυμάμαι να πετυχαίνω. Θυμάμαι τη χαρά της καταξίωσης. Ξεχνάω το σκοπό. Όλοι οι στόχοι που είχα θέσει με άφησαν, με παράτησαν. Όσο κι αν προσπάθησα να τους διατηρήσω ήταν μάταιο. Γι αυτό τώρα περιπλανιέμαι σιωπηλή στους δρόμους της πόλης ψάχνοντας ένα νέο σκοπό, λιγότερο απαιτητικό. Δύσκολο βέβαια καθώς το εύκολο δε με προσελκύει. Νιώθω άχρηστη. Η νύχτα σκεπάζει τα όνειρα που εγώ ακόμη κρατάω φυλακτό. Όνειρα που θα μείνουν όνειρα.

Όνειρο γλυκό και ξένο και παντοτινά χαμένο
Σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα
Πέρασες όπως περνούνε όσα δε θα ξαναρθούνε
Σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα

3 comments:

  1. Όμορφο κείμενο αλλά πολύ απαισιόδοξο ειδικά για ξημερώματα Πάσχα. Μελαγχολία των γιορτών ή σε πείραξε κάποιος Τζινούλα;

  1. Ginny said...:

    Kαλησπέρα Γουίλ!
    Όχι, απλά άκουσα διάφορες απαισιοδοξίες και είπα να μπω στο κλίμα μήπως και καταλάβω το συγκεκριμένο σκεπτικό.......turns out I just couldn't!

  1. Εσύ και η απαισιοδοξία είστε σε διαφορετικές διαστάσεις, δεν μπορείς. Απλά είσαι πολύ πρόσχαρη.

Post a Comment

A snowflake just fell!

Recent Posts