Κάθε λεπτό

Κάθε λεπτό, που έχασα, που κέρδισα, που γέμισα, που ξέχασα. Καμιά φορά το σκέφτομαι. Αν άξιζε, αν μου πρόσφερε κάτι, μόνο ο χρόνος θα δείξει. Διακρίνω όμως κουράγιο, ένα χαμόγελο, ζωή. Συνεχίζω σε ένα δρόμο που δεν ξέρω αν ήταν σοφό να ακολουθήσω. Θυμάμαι.

Λίγο λίγο έπεφτα, τα πόδια μου λύγιζαν. Ένιωθα τη ζωή να φεύγει από μέσα μου, τη δύναμή μου να με εγκαταλείπει. Κι έπεφτα. Συναίσθημα υπήρχε ένα, απογοήτευση, ούτε πόνος, ούτε θλίψη. Στηρίχτηκα σε ξέπνοο αέρα και δεν είχα από που να κρατηθώ. Με άφησες; Όχι, δε με είχες ποτέ. Τόσες εικόνες γυρνούν στο μυαλό μου και δε με αφήνουν να κλείσω τα μάτια μου. Νυστάζω, είμαι κουρασμένη.

Νιώθω τόσο κουρασμένη... Αν σε αφήσω, μίσησέ με. Δε με απασχολεί πλέον. Δεν έχω άλλη αντοχή να προσποιούμαι πως όλα είναι ρόδινα. Σου επιτρέπω λοιπόν να με μισήσεις, να με βρίσεις, να με ξεχάσεις. Όχι ότι βρέθηκα ποτέ ανάμεσα στις σκέψεις σου. Ομολογώ ότι το γνώριζα. Τον λόγος που προσπαθούσα να κρατηθώ πάνω στο τίποτα δεν ξέρω. Μικρές αφορμές μου χάριζαν φως, αρχικά. Τώρα μου προσφέρουν εβδομαδιαία κατάθλιψη. Δίκαιο; Αμφιβάλλω. Όμως τι είναι δίκαιο σε αυτή τη ζωή; Η ιστορία επαναλαμβάνεται και κάνω συνεχώς τα ίδια λάθη χωρίς να το συνειδητοποιώ.

Φύγε, σε παρακαλώ. Άφησε με ήσυχη. Δε με αγάπησες και το ξέρω. Γιατί με ακολουθείς παντού; Όπως είχε πει και η αγαπημένη Κάρυ «ξέχνα ότι ξέρεις το όνομά μου!». Σε παρακαλώ. Τόσα λεπτά έχασα παρακαλώντας για την αγάπη σου, τώρα ζητώ τη λησμονιά σου. Γιατί αρνείσε να μου προσφέρεις οτιδήποτε. Λέξεις, σκέψεις, αγκαλιές, φιλιά χαράμισα για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, για να βελτιωθείς, για να βρίσκεις γαλήνη στην ψυχή σου. Όλα για τίποτα. Δεν έμαθες, δεν ένιωσες, δεν άλλαξες.

Κάθε λεπτό που περνά γίνομαι πιο δυνατή. Σε διώχνω και μου ζητάς το λόγο. Ό,τι σε βοηθά να κοιμάσαι τα βράδια αγάπη. Προσχήματα είναι όλα. Οπότε άσε τους θιγμούς και τα νάζια και πες μου αντίο. Αφού ποτέ σου δε με αγάπησες, τώρα τι ζητάς; Απλά για να με κάνεις να υποφέρω περισσότερο. Πλέον, όμως, δε με νοιάζει αν φαίνομαι στρυφνή, απότομη, παγωμένη. Ό,τι σε βοηθά να κοιμάσαι τα βράδια. Πες ότι φταίω, ότι αδιαφορώ. Αδιαφορώ, σε διαβεβαιώ.

Χάνεται η στιγμή, βροχή και αέρας. Στιγμές που δε θα αναβιώσω ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Τα σύννεφα μαζεύονται και το νερό ξεπλένει τις αναμνήσεις δημιουργώντας καινούρια συναισθήματα. Μελωδίες παλιές, γνώριμες, ανυπόφορες, έχουν καινούριο νόημα. Εσύ δεν είσαι εδώ, και θα είσαι ποτέ ξανά. Μη θυμώσεις αν δε λυπηθώ. Μη λυπηθείς κι ας υποφέρω, πως δε με αγάπησες, το ξέρω. Ας είναι, η βροχή δίπλα μου θα μείνει, φίλη πιστή, παντοτινή, κάθε λεπτό...

Αφιερωμένο στην ευθυμία, στη ζωντάνια και στη Τζίνι του τότε που μπορεί να μην άκουγε εμένα, αλλά τουλάχιστον άκουγε την καρδιά της.