Δε φταίω εγώ...ο χρόνος

Νιώθω την ανάγκη να παραθέσω ένα όμορφο ποίημα του Καβάφη (και όχι επειδή είναι στην φετινή ύλη της τρίτης λυκείου! Σίγα μην περίμενα το βιβλίο να μου μάθει τον πολυαγαπημένο Καβάφη!). Ίσως θεωρηθώ λίγο μακάβρια. Τι να κάνω; Ας αλλάξω λίγο τον τίτλο...

Μελαγχολία της Νεράιδας Χαζοχαρουμενίδου· ονειροπαρμένης εν όχι-Υόρκη· 2012 μ.Χ.

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα·
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.

Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.-
Τα φάρμακα σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε - για λίγο - να μη νοιώθεται η πληγή.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Έρχεται, φεύγει, λόγο δε δίνει σε κανέναν. Εμένα, όμως, με ρώτησε; Δεν ποθούσα τόσο γρήγορο πέρασμα. Χαζεύω παλιές, χαρούμενες, ξέγνοιαστες φωτογραφίες και αναρωτιέμαι πώς έφυγε τόσο γρήγορα το χτες και πόσο γρήγορα πλησιάζει το αύριο. Όμορφες στιγμές χάνονται ή κλειδώνονται σε σκοτεινά δωμάτια για να δώσουν τη θέση τους σε καινούριες. Θα παρεξηγηθώ πάλι.
Η αισιοδοξία μου εκφράζεται κατά ένα περίεργο τρόπο στην ανάρτηση αυτή. Ίσως...απλά μου θα μου λείψει το δικαίωμα της παιδικότητας. "Δεσποινίς, δεσποινίς, δεσποινίς", με φωνάξατε; Αχ, να γινόμουν και πάλι παιδί. Τότε που δεν αντιλαμβανόμουν την πραγματικότητα, ζούσα σε ένα δικό μου ονειρικό κόσμο. Εντάξει, αυτό δεν έχει αλλάξει! Όμως...ποιος με αδικεί που δε θέλω να αναλάβω ευθύνες; Ακούς εκεί δικαίωμα ψήφου! Γιατί; Και επειδή εγώ είμαι ενσυνείδητο άτομο, θα πρέπει να κάνω έρευνα, να ενημερώνομαι για τα πολιτικά πράγματα, να, να, να! Γιατί; Α, μου φαίνεται πώς γελάω η ίδια. Τι προβληματισμοί Θεέ μου!
Όχι, όμως, δεν είναι εκεί η ουσία. Εγώ, το δυναμικό, αισιόδοξο, θετικό, περιπετειώδες, γενναίο κορίτσι, φοβάμαι. Φοβάμαι το άγνωστο. Είναι κακό; Νομίζεις πως έχεις χρόνο να προετοιμαστείς για οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή σου, όμως ο χρόνος σε χτυπά πισώπλατα. Οι συνήθειες δύσκολα κόβονται.
Θα μου λείψει. Θα μου λείψουν όλα αυτά τα χαρούμενα χρόνια. Προφανώς εγώ θα μείνω μέσα μου για πάντα παιδί, όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να μου φορτώσουν την ενηλικίωση! Αλλά και πάλι, ο χρόνος είναι χρόνος και δε φταίω εγώ που μεγαλώνω. Φταίει η ζωή που είναι μικρή.
Μεγαλώνω. Η φαντασία δε στερεύει μα γίνεται πολυπλοκότερη σα μια νεράιδα της νύχτας. Οι λέξεις φαντάζουν το ίδιο εύκολες, αλλά πολύ πιο ουσιώδης, βαριές και αστραπόφτερες. Και η δημιουργία είναι το καταφύγιο που αγαπώ.

Ω, και η αστραπόφτερη δε χαιρόταν για πρώτη φορά που έφτασαν τα γενέθλιά της, κάτι που για όλους τους ανθρώπους είναι περίεργο.

Ακυρώνοντας τη μέρα επιστροφή σε παλιά και αγαπημένα! Νάρκης του άλγους δοκιμές εν φαντασία και λόγο!

Αφιερωμένο στο παιδί που θα διαβάζει σε ένα χρόνο και δε θα αλλάξει ποτέ.