Είναι μεγαλοδύναμος ο αργιλές, φίλε Δαυίδ

Ώρες ώρες νιώθω πως με καταλαβαίνουν μόνο οι διαδικτυακοί, ιστολογιακοί φίλοι μου. Με χαροποιούν πραγματικά οι απαντήσεις, οι συμβουλές και οι ευχές σας. Ορισμένοι μου φέρνουν δάκρυα συγκίνησης στα μάτια. Είναι δάκρυα περηφάνιας. Περηφάνια που έχω επιλέξει τόσο μαγικούς ανθρώπους να μοιράζομαι τις σκέψεις, τις ανασφάλειες, τις αδυναμίες και τα συναισθήματά μου.
Όμως, έχεις ντέρτια, τέλος.- Θέλεις κάποιον δικό σου να σε καταλάβει. Όχι απαραίτητα να σε παρηγορήσει, απλά να είναι εκεί τη στιγμή των δυσκολιών σου,. Αυτό για μένα, που είμαι πολύ ψωροπερήφανος και κλειστός άνθρωπος, ακόμη και με τους ανθρώπους που θεωρώ σιαμαίους, είναι κάτι σχεδόν απίθανο. Η σχέση που γεννάται, όμως, σε αυτήν την απρόσωπη και ευάλωτη φάση της ζωής μου...ω, Θεέ μου, μεγαλοδύναμος ας είσαι, ώστε να ανάψω μια λαμπάδα στο μπόι των νυχτερινών μου συντέκνων.
Θα μπορούσα αυτή τη νύχτα να εμπνευστώ μια ανάρτηση, ένα κείμενο, μια ιστορία από τα συμπαρομαρτούντα των σημερινών γεγονότων. Δε θα το κάνω. Νιώθω πως ό,τι μου φέρνει κρίση και ζεστό νερό στις άκρες των ματιών μου, όχι ότι δεν είναι άξιο απαθανάτισης, αλλά τώρα με αδειάζει. Είναι η αφορμή και όχι αυτό που θα μείνει. Η μοναξιά, ο πόνος, η σκέψη και το ντουμάνι του αργιλέ μοιράζονται καλύτερα με τους δικούς σου ανθρώπους. Γιατί όταν φουντώσει ο αργιλές, πρέπει ο Θεός να στείλει τους αγγέλους για να με νανουρίσουν. Οι άγγελοι της στιγμής, επουράνιοι, από μηχανής και πάντα την ώρα που πρέπει, εμφανίζονται για να φουντώσουν τον καπνό στα χείλη και να σου υπενθυμίσουν ότι η ατελείωτη πώρωση, το δόσιμο, το πάθος και η ταύτιση έρχονται με την καλή παρέα.
Θεέ μου μεγαλοδύναμε
που `σαι ψηλά εκεί απάνω
ρίξε λιγάκι τουμπεκί,
Θεούλη μου
στον αργιλέ μου απάνω

Ανάμεσα στης εκκλησιάς
τις αψηλές καμάρες
ανάβαμε τις λουλαδιές,
Θεούλη μου
σα να `τανε λαμπάδες

Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα
με τ’ άσπρα του τα γένια
τραβάω μία ντουμανιά,
Θεούλη μου
ξεραίνεται στα γέλια

Κι όταν ανάψει ο αργιλές
κι έρθουμε σε ντουμάνι
στείλε όλους τους αγγέλους σου,
Θεούλη μου
να πουν το νάνι νάνι



Αφιερωμένο στη Ντένια και το Δαυίδ, συνοδοιπόροι στο αίσθημα.

Παράταση...

Ποιος στο τέλος θα νικήσει και ποιος θα πει το πιο όμορφο ψέμα;

Αρχικά ένιωσα μια αδιαφορία. Στη συνέχεια το σκέφτηκα και εκνευρίστηκα. Μετά το ανέλυσα και ξενέρωσα. Στο τέλος, απλά ένιωσα πληγωμένη. Τι περίμενες να αισθανθώ, δηλαδή; Όμορφη, έξυπνη, πετυχημένη, ποθητή; Μάλλον, λογική και συνετή, θα έλεγα. Ίσως είμαι όλα αυτά και συνάμα τίποτα απ τα παραπάνω. Είμαι ασυμπλεγματικός, άνετος, συμπονετικός και γεμάτος κατανόηση άνθρωπος. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι συμφωνώ με όσα πιστεύεις. Υποστηρίζω το δικαίωμά σου στη διαφορετικότητα και ειλικρινά δε σε κατακρίνω ούτε σε παρεξηγώ. Όμως πόσο αδιάφορη μπορώ να νιώθω; Θέλεις δίπλα σου έναν άνθρωπο γεμάτο απαξίωση και μηδέν ουσία; Λυπάμαι, αλλά δεν είμαι έτσι, λάθος επιλογή. Δεν είμαι φτιαγμένη από πέτρα. Ό,τι πεις δε σκάει σαν το κύμα στο βράχο και την επόμενη στιγμή έχει χαθεί. Έχω μερικά κάποια συναισθήματα. Θα σε καταλάβω, δε χρειάζομαι να επεξηγηθούν  ή να δικαιολογηθούν οι επιλογές σου για να αισθανθώ καλύτερα. Είμαι υπεράνω αυτού. Όμως, η πληγή ανοίγει.

Σε είχα εχθές και σε σήμερα σε χάνω.

Δόξα τα θεία, ξεχειλίζω υπομονή. Θαρρώ πως το εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο. Ίσως γι αυτό ταιριάζουμε, ίσως γι αυτό με θες, επειδή σε κατανοώ, δε σε παρεξηγώ και αλληλεπιδρούμε. Το σκωτσέζικο έχει όρια, όμως, λουκουμάκι. Ο αέρας ψάχνει τον αέρα. Ο ταξιδευτής ψάχνει τον τρελό συνοδοιπόρο. Παρ όλα αυτά, πρέπει κάποια στιγμή να αποφασιστεί ένα σχέδιο πορείας. Διαφορετικά, ας αποφασίσουμε πως δε συμφωνούμε και ας διαλέξουμε διαφορετικό δρόμο. Το ποιος θα φτάσει πρώτος δεν έχει σημασία, αφού θα πορεύουμε χωριστά. Η Ιθάκη πρέπει να είναι μία και το ταξίδι απολαυστικό, γεμάτο μπαχάρι και θυμάρι, αρισμαρί και μέλι,  περιπέτειες και δράκους που βγάζουν φλόγες, όνειρα γεμάτα θαύματα και γοργόνες που σε παρασύρουν στον πιο τρελό έρωτα. Δε θέλει πολλή σκέψη, θέλει συναίνεση, όμοιο χάρτη και παθιασμένη πράξη.

Θα σου πω λίγα αστεία κι ίσως πιω παραπάνω.

Η αντίδρασή μου συγκαταβατική. Αλήθεια λέω. Όχι, βέβαια, πως δεν ήθελα διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων. Να με πάρεις αγκαλιά, να με γεμίσεις φιλιά. Αν δεν ήθελες κάτι άλλο, έστω, αυτά. Θα το αγνοήσω. Θα πιω και ένα ποτηράκι ρακί μέσα στη σιωπηλή μελαγχολία μου. Δεν πειράζει, θα μου περάσει. Νιώθω, όμως, πως την επόμενη φορά η απάντησή μου θα είναι κάθετη, απόλυτη και αρνητική. Διότι, όταν η ιδέα σου μπαίνει στο μυαλό, τροφοδοτείται αργά και σταθερά. Τρεις φάουλ κινήσεις που συγχωρούνται, μα μετά βγαίνεις εκτός. Θα είσαι πληγωμένος με τη σειρά σου. Θα βρίζεις την άκαρδη. Θα απαξιώσεις το γυναικείο φύλο. Όλες τα ίδια λέμε, άλλωστε. Θα δακρύσεις με τραγούδια και ύμνους στον ατελέσφορο έρωτα. Κάποια στιγμή, ίσως και να ξημερώσει. Θα φταις εσύ. Εγώ είμαι εδώ, τώρα. Σε θέλω. Σε ποθώ. Σε αποζητώ. Σε σκέφτομαι και λιώνω. Με αγγίζεις και ανατριχιάζω. Με φιλάς και ξεχειλίζω ηδονή. Αύριο θα έχω φύγει. Τώρα με πληγώνεις ασυνείδητα. Αν αφήσω τον εαυτό μου να το δεχτεί, μετά θα υποφέρει όλο μου το είναι. Θα πέφτω στα σεντόνια δακρυσμένη απ το τίποτα. Οπότε, θα σε αφήσω για να ζήσω και πες ό,τι θες, δε με πειράζει.

Την αλήθεια την ξέρεις κι όμως δεν την προσέχεις.

Με βλέπεις. Με θέλεις. Κάνεις παράπονα που σε κρατώ για μένα, που δε μοιράζομαι με τον κόσμο αυτό που μας ενώνει μας χωρίζει και μας πληγώνει. Επιμένεις στην οικειότητα, το δέσιμο, το σχοινί και το κορδόνι. Ο κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι; Λάθος, μεγάλο αν θες τη γνώμη μου. Αυτή η σύνδεση, αυτό το θέλω, υποδηλώνει άλλα πράγματα, άλλη συνέχεια και απαίτηση. Έπειτα, με λες ψυχρή, σκληρή, ανέκφραστη. Σε θέλω, γαμώτο, μόνο για μένα, μόνο όταν θα σε έχω κατάδικό μου, μακριά απ το ζαλιστικό φως του κουτουκιού. Όταν η γεμάτη συναίσθημα μουσική των φίλων μου ξυπνά την ανάγκη να παρασυρθώ στο πιο γλυκό μεθύσι, μα εγώ το περιορίζω, είναι γιατί ένα βλέμμα αρκεί για να κρατήσει μυστικό και ξεχωριστό αυτό που μοιραζόμαστε. Μετά, όμως, είσαι απόμακρος, αδιαλεύκαντος ίσως. Το να ξυπνάς δίπλα μου είναι δέσμευση; Η δημοσιοποίηση του ειδύλλιου, να φανταστώ, δεν είναι. Τι θέλεις τελικά από εμένα;

Απορώ με τον εαυτό μου. Πρέπει να σε θέλω πολύ για να ανέχομαι όλο αυτό. Πόσο ασήμαντη μπορείς να με κάνεις να νιώσω; Είναι τόσο απλό, κι όμως, θα μπερδευτείς και θα μπερδευτώ. Όταν θέλεις τον άλλον, τον θες, τέλος.- Ούτε υπεκφυγές, ούτε κούραση. ούτε ηλίθιες δικαιολογίες. Θες να αναπνέεις τον αέρα που αναπνέω. Θες να φοράς τα σημάδια που αφήνω, Θες να ξυπνάς με τ' άρωμά μου. Θες να σ' αγγίζω και να καις. Θες να βυθιστούμε στον πιο όμορφο ωκεανό. Αλλιώς τι;

Ίσως απλά υπερβάλλω, ως γνωστών. Ίσως είμαι υπερβολικά συναισθηματική (ούτε λόγος). Ίσως να κουραστώ...

Σε θέλω, γαμώτο, Κι όσα σου πα, μ' αγριεύουν τη ζάλη.

Περιμένει μία αρχή μετά το τέρμα...

Αφιερωμένο στην  αγιάτρευτη ανάγκη του έρωτα...

 

Σπαζοκεφαλιές!

Σπαζοκεφαλιές, όχι τα συμπαθητικά παιχνιδάκια που κάναμε στο νηπιαγωγείο με την παιδική αθωότητα να μας κρατά αμόλυντους. Όχι. Έχω μείνει με την εντύπωση πως όσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερο σπαζοκεφαλιάζουμε. Χαζεύουμε όταν η ζωή διαπράττεται μπροστά μας κι εμείς απλά χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Ορισμένες φορές ξυπνάμε το πρωί και στον καθρέφτη είναι διαφορετική η αντανάκλαση, μας περιπαίζει. Άντε, τώρα, να καταλάβεις πως έφτασες ως εδώ.

Σπαζοκεφαλιές, λοιπόν, που αγνοώντας των εξαιρετικά αφαιρετικό πρόλογο, μπορούν να έχουν θετικά αποτελέσματα. Τουλάχιστον, όσον αφορά, τη δική σου προσωπική ιδιοσυγκρασία. Αν λειτουργείς μονίμως αυθόρμητα και απερίσκεπτα, η σπαζοκεφαλιά δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο ή 'αξιόπονο' στο μυαλό σου. Αν, όμως, λειτουργείς μεθοδικά εφαρμόζοντας λογική σε κάθε σου πράξη, τότε ‘σπαζοκεφαλιάζοντας’ μπορείς κυριολεκτικά να οδηγηθείς σε χτύπημα του κεφαλιού.

Ας σταματήσω, όμως, το άρθρο και ας περάσω στο ‘ψητό’ μέρος των σκέψεών μου. (Όχι, τίποτε άλλο, αλλά πρέπει να καθαρίσω τις μπάμιες και νιώθω ότι στερεύει η έμπνευσή μου.)

Σπαζοκεφαλιά, όταν επιμένεις πολύ για κάτι που γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι έχει πολλές δυνατότητες αποτυχίας. Παρ’ όλα αυτά, όταν έχεις μάθει να μην τα παρατάς, ακόμη κι αν τα πράγματα φαίνονται χλωμά και συννεφιασμένα, είναι αναμενόμενο κάποιες φορές να θέλεις να χαστουκίσεις τον εαυτό σου μεν, κερδίζεις διπλά όταν έχεις πιστέψει τόσο σε κάτι δε.

Προσπαθώ να εκφράσω τις απόψεις μου επάνω στο θέμα ακολουθώντας ένα απ τα δικά προσωπικά αποφθέγματα, «πίστεψε και θα δεις, η πίστη προηγείται του θαύματος». Θέλοντας να εστιάσω στη σημαντικότητα της πίστης και της επιμονής στην διεξαγωγή της ζωής, απορρίπτω την απερισκεψία, την ηλιθιότητα και την προσκόλληση σε ανούσιες και φρούδες ‘τυφλές ελπίδες’. Άλλη η μαγεία της πίστης και άλλη η ανοησία του ελπιδοφόρου συμβιβασμού. Δεν πέφτεις στο κενό προσπαθώντας να ακολουθήσεις τα χελιδόνια στο πέταγμα. Αντίθετα, επιμένεις στην αγάπη σου για τον ουρανό και φτιάχνεις αεροπλάνα.

Σπαζοκεφαλιές, λοιπόν, αν κατάφερε ο αναγνώστης και ο γυάλινος αντικατοπτρισμός μου να κατανοήσουν κάτι απ το συμμάζεμα των σκέψεών μου. Θαρρώ, απλά, πως η πίστη δίνει δύναμη ακούραστη, αγέραστη, δημιουργική. Η δίψα, η ελπίδα, η πίστη χαρίζουν μία μαγική ζωή κι ας είναι γεμάτη σπαζοκεφαλιές.

Ας δίνει δύναμη, λοιπόν, η δύναμη και η επιμονή μου. Επειδή η πίστη προηγείται του θαύματος.

Αφιερωμένο στην Αυγή.

 

Ίσως, άραγε, μόνο γι απόψε

Θα μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να σε ερωτευτεί. Το ξέρω. Θα ξεκινούσα μία περίοδο πεταλούδων, ανησυχιών, αγωνιών, ομορφιάς, ζωντάνιας. Έπειτα, θα ονειροπολούσα, θα ξεχνιόμουν, θα γελούσα σε απροσδόκητες στιγμές, θα δημιουργούσα ποιήματα, θα σιγοσφύριζα μελαγχολικές μελωδίες. Τέλος, θα σε ήθελα...πολύ, σαν ηφαίστειο που ξυπνά και κάθε τυχαίο άγγιγμα θα ηλέκτριζε όλο μου το είναι.
Ίσως θα τα έκανα όλα αυτά και εσύ θα μ αγκάλιαζες, ξεκινώντας έτσι μία τρελή και απρόβλεπτη  περιπέτεια. Φοβάμαι, όμως, πως δε θα ανταποκριθείς και θα πέσω στο κενό. Πάλι.
Ίσως πάλι και όχι. Νιώθω την ανάγκη για έρωτα να με καταβάλει, να με καίει σε μία άσβεστη φωτιά.
Ίσως θα αφήσω τον κυνισμό μου να επικρατήσει και θα διώξω όποια ιδέα συναισθήματος μακριά, πριν να είναι αργά.
Μπορεί κάποια μέρα να ανέβεις στο πολύχρωμο τραίνο και να γίνουμε συνοδοιπόροι, συνεργοί στην περιπέτεια. Θα μαγευτείς από το σπινθηροβόλο πνεύμα μου, απ την ακούραστη διάθεση μου, απ την αλλόκοτη ουσία που δίνω στα μικρά πράγματα, απ την ξεχωριστή γλυκιά φιλοσοφία μου, απ την ακούραστη και παθιασμένη δύναμη που βάζω στην αγάπη, απ την εκνευριστικά αθεράπευτη-πασπαλισμένη με ρεαλισμό-αισιοδοξία μου και απ τον τρόπο που κρύβω το ρομαντισμό μου. Θα με ερωτευτείς. Το ξέρω. Ίσως, όμως, θα ναι πια αργά. Ίσως δε θα έχεις ποτέ την ευκαιρία επειδή θα κατέβηκες πολύ νωρίς απ το βαγόνι.
Θα μπορούσα να σε ερωτευτώ. Όμως, μάλλον δε θα το κάνω.
Ίσως...


Αφιερωμένο στην ελευθερία του έρωτα που σε κλείνει στη χειρότερη φυλακή.
 

Απορία, αμφιβολία, θλίψη

Σιωπή. Υπομονή. Θυμός. Καταπίεση. Σιωπή. Υπομονή. Θυμός. Θυμός. Τύψεις. Καταπίεση. Υπομονή. Κατάθλιψη. Ξέσπασμα. Σιωπή. Με την πάροδο των χρόνων θα μετανιώνω ξανά για τον φαύλο κύκλο αυτόν. Δεν είναι ότι δεν προσπαθώ να βελτιωθώ, πίστεψέ με. Φαίνεται, όμως, πως ό,τι κι αν κάνω, όσο γλυκά κι αν είναι τα πρωινά, δεν έχω καταφέρει να ξεφορτωθώ απόλυτα την προσωπική μοναξιά της νύχτας. Μελιστάλαχτο μεμψιμοιρώ μελόδραμα, το ξέρω.  Απολογούμαι.

Ίσως απλά δεν έχω εξελιχθεί όσο νόμιζα. Ίσως όλες αυτές οι καταραμένες ανασφάλειες, αμφιβολίες, σκέψεις δεν εξαλείφθηκαν, αλλά έπεσαν σε ένα βαθύ πηγάδι και σιγά σιγά ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Κρίμα. Ίσως το δις εξαμαρτείν είναι αναπόφευκτο και ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Ελπίζω πως όχι.

Ο αυτοθαυμασμός είναι σπουδαίο πράγμα. Όσοι υποκρίνονται πως δεν αγαπούν τους εαυτούς τους σιγοκαίγονται μέσα σε μία ζωή γεμάτη ανούσιους συμβιβασμούς, χωρίς αγάπη υποχωρήσεις και χαμένες ευκαιρίες. Έμαθα να με εκτιμώ, να μη με υποβιβάζω, να διεκδικώ αυτό που θέλω, να είμαι ειλικρινής προς τους άλλους και προς εμένα. Θεωρώ ότι είμαι μία σπουδαία προσωπικότητα. Όχι απαραίτητα πιο έξυπνη απ το μέσο όρο, ούτε πιο όμορφη, ίσως ούτε καν πιο ξεχωριστή, αλλά σίγουρα είμαι αληθινή, ειλικρινής, ολοκληρωμένη. Αυτός δεν είναι ο στόχος της προσωπικής εξέλιξης; Όχι να γίνεις επιτυχημένος ούτε να έχεις εξουσία, αλλά να είσαι καλός άνθρωπος, με αρκετά κυριολεκτική σημασία. Δε θα υποκριθώ ότι δεν έχω αδυναμίες, έχω πολλές. Τις αναγνωρίζω, όμως, και προσπαθώ να τις διορθώσω, να βελτιωθώ, να εξελιχθώ.

Θαρρώ πως, ό,τι με έκανε θαυμάσια αλλά με έκανε να υποφέρω, τώρα που χάθηκε με γέμισε ηρεμία. Όπως είναι γνωστό, η καλοσύνη σε ταλαιπωρεί και καμία καλή πράξη δε μένει ατιμώρητη. Ο κυνισμός μου χάρισε λίγη εσωτερική γαλήνη. Όμως, χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια και ο αφελής, ιδεαλιστικός ρομαντισμός, επανεμφανίζεται για να μου χαρίσει ένα βροντερό χαστούκι. Δεν ισχυρίζομαι πως είμαι θύμα, η ακεραιότητά μου δεν το επιτρέπει. Μερικές φορές ίσως δεν κάνουμε σωστές επιλογές.

Τι είναι προτιμότερο, η μοναχική ασφαλής επιβίωση ή η πιθανή καταστρεπτική απογοήτευση και κατάρρευση. Διότι, περί απογοήτευσης πρόκειται. Όταν θυμώνεις με το ανθρώπινο είδος. Ευελπιστώ ότι η πίστη μου στον άνθρωπο κάποια στιγμή θα σβήσει και εγώ επιτέλους θα ηρεμήσω, ελεύθερη από δεσμούς, άγχος και απογοήτευση. Αν και δεν πιστεύω πως κάτι τέτοιο είναι μελλοντικά εφικτό. Φαύλος ο κύκλος της αγάπης. Ο άνθρωπος που έχει μάθει να αγαπά, θα αγαπά για πάντα. Η πιο άδικη κατάρα ή το ομορφότερο δώρο;

Φίλε, κάνε λιγάκι υπομονή.



Αφιερωμένο στην αεράτη σελήνη και τα μεθεόρτιά της.
 

Σεπτεμβριανά νο2

Θα μπορούσα να μετονομάσω την παρούσα ανάρτηση σε "Dream on", καθώς αυτό το τραγούδι ακούγεται από τα ηχεία μου αυτή τη στιγμή και με εμπνέει με έναν κάποιο ιδιαίτερο τρόπο. Θα ήταν, όμως, αρκετά περίεργο. Η μουσική υπόκρουση του μήνα Σεπτεμβρίου αποτελείται κατά κύριο λόγο από 'ερωτοχτυπημένα' λαϊκά τραγούδια. Βέβαια, αυτό συμβαίνει γενικά όταν βρίσκομαι στην κάτω χώρα. Ολόκληρο το καλοκαίρι ελληνικός στίχος δε βγήκε απ το στόμα μου. Τώρα επιστροφή και, τσουπ, να ο Χαρούλης με το χειμωνανθό του, ο Μάλαμας που τα λέει όλα, η Μποφίλιου με την παρέα της, η Βελεσιώτου με τα ακριβά διόδια και ο Πάριος να ζητά ουρανούς και ανορθόδοξα φτερά. Οπότε, θεωρώ πως το αγαπημένο αγγλόφωνο τραγούδι των Aerosmith θα ήττο λίγο ανορθόδοξο όσον αφορά τα συναισθήματα και τις περιπέτειες που βίωσα αυτό το μήνα. Έστω, όμως, ότι τα συγκεντρώνει όλα και εκφράζει την αισιόδοξη διάθεσή μου για το μέλλον.
Ας βάλω, λοιπόν, τις ημερολογιακές μου σκέψεις σε τάξη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν κάθομαι να καταγράψω τα συναισθήματα και τις ιδέες μου τη στιγμή που συμβαίνουν (ή έστω καμιά ώρα αργότερα). Τελικά, αφήνω σημαντικά γεγονότα να με προσπεράσουν χωρίς απαθανάτιση. Πολύ κακώς, αν θέλω την ταπεινή μου γνώμη, γιατί χάνω την ιστορική σημασία της ζωής μου. Το δις εξ αμαρτείν, ουκ γυναικός σοφής! Αν δεν έχω αποθηκεύσει τα λάθη στο σκληρό μου δίσκο, πώς θα προσέξω να μην τα επαναλάβω; Οφείλω στη μεγαλειότητα των σκέψεών μου να τις μεταχειρίζομαι καλύτερα.
Τέλος πάντων, ας κρατήσω κάποιους τίτλους για μετέπειτα ανάλυση ψυχής. "Δουλειά", ''Πανεπιστημιακές δυσκολίες'', "Οι δρόμοι της Κάτω χώρας", ''Η ματαιότητα των κλανιρογαμπρών", "Απλή, αλλά γεμάτη, καθημερινότητα", "Ανιδιοτελής φιλία (only kind I know)", "Ερωτικά σκιρτήματα και άγνωστο", "Πλανήτες".
Το τελικό συμπέρασμα του μήνα ήταν ένα, η ζωή κυλά και οι προσωπικές σου πεποιθήσεις έρχονται να σε χλευάσουν εκεί που δεν το περιμένεις!

Σεπτεμβριανά νο1

Δε θέλω να επαναληφθεί μπροστά μου η προκαθορισμένη ευχή για έναν "καλό χειμώνα". Όχι επειδή είμαι σνομπ, όπως αρκετοί διαδικτυακοί εξυπνάκηδες και πεφωτισμένοι, αλλά γιατί ξέρω ότι δε θα πραγματοποιηθεί. Με γεμίζει απερίγραπτη θλίψη η σκέψη πως δε θα ευχαριστηθώ την ομορφιά της λευκής εποχής για ακόμη μία χρονιά. Συνεπώς, εκνευρίζομαι με την ανίδεη σπατάλη μιας, δεδομένης πλέον, ευχής. Η καρδιά μου λαχταρά ψύχος, αέρα, βροχή και χιόνι. Όνειρα γλυκά, ξένα, παντοτινά χαμένα μέσα στην ανυπόφορη ζέστη, που κυβερνά δικτατορικά όλες τις εποχές της κάτω χώρας.

Σε όσους, λοιπόν, μοιράζονται την αίσθηση εγκλωβισμού μου σε μία καιρικά ξένη χώρα, εύχομαι: Καλή ελπίδα για μετανάστευση στην πατρίδα, Σιβηρία!

 

Εκεί στο νότο

Εκεί στο νότο...

Οι εμπειρίες ενός χρόνου μου φαίνονται δύσκολα προσπεράσιμες, ακατόρθωτα παραβλέψιμες. Και όμως, ο χρόνος κύλησε γρήγορα. Κράτησα την αναπνοή μου για λίγα δευτερόλεπτα ώστε να μείνει αναμμένο το κερί. Εκπνοή, καθώς ο αέρας δεν μπορεί να παραμείνει περισσότερο στα πνευμόνια μου, και σαν ψυχή που φεύγει απ το σώμα, το κερί έσβησε.

Μέσα σε’ να χρόνο πόσα συναισθήματα, καταστάσεις, στιγμές, άνθρωποι έμειναν απερίγραπτα. Έλλειψη όρεξης, ίσως. Όταν είσαι υπερβολικά απασχολημένος με το να ζεις, οι λέξεις μοιάζουν ανούσιες, φύλλα στον αέρα. Έχω παρατηρήσει πως η συγγραφή ξεκινά όταν διαβαίνω μία υπερβολικά ήρεμη περίοδο...ή όταν κλείνομαι στο σπίτι με τα πουπουλένια μαξιλάρια πιεσμένα στο πρόσωπο για να σβήνουν οι κραυγές. Σίγουρα, όμως, λείπουν πολλά κεφάλαια από το φετινό τόμο. Θα τα συμπληρώσω σιγά σιγά, ίσως...

Εκεί στα φώτα...

Καλοπέραση και διακοπές επικρατούν στο νότο. Χρωματιστές λάμπες, αδύναμα, γνώριμα, περίεργα, αδιάφορα, χαμογελαστά πρόσωπα, θεσπέσια εδέσματα, ατμοσφαιρική μουσική, οίνος και καπνός. Επίγειος παράδεισος τα χαρμόσυνα νιάτα. Το γέλιο δε σταματά ποτέ στα φώτα, μόνο η μουσική τρεμοσβήνει και δημιουργεί άλλοτε όνειρα και άλλοτε εφιάλτες. Ας λιγόστευε το κέφι να καταλαβαίναμε το χρόνο που κυλά με εκφοβιστικά γοργούς ρυθμούς. Λίγο το κρασί, λίγο η θάλασσα και ο ήλιος μας έκλεψε τη λογική. Πλέον, μέθυσα στο κύμα και το αύριο μοιάζει καινούριο, κοντινό.

Ποια πόλη;

Στο νότο μου κλήρωσε ο έρωτας το λόττο. Αν και η κυνική μου συνείδηση δε μου επιτρέπει να το αποκαλέσω έτσι, τ’ αφήνω χάρη του λυρισμού και της ποιητικότητας. Η αλλαγή παραστάσεων είναι εύκολη υπόθεση εδώ στο νότο. Η θάλασσα σε ταξιδεύει παντού, σε μέρη ακόμη που δε θα ήθελες να αρμενίσεις. Γνωρίζεις γλάρους, ψάρια, κυνηγούς, δελφίνια. Παρουσίες τρέχουν δίπλα σου, η μία δίνει τη θέση της στην επόμενη, και πλέεις δίπλα στα δελφίνια. Μα κάποια στιγμή, θαρρείς από αστείο, ξεχωρίζεις ένα γαλάζιο δελφινάκι που δε σε προσπερνά. Το εξημερώνεις, το κάνεις δικό σου, μαθαίνεις ν’ αγαπάς τα σπινθηροβόλα μάτια και τον κελαρυστό ήχο του γέλιου του. Και όταν ποια έχεις συνηθίσει την ευχάριστη παρουσία του, χάνετε απροειδοποίητα στο κύμα.

Σωπαίνεις.

Ξυπνάω από έναν λήθαργο χρόνων. Η πρόοδος ήταν μηδαμινή, κίβδηλη. Ο χρόνος μόνο γιατρεύει τις πληγές, δεν αλλάζει το δέρμα. Πάλι εγκλωβίζομαι στο θυμό του εαυτού μου, κυρίαρχο συναίσθημα. Έπειτα από πολλά χρόνια, γυάλινες δροσοσταλίδες αναλαμβάνουν και πάλι τη διακόσμηση του προσώπου μου. Μόνο οι μισές είναι καινούριες, οι περισσότερες ήταν απλά καταχωνιασμένες βαθιά μες την ψυχή μου, κλειδαμπαρωμένες, φυλακισμένες. Κι όμως, βρήκαν το δρόμο μέσα στα μάτια και αλλάζουν συνεχώς την έκφρασή μου. Δε μου αρέσω, χάνεται η ομορφιά μου. Η τελειομανία θα είναι η καταστροφή μου. Καμιά φορά, όμως, πρέπει να κάνεις το λάθος πράγμα, τη λάθος επιλογή. Όχι για να μάθεις απ αυτήν, απλά για να την κάνεις. Αυτό είναι που μας χαρίζει την ανθρωπιά. Μα χρώμα δεν αλλάζουνε τα ματιά και, αν πλέον τα δικά μου κοιτούν παγωμένα, αδιάφορα, ψυχρά, το ζεστό και φιλικό γλυκό σοκολατί χρώμα τους δε θα καταφέρω ποτέ να το αλλάξω. Όσο κι αν θέλω, όσο κι αν προσπαθώ, όσο κι αν με βάζει σε μπελάδες.

Ταξιδεύω για χρόνια σαν άδειο κάθισμα. Με βολεύει η θέση μου. Μπορεί να είναι σκληρή και μοναχική, αλλά μου προσφέρει ασφάλεια και θέα απ το γυάλινο τζάμι καθώς αλλάζω σταθμούς με το τραίνο. Άγνωστοι συνεπιβάτες, μα εγώ επιλέγω να χαρίσω το αστραφτερό χαμόγελό μου σε έναν που βρίσκεται να με παρατηρεί λαίμαργα με το ανεπιθύμητο χρώμα των ματιών του. Γιατί προσπαθώ να αναβαθμιστώ στην πρώτη θέση δεν το καταλαβαίνω. Καταντώ να κατεβαίνω σε άγνωστο σταθμό. Ξυπνώ, έχει φύγει το τραίνο και ίσως χάνω κι εσένα.  Το εισιτήριό μου χαμένο. Ας ταξιδέψει σε μένα η σκέψη σου, έστω στα κρυφά, και κανείς δε θα μάθει τι είναι αυτό που πάντοτε μας φέρνει κοντά.

Μάτια που δε βλέπονται, εύκολα τα ξεχνάς. Απλά γεμίζω θλίψη, γιατί το χωρίς ταυτοπρόσωπη κτήση γαλάζιο δελφίνι, ο αχόρταγος συνεπιβάτης με προσπέρασαν χωρίς να μου δώσουν ιδιαίτερη προσοχή. Δεν αντιλήφθηκαν τον ανεκτίμητο θησαυρό των ματιών μου, την ξεχωριστή, μοναδική και μαγική ψυχή μου. Ίσως, όμως, δεν έφταιγαν αυτοί. Ίσως το πρόβλημα είμαι εγώ. Ίσως δεν έπρεπε εγώ να τους ανακαλύψω. Ίσως είμαι εγώ που χρειάζομαι εξημέρωση, που χρειάζομαι ανακάλυψη και ιδιαίτερη εκτίμηση του διαμαντιού που φορώ. Ίσως είμαι εγώ το δελφίνι, το τραίνο που ταξιδεύει ονειροπολώντας χωρίς φόβο και απλά περιμένω κάποιον εξίσου ονειροπόλο και γενναίο να ταξιδέψει μαζί μου.

Τα μάτια χρώμα δεν αλλάζουν, γι αυτό όσο κι αν θέλησα να χαθώ στην άβυσσο της αποψινής θλίψης, η αισιοδοξία και η αγάπη θα αστράφτουν πάντα μέσα μου.

Ποια θάλασσα, άραγε, να σε ταξιδεύει τώρα...