Λαβύρινθος

Εξουθενωτικό είναι όλο αυτό. Η μέρα που έρχεται και φεύγει. Φεύγει χωρίς ένα σου χαμόγελο. Προσπάθησε το αν μπορείς. Βέβαια δεν αναφέρομαι σε εμένα. Είναι εύκολη αυτή η δοκιμασία, δεν σε νοιάζει, δεν σε ενδιαφέρει. Βρέθηκα εγκλωβισμένη ανάμεσα σε ατελείωτους τοίχους χωρίς να το συνειδητοποιήσω. Ακόμη και ο καιρός είναι εναντίον μου. Η υγρασία δεν μου χαλάει τα μαλλιά, μόνο τη διάθεση. Ο ήλιος με ευχαριστεί ένα αυγουστιάτικο πρωινό, τώρα με αφήνει απλώς αδιάφορη. Δεν μπορεί να με βοηθήσει μία τέτοια στιγμή, μία τέτοια μέρα. Σου φαίνεται περίεργο. Θεωρείς τη ζωή θείο δώρο; το ίδιο κι εγώ. Πιστεύεις στο μέλλον και όχι στο παρελθόν; το ίδιο κι εγώ. Αφήνεις πίσω τα ασήμαντα για να μην χάσεις τα σημαντικά; το ίδιο κι εγώ. Χαμογελάς; το ίδιο κι εγώ. Μοιάζουμε; Ίσως κάποτε, ίσως ακόμη… Δεν καταλαβαίνεις. Ο ήλιος δεν μπορεί να στεγνώσει τα δάκρυά μου, όμως η βροχή είναι πιστή σύμμαχος βοηθώντας με να τα κρύψω μες τις στάλες της. Η ζωή είναι χαρά είναι αγάπη και πρέπει να χαιρόμαστε έχοντας το προνόμιο της. Εγώ δεν έχω αγάπη, δεν νιώθω χαρά, πώς λοιπόν να τη χαρώ; Πιστεύω σε ένα ομορφότερο αύριο, όμως πώς να ξεχάσω, πώς να αποφύγω τη δυστυχία που με κατακλύζει από το χθες; Δεν θυμώνω με μικροπράγματα, δεν με αγγίζουν. Όμως πώς να το κάνω αυτό όταν εσύ δεν δίνεις σημασία στα μεγάλα, όταν αγνοείς τα σημαντικά; Χαμογελώ…χαμογελούσα…. Δεν είμαι συγκαταβατική και ζητάω συγγνώμη γι αυτό. Προσπαθώ να ξεφύγω από αυτόν τον λαβύρινθο από βλέμματα. Καλύτερα θα ήταν να σημειώνω το κενό σε αυτά. Αν το κάνω ίσως να βρω το μονοπάτι μου. Να δω το φως και να ξεφύγω. Στο τέλος όμως δεν υπάρχει θησαυρός, δεν υπάρχει ουράνιο τόξο. Είμαι μαζοχίστρια, όλοι είμαστε. Εθισμένοι και καταδικασμένοι σε πόνους που δεν θέλουμε να αποφύγουμε. Μπορούμε, δεν θέλουμε όμως… Θα αφήσω λοιπόν τον μίτο να τον ακολουθήσει κάποιος άλλος. Εγώ θα μείνω εδώ. Δεν θέλω και δεν μπορώ να φύγω. Το άδειο σου βλέμμα με παγιδεύει σε έναν κόσμο, σε μία εικόνα σκοτεινή αλλά ταυτόχρονα τόσο σαγηνευτική. Να στρίψω δεξιά ή αριστερά; Από τη μία ένα νεύμα και από την άλλη άγνοια. Τι να διαλέξω; Η παντοτινή φιλία δεν θα έπρεπε να έχει τόσες στροφές. Εδώ λοιπόν γιατί βρίσκω συνέχεια σταυροδρόμια; Δεν έχω πινακίδες να με καθοδηγούν, ούτε αγγέλους να με συντροφεύσουν στο κυνηγητό της ευτυχίας, εσύ είσαι πια μακριά…

Δεν ακούω θορύβους. Η βροχή δεν με ακολούθησε σήμερα στο μακρύ αυτό ταξίδι. Το γέλιο και το τραγούδι έχουν σβήσει. Σιγοτραγουδώ παρέα με τη μοναξιά καθώς πορεύομαι. Δεν θυμάμαι τα στιχάκια που τραγουδούσαμε μαζί, χρειάζεται προσπάθεια να ξεχάσεις. Άλλη μία ένδειξη εθισμού στον πόνο. Δεν ακούω τίποτα, άλλη μία στροφή μπροστά. Ο Μινώταυρος νομίζω δεν με ακολουθεί ούτε και θα με βρει ποτέ. Ίσως τελικά αν τον εύρισκα να απολάμβανα την παρέα του. Μπορεί κι αυτός να έχει εγκλωβιστεί εδώ μέσα χωρίς να το θέλει. Συγγνώμη, ξέχασα τον εθισμό στον πόνο. Έχω μπει τόσο βαθειά μέσα στο λαβύρινθο που ακόμα και το ελάχιστο φως χάνεται. Δεν με βλέπει καμία κάμερα. Με δική μου ευθύνη βρίσκομαι εδώ και προχωρώ. Δεν με βλέπεις. Εγώ όμως βλέπω εικόνες, χαρούμενες, νοσταλγικές, εκνευριστικές, που με θλίβουν, κυρίως αυτές με τη θλίψη…

Ένα άγγιγμα θα ήταν αρκετό. Δεν παρακαλώ για αγκαλιές ούτε φιλιά. Μία χειραψία, ένα χάδι, κάτι… Με φοβάσαι; Είναι μία πιθανότητα. Όμως, αν ναι, γιατί τώρα; Τόσα χρόνια, τόσοι μήνες ατελείωτης χαράς κι ευτυχίας… Είμαι υπερβολικά κοντά στα δάκρυα, δεν θα πιέσω άλλο την αντοχή μου. Ίσως διδάχτηκες κάτι κι εγώ δεν το κατάλαβα. Δεν ξέρω. Παλιά ήθελες μία θέση δίπλα μου, την απαιτούσες. Τώρα κρατάς απόσταση τουλάχιστον δύο μέτρων, αν βέβαια μου μιλήσεις. Με φώναξες;;; Α, η ιδέα μου ήταν. Το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια. Δεν με φωνάζεις πια, δεν με βλέπεις, δεν με αγγίζεις… Μόνο εμένα… Δεν είμαι εγωίστρια και το ξέρεις. Δεν είμαι ούτε ρατσίστρια, εσύ ακολουθείς τις απόψεις. Γιατί λοιπόν τόσες διακρίσεις; Μου αφαίρεσες σιωπηλά το δικαίωμα να σε πλησιάζω. Εκείνη λοιπόν γιατί σε αγκαλιάζει; Γιατί σε αγγίζει; Γιατί στέκεται δίπλα σου; Γιατί σου χαμογελάει; Ω, μα δεν είναι αυτό το τρομακτικό. Έχει δικαίωμα, κι εγώ έχω, και οι άλλοι έχουν. Τρομακτικό το ότι εσύ είσαι που τη σφίγγεις στην αγκαλιά σου, που την πλησιάζεις. Εσύ είσαι που την αγγίζεις, που της χαρίζεις τα ομορφότερα και λαμπερότερα χαμόγελά σου. Δεν με πειράζει…με πληγώνει. Άπειρες οι μάσκες που αλλάζω κάθε μέρα. Αρκούμαι στα λίγα, δεν ζητώ τα μύρια.

Άλλη μία στροφή δεσπόζει μπροστά μου. Ας πάω δεξιά. Με φώναξες;;; …Όχι, δεν ήσουν εσύ. Ήταν η ανάμνησή σου που περπατάει δίπλα μου. Μου φάνηκε ή μόλις χαμογέλασα; Χαμογελάω στην εικόνα σου που προσπαθεί να με υπερκεράσει. Θα μπορούσα πειραματικά να την αφήσω να προπορευτεί λίγο… Όχι, δεν θα το ρισκάρω. Είμαι σίγουρη ότι στην επόμενη στροφή θα χαθεί στις σκιές. Μάλλον αυτή είναι που με οδηγεί. Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι αν είσαι εσύ. Αν είναι ο άγγελος που πάντα με συντρόφευε. Μου φαίνεται ή οι αναμνήσεις ακολουθούν το μίτο; Βέβαια, προσπαθούν να ξεφύγουν. Μπορούν να με αφήσουν αλλά εγώ θα συνεχίσω να πορεύομαι ώσπου να με εγκαταλείψει και η τελευταία. Τότε και μόνο τότε, θα ακολουθήσω το μίτο που οδηγεί στην έξοδο, στην ελευθερία. Όταν τα βλέμματα σταματήσουν και το κενό τα καταπιεί θα ανοίξω τα μάτια μου. Το παιχνίδι, η μάχη θα έχει τελειώσει. Σε προειδοποιώ δεν είμαι άτομο που τα παρατάει. Θα αργήσει να έρθει αυτή η στιγμή. Θα περιμένω τη μέρα που θα μπεις για να με βγάλεις από τον σκοτεινό λαβύρινθο. Θα περιμένω κοιτώντας σε μέσα από το γυαλί. Θα περιμένω… Είναι άραγε αγάπη ή εθισμός στον πόνο; Δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Ποντάρω όλα μου τα δάκρυα στην αγάπη. Αν νικήσω να ξέρεις ότι δεν τα θέλω πίσω, αρκεί βέβαια εσύ να ποντάρεις χαμόγελα.

Ωχ! μα βρέθηκα σε αδιέξοδο. Πάλι πρέπει να γυρίσω πίσω, να πάρω άλλη στροφή. Γυρίζω το κεφάλι μου, πάλι χαμογελάω ανάμεσα στις σκιές. Η μοναξιά παραξενεύεται. Δεν καταλαβαίνει ότι και σε αυτήν υπάρχει συντροφιά, ανάμνηση… Α, εδώ έστριψα λάθος. Άρχισε να βρέχει, άρχισε το κρύο. Επιτέλους θα κρυφτώ κι εγώ μέσα στις σκιές όπου προσφέρεται ζέστη και θαλπωρή. Κρύβομαι από το κρύο και τις αστραπές, όμως τα βλέμματα δεν σταματούν. Άρχισε να βρέχει. Τα δάκρυά μου κατηφορίζουν συντονίζοντας το βήμα τους με το ρυθμό της βροχής. Εξουθενωτική μέρα. Άλλη μία στροφή…