Μία ελπίδα

Η αναζήτηση ζωής και αλήθειας
Λάμπει στο σκοτάδι μες τα παραμύθια
Είναι το όνειρο μιας νέας συνήθειας
Μαζί μου στο φως συντροφιά θα κρατάς

Ελπίζω να δεις μια καινούρια ημέρα
Δεν θα καταφέρεις να τρέξεις πιο πέρα
, Σαν μελωδικά περπατάς στον αέρα
Στη μνήμη μου πάντα χαρά θα ξυπνάς

Είν’ η βροχή, χρυσή σε μια καινούρια γη
Είν’ η ζωή μικρή σαν προσπαθείς να δεις
Είναι το όνειρο σε ‘μενα αληθινό
Μα σαν προχωράς, μη σταματάς, ν'αναζητάς
Μία ακτίδα, μία ελπίδα
Θα ζήσεις ξανά

Η αναζήτηση μιας άγνωστης χώρας
Μία ανάμνηση δική σου απ’το τώρα
Θα τρέξεις, θα ψάξεις, μια μέρα θα κλάψεις
Γιατί η βροχή θα σε ακολουθεί

Σκοτώνουν τα φώτα, στα όνειρα ανάβουν
Μα δεν μετανιώνεις ελπίδα αν λάβουν
Και αν προσπαθήσεις να δώσεις σοφία
Η πόρτα θ'ανοίξει για την ουτοπία

Είν’ η βροχή, χρυσή σε μια καινούρια γη
Είν’ η ζωή μικρή σαν προσπαθείς να δεις
Είναι το όνειρο σε ‘μενα αληθινό
Μα σαν προχωράς, μη σταματάς, ν'αναζητάς
Μία ακτίδα, μία ελπίδα
Θα ζήσεις ξανά

Η πίστη σου πίσω σε φέρνει
Μια θύμηση σε επαναφέρει
Αν πάψω ποτέ ν'αναπνέω
Τότε θα φύγεις αλήθεια σου λέω

Είν’ η βροχή, χρυσή σε μια καινούρια γη
Είν’ η ζωή μικρή σαν προσπαθείς να δεις
Είναι το όνειρο σε ‘μενα αληθινό
Μα σαν προχωράς, μη σταματάς, ν’αναζητάς
Μία ακτίδα, μία ελπίδα
Θα ζήσεις ξανά

(Ένα τραγούδι που έγραψα αφιερωμένο στο Νίκο όταν το αφιέρωσε στον Άρη)

Sonnet 18

Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd;
And every fair from fair sometime declines,
By chance or nature's changing course untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou owest;
Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou growest:
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this and this gives life to thee.

by William Shakespeare

Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Sonnet 43

When most I wink, then do mine eyes best see,
For all the day they view things unrespected;
But when I sleep, in dreams they look on thee,
And darkly bright, are bright in dark directed.
Then thou, whose shadow shadows doth make bright,
How would thy shadow's form form happy show
To the clear day with thy much clearer light,
When to unseeing eyes thy shade shines so!
How would, I say, mine eyes be blessed made
By looking on thee in the living day,
When in dead night thy fair imperfect shade
Through heavy sleep on sightless eyes doth stay!
All days are nights to see till I see thee,
And nights bright days when dreams do show thee me.

–William Shakespeare

Sonnet 116

Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove:
O no! it is an ever-fixed mark
That looks on tempests and is never shaken;
It is the star to every wandering bark,
Whose worth's unknown, although his height be taken.
Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come:
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom.
If this be error and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.

by William Shakespeare

Defying Gravity

Something has changed within me
Something is not the same
I'm through with playing by the rules
Of someone else's game
Too late for second-guessing
Too late to go back to sleep
It's time to trust my instincts
Close my eyes: and leap!

It's time to try
Defying gravity
I think I'll try
Defying gravity
And you can't pull me down!

I'm through accepting limits
''cause someone says they're so
Some things I cannot change
But till I try, I'll never know!
Too long I've been afraid of
Losing love I guess I've lost
Well, if that's love
It comes at much too high a cost!
I'd sooner buy
Defying gravity
Kiss me goodbye
I'm defying gravity
And you can't pull me down

4 comments:

Ο Αλχημιστης said...:

November 20, 2009 12:40 AM

Ομορφοι στιχοι!! Θα ηταν ωραια αν εχει και μελωδια να το συνοδευει! Να περνας καλα και καλως σε βρηκα!

Ginny said...:

November 20, 2009 1:00 AM

Δυστυχώς δεν έχω βάλλει ακόμη (αν μπορούσα καλά θα ήταν). Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!!!

Νυχτερινή Πένα said...:

November 20, 2009 9:56 AM

Είναι το τραγούδι που μου είχες πει Ginny; Πολύ καλό.
Εγώ το λέω ότι έχεις ταλέντο.
Πρόσεχε τον εαυτό σου.

Ginny said...:

November 20, 2009 2:19 PM

Καλησπέρα Γουίλ! Ναι, αυτό είναι! Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

Winter Night's Dream