Mία παραμονή πρωτοχρονιάς

Ίσως βρείτε το κείμενο αυτό εντελώς ερασιτεχνικό και γραμμένο από παιδάκι δημοτικού. Όμως η αλήθεια είναι ότι ήμουν ένα μικρό παιδάκι, καθώς αυτό το κείμενο γράφτηκε πέρυσι. Το 2008 ήταν μία υπέροχη χρονιά...

Ο αέρας χτυπάει δυνατά τα, πλέον κόκκινα απ’ το κρύο, μάγουλά μου. Η σιωπή στους δρόμους είναι απόλυτη. Ο φανοστάτης είναι έτοιμος να σβήσει. Το καταλαβαίνεις απ’ το τρεμοπαίξιμό του. Κοιτάω το κενό κι όμως δεν μπορεί να με κάνει να ξεχάσω. Λέξεις στριφογυρίζουν στην άβυσσο του μυαλού μου…λέξεις που δεν κατανοώ…δεν μπορώ να πω…Ανοίγω τα χείλη μου και το μόνο που βγαίνει είναι το κρύο σύννεφο της ανάσας μου. Δεν έχει πια σημασία… Κρυώνω και το παγκάκι που κάθομαι κάνει την κατάσταση χειρότερη…όμως περιμένω όπως έκανα πάντα…περιμένω…Χοντρές νιφάδες χιονιού αρχίζουν να κομματιάζονται πάνω στο παλτό μου…Μία ανάμνηση εμφανίζει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Περιμένω λοιπόν…θα έρθεις άραγε;; Περνάω άλλο ένα απόγευμα περιμένοντας σε. Πάντα σε περίμενα…νιφάδες χιονιού…όπως ήρθες, έτσι θα φύγεις…σαν μια νιφάδα χιονιού που πέφτει έναν Δεκέμβρη... το πρόσωπό σου μου έδινε χαρά…χανόμουν στην αγκαλιά σου…ένα χαμόγελό σου με έκανε ευτυχισμένη…ένα βλέμμα σου με γέμιζε ελπίδα, μου έδινε κουράγιο…Θα ξανασυναντηθούμε άραγε ποτέ; Τα χέρια μου έχουν παγώσει απ' το κρύο και οι αναμνήσεις έχουν πια ξεθωριάσει…Θα χαθείς, όμως θα σε θυμάμαι. Είσαι χαραγμένος σε όλες τις πόρτες του μυαλού μου...όλες οι πόρτες οδηγούν σε εσένα…Ποτέ δεν είχα πολλούς φίλους…κι όμως εσύ είσαι ξεχωριστός. Μπήκες απρόσμενα στη ζωή μου και με σήκωσες πάλι στα πόδια μου…στήριγμα που ποτέ δεν είχα πριν…αδερφός που πάντα ήθελα…φίλος που πάντα χρειαζόμουν…Σε χρειάζομαι και είσαι εκεί ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνεις. Τώρα φεύγεις…το νιώθω…απομακρύνεσαι…θα στεναχωρηθώ όταν θα γίνει…Λες να έχω χάσει την ελπίδα μου;…Δεν ξέρω…Ο φανοστάτης έσβησε και το κρύο μου σκίζει την καρδιά…κρύο και λύπη…Σηκώνομαι να φύγω. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο…θα μου λείψεις… Βλέπω μία φιγούρα μακριά…πλησιάζει όμως δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα μες στο χιόνι. Ξαφνικά σε αναγνωρίζω…είσαι εσύ που έρχεσαι κοντά μου χαμογελώντας. Συγνώμη μου λες επειδή άργησες. Με αγκαλιάζεις…ξέρεις πόσο πολύ κρυώνω. Σε αγριοκοιτάζω για την καθυστέρηση όμως αυτό δεν είναι ικανό να διώξει το χαμόγελο απ’ το πρόσωπό σου. Οι δώδεκα χτύποι ακούγονται απ’ το μεγάλο ρολόι και απ’ τα γύρω σπίτια ακούγονται χειροκροτήματα και χαρούμενες φωνές. Μου δίνεις ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο…ξέρεις ότι το δικό μου είναι πάντα μεγαλύτερο…“Χρόνια πολλά τρελή αδερφή!” “Χρόνια πολλά χαζέ αδερφέ!” Ήταν μία ωραία χρονιά…

(Αφιερωμένο σε έναν χαζό μετεωρολόγο, σε έναν τρελό, σε έναν πράκτορα...αφιερωμένο στον αδερφό και καλύτερό μου φίλο.)

I miss you most at Cristmas time...

Miss You Most (At Christmas Time) Lyrics
Artist(Band):Mariah Carey

The fire is burning
The room's all aglow
Outside the December wind blows
Away in the distance the carolers sing in the snow
Everybody's laughing
The world is celebrating
And everyone's so happy
Except for me tonight

Because I miss you
Most at Christmas time
And I can't get you
Get you off my mind
Every other season comes along
And I'm all right
But then I miss you, most at Christmas time

I gaze out the window
This cold winter's night
At all of the twinkling lights
Alone in the darkness
Remembering when you were mine
Everybody's smiling
The whole world is rejoicing
And everyone's embracing
Except for you and I

Baby I miss you
Most at Christmas time
And I can't get you
Get you off my mind
Every other season comes along
And I'm all right
But then I miss you, most at Christmas time

In the springtime those memories start to fade
With the April rain
Through the summer days
Till autumn's leaves are gone
I get by without you
Till the snow begins to fall

And then I miss you
Most at Christmas time
And I can't get you
Get you off my mind
Every other season comes along
And I'm all right...
But then I miss you, most at Christmas time

Kάθε Χριστούγεννα

Όπως κάθε χρόνο έφτασαν οι γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων, μέρες χαράς μέρες γιορτής, μέρες αγάπης. Τα σχολεία, τα γραφεία και οι υπηρεσίες κλείνουν και ο κάθε άνθρωπος έχει επιτέλους ελεύθερο χρόνο να αφιερώσει στον εαυτό, στην οικογένειά του και στους φίλους.

Όλοι αρχίζουμε τα χριστουγεννιάτικα ψώνια μας κάνοντας ημερήσιους διαγωνισμούς για το ποιος θα ξοδέψει περισσότερα. Αγοράζουμε πράγματα για εμάς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα διότι είναι Χριστούγεννα, οπότε ας αγοράσουμε ότι μπορούμε τώρα που έχουμε δικαιολογία.

Κάνουμε πράγματα που αποφεύγουμε όλη τη χρονιά, γιατί πολύ απλά, τώρα έχουμε χρόνο. Κάνουμε μακρινά ταξίδια στο εξωτερικό για να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα μας. Προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε διάφορες επιθυμίες και όνειρα, γιατί; Γιατί πολύ απλά είναι Χριστούγεννα.

Όσα και να κάνουμε δεν είναι ποτέ αρκετά και όταν τελειώνει αυτή η όμορφη περίοδος του χρόνου επιστρέφουμε στη ρουτίνα και την καθημερινότητα. Σταματάμε να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Ξεχνάμε το γλυκό και χαρούμενο πρόσωπο που φορούσαμε τα Χριστούγεννα, την αγάπη που δείχναμε στο διπλανό μας. Όμως δεν πειράζει γιατί σε έντεκα μήνες τα Χριστούγεννα επιστρέφουν.

Αλέξανδρος 34 χρονών, πέθανε στις 28 Απριλίου. Η Μαρία δεν πρόλαβε να του πει πόσο τον αγαπούσε, φοβόταν.

Πάνος 19 χρονών, πέθανε στις 3 Νοεμβρίου από υπερβολική δόση ηρωίνης. Χάρη στα ναρκωτικά δε θα πραγματοποιήσει ποτέ το όνειρό του να γίνει γιατρός.

Αγγελική 29 χρονών, πέθανε 16 Δεκεμβρίου σε αεροπορικό δυστύχημα μαζί με τον άντρα της και το ενός έτους αγοράκι της. Οι γονείς τις ποτέ δεν την επισκέφτηκαν στην Αμερική όπου ζούσε. Δεν ενέκριναν το γάμο της. Ποτέ δεν αντίκρισαν τον εγγονό τους ούτε ήταν παρόντες στις πιο ευτυχισμένες στιγμές της κόρης τους.

Δημήτρης 47 χρονών. Επί δύο χρόνια έλεγε στη γυναίκα του ότι θα πήγαιναν μαζί βόλτα στο πάρκο. Εκείνη δε ζει πια κι εκείνος μετανιώνει που δεν της αφιέρωσε ούτε ένα απόγευμα, πολλή δουλειά στο γραφείο.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν αφιέρωσαν χρόνο στους αγαπημένους τους, δεν πραγματοποίησαν τα όνειρα τους, δεν έδιναν σημασία στο χρόνο που περνούσε. Τα είχαν όλα δεδομένα.

Αλίν 20 χρονών, ζει στην Κένυα. Κάθε μέρα προσεύχεται στο Θεό για ένα κομμάτι ψωμί.

Αγκίρα 6 χρονών, ζει στην Κίνα. Ζει με την ελπίδα ότι θα αποκτήσει οικογένεια.

Κάρεν 36 χρονών, η κόρη της έχει λευχαιμία και της μένουν μόνο έξι μήνες ζωής. Κάθε μέρα χαμογελάει στην κόρη της και παίρνει κουράγιο. Έχουν ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη και συνεχίζουν. Δεν αφήνουν ούτε λεπτό να χαθεί.

Γιάννης 57 χρονών, έμεινε ανάπηρος από τη μέση και κάτω σε τροχαίο δυστύχημα που παραλίγο να του στοιχίσει την ίδια του τη ζωή. Δεν ξεχνάει να λέει κάθε μέρα στην κόρη του και στη γυναίκα του πόσο πολύ της αγαπάει και το ίδιο κάνουν κι εκείνες. Παρά το καροτσάκι του, ακόμη βγαίνει για μία πρωινή βόλτα με τη γυναίκα του.

Αυτοί οι άνθρωποι έμαθαν να εκτιμούν το κάθε τι στη ζωή, να ζουν την κάθε στιγμή και να μη θεωρούν τίποτα δεδομένο. Τρομερά πράγματα τους συνέβησαν κι όμως, χαμογελούν και ζουν τη ζωή τους όπως κι αν είναι αυτή. Δεν αφήνουν τίποτα για το αύριο ενώ μπορούν να το κάνουν σήμερα. Κάθε μέρα που σηκώνονται απ’ το κρεβάτι τους ζωντανοί το θεωρούν θείο δώρο. Τους λείπουν πράγματα και παρ’ όλα αυτά είναι ευτυχισμένοι. Εμείς λοιπόν γιατί δεν είμαστε; Έχουμε τα πάντα κι όμως θέλουμε κι άλλα. Δεν εκτιμάμε αυτά που ήδη έχουμε, αυτά που απλόχερα μας έχουν δοθεί. Ξεχνάμε να δείξουμε την αγάπη μας στους άλλους. Αγάπη, τώρα πια έχει γίνει και αυτή δεδομένη. Αφήνουμε πράγματα για μετά χωρίς να σκεφτόμαστε ότι μπορεί πολύ απλά να μην υπάρχει το μετά.

Τα Χριστούγεννα λοιπόν είναι μέρες αγάπης και χαράς. Ας δείξουμε αγάπη μας στους γύρω, ας κάνουμε πράγματα που μας χαροποιούν. Απλώς ας μην το κάνουμε μόνο τα Χριστούγεννα. Ας μετατρέψουμε κάθε μέρα και κάθε λεπτό μας σε Χριστούγεννα. Ας μην αφήσουμε τη ζωή να γλιστρήσει μέσα απ’ τα χέρια μας χωρίς να το καταλάβουμε. Ας χαμογελάμε κάθε μέρα και ας εκπληρώσουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας σήμερα. Ας λέμε «σ’ αγαπώ» στους ανθρώπους που αγαπάμε κάθε μέρα και κάθε λεπτό, χωρίς να είναι γενέθλια ή γιορτή, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, ας το κάνουμε γιατί έτσι αισθανόμαστε. Ας δώσουμε αξία στην κάθε μέρα και ας προσπαθήσουμε να την κάνουμε ξεχωριστή. Επειδή κάθε μέρα που είμαστε ζωντανοί μπορεί να είναι ένα θαύμα.

(Αφιερωμένο στην ψυχή που με εμπόδιζε όταν έπρεπε να το πω και στα αδέρφια μου!)

So close and still so far

Η αίθουσα ήταν όμορφα στολισμένη. Λουλούδια σε κάθε τοίχο, τα κόκκινα τριαντάφυλλα κυριαρχούσαν κι έδιναν μία παραμυθένια αίσθηση στο χώρο. Ο κόσμος χόρευε χαρούμενος στην πίστα. Τραγούδια εύθυμα και διασκεδαστικά. Άλλοι καθόντουσαν στα τραπέζια δίπλα στον μπουφέ, όμως ήταν λίγοι. Όλοι ντυμένοι με τα καλύτερά τους ρούχα, φανταχτερά φορέματα και εκλεπτυσμένα κουστούμια. Βέβαια υπήρχαν και κάποιοι που ήταν ντυμένοι με καθημερινά ρούχα, όμως ήταν λίγοι. Όλοι φαινόντουσαν να περνούν υπέροχα. Σχεδόν όλοι.

Η Έμυλι κατευθυνόταν στην πίστα αγκαλιά με τον Όουεν. Ήταν κι ένιωθε πολύ όμορφη εκείνο το βράδυ. Τα καστανά μαλλιά της είχαν πάνω τους διαμαντένια κοκαλάκια που συγκρατούσαν τις μπούκλες από το να πέφτουν στο πρόσωπό της. Φορούσε ένα φόρεμα στο χρώμα του σάπιου μήλου. Ήταν στενό στη μέση κι έπειτα έπεφτε όμορφα μέχρι τα γόνατα. Τα μανίκια ήταν στο πλάι και άφηναν ακάλυπτους τους ώμους της. Το πρόσωπό της έλαμπε με την ελπίδα ότι θα τον έβλεπε. Τα σπινθηροβόλα μάτια της τον έψαχναν με αγωνία μέσα στην αίθουσα. Τον εντόπισαν να την πλησιάζει. Μαζί του ήταν η Ελίζα. Ένιωσε κρύο ιδρώτα να λούζει το μέτωπό της. Το ήξερε ότι ποτέ δεν θα μπορούσαν να είναι μαζί. Ήλπιζε…πονούσε… Φόρεσε το ομορφότερο χαμόγελό της.

-Εδώ ήσασταν τόση ώρα; Σας ψάχναμε, είπε κεφάτα η Ελίζα. Ω, Έμυλι δεν ήξερα ότι ο συνοδός σου ήταν τόσο γοητευτικός, είπε κι έκλεισε το μάτι στον Όουεν.

Ο Μάικλ δεν είπε τίποτα. Φάνταζε τόσο όμορφος στα μάτια της. Τα μεταξένια μαλλιά τους δεν ήταν λιγότερο μπερδεμένα από ότι συνήθως. Όμορφες ελαφριές μπούκλες που αγαπούσε τόσο. Δεν άντεχε να θαμπώνεται από τόση ομορφιά και χαμήλωσε το βλέμμα της. Φορούσε ένα μαύρο παντελόνι κι ένα λευκό πουκάμισο. Στα δικά της μάτια έμοιαζε με πρίγκιπα. Ολόκληρη η βραδιά έμοιαζε να έχει βγει από παραμύθι. Κοιτούσε όμως και αυτός γεμάτος αμηχανία και θλίψη, κάτι που η Έμυλι δεν είδε.

-Να σας συστήσω, Ελίζα, Όουεν. Και από εδώ ο καλός μου φίλος, Μάικλ., έκανε η Έμυλι τις απαραίτητες συστάσεις.

Δεν πρόλαβαν να ανταλλάξουν άλλη κουβέντα και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, που είχε αναλάβει τη μουσική της βραδιάς, ανακοίνωσε ότι στο επόμενο τραγούδι τα ζευγάρια πρέπει να αλλάξουν παρτενέρ μεταξύ τους. Άρχισε ένα μελωδικό μπλουζ και τα ζευγάρια χόρευαν σφιχταγκαλιασμένα.

-Μου φαίνεται Έμυλι ότι θα πρέπει να σου κλέψω τον παρτενέρ, σχολίασε πειραχτικά η Ελίζα.

-Μετά χαράς δεσποσύνη, της απάντησε ο Όουεν. Της φίλησε το χέρι ιπποτικά και με την Ελίζα να χασκογελάει απομακρύνθηκαν.

Ο Μάικλ κοίταξε για μία στιγμή την Έμυλι κι έπειτα πέρασε τα χέρια του γύρω από τη μέση της. Εκείνη ακούμπησε δειλά το κεφάλι της στον ώμο του. Ένιωθε μία απερίγραπτη ζεστασιά να την τυλίγει. Ο Μάικλ έπιασε το ένα χέρι της στο ύψος του στήθους του. Την έκανε μία περιστροφή. Εκείνη χόρευε με χάρη όπως πάντα. Μαζί είχαν κάνει τα μαθήματα χορού.

Στη συνέχεια το τραγούδι έγινε λίγο πιο γρήγορα και άρχισαν να κάνουν όμορφες φιγούρες. Έπειτα από ακόμη μία στροφή ήρθαν αντικριστά ο ένας με τον άλλο κι έκαναν ένα κύκλο έχοντας ενωμένο το δεξί τους χέρι. Το βλέμμα της έκπεμπε τόσο πάθος και ταυτόχρονα ήταν τόσο παγωμένο. Ξαναβρέθηκαν αγκαλιά κι δεν άντεξε άλλο. Άρχισε να της ψιθυρίζει τους στίχους του τραγουδιού.

-All that I wanted, to hold you so close…

Μαγεία ήταν η λέξη που περιέγραφε τη στιγμή εκείνη. Το τραγούδι έφτασε στο κορύφωμά του και την έκανε μία τελευταία στροφή προς τα έξω. Εκείνη γύρισε τρεις φορές, τον κοίταξα κι έπιασε το χέρι που την καλούσε να μαζευτεί στην αγκαλιά του. Τυλίχτηκε και κόλλησε την πλάτη της στο στήθος του. Εκείνος πήρε μία βαθιά ανάσα και άφησε το μεθυστικό άρωμα τον μαλλιών της να γεμίσει τους πνεύμονες του. Χόρευαν έτσι αγκαλιασμένοι χωρίς να βλέπουν ο ένα το πρόσωπο του άλλου. Οι τελευταίοι στίχοι του τραγουδιού έφτασαν να γαργαλίσουν τα αυτιά της, νιώθοντας σχεδόν τα χείλη του πάνω τους.

-Now you’re beside me and look how far we’ve come…So far we are, so close…

Όμως όλα τα παραμύθια τελειώνουν και η μαγεία που σε κατέκλυζε όσο το άκουγες χάνεται. Έτσι κι αυτό σταμάτησε. Η Ελίζα πλησίασε το ζευγάρι. Ο Όουεν τη συνόδευε σαν κύριος που ήταν. Η Έμυλι και ο Μάικλ σταμάτησαν να χορεύουν. Όταν βγήκε από την αγκαλιά του ένιωσε να σκίζεται κομμάτι από την ψυχή του.

-Διακόπτουμε; Ρώτησε με ένα περίεργο ύφος η Ελίζα.

-Ε, όχι, απάντησε αμήχανα η Έμυλι. Λοιπόν εμείς σας αφήνουμε. Πρέπει να φύγουμε. Υποσχέθηκα στην Κλάρα ότι θα γυρίσω νωρίς.

-Εντάξει…,είπε ο Μάικλ.

-Καλά να περάστε, συμπλήρωσε η Ελίζα καθώς αγκάλιαζε το Μάικλ για να συνεχίσουν το χορό.

Ο Μάικλ χόρευε με την Ελίζα όμως το βλέμμα του ακολουθούσε την Έμυλι με τον Όουεν που ανέβαιναν πιασμένοι χέρι χέρι τη σκάλα. Πόσο τον ζήλευε. Τώρα ήταν εκείνος που είχε το κλειδί για την καρδιά της. Του το είχε παραχωρήσει τόσο εύκολα. Αν δεν ήταν τόσο δειλός, αν δεν φοβόταν μήπως χάσει τη φιλία της, θα κρατούσε εκείνος το ζεστό της χέρι. Δεν πρόσεξε την Ελίζα που τον χάζευε με το ερευνητικό της βλέμμα.

Η Έμυλι έφτασε στο τέλος της σκάλας. Έπειτα αγκαλιάστηκε με τον Όουεν τρυφερά ψιθυρίζοντας κάτι ο ένας στον άλλο. Φαινόταν καλό παιδί αλλά ευχαρίστως θα του χαλούσε εκείνο το χαμόγελο. Έπειτα, χωρίς να περιμένει τη συνέχεια, μία κοπέλα τους πλησίασε, δεν την είχε ξαναδεί. Ο Όουεν έφυγε από την αγκαλιά της Έμυλι και πλησίασε την καινούρια. Αφού έπαιξε λίγο με τα μαλλιά της τη φίλησε στοργικά. Δεν πίστευε στα μάτια του. Η χαρά φούντωσε στο στήθος του. Το ζευγάρι γύρισε προς το μέρος της Έμυλι που φάνηκε να τους μαλώνει πειραχτικά. Στη συνέχεια το ζευγάρι τη χαιρέτησε κι έφυγε αγκαλιασμένο με εκείνη να τους κοιτάει με θαυμασμό και στοργή.

Χαρούμενος, χωρίς βέβαια να έχει καταφέρει τίποτα, συνέχισε να την κοιτάζει. Ώσπου η Ελίζα του μίλησε.

-Ώστε αυτή είναι η μοναδική ε; τον ρώτησε δειλά αλλά πολύ σοβαρά.

Ο Μάικλ δεν πίστευε στα αυτιά του. Πόσα ήξερε άραγε η κοπέλα δίπλα του και πόσα ανεχόταν.

-Ελίζα…

-Το ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ μας. Από την αρχή το ήξερα.

-Ελίζα ειλικρινά λυπάμαι. Δεν ξέρω καν πώς θα επανορθώσω για όλο αυτό, προσπάθησε να απολογηθεί.

-Δεν χρειάζεται, χαμογέλασε εκείνη. Ούτως ή άλλως δεν ταιριάζουμε και πάρα πολύ. Ελπίζω όμως να μείνουμε φίλοι.

-Συμφωνώ με αυτό, της χαμογέλασε κι εκείνος. Η Ελίζα του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο κι έπειτα τον κοίταξε με απορία.

-Την αγαπάς; Τον ρώτησε.

Ο Μάικλ δεν της απάντησε μόνο έστρεψε σκεφτικός το βλέμμα του προς τα πάνω ψάχνοντας για κάτι που θα τον βοηθούσε να απαντήσει. Το βρήκε.

Η Έμυλι ήταν ακουμπισμένη στο όμορφα σκαλισμένο κάγκελο και χάζευε τους ανθρώπους από κάτω της που χόρευαν αγκαλιασμένοι. Χόρευαν ακόμη το ίδιο τραγούδι που την είχε ταξιδέψει πριν λίγα λεπτά. Το τραγούδι τελείωσε και όλοι γύρισαν να χειροκροτήσουν. Το ζευγάρι που παρακολουθούσε αγκαλιάστηκε με θέρμη. Σηκώθηκε από την κουπαστή. Έπειτα συγκρατώντας τα δάκρυά της γύρισε κατευθυνόμενη προς το ασανσέρ. Κοντοστάθηκε για λίγο κι έπειτα πάτησε το κουμπί. Το χέρι της σταμάτησε πρώτα στο μάγουλο της, για να σκουπίσει το δάκρυ που τώρα το διακοσμούσε, και στη συνέχεια έπεσε ανάλαφρο στο πλάι. Εκεί ένα άλλο χέρι το αγκάλιασε. Ένιωσε μία ατελείωτη ζεστασιά να την πλημμυρίζει. Ξαφνιασμένη η Έμυλι γύρισε να δει σε ποιον άνηκε το χέρι αυτό.

Αντίκρισε το πιο όμορφο χαμόγελο για εκείνη στον κόσμο. Ο Μάικλ στεκόταν δίπλα της και την κοιτούσε με τα κεχριμπαρένια μάτια του. Κανείς δεν τους άκουσε. Κανείς δεν είδε την ευτυχία που τύλιξε και τους δύο τα επόμενα λεπτά. Αν ήσουν πολύ προσεκτικός θα έβλεπες την Έμυλι να ρωτάει τι συμβαίνει. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ερώτησή της, ο Μάικλ της έδωσε το φιλί που και οι δύο περίμεναν με προσμονή τόσο καιρό. Τόσο γλυκό και τόσο τρυφερό που ήταν. Στη συνέχεια, αν σταματούσες να λικνίζεσαι στο ρυθμό του τραγουδιού εκείνης της στιγμής, θα τον έβλεπες να αγγίξει με τον δείκτη του το πιγούνι της και να σχηματίζει με τα χείλη του τη λέξει «Σ’ αγαπώ». Μία λέξη που προοριζόταν μόνο εκείνη. Η Έμυλι ρίχτηκε στην αγκαλιά του κι εκείνος την έκανε σβούρες ποιο ευτυχισμένος από ποτέ. Κρατώντας την ακόμη ψηλά στην αγκαλιά του την ξαναφίλησε κι ήταν εκείνη αυτή τη φορά που απάντησε με τις ίδιες λέξεις, με το ίδιο νόημα. Ήταν μία ονειρεμένη νύχτα.

(Το αφιερώνω σε εμένα, στο όνειρο που ονειρεύτηκα ένα βράδυ του χειμώνα και στη νύχτα που εύχομαι να ζήσω κάποτε.)

Αποφυγή

Τελείωσα τη φράση μου παρά το γεγονός ότι μπήκες στο οπτικό μου πεδίο. Χαμογελούσες αλλά δεν κοιτούσες κάπου συγκεκριμένα. Έφυγα από τα κεφάτα πρόσωπα που με περιτριγύριζαν και σε πλησίασα.

-Καλημέρα, είπα χαρούμενα.

-Καλημέρα, απάντησες το ίδιο κεφάτα.

Η απόσταση των δύο μέτρων είναι απαραίτητη για να υπάρξει συνομιλία μεταξύ μας. Η μετακίνηση ποτέ δε σταματάει. Είμαστε σαν δύο δρομείς σε αγώνα δρόμου, απλά σε αργή κίνηση.

-Πώς είσαι; Ρώτησα χωρίς να χάσω το χαμόγελό μου.

-Εντάξει, μία χαρά. Πώς ήταν η μέρα σου; Ρώτησες κι έκανες ένα βήμα προς τα πίσω.

-Μία χαρά. Πάλι πήγα για ψώνια, έλεγα ενώ εσύ έκανες κι άλλα βήματα προς τα πίσω, και κουραστικά.

-Πρέπει να μου πεις πώς πέρασες το Σάββατο κάποια στιγμή, είπες απλά για να πεις κάτι, προσχήματα σου λέει μετά.

Δεν είχε νόημα να πω κάτι. Δεν θα με άκουγες ούτως ή άλλως, ήσουν ήδη πολύ μακριά. Είχες γυρίσει μέχρι και την πλάτη. Τα λόγια μου απλά έσβησαν λέξη με τη λέξη.

-Ναι, πρέπει κάποια στιγμή…, δεν ακούστηκαν καθαρά.

Το χαμόγελο σβήστηκε από το πρόσωπό μου μαζί με τις τελευταίες λέξεις. Ήταν όμως τόσο κρίμα. Είχα τόσα να σου πω. Θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί αλλιώς η συζήτηση αυτή. Διαφορετικές λέξεις με διαφορετικό νόημα στροβιλίζονταν στο μυαλό μου. Λόγου χάρη:

«Πόσο καιρό έχω να σε δω; Ούτε εγώ τώρα θυμάμαι. Πού χάθηκες; Γιατί δε μου μιλάς πλέον; Έχω το εξής πρόβλημα: ΜΕ ΑΓΝΟΕΙΣ! Γέλασα με το τελευταίο σου ανέκδοτο. Θα μπορούσες να μου το εξηγήσεις καλύτερα βέβαια. Α, δε σου είπα έγινε αυτό, αυτό και αυτό! Δεν είναι τρομερό; Χαχα!»

Κατακάθονται στο μυαλό μου όλα αυτά. Η πυρίτιδα δεν έχει ανάψει ακόμη. Μπορεί να έχει, απλά να καίγεται πολύ αργά. Πότε θα έρθει η έκρηξη δεν ξέρω. Θέλω; Ακόμη ένα αναπάντητο ερώτημα.

Τις τελευταίες μέρες ακούω πολλά για το λεγόμενο delete. Είναι σωστό όμως κάτι τέτοιο; Δεν είναι τόσο εύκολα να διαγράψεις κομμάτι από τη ζωή σου. Μήπως όμως είναι απαραίτητο; Η ψυχή του ανθρώπου ζει ελεύθερη στα όνειρα. Όπως λέω πάντα «το μεγαλύτερο όνειρο είναι η ζωή». Άραγε είναι σωστό να ζω έναν εφιάλτη εθελοντικά; Αποφάσισα ότι δεν είναι. Έτσι φεύγω. Όχι όμως άμεσα. Δεν έχω το κουράγιο για κάτι τέτοιο. Έτσι ακολουθώ μία τακτική που είναι ανώδυνη και βολική για εμένα.

Όπως μου είπε μία φίλη κάποτε «απόρριψη ίσον delete». Για να μπορέσεις να διαγράψεις κάποιον πρέπει να βιώσεις την απόρριψή του. Αν δε σε απορρίψουν δεν θα μπορέσεις να ξεχάσεις. Αντιστοίχως, αν δεν απορρίψεις δεν θα σε διαγράψουν.

Το κινητό μου χτυπούσε ρυθμικά κι εγώ έτρεξα στο δωμάτιο να το βρω ακλουθώντας τον ήχο του τραγουδιού που είχα διαλέξει για ήχο κλήσης.

“Τι κάνεις;” έλεγε το μήνυμα.

“Μια χαρά! Εσύ; Πώς ήταν η μέρα σου;” Απάντησα.

“Έχεις χαθεί…Μου φαίνεται ότι αδιαφορείς τον τελευταίο καιρό…Δεν μου μιλάς.”

“Εγώ; Χαχα! Τι λες, βρε; Από πού το συμπέρανες αυτό; Προφανώς και σου μιλάω! Διαφορετικά γιατί να σου στέλνω μηνύματα;”

“Καλά, αν σκέφτεσαι έτσι…”

Εγώ λοιπόν πώς πρέπει να αντιδράσω τώρα; Όταν μιλώ κι ενδιαφέρομαι εσύ μου γυρίζεις την πλάτη. Ίσως βέβαια δεν το κάνεις συνειδητά. Όμως κάτι τέτοιο δεν αλλάζει τα πράγματα. Από την άλλη αδιαφορώ, προσπαθώ τουλάχιστον. Αν δεν το κάνω πώς θα καταφέρω να συνεχίσω; Δεν ήθελες να είναι όλα καλά; Ε, λοιπόν, όλα καλά είναι. Τώρα όμως παραπονιέσαι και με λες άκαρδη. «Δεν είναι έτσι οι φίλοι» λες και ξαναλές. Δίκιο έχεις, δεν είναι. Μπορείς λοιπόν να με διαγράψεις από την λίστα των φίλων σου. Ούτως η άλλως από τη ζωή σου με έχεις διώξει καιρό τώρα. Το διαδίκτυο δεν θα αποτελέσει διαφορά.

Οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου, είναι σαν τα γραμματόσημα. Όσο τα φτύνεις, τόσο κολλάνε. Δεν υπήρχε πρόβλημα όταν παραπονιόμουν εγώ ότι αδιαφορείς. Με αποκαλούσες τρελή. Μου έλεγες ότι όλα αυτά είναι τεχνάσματα του μυαλού μου. Δεν παραπονιέμαι πια. Σου μιλάω όταν μου μιλάς, τίποτα παραπάνω. Έχει νόημα; Πάλι τρελή θα ανακηρυχτώ.

Έσφαλα και σφάλω. Έπρεπε να είχα το θάρρος να εκφράσω όλα αυτά που νιώθω και να μην τα αποθηκεύω στην βαθύτερη κρύπτη της ψυχής μου. Όμως όλοι έχουμε τις άμυνες μας. Ακόμη κι εγώ που δεν δειλιάζω να πω τη άποψη και να υποστηρίξω τα πιστεύω μου οπισθοχωρώ. Αν είχαμε κουράγιο ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.

Μακρηγορώ, πολύ κακώς. Γίνομαι βαρετή. Δεν με αναγνωρίζω πλέον. Αυτή η κατάσταση έχει ρουφήξει όλη τη ζωντάνια από μέσα μου. Δεν μεμψιμοιρώ, όμως δεν βγάζω προς τα έξω το θυμό μου. Φοράω μία πολύχρωμη μάσκα. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να εξαπατώ και να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Είμαι αυτή που είμαι και δε θα αλλάξω.

Είναι σχεδόν απίθανο αλλά σε φαντάζομαι να τα διαβάζεις όλα αυτά έπειτα από χρόνια. Φαντάζομαι εμένα να τα διαβάζω και να γελάω ή με την ανοησία μου ή με την εξέλιξη που ίσως είχαν τα πράγματα. Ίσως να γελάμε παρέα. Ίσως πάλι και όχι. Ο χρόνος θα δείξει. Για την ώρα σε αφήνω. Δε θα πω αντίο, το έχω κάνει πολλές φορές και δεν έπιασε. Απλά σε αφήνω.

(Αφιερωμένο στα αδέρφια μου. Ειδικότερα αφιερωμένο στην Χρυσή μου Αυγή. Παρά τους τσακωμούς, τις περίεργες συμπεριφορές χρόνο με το χρόνο, και τις διάφορες δεν έφυγες από κοντά μου.)






(Το παρακάτω βίντεο δεν έχει καμία σχέση και στην ουσία καταστρέφει την ήδη κατεστραμμένη ανάρτηση. Το υποσχέθηκα όμως.)