Ρεβεγιόν

Γνωρίζατε ότι το ρεβεγιόν είναι γαλλική και όχι αγγλική λέξη; Εγώ σήμερα το συνειδητοποίησα!
Ελπίζω η καυστική απάντηση πος την αφέλειά μου να μη βγήκε πολύ αυθόρμητα. :P

Ετοιμαζόμουν όταν ακούστηκε ο χτύπος του κουδουνιού, ο οποίος με ειδοποιούσε ότι έχω αργήσει. Γυρίζω να δω την ώρα, ένα τέταρτο νωρίτερα οι προσκεκλημένοι μου. Ντύθηκα βιαστικά, παντελόνι, παπούτσια, πουκάμισο. Ούτε το χτένισμά μου δεν πρόλαβα να επιμεληθώ. Κατευθύνθηκα με γρήγορα βήματα προς την εξώπορτα, κατέβηκα τις σκάλες και μόλις άνοιξα την πόρτα αντίκρισα χαμογελαστά προσωπάκια να με κοιτούν γεμάτα ανυπομονησία. Τους αφήνω ευθέως να μπουν μέσα. Περίμεναν τουλάχιστον πέντε λεπτά στον εξωτερικό χώρο αναγκασμένοι να υπομείνουν τους οχτώ εξωτερικούς βαθμούς.
Η κουβέντα ήρθε και έδεσε καθώς καθίσαμε όλοι στο φωτισμένο και στολισμένο σαλόνι. Αρχίσαμε να εξιστορούμε γεγονότα των τελευταίων ημερών αλλά και να αναλύουμε ζωηρά τα ζουμερά κουτσομπολιά των περασμένων μηνών, καθώς και τις εξελίξεις τους. Αφού ήρθε και η τελευταία καλεσμένη, πιο κεφάτη και αλλοπρόσαλλη από ποτέ, το κέφι πέρασε σε άλλα επίπεδα καλοπέρασης. Τζόγος, πόκερ, black jack ή αλλιώς 21 (hellooo, english girl writing here! please do not comment the welcoming notice!), και πολλές άλλες εφευρετικές ασχολίες μας διασκέδασαν το βράδυ αυτό. Ανοίγοντας το πρώτο μπουκάλι σαμπάνια η αγαπητή 'Σεράινα' είχε ήδη εμφανές προβάδισμα στο πόκερ. Η τύχη του πρωτάρη που λέμε! Με το τέλος της σαμπάνιας, το Νατασούκι μας είχε ξεπαραδιάσει. Εντάξει, τα δίνουμε σε φιλανθρωπίες. Ήρθε η ώρα της βασιλόπιτας. Ένα κομμάτι στον άγνωστο Θεό (ας μην είμαστε ρατσιστές, ο καθένας πιστεύει όπου επιθυμεί), ένα στα σπίτια μας και από ένα για τον καθένα. Ωπ, μεγάλε σχεδιαστή μου φαίνεται αυτή θα είναι η χρονιά σου! Ήρθε η ώρα του δεύτερου μπουκαλιού. Χορός, γέλιο, φωτογραφίες (αλίμονο!), το 'χασάπικο της Δέσπως', ζάλη για την αγαπημένη Σεράινα παρ' όλο που δεν τελείωσε το ποτήρι της, ενώ η Τούλα και το Τελιώ δεν είχαν πάρει χαμπάρι, λάτρεις του οινοπνεύματος. Εγώ, μία Lady Gogo, περνούσα υπέροχα βλέποντας όλους του αγαπημένους μου φίλους μαζεμένους σε ένα δωμάτιο να γιορτάζουμε όλοι μαζί μία από της ομορφότερες συντροφικότερες μέρες της χρονιάς. Θυμηθήκαμε παλιά και αγαπημένα κομμάτια, τίτλους δε λέμε, καλλιτέχνες δε θίγουμε. Η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη χρονιά και, για δες!, είμαστε ακόμη στην ίδια μαγική εποχή, στην ίδια εκπληκτική χρονιά. Ήταν μία αξέχαστη νύχτα, μία αξέχαστη χρονιά.
Τι ευχάριστα που περνά η ώρα όταν είσαι με ανθρώπους που αγαπάς. Όλοι οι άνθρωποι σου συγκεντρωμένοι σε ένα δωμάτιο. Εντάξει, συγχωρώ τους δύο απόντες, αλλά τι να κάνω; (Ούτε το Κερατσίνι, ούτε τη Νέα Σμύρνη μπορώ να φέρω δίπλα μου. Μα κι εσείς, αλλού δε βρίσκατε να μείνετε;)
Δε θα κάνω απολογισμό του χρόνου, παρ' όλο που έτσι το σχεδίαζα. Πώς αλήθεια μετράς μία χρονιά; Με το γέλιο που βγήκε από τα χείλη σου; Τα χαμόγελα που συγκίνησαν; Τα δάκρυα που κύλησαν στα μάγουλά σου; Τις άγρυπνες νύχτες σου; Τη μοναξιά που στράγγιξε την ψυχή σου; Tους καφέδες που ήπιες, γλυκούς ή σκέτους; Τα φεγγάρια που συντρόφευαν τα βράδια σου; Θεωρώ ότι η αποψινή βραδιά αντικατόπτριζε και τις τριακόσιες εξήντα έξι μέρες του δύο χιλιάδες δέκα (2010!). Είχα γράψει μέχρι και ανάλογο κείμενο, το οποίο συνδεόταν πολύ καλύτερα με το συγκεκριμένο τραγούδι που υπερλατρεύω, αλλά δε θα το αναρτήσω (από ό,τι φαίνεται θα πάει για το 2012). Όμως έτσι είναι η ζωή, απρόσμενη, εκπληκτική, απορροφητική. Πεντακόσια είκοσι πέντε χιλιάδες εξακόσια λεπτά γεμάτα συγκινήσεις, γεμάτα ζωή. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στην επόμενη γωνία, στα βήματα ποιου θα πατήσεις ή ποιος ακολουθεί τα δικά σου. Σημασία έχουν μόνο τα πρόσωπα που βαδίζουν δίπλα σου. Τα πρόσωπα που ξέρεις ότι, όπου και να πας, οποιαδήποτε στιγμή θα βαδίζουν δίπλα σου. Σημασία έχει η αγάπη.

Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το 2011 στην μπλογκόσφαιρα!

Αφιερωμένο στη Σεράινα, στην Τούλα, στη Δέσπω, στο Τελιώ, στο Νατασούκι, στον Κρίστο! Μα ακόμη στο λατρευτό μουσικάντη και στη γλυκιά μανούλα, που αν και απόντες για μένα ήταν παρόντες! :)

A simple conversation!

Μία απλή συζήτηση.

-Μα εγώ σε αγαπώ τόσο πολύ και δε θα ήθελα κάτι τέτοιο να χαλάσει τη φιλία μας.

-Ναιιι, ναιιι....

-Δεν πίστευα ότι θα τον ερωτευτώ, αλλά το έκανα. Ήταν μοιραίο. Οι ψυχές μας έγιναν ένα τη στιγμή που πρωτοκοιταχτήκαμε. Δεν μπορούσα να αρνηθώ, ήταν αδύνατο.

-Ναιιι, ναιιι...

-Θα ήθελα να βγούμε να τα πούμε.

-Ναιιι, ναιιι...

-Είσαι εγωίστρια. Εγώ που αρνήθηκα την αγάπη για σένα χωρίς να σκεφτώ τα δικά μου αισθήματα. Και είπα όχι στο υπέροχο αυτό κορμί ενώ με πλεύριζε συνεχώς.

-Ναιιι, ναιι...

-Λυπάμαι για σένα. Τελικά ήταν σωστή η απόφασή μου να διακόψω την υποτιθέμενη φιλία μας. Δεν άξιζες. Δεν είσαι παρά μία εγωίστρια που σκέφτεται μόνο το δικό της εαυτούλη.

-Ναιιι, ναιιι...

-Εντάξει, το υπέροχο αυτό κορμί μπορεί να ήταν πρώην με τον οποίο ήσουν ακόμη τρελά ερωτευμένη κι εγώ βέβαια το ήξερα και όταν τον γνώρισα φλερτάραμε από το πρώτο δευτερόλεπτο, αλλά σε δουλεύαμε μπροστά στη μούρη σου και τελικά τα έφτιαξα μαζί του αφού πρώτα αρνιόμουν σε ιερά και όσια ότι δεν επρόκειτο να σου έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Εντάξει, ίσως να ήμουν μία δειλή υποκρίτρια, αλλά κι εσύ δεν είσαι καλύτερη. Γιατί δεν μπορείς απλά να αποδεχτείς τον έρωτά μας; Συγγνώμη αλλά με τέτοια άτομα δε θέλω παρτίδες.

-ΧΕΣΤΗΚΑ!

Αφιερωμένο, όχι στην υποτιθέμενη (σιγά μην της αφιερώσουμε και ανάρτηση), αλλά στην φανταστική αδιάφορη!

Ρούντολφ το ελαφάκι!

-Δέσποινα φέρε μου την κόκκινη γυαλιστερή μπάλα, είπε η Γωγώ με ενθουσιασμό.

Η Δέσποινα συνέχισε να την κοιτά με χαμόγελο και της έφερε μία από τις χριστουγεννιάτικες μπάλες που ήταν απλωμένες πάνω στο τραπέζι. Συνέχισαν να στολίζουμε το δέντρο ακούγοντας χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Η Αναστασία αποφάσισε ότι δεν έφτανε να στολίσουν απλά ένα κοινό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έτσι, πήρε τη χρυσή γιρλάντα και άρχισε με ανάλαφρες χορευτικές κινήσεις να την τυλίγει γύρω από τη Δέσποινα.

-Καλέ να βγάλουμε μία πικ!, είπε ειρωνικά σουφρώνοντας επιδεικτικά τα χείλη της.

-Νι, νι!, απάντησε στον ίδιο τόνο η Δέσποινα.

Άρχισαν όλες να γελούν ασταμάτητα. Το στόλισμα συνεχιζόταν με μικρά διαλείμματα τσιμπολογήματος. Η Στέλλα είχε αγκαλιάσει το μπολ με τα πατατάκια και τίποτα δεν θα την έκανε να το αποχωριστεί. Η Αυγή από την άλλη έτρωγε με ευχαρίστηση ένα κομμάτι σοκολατένιου κέικ.

-Αυγή κράτησέ μου ένα κομμάτι!, την παρακάλεσε η Γωγώ γνωρίζοντας ότι η επιθυμία της ήταν μάλλον αδύνατον να πραγματοποιηθεί.

-Πόσο ακόμη θα χοντρύνεις Γωγώ; Αναρωτήθηκε ‘κεφάτα’ η Παναγιώτα.

-Χαχα, δες με, γελάω! Της απάντησε βγάζοντας έξω τη γλώσσα της.

Στόλισμα, φαγητό, δέντρο, Χριστούγεννα, χαρά, κέφι και το σιγοσφύρηγμα ενός κλασσικού Χριστουγεννιάτικου τόνου...

«Ρούντολφ το ελαφάκι με καρδούλα ταπεινή σαν πέφτει το βραδάκι έχει μύτη φωτεινή! Οι φίλοι του λαμπιόνι το φωνάζουν και γελούν! Τη μύτη του στο χιόνι κρύβει όταν του μιλούν!...»

Δεκατρείς Δεκεμβρίου δύο χιλιάδες μα δέκα και όχι οχτώ, όμως πανέμορφα και μαγικά για ακόμη μία φορά. Δε θέλω να γίνω ούτε γραφική κλαίγοντας απώλειες, ούτε να προσάψω κατηγορίες αυτές τις μέρες (ή πλέον γενικώς). Δεν έχει νόημα. Απλά ευχαριστώ και στέλνω την αγάπη μου, όπως πάντα έκανα και θα κάνω, σε αυτούς που έμειναν δίπλα μου παρ' όλες τις αντιξοότητες!

Αφιερωμένο στις προαναφερθείσες, ξέρετε ποιες είστε! ;)

Let it snow!

Χιόνι, χιόνι, γλυκό μου χιόνι!

Τι όμορφα που ακουμπάς τις σκεπές των σπιτιών και χώνεσαι μέσα στα κεραμίδια. Με τι χάρη αγκαλιάζεις τις φυλλωσιές των δέντρων μετατρέποντας το λιβάδι σε παραμυθένιο τόπο. Σαν αστραφτερή νεράιδα πέφτεις ανάμεσα από παχουλά συννεφάκια για να φέρεις το φως και να απλώσεις τη μαγεία της εποχής. Οξύμωρο σχήμα η θέρμη που τυλίγει το κορμί μου καθώς σε βλέπω να πέφτεις και να μπερδεύεσαι με τον άνεμο.

Χιόνι, χιόνι, γλυκό μου χιόνι! Τι άλλο να πω για εσένα; Πώς να σε εκθειάσω διαφορετικά;

Αφήνω την περιγραφή σου σε πιο έμπειρους γλωσσολόγους και συγγραφείς. Εγώ βγαίνω να περπατήσω στη χειμωνιάτικη θαυματοχώρα σου.

Χιόνι, χιόνι, γλυκό μου χιόνι!

Αφιερωμένο στην μαγευτική χιονισμένη μέρα της 11ης Δεκεμβρίου!