What matters most

Το βράδυ αυτό εγώ, η ‘μικρή’, ανόητη, περίεργη, τρελή, ιδιότροπη, αλλοπρόσαλλη, παραδόξως αισιόδοξη και πάντα χαμογελαστή Τζίνι, δε θα μιλήσω ούτε για την εθνική ελληνική εορτή, ούτε για τη μείωση του χρέους, ούτε το θάνατο τυράννων, ούτε για τον πόλεμο, ούτε για την παγκόσμια κοινωνικόοικονομικόπολιτική πραγματικότητα. Θα γράψω μόνο για την επιθυμία μου να νιώσω αγάπη.

Μη με παρεξηγείτε, είμαι χαρούμενη, ευδιάθετη, ζωντανή. Περνώ όμορφα, διαβάζω, γελάω, ζω όμορφες στιγμές με ανθρώπους πολύ σημαντικούς και ανεξίτηλους στη ζωή μου. Tα ανυπόφορα βάρη και οι ατελείωτες στιγμές πόνου είναι πια μακριά, τα έδιωξα με τη μαγική μου σκούπα. Μπορώ να πω ότι είμαι τυλιγμένη σε μία ανεξήγητη ευδαιμονία, ευδαιμονία απούσα στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια. Παρά την πίεση, το σχεδόν ανύπαρκτο άγχος, τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μου εγώ αισθάνομαι χαρούμενη και ανάλαφρη. Εκτός από ένα λιλιπούτειο κενό.

Κι όμως, η λέξη κενό δεν ολοκληρωτικά ταιριαστή. Έχω, νιώθω, προσμένω μία επιθυμία. Διότι, γι αυτό ακριβώς πρόκειται, μία αχνή κι όμως μελαγχολική επιθυμία.

Όσο περίεργο, cheesy, dorky ή desperate κι αν διαβαστεί, έχω μία ανυπότακτη επιθυμία για έρωτα, για αγάπη. Παγκόσμιο επιφώνημα έκπληξης! Αισθάνομαι μία ανακούφιση απλά αποτυπώνοντας τη σκέψη μου. Σκέψη που τριγυρνά καιρό στο μυαλό μου. Ίσως πάντα και όλοι να έχουμε αυτήν την αθώα επιθυμία. Κάτι αγνό, λευκό, ουράνιο, φεγγαροντυμένο και αθώο. Δεν είναι απαραίτητα, καθόλου ίσως, έκκληση για πάθος.

Θέλω να ερωτευτώ, αληθινά και ολοκληρωτικά. Θα χαλάσουν το κλίμα των σκέψεων μου οι ιδέες απελπισίας και ‘ψαξίματος’. Όμως τις απορρίπτω και τις ακυρώνω. Καθώς αποζητώ τον έρωτα, το φτερωτό αγγελάκι, και όχι την Αφροδύτη της Κύπρου με τα περάσματα και τα ρηχά αισθήματά της. Δεν θέλω οποιονδήποτε ερωτευμένο, θέλω τον δικό μου έρωτα, τη δική μου περίεργη αγάπη.

Θα ήθελα μία ψυχή να μοιραστώ τις σκέψεις μου το βράδυ πριν κοιμηθώ, να με καλημερίσει το πρωί με το πιο αστραφτερό χαμόγελο, να μου γλυκαίνει τη μέρα με ένα βλέμμα, να ερωτεύομαι τα βαθιά λαμπερά μάτια επειδή για μένα θα είναι μαγικά και ιδιαίτερα, να κουρνιάζω σε μία ζεστή αγκαλιά όταν ξαπλώνω στον καναπέ, πράγματα απλά καθημερινά, κι όμως τόσο μοναδικά και πολύτιμα.

Τα θέλω όλα αυτά και υμνώ την γελοία, αναλωτική και αφομοιωτική αγάπη. Ίσως να υπερβάλω, όμως θα ήθελα κάποιος να μου χαϊδέψει απαλά τα μαλλιά και να με φιλήσει γλυκά στα χείλη τη νύχτα αυτή.

Ίσως δεν το είχα ξαναδείξει, αλλά η Τζίνι, παρά τον κυνισμό, το ρεαλισμό και την αδιάλλακτη επιμονή για φώλιασμα στη λογική, χαρακτηριστικά που μπορεί να αντιφάσκουν με αυτά του προλόγου, όμως όσο περίεργο κι αν φαίνεται συνυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο, είναι αθεράπευτα ρομαντική.

Το βράδυ αυτό, λοιπόν, θα ολοκληρωθεί με τη βασική περιληπτική σκέψη των επιθυμιών μου: Ι’m looking for love; Real love; Consuming, inconvenient, can’t-live-without-each-other love.

Και ακόμη ένα όνειρο γεννιέται...

Αφιερωμένο στο Μιχάλη και στο Νίκο που προβληματίζονται και ονειρεύονται όπως εγώ το βράδυ αυτό.

Don't hold your breath!

Λοιπόν, από όλα τα ΥΠΕΡΟΧΑ (πραγματικά και ειλικρινά υπέροχα) τραγούδια που ακούω τον τελευταίο καιρό και είχα στο μυαλό μου να αναρτήσω κάποια στιγμή, ορίστε τι βάζω! :P Δεν ξέρω τι με έπιασε! Είναι από τα τραγούδια που δεν ξέρεις για ποιο λόγο, αλλά σου αρέσουν και σου κολλούν!
Και με νόημα, και μία από τις φράσεις που χρησιμοποιεί uncannily frequently η Τζίνι! ;)

Nicole Schrerzinger - Don't hold your breath

You can’t touch me now there’s no feeling left
If you think I’m coming back don’t hold your breath
What you did to me boy I can’t forget
If you think I’m coming back don’t hold your breath

I was under your spell for such a long time couldn't break the chains
You played with my heart tore me apart withall your lies and games
It took all the strength I had but I crawled up on my feet again
Now you’re trying to lure me back but no those days are gone my friend
I loved you so much that I thought that someday you could change
But all you brought me was a heart full of pain

You can’t touch me now there’s no feeling left
If you think I’m coming back don’t hold your breath
What you did to me boy I can’t forget
If you think I’m coming back don’t hold your breath

Don’t hold your breath eh eh

I was worried about you but you never cared about me none
You took my money and I know that you, you could kill someone
I gave you everything but nothing was ever enough
You were always jealous over such crazy stuff

You can’t touch me now there’s no feeling left
If you think I’m coming back don’t hold your breath

What you did to me boy I can’t forget
If you think I’m coming back don’t hold your breath

Don’t hold your breath

Move on don’t look back
I jumped off a train running off the tracks
Your day is gone face the facts
A bad movie ends and the screen fades to black
What you did to me boy I can’t forget
If you think I’m coming back

You can’t touch me now there’s no feeling left
If you think I’m coming back don’t hold your breath
What you did to me boy I can’t forget
If you think I’m coming back don’t hold your breath

Don’t hold your breath

You can’t touch me now there’s no feeling left
If you think I’m coming back don’t hold your breath
What you did to me boy I can’t forget
If you think I’m coming back don’t hold your breath

Jar of hearts

«Ας δοκιμάσουμε», είχε πει. Πόσο το μετάνιωνε τώρα. Επιλογές που επιστρέφουν και τη στοιχειώνουν ανελλιπώς. Διότι, ο χρόνος μπορεί να σου προσφέρει την καλύτερη ίαση, όμως πόσος; Πόσος καιρός πρέπει να περάσει για να ξαλαφρώσεις, για να ελευθερωθείς από το αβάσταχτο εκείνο βάρος του ανανταπόδοτου έρωτα; Δεν ήταν δίκαιο.

Θυμόταν με κάθε λεπτομέρεια εκείνο το βροχερό βράδυ κάπου κάποιο χειμώνα. Τον τρόπο που την πλησίασε, που έγειρε κοντά της, το άγγιγμα του που την έκανε να ανατριχιάσει, το λάγνο βλέμμα του, το πρώτο τους φιλί. Για όλα κατηγορούσε την αγάπη της για τις σταγόνες της βροχής. Αν δεν είχε βγει στο μπαλκόνι εκείνο το βράδυ για να τις απολαύσει μπορεί όλα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Δεν ήταν δίκαιο.

Βέβαια, αυτήν ήταν μόνο η αρχή. Την καταδίωκαν τα λόγια που της ψιθύριζε πριν κοιμηθεί τα βράδια, λόγια έρωτα, αγάπης, πλάνης. Δεν μπορούσε να ξεχάσει το άρωμα, τη μυρωδιά, τα ατελείωτα φιλιά του, τα βράδια παθιασμένου έρωτα. Και πονούσε, αδυνατούσε να κινηθεί, να αναπνεύσει από τη θλίψη. Δεν ήταν δίκαιο, το ήξερε. Όμως έπρεπε να ζήσει με τις συνέπειες των αποφάσεών της.

Ένιωθε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της. Τον αγαπούσε για όλα όσα την έκανε να νιώσει, συναισθήματα πρωτόγνωρα, εφηβικά. Τον μισούσε για τον τρόπο που της φέρθηκε, που την ταλαιπώρησε, που την έφθειρε. Ήθελε να του φωνάξει, να ξεστομίσει λόγια πικρά. Ευχόταν να εξαφανιστεί, να πονέσει με τον ίδιο τρόπο που πονούσε κι εκείνη. Αυτό όμως που την πλήγωνε περισσότερο από όλα ήταν ότι ήξερε πως με μία του λέξη θα ξανάπεφτε στην αγκαλιά του. Δεν έπρεπε, το ήξερε ότι δεν έπρεπε. Η καρδιά όμως συχνά χάνει το δρόμο που οδηγεί στη λογική. Δεν ήταν δίκαιο.

Δεν μπορούσε να αντέξει άλλο. Ένιωθε πως θα καταρρεύσει με το παραμικρό φύσημα του ανέμου. Κι εκείνος επέστρεφε και επέστρεφε ξανά, κάθε αφορά αφήνοντάς τη μετέωρη ανάμεσα σε δύο κόσμους, κλέβοντάς κομμάτια από την καρδιά της, ανοίγοντας πρόωρα επουλωμένες πληγές. Έπρεπε να το πάρει απόφαση πως ακόμη κι αν βαθιά μέσα στην ψυχή του υπήρχε ένα μικρό κομμάτι αγάπης για εκείνη θα έπρεπε να μείνει μακριά του. Δύσκολο εγχείρημα όμως. Δεν ήταν δίκαιο.

Κάθε φορά που έφτιαχνε η κατάσταση κι ένιωθε γαλήνη στην ψυχή την τραβούσε ξανά μέσα στoν ατελείωτο βυθό. Κι εκείνη έχανε την ανάσα της, πνιγόταν, κι ήταν τόσο γλυκός αυτός ο πνιγμός. Έπειτα, πάλι από την αρχή. Έφευγε για να βρει το επόμενο θύμα, την επόμενη καρδιά να κλέψει. Μικρά στενά δοχεία κουβαλούσαν ματωμένες καρδιές. Το γνώριζε καλά ότι αυτός ήταν ένας φαύλος κύκλος. Προσπαθούσε να ξεφύγει, να ξαναβγεί στο μονοπάτι, όμως η καρδιά δεν ήθελε να υπακούσει. Δεν ήταν δίκαιο.

Και της έλειπε, και τον ήθελε, δεν ήταν δίκαιο.

Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου ξαδερφούλα και σε όλες τις χαμένες καρδιές των άδειων δοχείων.

Πήρα κι εγώ και χαίρομαι! :)

Από τον φίλο Σκρουντζάκο που μου το έδωσε θα σας πω κι εγώ 7 πράγματα για μένα!! Χαίρεται η Τζίνι όταν της χαρίζουν!

1) ΛΑΤΡΕΥΩ τα βιβλία του Χάρι Πόττερ, όπου κι αν με κατατάξετε έπειτα από αυτή τη δήλωση. Δε λέω, έχω διαβάσει πολλά και ίσως πολύ καλύτερα βιβλία, αλλά εγώ πιστεύω στην υποκειμενικότητα και για εμένα είναι τα πιο υπέροχα βιβλία στον κόσμο!

2) Είμαι κορίτσι του χειμώνα, καθαρά! Λατρεύω το χιόνι, την υγρασία, το κρύο, τη βροχή!! Ό,τι έχει σχέση με τη χειμωνιάτικη διάθεση!

3) ΛΑΤΡΕΥΩ τα Χριστούγεννα όσο καμία εποχή/περίοδο του χρόνου!! Για πολλούς και διάφορους λόγους που θα πάρει ολόκληρη έκθεση να τους καταγράψω, so I decided to spare you the suffer! :P Είναι η ΜΑΓΙΚΟΤΕΡΗ εποχή, τέλος!

4) ΛΑΤΡΕΥΩ τα starbucks! Γενικότερα τον καφέ as a matter of fact! :P Όμως τα starbucks εντείνουν τη χριστουγεννιάτικη διάθεσή μου, οπότε...ανεβείτε στο 3! :P

5) ΑΓΑΠΩ τη μουσική! Τραγούδι, στίχους, μελωδία, και ακούω από όλα τα είδη μουσικής, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Η φωνή μου είναι η ζωή μου. Όχι επειδή είναι ιδιαίτερη ή καταπληκτική (people should not be near me when I sing!) αλλά επειδή, για μένα, είναι ο καλύτερος τρόπος έκφρασης. όπως αναπνέω, έτσι και τραγουδάω. Αν είμαι βραχνιασμένη πέφτω σε βαθιά (πάτο) κατάθλιψη! (Οι γύρω μου βέβαια κάνουν πάρτυ!)

6) Είμαι ίσως το πιο αισιόδοξο άτομο που θα γνωρίσετε! Θα βρω το θετικό σε οποιαδήποτε κατάσταση. Βέβαια, είμαι πολύ περίεργη γενικά. Μπορεί μερικές φορές να 'ακούγομαι' λίγο πεσιμιστική, αλλά είναι μόνο γιατί με διακατέχει και μία αίσθηση ρεαλισμού!! (Τρέχα γύρευε! :P ) Όμως, γενικά, είμαι ΠΑΝΤΑ χαρούμενη. Ακόμη κι όταν δεν είμαι, είμαι! "When I get sad, I stop being sad and be awesome instead; true story!" 8-) Δεν είναι επιβολή προς τον εαυτό μου σε καμία περίπτωση, απλά πιστεύω στην ευτυχία και την υπερκέραση αντιξοοτήτων! :)

7) Είμαι αθεράπευτα ρομαντική (πάλι λίγο αμφιλεγόμενο! :P)!! Πιστεύω στις νεράιδες, στον Άγιο Βασίλη, στη Νέσση, στην ψυχή, στα θαύματα, τη φιλία, την αγάπη και την ανιδιοτέλεια στην καρδιά των ανθρώπων. Βέβαια, μπορεί να λέω ότι θα περιμένω να εμφανιστεί ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο (γέλια), αλλά αν δεν γνωριστώ με τον πρίγκιπα, δεν αποκτήσουμε την απόλυτα φιλική σχέση, (δεν έχουμε χημεία..εμ..γκουχου..!), δεν περάσουμε χίλια δύο πράγματα μαζί, δεν αγαπήσουμε όσο δεν αγαπά κανείς άλλος σε ολόκληρο το σύμπαν, δεν πα' να 'ναι και ο πρίγκιπας της Αγγλίας, στο καλό και χάρηκα που περάσατε! :P

Είμαι μία περίεργη εξωγήινη ηλιανή (από τον ήλιο, λόγω της λάμψης και της θετικότητάς μου) και αλίμονο αν καταλάβατε τίποτα για μένα τελικά, :P είμαι πολύπλοκη τη να κάνουμε;!

Επειδή άγχομαι όμως με τις μεταφορές και τα δώρα, δεν ξέρω ποιους από όλους τους καταπληκτικούς πλογκερς, που έχω την τιμή να γνωρίζω, να διαλέξω κι επειδή δε θέλω να ξεχάσω κάποιον (κι επειδή είμαι άνθρωπος γεμάτη αγάπη για όλους) το απονέμω σε όλους τους true believers out there!! :)

Βροχή ξανά!

Πόσα κείμενα άραγε έχω γράψει με θέμα τη βροχή. Τον απόκοσμο και άρρυθμο ήχο, τις γυάλινες και διαμαντένιες στάλες, τις νεράιδες που γεννιούνται από τα φιλιά της βροχής με τα ευωδιαστά λουλούδια. Κι όμως, ποτέ δε θα είναι αρκετά, ποτέ δε θα καταφέρω να εξυμνήσω ολοκληρωτικά τη μαγεία και τη μοναδικότητα αυτού του φαινομένου. Διότι, περί φαινομένου πρόκειται. Έχει τη δύναμη να καταστρέψει, να δημιουργήσει, να καταπραΰνει. Αμέτρητες οι ικανότητες και οι ιδιότητες της βροχής.

Και, μόλις τώρα συνειδητοποίησα, στην πορεία γραφής αυτής της ανάρτησης, μία εκπληκτική αλλαγή. Εκπληκτική γιατί σαν έκπληξη (πολλά εκ μαζεύονται, ορκίζομαι ότι δε βιάζω τις παρηχήσεις) εμφανίστηκε τη στιγμή αυτή. Την έσυρε η βροχούλα σιγά σιγά στην άκρη του μπαλκονιού μου και άστραψε από τα ασημένια χρώματα του ουρανού. Προς στιγμήν ξέχασα. Μάλλον, καλύτερα, δεν σκέφτηκα. Δεν έκανα τη σύνδεση, τη γνωστή που ακολουθεί κάθε βροχούλα. Έχω εντυπωσιαστεί και νιώθω να με πλημμυρίζει μία απερίγραπτη ευδαιμονία. Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Τουλάχιστον το κείμενο, σαν τη βροχή, θα βγει αληθινό, καθώς διατυπώνω τις πραγματικές και στιγμιαίες αντιδράσεις μου.

Συνδέεις, λοιπόν, κάποια πράγματα, καταστάσεις, ανθρώπους, στιγμές στο μυαλό σου και νομίζεις ότι θα είναι δεμένα με αυτή τη σύνδεση για πάντα. Ανησυχούσα ότι δε θα μπορούσα να απολαύσω ξανά τον ήχο της βροχής, να με αποκοιμίσει η ευωδιά του υγρού χώματος. Όμως, η γλυκιά και ωραία βροχούλα, φίλη πιστή και παντοτινή, δε διστάζει να με εκπλήσσει ξανά και ξανά. Τικ τακ, τακ τακ, τικ, τακ!

Μερικές στιγμές χάνονται, εξαφανίζονται, λησμονούνται. Άλλες, πάλι, πονούν, στενοχωρούν, στιγματίζουν. Και άλλες γεννιούνται, χαμογελούν, σκορπούν ευτυχία. Όποιες κι αν είναι αυτές οι στιγμές που θα έρθουν, χαίρομαι να γνωρίζω ότι η βροχή θα εμφανίζεται κάθε φορά με διαφορετική φορεσιά και, όταν τη χρειάζομαι, θα μου χαρίζει τη γαλήνη.

Αφιερωμένο στη Στέλλα που αγαπά τη βροχή (περίπου) όσο κι εγώ, στον Ιανό για την καταπληκτική μουσική επιλογή του, την οποία ακούω εν συνεχεία εδώ και 4 ώρες, και σε όλους τους λάτρεις του ήχου των σταγόνων όταν χτυπούν το τζάμι! :)

Leave

You are constantly coming closer and closer. I keep feeling cold. You ask if I am alright. Candidly, I well and truly have no response to this. What do you really wish me to say?

Your as-always-warm hand attempts to approach me, touch me, caress me. Pretending not to have noticed I turn the other way. The feeling of your touch is just something that I cannot bare right now. I have to complete a very difficult task today.

“What’s wrong?” your gentle voice asks.

“Lots of thing.” I reply.

Suddenly, as if completely out of the blue, you step back. Your face is not in my vision range at this moment; however, I am guessing that your eye-sight moves up and down at the floor without concentrating anywhere. Your voice breaks.

“You know that I can’t. It’s not that I don’t wanna.” Awkward words from an awkward presence.

“You mean a lot to me, you gotta know that.”

My strength and courage are at the point of abandoning me. My thoughts have to be united and uttered quickly otherwise I might surrender to my wounds.

“You have to go.” I calmly say.

“What? What do you mean?” you sound confused.

“What didn’t you understand? I'm glad that you've come. Now, if you don't mind, go.” answering your pointless questions is getting really frustrating.

“I don’t wanna go. I want to stay here with you, I missed you. C’mon, don’t act like this. You know you want me to stay.”

Your nerve meets not boundaries. I simply cannot hold back any longer. So, I finally burst; burst into invisible already-shed tears and a torrent of words. Do not blame me for I had to.

“LEAVE! Please, leave, free yourself. I don’t understand, you’re already gone anyway, so leave. Let go of me. You said what you have to, now LEAVE!”

“But…” you seem socked; indubitably, you expected nothing like this. You get hold of my hand in an attempt of calming me down.

“Let go of my hand. YOU SAID WHAT YOU HAVE TO, NOW LEAVE!”

Please, leave.

Dedicated to a freaking damn perfect departure.