What matters most

Το βράδυ αυτό εγώ, η ‘μικρή’, ανόητη, περίεργη, τρελή, ιδιότροπη, αλλοπρόσαλλη, παραδόξως αισιόδοξη και πάντα χαμογελαστή Τζίνι, δε θα μιλήσω ούτε για την εθνική ελληνική εορτή, ούτε για τη μείωση του χρέους, ούτε το θάνατο τυράννων, ούτε για τον πόλεμο, ούτε για την παγκόσμια κοινωνικόοικονομικόπολιτική πραγματικότητα. Θα γράψω μόνο για την επιθυμία μου να νιώσω αγάπη.

Μη με παρεξηγείτε, είμαι χαρούμενη, ευδιάθετη, ζωντανή. Περνώ όμορφα, διαβάζω, γελάω, ζω όμορφες στιγμές με ανθρώπους πολύ σημαντικούς και ανεξίτηλους στη ζωή μου. Tα ανυπόφορα βάρη και οι ατελείωτες στιγμές πόνου είναι πια μακριά, τα έδιωξα με τη μαγική μου σκούπα. Μπορώ να πω ότι είμαι τυλιγμένη σε μία ανεξήγητη ευδαιμονία, ευδαιμονία απούσα στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια. Παρά την πίεση, το σχεδόν ανύπαρκτο άγχος, τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μου εγώ αισθάνομαι χαρούμενη και ανάλαφρη. Εκτός από ένα λιλιπούτειο κενό.

Κι όμως, η λέξη κενό δεν ολοκληρωτικά ταιριαστή. Έχω, νιώθω, προσμένω μία επιθυμία. Διότι, γι αυτό ακριβώς πρόκειται, μία αχνή κι όμως μελαγχολική επιθυμία.

Όσο περίεργο, cheesy, dorky ή desperate κι αν διαβαστεί, έχω μία ανυπότακτη επιθυμία για έρωτα, για αγάπη. Παγκόσμιο επιφώνημα έκπληξης! Αισθάνομαι μία ανακούφιση απλά αποτυπώνοντας τη σκέψη μου. Σκέψη που τριγυρνά καιρό στο μυαλό μου. Ίσως πάντα και όλοι να έχουμε αυτήν την αθώα επιθυμία. Κάτι αγνό, λευκό, ουράνιο, φεγγαροντυμένο και αθώο. Δεν είναι απαραίτητα, καθόλου ίσως, έκκληση για πάθος.

Θέλω να ερωτευτώ, αληθινά και ολοκληρωτικά. Θα χαλάσουν το κλίμα των σκέψεων μου οι ιδέες απελπισίας και ‘ψαξίματος’. Όμως τις απορρίπτω και τις ακυρώνω. Καθώς αποζητώ τον έρωτα, το φτερωτό αγγελάκι, και όχι την Αφροδύτη της Κύπρου με τα περάσματα και τα ρηχά αισθήματά της. Δεν θέλω οποιονδήποτε ερωτευμένο, θέλω τον δικό μου έρωτα, τη δική μου περίεργη αγάπη.

Θα ήθελα μία ψυχή να μοιραστώ τις σκέψεις μου το βράδυ πριν κοιμηθώ, να με καλημερίσει το πρωί με το πιο αστραφτερό χαμόγελο, να μου γλυκαίνει τη μέρα με ένα βλέμμα, να ερωτεύομαι τα βαθιά λαμπερά μάτια επειδή για μένα θα είναι μαγικά και ιδιαίτερα, να κουρνιάζω σε μία ζεστή αγκαλιά όταν ξαπλώνω στον καναπέ, πράγματα απλά καθημερινά, κι όμως τόσο μοναδικά και πολύτιμα.

Τα θέλω όλα αυτά και υμνώ την γελοία, αναλωτική και αφομοιωτική αγάπη. Ίσως να υπερβάλω, όμως θα ήθελα κάποιος να μου χαϊδέψει απαλά τα μαλλιά και να με φιλήσει γλυκά στα χείλη τη νύχτα αυτή.

Ίσως δεν το είχα ξαναδείξει, αλλά η Τζίνι, παρά τον κυνισμό, το ρεαλισμό και την αδιάλλακτη επιμονή για φώλιασμα στη λογική, χαρακτηριστικά που μπορεί να αντιφάσκουν με αυτά του προλόγου, όμως όσο περίεργο κι αν φαίνεται συνυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο, είναι αθεράπευτα ρομαντική.

Το βράδυ αυτό, λοιπόν, θα ολοκληρωθεί με τη βασική περιληπτική σκέψη των επιθυμιών μου: Ι’m looking for love; Real love; Consuming, inconvenient, can’t-live-without-each-other love.

Και ακόμη ένα όνειρο γεννιέται...

Αφιερωμένο στο Μιχάλη και στο Νίκο που προβληματίζονται και ονειρεύονται όπως εγώ το βράδυ αυτό.