Πόσα κείμενα άραγε έχω γράψει με θέμα τη βροχή. Τον απόκοσμο και άρρυθμο ήχο, τις γυάλινες και διαμαντένιες στάλες, τις νεράιδες που γεννιούνται από τα φιλιά της βροχής με τα ευωδιαστά λουλούδια. Κι όμως, ποτέ δε θα είναι αρκετά, ποτέ δε θα καταφέρω να εξυμνήσω ολοκληρωτικά τη μαγεία και τη μοναδικότητα αυτού του φαινομένου. Διότι, περί φαινομένου πρόκειται. Έχει τη δύναμη να καταστρέψει, να δημιουργήσει, να καταπραΰνει. Αμέτρητες οι ικανότητες και οι ιδιότητες της βροχής.
Και, μόλις τώρα συνειδητοποίησα, στην πορεία γραφής αυτής της ανάρτησης, μία εκπληκτική αλλαγή. Εκπληκτική γιατί σαν έκπληξη (πολλά εκ μαζεύονται, ορκίζομαι ότι δε βιάζω τις παρηχήσεις) εμφανίστηκε τη στιγμή αυτή. Την έσυρε η βροχούλα σιγά σιγά στην άκρη του μπαλκονιού μου και άστραψε από τα ασημένια χρώματα του ουρανού. Προς στιγμήν ξέχασα. Μάλλον, καλύτερα, δεν σκέφτηκα. Δεν έκανα τη σύνδεση, τη γνωστή που ακολουθεί κάθε βροχούλα. Έχω εντυπωσιαστεί και νιώθω να με πλημμυρίζει μία απερίγραπτη ευδαιμονία. Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Τουλάχιστον το κείμενο, σαν τη βροχή, θα βγει αληθινό, καθώς διατυπώνω τις πραγματικές και στιγμιαίες αντιδράσεις μου.
Συνδέεις, λοιπόν, κάποια πράγματα, καταστάσεις, ανθρώπους, στιγμές στο μυαλό σου και νομίζεις ότι θα είναι δεμένα με αυτή τη σύνδεση για πάντα. Ανησυχούσα ότι δε θα μπορούσα να απολαύσω ξανά τον ήχο της βροχής, να με αποκοιμίσει η ευωδιά του υγρού χώματος. Όμως, η γλυκιά και ωραία βροχούλα, φίλη πιστή και παντοτινή, δε διστάζει να με εκπλήσσει ξανά και ξανά. Τικ τακ, τακ τακ, τικ, τακ!
Μερικές στιγμές χάνονται, εξαφανίζονται, λησμονούνται. Άλλες, πάλι, πονούν, στενοχωρούν, στιγματίζουν. Και άλλες γεννιούνται, χαμογελούν, σκορπούν ευτυχία. Όποιες κι αν είναι αυτές οι στιγμές που θα έρθουν, χαίρομαι να γνωρίζω ότι η βροχή θα εμφανίζεται κάθε φορά με διαφορετική φορεσιά και, όταν τη χρειάζομαι, θα μου χαρίζει τη γαλήνη.Αφιερωμένο στη Στέλλα που αγαπά τη βροχή (περίπου) όσο κι εγώ, στον Ιανό για την καταπληκτική μουσική επιλογή του, την οποία ακούω εν συνεχεία εδώ και 4 ώρες, και σε όλους τους λάτρεις του ήχου των σταγόνων όταν χτυπούν το τζάμι! :)
Η βροχή είναι πάντα όμορφη. Ακόμη και όταν το μόνο που επιθυμείς είναι να σταθείς κα΄τω από την καταρρακτώδη βροχή και να την αφήσεις να παρασύρει τα βαριά φορτία από τους ώμους σου, να σε εξαγνίσει και να σε εξιλεώσει.
Ωραίο κείμενο συνάδερφε.