Φυσάει αγέρας

Πού έχω έρθει;;;; Έπρεπε να πάει 29η Νοεμβρίου (aka FREAKING December) για να γυρίσω το κλιματιστικό στη θέρμανση!!!
........
Πού έχω έρθει;;;;;
Η Τζίνυ είναι χειμερινή πολική αρκουδίτσα! Θέλει κρύο!! Είναι απόφαση γεμάτη αντιφιλοζωικά αισθήματα να μεταφέρεται σε ένα άκρως θερινό περιβάλλον (μιλάμε για ιδρώτα μέχρι το μήνα Νοέμβρη, αν είναι ποτέ δυνατόν!) το οποίο τη μιζεριάζει!
Θέλω ψύχρα, κουβέρτες, κασκόλ, γαντάκια, σκούφους, παλτό, ΜΠΟΤΕΣ, ΧΙΟΝΙ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!! Εγώ, η πρώτη χριστουγεννιάτικη αγγελιαφόρος, που τυλίγομαι με το πνεύμα των Χριστουγέννων από τις αρχές του προτελευταίου μήνα του έτους και ΔΕ ΝΙΩΘΩ το γαλήνιο, ελπιδοφόρο, θαλπωρικό, χαρούμενο κλίμα των Χριστουγέννων! 
Τουλάχιστον σήμερα οι άνεμοι παρασύρουν τις κορφές των δέντρων λες και άνοιξαν όλοι οι σάκοι του Αιόλου! Γρυλίζει ο αέρας απειλητικά, σαν να ακούω κύματα!
Αααχ, πού έχω έρθει;


Αφιερωμένο στον-θα τολμούσα να πω μισητό-καιρό του Ρεθύμνου...μπας και χειμωνιάσει απ το κακό του! 

Άπλυτο ταψί!

Απαπά! Ήδη έπρεπε να κατευθυνόμουν προς την ασφυκτικά μικρή μου ντουσιέρα! Πού χρόνος για δημιουργία; Από το πρωί (1 η ώρα!) καφές βανίλια στην εξαιρετική μου καφετέρια, πλύσιμο πιάτων και πρέπει να φτιάξω το καταραμένο φίλτρο, έχει γεμίσει άλατα. FACEBOOK! Πού καιρός για δημιουργία; Η ώρα περνά μαζεύοντας μαρούλια, τυριά, κρέατα, φυτεύοντας μπρόκολα, στάρι, καλαμπόκι, φτιάχνοντας μουρόπιτες, φραουλόπιτες και μάφιν αμυγδάλου! Τι έκανα με τη μέρα μου; Χμμ... Πού καιρός για δημιουργία; Να οι προτάσεις για καφέ. Πόση ώρα έχω; Να ντυθώ, να ετοιμαστώ, να βαφτώ, να γίνω η κούκλα που όλοι ξέρουν! Πού καιρός για δημιουργία; Έχω αργήσει. Μέχρι και η ανάρτηση αυτή γίνεται βιαστικά. Ασφυκτιώ και πρέπει να βγω έξω, να με χαϊδέψει ευλαβικά ο φθινοπωρινός (να τον κάνει ο ρεθυμνιώτικος Θεός!) αέρας! Πρέπει να φύγω και νωρίτερα αν δε βρέχει, να χαρώ και λίγο περπάτημα. Πού καιρός για δημιουργία; Και να, το αίσθημα της απραγίας/απραξίας. Τύψεις, τύψεις για το χαμένο χρόνο που, ας το παραδεχτώ, δε θα είχα ξοδέψει διαφορετικά. Το κακόμοιρο κεφάλι μου βαραίνει με τόσες ενοχικές και ανούσιες σκέψεις. Τελικά (υπό άλλες συνθήκες) μένω μέσα. Ασχολούμαι με τι; Τίποτα! Πάλι FACEBOOK! Πού καιρός για δημιουργία;
Όχι, εντάξει, σήμερα θα βγω και ίσως υπερβάλλω. Εχθές που δεν είχα διαδικτυακή πρόσβαση διάβασα πολλές σελίδες της εισαγωγής του συνταγματικού δικαίου ΚΑΙ συγύρισα το σπίτι (μετά από απουσία ολόκληρης εβδομάδας επιβάλλεται ένα γερό καθάρισμα!) ΚΑΙ φώλιασα στις γνώριμες σελίδες ενός υπέροχο βιβλίου ΚΑΙ η βραδιά εξελίχθηκε σε μουσική unplugged (περίπου :P). Μετά επέστρεψε η σύνδεση... Δε θα επαναλάβω τι επακολούθησε. Πού καιρός για δημιουργία; Το παράξενο είναι πως μπορώ να περάσω εβδομάδες χωρίς τη συντροφιά του διαδικτύου. Το πιστοποιεί η μηνιαία απουσία μου, νομίζω! Όταν έχεις πράγματα να κάνεις, πού καιρός για διαδίκτυο; Δημιουργείς!
Όχι, η ζωή μου δεν είναι τόσο βαρετή. Υπερβάλλω, ως συνήθως! Από φιλοσοφία, άλλο και τίποτα! Τώρα που το σκέφτομαι, σελίδες ολόκληρες μπορώ να γεμίσω με την τωρινή ψυχολογική μου κατάσταση. Όμως, η ώρα πήγε και μισή! Πρέπει να ξεκινήσω την καλλωπιστική μου διαδικασία. Το βράδυ ίσως...
Νομίζω είναι η πιο προσωπική ανάρτηση που έχω κάνει μέχρι τώρα και δεν αποκαλύπτω τίποτα κατ' ουσίαν! Όπως έλεγε η Τζούλι και Όντρι "Make me no undying vow. Show me now! Sing me no song! Read me no rhyme!Don't waste my time, Show me! Don't talk of June, Don't talk of fall! Don't talk at all! Show me!". Tα λόγια μερικές φορές είναι περιττά. Οπότε αφήνω για λίγο τη δημιουργία και βγαίνω έξω για άλλον έναν απογευματινό καφέ!
Τα φαφλατάδικα συναισθήματα και φιλοσοφίες, το βράδυ, παρέα με ένα ποτήρι ρούμι!
~We all go a little mad sometimes~

Αφιερωμένο...χμμ...στο ατελές μυθιστορηματικό κεφάλαιο!

Αν είναι δυνατόν!

Αν είναι ποτέ δυνατόν!
Δεν το περίμενα ποτέ, ποτέ όμως!
Σκεφτόμουν "Tι να κάνει το όμορφο ιστολογιάκι;" όπως κάνω συνήθως μετά από μεγάλο διάστημα απουσίας. Για πρώτη φορά όμως συνδέθηκα και δε με αναγνώρισα! Απλά δεν μπορώ να με καταλάβω πριν το 2012! Ούτε κι εγώ η ίδια ξέρω τι σκεφτόμουν. 
Συνήθως, το παραμύθι πάει κάπως έτσι "Για να δω τι ξέχασα-Α, κοίτα τι ομορφιά-Πόσο δίκιο είχες κούκλα μου-Η ιστορία επαναλαμβάνεται-Συγκινούμαι απ τη μεγαλουργία μου-Αχ, πάντα έχω δίκιο".  Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά για τον εγωισμό μου! "Τι ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ γράφεις κοπέλα μου;" Ειλικρινά, λυπάμαι εσάς που για τον τάδε περίεργο λόγο με διαβάζατε.
Αν και φαινόταν/δε φαινόταν ο τότε ρομαντισμός και ευαισθησία μου (εσείς που με ξέρετε προσωπικά, καταλαβαίνεται...), η Τζίνυ έχει κάνει στροφή 140 μοιρών (ε ας μην είμαστε υπερβολικοί :P) και έχω να δηλώσω ότι διέπεται από απίστευτη κυνικότητα πλέον.
"Κούκλα μου, ποιον νομίζεις ότι γελάς;"
"Ε, καλά, κι εσύ αμέσως να επέμβεις. Σώπασε! Σε ξεπέρασα!"
"Ακόμη εδώ είμαι! Αν δεν ήμουν, τα δάκτυλα σου δε θα έκαναν έρωτα με τα πλήκτρα!"
"Ουφ, καλά, μπορείς να μείνεις. Όμως, όχι για πολύ. Σου επιτρέπω να εμφανίζεσαι περιστασιακά αν θέλεις."
"Όπως νομίζεις. Από 'μενα, πάντως, δεν ξεφεύγεις!"
Καταλάβατε τι συμβαίνει εδώ; Απλά είμαι άνθρωπος. Παιδί που, χωρίς να χάνει τη ζωηράδα του, μεγαλώνει. Διώχνω, λοιπόν, την παιδιάστικη άρνηση που με έντυνε και δέχομαι ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος. Αν πονέσω, θα πονέσω. Αν χαρώ, θα χαρώ. Λόγος να κρύβομαι κανείς. Η σταθερότητα είναι δύναμη, η αποδοχή της αστάθειας, θάρρος!
Βέβαια, καλά όλα αυτά, όμως αλλάζει τις ρίγες της η τίγρης; Όχι, δεν τις αλλάζει. Μπορεί, όμως, να τις δει με άλλα μάτια! (Και επειδή σήμερα είναι Halloween! ας φορέσουμε όλοι τα πολύχρωμα γυαλιά μας!) Και έτσι κυλά ο χρόνος, προσαρμόζομαι και μεταβάλλομαι. Να αλλάξω όμως; Ποτέ!
Δεν κυνηγώ, όμως, πάντα θα τραγουδώ για τις αναμνήσεις μου!

Ένας σπουργίτης στη βροχή
Της ερημιάς Ιππότης
Να τραγουδά κάθε πρωί
Τα μπλουζ της άγριας νιότης


Αφιερωμένο στη Τζίνυ του αύριο! Που όσο κι αν βλέπει τον εαυτό της διαφορετικό στον καθρέφτη, το χρώμα των ματιών της δεν αλλάζει!

Just for tonight

Πώς πρέπει να αντιδράσεις όταν σε υπερκερνά ο έρωτας; Απλά πρέπει να παραδεχτείς ότι έχασες το παιχνίδι. Τίποτα πιο δυνατό, τίποτα πιο μοναδικό από τον έρωτα. Έχει εξυμνηστεί άλλωστε πολλές φορές ο φτερωτός άγγελος, οπότε δε θα μπω στον άκαρπο κόπο να προσθέσω ακόμη μία ωδή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση σε τρελαίνει, σε αποκόπτει από το λογικό κομμάτι του μυαλού σου. Χάνεσαι, αλλάζεις. Τα κρύα πρωινά που κοιτάζεσαι νωχελικά στον καθρέφτη δεν αναγνωρίζεις το πρόσωπο που σε χαζεύει επικριτικά. Σε ρωτά: Γιατί με άφησες να λιώσω, να γίνω στάχτη ανάμεσα στα παγωμένα δάκτυλα άλλων; Μη με κοιτάς, δεν είμαι εσύ. Είμαι πλέον μία αχνή ανάμνηση του εαυτού σου. Δεν έχεις πλέον δικαίωμα επάνω μου, καθώς με άφησες να χαθώ. Σε αφήνω λοιπόν. Ύστερα, ο καθρέφτης μένει άδειος κι εσύ κλαις, κλαις, κλαις μέχρι ο ήλιος να χαθεί. Και η καρδιά σπάει σε χίλια κομμάτια. Διότι, η αφομοιωτική αγάπη πονά. Οπότε, συνέχισε να αγαπάς, αλλά κόψε τον πόνο στα δύο και δώσε στο θύτη ένα κομμάτι για να μην μπορέσει να ξεχάσει. Φιλιά/Τέλος.


Αφιερωμένο στην Άσπα, που η αγάπη την αλλοτριώνει, χωρίς να της αφήνει περιθώρια.

Μία συγγνώμη...

Μία συγγνώμη χρωστώ. Ίσως δύο, ίσως τρεις, ίσως παραπάνω. Όμως ας την απευθύνω πριν οι εγωιστικές και αμυντικές μου ανάγκες την εξαφανίσουν.

Στην καρδιά μου, που προσπάθησα να κοροϊδέψω. Δύσκολο εγχείρημα να την πείσεις ότι δημιούργησε ένα πλασματικό συναίσθημα. Σε θέματα 'καρδιάς' δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλανεύτρα. Κι όμως, με κατάλαβε και δεν χαρίστηκε στην κίβδηλη και προσωρινή ευτυχία μου. "Όχι, είπε, αν με δωρίσεις, θα το αποφασίσω εγώ. Δε θα φωλιάσω στα λάθος χέρια, όσο όμορφα κι αν δείχνουν. Εγώ είμαι που ματώνω για σενα, άρα μην προσδοκείς να με ασφαλίσεις σε σίγουρο μέρος. Γιατί θα με φυλακίσεις, και θα ματώσω, και θα πονώ, και θα πονάς και εσύ. Όχι, δεν φεύγω. Θα περιμένεις μέχρι εγώ να νιώσω έτοιμη και τότε θα παραδοθώ στα αληθινά σωστά χέρια, κι ας με σφίξουν τόσο που θα σταματήσω να χτυπώ. Θα είναι, όμως, τα σωστά." Η καρδιά, λοιπόν, δε συμβιβάζεται. Για το λόγο αυτό της ζητώ συγγνώμη, αλλά και την ευχαριστώ.

Στο παρελθόν μου, που τόσο δύσκολα έχασα. Ίσως η ανάμνηση δεν πρέπει να λησμονείται. Αν αφήσουμε, όμως, το παρελθόν να μας κυβερνά οι πιθανότητες για το κτίσιμο ενός μέλλοντος είναι λίγες. Τι είναι πρέπον να συμβαίνει τελικά; Ζητώ συγγνώμη, λοιπόν, από το παρελθόν μου που το κράτησα για τόσο καιρό μέσα μου και δεν το άφηνα να φύγει, να πετάξει, να εξατμιστεί, να μεταμορφωθεί σε αλησμόνητη ανάμνηση.

Στην υπομονή μου, που τόσο απροκάλυπτα εκμεταλλεύτηκα. Είμαι και θα είμαι φιλήσυχος και φιλειρηνικός άνθρωπος. Παρ' αυτά, υπάρχουν όρια που πρέπει να φέρουν κάποιο σεβασμό. Διαφορετικά, η υπομονή γίνεται άβουλη μαριονέτα με κλωστές φτιαγμένες από ψεύτικες υποσχέσεις και παραμύθια. Χάνεσαι, τόσο απλά, χάνεσαι. Συγχώρεση ζητώ απ την υπομονή και ελπίζω να με λυτρώσει.

Στον εαυτό μου, που ανυποψίαστα παραμέλησα. Με έχασα χωρίς να το αντιληφθώ. Ύπουλο πράγμα οι πληγές. Θαρρείς πως επουλώθηκαν, όμως με το παραμικρό τράβηγμα στο δρόμο, ανοίγουν ξανά. Το πρόβλημα δεν είμαι όμως το αίμα που τρέχει. Τις πληγές που γνωρίζεις, ξέρεις και πώς να θεραπεύσεις. Η αόρατη και άυλη πληγή όμως είναι ύπουλη. Αυτή πώς θα φτάσει στην  ίαση; Και ξαφνικά πονάς, χωρίς να ξέρεις τι προκαλεί το μαρτύριο σου. Μεταμορφώθηκα. Μεταμορφώνομαι σε μία αγέλαστη πεταλούδα. Έχασα τα ρόδινα και δροσερά χρώματα μου χωρίς προειδοποίηση, σιγά σιγά, αργά αργά, και έμεινα με το σμαραγδένιο γκρι της αβύσσου να διακοσμεί τα κουρασμένα φτερά μου. Παραμυθένια νεράιδα, ελπίζω κάποτε να με συγχωρήσεις.

Τέλος, σε όλους εκείνους που κάποια στιγμή, καθώς περνούσαν απ τη ζωή μου, θεώρησαν πως τους χρωστώ μία. Ζητάω συγγνώμη από εκείνους που δε με ολοκλήρωσαν, που ανυπόφορα άφησα στην άκρη, προκλητικά έδιωξα, αδικαιολόγητα πλήγωσα.

Ίσως, τελικά, πρέπει να παραθέσω μία συγγνώμη και στην εσωτερική ανάγκη μου για συγχώρεση. Συγγνώμη γλυκιά μου συγχώρεση που τόσο απλόχερα σε δίνω. Όμως μπορείς αλήθεια να συγχωρήσεις χωρίς να ξεχάσεις; Η απάντηση είναι όχι. Αν δε λησμονήσεις, δεν μπορείς να συγχωρήσεις. Άραγε συγχώρεσα; Θαρρώ, τουλάχιστον, πως ξέχασα.

Everything happens for a reason and in the end everything will be well; if they don't, it's not the end.

Αφιερωμένο στο συνωμοτικό σύμπαν, σε όσους με έφεραν εδώ που είμαι με ή χωρίς την αφοσίωσή τους και για ακόμη μία φορά σε μία ψυχή που με άφησε να την αφήσω πίσω.

Sonnet 43

Sonnet 43
by William Shakespeare
music and vocals Rufus Wainwright


Μy second favourite sonnet! :) I shed a tear!

Βραβείοοοοο!! Ναιιιι! :)

Νέο βραβειάκι!!
Ευχαριστώ πάρα πολύ το Σκρουντζάκο που το χάρισε και με κάνει και χαμογελώ όποτε επισκέπτομαι το ''θησαυροφυλάκιό '' του! ;)

 Aς πω 7 αλήθειες για τον εαυτό μου!
1)Είμαι τρομακτικά ευδιάθετη!
2)Η αγαπημένη μου ώρα είναι όταν λείπουν όλοι και εγώ τραγουδάω στο ντους!
3)Δε μου αρέσει η μερέντα, ορίστε, το είπα!
4)Το δωμάτιό μου είναι γεμάτο λούτρινα! :P
5)Μου αρέσει να διορθώνω τον κόσμο!
6)Η αγαπημένη μου ταινία είναι ο Τιτανικός!
7)Δεν μπορώ καθόοοοολου τα ζουζούνια! Ειλικρινά, αν δω ζουζούνι στο δωμάτιο, ΜΠΑΜ! :p

Επειδή δε με βλέπω να διαλέγω 45 ιστολόγια :P (και σε λίγη ώρα γράφω προσομοίωση!:s) χαρίζω αυτό το νόστιμο βραβειάκι στους:
 http://ianos-sonai.blogspot.com/2012/04/blog-post_26.html

http://itsourdreamland.blogspot.com/

http://alchemist32.blogspot.com/

http://anavlitikoti.blogspot.com/

http://porcupine-killkiss.blogspot.com/

http://nuhterinipena.blogspot.com/

http://estellasoneirologio.blogspot.com/

http://xorografia.blogspot.com/

Ίσως σιωπή...

Τώρα σιωπή. Ίσως η βοή των υπερβολικά πολλών σκέψεων που τριγυρνούν στο μυαλό μου να ακυρώνει την ύπαρξη της. Δεν ακούω τίποτα. Περίεργο. Όμως γύρω μου περνούν καθημερινά τόσες ψυχές και ιδιοσυγκρασίες. Έχω μπερδευτεί και το κουβάρι αυτό δύσκολα θα ξεμπερδευτεί. Διότι,  μία φορά αν τραβήξουν την κλωστή σου, χρόνια ολόκληρα θα παλεύεις να ελευθερωθείς. Νόμιζα πως πια είχα ξεφύγει, πως ο δρόμος ήταν καθαρός και τα αστέρια από ψηλά χάριζαν το ολόλευκο φως τους. Όχι. Εμπόδια με σταματούν. Δεν προέρχονται όμως από παλιά άγνωστα πρόσωπα.
Εγώ μου βάζω τρικλοποδιές και κλείνω το δρόμο μου. Μονάχη δημιουργώ καινούριες ανούσιες πληγές. Ίσως είναι η Ιδέα των προηγούμενων που με κυριεύει. Η γενική και αέναη πληγή που δε θα κλείσει ποτέ. Είμαι άραγε καταδικασμένη να θυμάμαι ακόμη κι αν έχω ξεχάσει; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ. Κι εσύ δε με καταλαβαίνεις. Όχι ότι σου μιλώ δηλαδή. Ίσως φταίει ο εγωισμός και η εσωστρέφεια μου. Όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Μήπως δεν είναι γραφτό να επιβιώσω; Δεν είμαι προορισμένη να φτάσω στη θέαση αυτού του συναισθήματος; Ίσως να φωτιστείς από  έναν απρόσμενο γλόμπο και να κατανοήσεις την πολύπλοκη και εξωγήινη ιδιοσυγκρασία μου. Σε παρακαλώ, αν τα καταφέρεις, εξήγησέ μου. Δε με καταλαβαίνω. Θέλω να ταρακουνηθώ. Η προσπάθεια σεβασμού περιοριστικών μέτρων δε με γεμίζει. Δε με καταλαβαίνω. Νομίζεις δε με πιέζεις. Γιατί νιώθω όμως ένα γεμάτο ιστορικό κεφάλαιο να με βαραίνει;
Ίσως θέλω να εξαφανιστείς, αλλά θα λέω ψέματα. Τι γλυκά που είναι τα βράδια. Γεμάτα οικειότητα και δροσερή ζεστασιά. Γνώριμες μελωδίες που αποσκοπούν σε σιγανά νανουρίσματα. Όμως, σιωπή. Και φταίω εγώ. Εγώ, εγώ, εγώ. Δεν ξέρω. Δε με καταλαβαίνω. Ξέρω τι θέλω, απλά φοβάμαι να το θέλω. Ταρακούνησέ με, σε παρακαλώ! Διαφορετικά, σιωπή.


Αφιερωμένο στις συμβουλές μου. Έχω πάντα δίκιο, κι όμως, δεν ξέρω τίποτα.
 

Πάντα γελαστοί

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος


Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι
θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο και νευρικό τιμόνι
σε τόπους τριγυρίζουνε σβησμένους απ' το χάρτη
για μια σταγόνα ουρανό για μιαν αγάπη σκάρτη

Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι

Τα νιάτα μας διαδρομή Αθήνα - Σαλονίκη
μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι
έπεσα να σ' ονειρευτώ σε ψάθα από φιλύρα
κι είδα πως βγάζει η νύχτα φως και τ' όστρακο πορφύρα

Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι


Η Τζίνυ πέφτει και επίσημα σε κατάθλιψη, καθώς θρύλοι χάνονται και η ζωή συνεχίζεται.
Αφιερωμένη η ανάρτηση αυτή στον αγαπημένο μου καλλιτέχνη που η φωνή και το ταλέντο του θα μου λείψουν πολύ.

Somebody that I used to know

Artist: Gotye
Title: Somebody That I Used To

Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
Told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember

You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad that it was over

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believing it was always something that I'd done
And I don't wanna live that way
Reading into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

I used to know
That I used to know

Somebody...


Half-half and yes, I did have to and I'm glad I did. Now, you're just somebody that I used to know!

Το μέτρημα

Νατάσσα Μποφίλιου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυό περαστικούς

Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους,τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς...

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω
τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.

Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους "εκείνους", τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς...
...

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί,φοβισμένοι.
Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι,συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο,που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
όσοι ζουν με το αίσθημα...
Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.......


Στους εκείνους, στους τυχαίους, στους πολύ προσωπικούς...

Κεραυνός κι αστραπή

Καλλιτέχνης: Παντελής Θαλασσινός
Συνθέτης: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Στιχουργός: Δημήτρης Φασουλάς

Πες μου ποιο χέρι στης μοίρας το χαρτί
Σκορπάει μελάνι
Και σβήνει λιμάνι, σβήνει ρότα, φάρους κι ακτή
Και ποιας πυξίδας η μαύρη λεπίδα
Θα δείξει ελπίδα
Μιας άγνωστης γης προσμονή

Κεραυνός κι αστραπή
Ξάφνου στ' ανήξερο καλοκαίρι
Η κακιά η στιγμή
Φίδι, σκορπιός, μαχαίρι
Στην καρδιά μου όρμησε να τη φαρμακώσει
Κεραυνό κι αστραπή
Ελπίζει πια η ζωή μας στο θαύμα
Άγγελο της χαράς και εκδικητή αντάμα
Τους ανθρώπους που χωρίσαν πάλι να ενώσει

Πες ποιος πλανήτης σαν μαύρος μαγνήτης
Μας εξουσιάζει και μας εκτροχιάζει
Τα όνειρά μας κλέβει κρυφά
Πες μου ποια δίνη μας κρύβει την πρύμνη
Σε ποια μαύρα βράχια
Στης μοίρας τα δίχτυα οδηγεί



Μου λείπει ο τόπος μου, μου λείπει η θάλασσα, μου λείπει το καλοκαιρινό απόγευμα, μου λείπει το παιχνιδιάρικο αεράκι, μου λείπει το κατάλευκο κύμα, μου λείπει... Καλοκαίρι χωρίς Κύθηρα, μέρα χωρίς ήλιο. Μαύρο μελάνι σβήνει τους φάρους και προσμένω το άγνωστο. Και κάποιος μαύρος μαγνήτης με εξουσιάζει και με εκτροχιάζει, κλέβει τα όνειρα μου. Και μία μαύρη δίνει με ρίχνει σε άγνωστα και αιχμηρά βράχια.
Δεν αντέχω άλλο. 6,5 εβδομάδες. Κατάθλιψη. Άγνωστα, μαύρα βράχια...και το μελάνι τελειώνει.

Ψίθυρος

Ψίθυρος

Η Παροδικότητα του ανέμου
στριφογυρίζει
σαν σβούρα φλογερή
και το αίσθημα
αλλάζει προορισμό
αλλάζουν
οι εποχές και οι χειμώνες
μια νύχτα που τρεμόσβηναν τ' αστέρια.


Ανάσα

νιφάδα

σταγόνα

μα σφραγίδα τα λόγια
των πρότερων ονείρων.


Στιγμή ατελείωτη και ο έρωτας γελά
σαν ψίθυρος
ανόητης
καρδιάς!

Ξανά, ξανά, ξανά
το χάραμα έρχεται και ακολουθεί η δύση

κύκλος

αέναος


Ταξίδι κάνει η καρδιά
ξανά, ξανά
και ας πονά
και ας υποφέρει
Σαν φυσήξει ο αγέρας
σαν πέσει η βροχή
καινούριο
βάσανο
ανατέλλει.


Και η Παροδικότητα του έρωτα
συνεχίζεται...



Η Ginny αφιερώνει ένα ποίημα στη μέρα της ποίησης.

Δε φταίω εγώ...ο χρόνος

Νιώθω την ανάγκη να παραθέσω ένα όμορφο ποίημα του Καβάφη (και όχι επειδή είναι στην φετινή ύλη της τρίτης λυκείου! Σίγα μην περίμενα το βιβλίο να μου μάθει τον πολυαγαπημένο Καβάφη!). Ίσως θεωρηθώ λίγο μακάβρια. Τι να κάνω; Ας αλλάξω λίγο τον τίτλο...

Μελαγχολία της Νεράιδας Χαζοχαρουμενίδου· ονειροπαρμένης εν όχι-Υόρκη· 2012 μ.Χ.

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα·
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.

Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.-
Τα φάρμακα σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε - για λίγο - να μη νοιώθεται η πληγή.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Έρχεται, φεύγει, λόγο δε δίνει σε κανέναν. Εμένα, όμως, με ρώτησε; Δεν ποθούσα τόσο γρήγορο πέρασμα. Χαζεύω παλιές, χαρούμενες, ξέγνοιαστες φωτογραφίες και αναρωτιέμαι πώς έφυγε τόσο γρήγορα το χτες και πόσο γρήγορα πλησιάζει το αύριο. Όμορφες στιγμές χάνονται ή κλειδώνονται σε σκοτεινά δωμάτια για να δώσουν τη θέση τους σε καινούριες. Θα παρεξηγηθώ πάλι.
Η αισιοδοξία μου εκφράζεται κατά ένα περίεργο τρόπο στην ανάρτηση αυτή. Ίσως...απλά μου θα μου λείψει το δικαίωμα της παιδικότητας. "Δεσποινίς, δεσποινίς, δεσποινίς", με φωνάξατε; Αχ, να γινόμουν και πάλι παιδί. Τότε που δεν αντιλαμβανόμουν την πραγματικότητα, ζούσα σε ένα δικό μου ονειρικό κόσμο. Εντάξει, αυτό δεν έχει αλλάξει! Όμως...ποιος με αδικεί που δε θέλω να αναλάβω ευθύνες; Ακούς εκεί δικαίωμα ψήφου! Γιατί; Και επειδή εγώ είμαι ενσυνείδητο άτομο, θα πρέπει να κάνω έρευνα, να ενημερώνομαι για τα πολιτικά πράγματα, να, να, να! Γιατί; Α, μου φαίνεται πώς γελάω η ίδια. Τι προβληματισμοί Θεέ μου!
Όχι, όμως, δεν είναι εκεί η ουσία. Εγώ, το δυναμικό, αισιόδοξο, θετικό, περιπετειώδες, γενναίο κορίτσι, φοβάμαι. Φοβάμαι το άγνωστο. Είναι κακό; Νομίζεις πως έχεις χρόνο να προετοιμαστείς για οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή σου, όμως ο χρόνος σε χτυπά πισώπλατα. Οι συνήθειες δύσκολα κόβονται.
Θα μου λείψει. Θα μου λείψουν όλα αυτά τα χαρούμενα χρόνια. Προφανώς εγώ θα μείνω μέσα μου για πάντα παιδί, όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να μου φορτώσουν την ενηλικίωση! Αλλά και πάλι, ο χρόνος είναι χρόνος και δε φταίω εγώ που μεγαλώνω. Φταίει η ζωή που είναι μικρή.
Μεγαλώνω. Η φαντασία δε στερεύει μα γίνεται πολυπλοκότερη σα μια νεράιδα της νύχτας. Οι λέξεις φαντάζουν το ίδιο εύκολες, αλλά πολύ πιο ουσιώδης, βαριές και αστραπόφτερες. Και η δημιουργία είναι το καταφύγιο που αγαπώ.

Ω, και η αστραπόφτερη δε χαιρόταν για πρώτη φορά που έφτασαν τα γενέθλιά της, κάτι που για όλους τους ανθρώπους είναι περίεργο.

Ακυρώνοντας τη μέρα επιστροφή σε παλιά και αγαπημένα! Νάρκης του άλγους δοκιμές εν φαντασία και λόγο!

Αφιερωμένο στο παιδί που θα διαβάζει σε ένα χρόνο και δε θα αλλάξει ποτέ.