Ρεβεγιόν

Γνωρίζατε ότι το ρεβεγιόν είναι γαλλική και όχι αγγλική λέξη; Εγώ σήμερα το συνειδητοποίησα!
Ελπίζω η καυστική απάντηση πος την αφέλειά μου να μη βγήκε πολύ αυθόρμητα. :P

Ετοιμαζόμουν όταν ακούστηκε ο χτύπος του κουδουνιού, ο οποίος με ειδοποιούσε ότι έχω αργήσει. Γυρίζω να δω την ώρα, ένα τέταρτο νωρίτερα οι προσκεκλημένοι μου. Ντύθηκα βιαστικά, παντελόνι, παπούτσια, πουκάμισο. Ούτε το χτένισμά μου δεν πρόλαβα να επιμεληθώ. Κατευθύνθηκα με γρήγορα βήματα προς την εξώπορτα, κατέβηκα τις σκάλες και μόλις άνοιξα την πόρτα αντίκρισα χαμογελαστά προσωπάκια να με κοιτούν γεμάτα ανυπομονησία. Τους αφήνω ευθέως να μπουν μέσα. Περίμεναν τουλάχιστον πέντε λεπτά στον εξωτερικό χώρο αναγκασμένοι να υπομείνουν τους οχτώ εξωτερικούς βαθμούς.
Η κουβέντα ήρθε και έδεσε καθώς καθίσαμε όλοι στο φωτισμένο και στολισμένο σαλόνι. Αρχίσαμε να εξιστορούμε γεγονότα των τελευταίων ημερών αλλά και να αναλύουμε ζωηρά τα ζουμερά κουτσομπολιά των περασμένων μηνών, καθώς και τις εξελίξεις τους. Αφού ήρθε και η τελευταία καλεσμένη, πιο κεφάτη και αλλοπρόσαλλη από ποτέ, το κέφι πέρασε σε άλλα επίπεδα καλοπέρασης. Τζόγος, πόκερ, black jack ή αλλιώς 21 (hellooo, english girl writing here! please do not comment the welcoming notice!), και πολλές άλλες εφευρετικές ασχολίες μας διασκέδασαν το βράδυ αυτό. Ανοίγοντας το πρώτο μπουκάλι σαμπάνια η αγαπητή 'Σεράινα' είχε ήδη εμφανές προβάδισμα στο πόκερ. Η τύχη του πρωτάρη που λέμε! Με το τέλος της σαμπάνιας, το Νατασούκι μας είχε ξεπαραδιάσει. Εντάξει, τα δίνουμε σε φιλανθρωπίες. Ήρθε η ώρα της βασιλόπιτας. Ένα κομμάτι στον άγνωστο Θεό (ας μην είμαστε ρατσιστές, ο καθένας πιστεύει όπου επιθυμεί), ένα στα σπίτια μας και από ένα για τον καθένα. Ωπ, μεγάλε σχεδιαστή μου φαίνεται αυτή θα είναι η χρονιά σου! Ήρθε η ώρα του δεύτερου μπουκαλιού. Χορός, γέλιο, φωτογραφίες (αλίμονο!), το 'χασάπικο της Δέσπως', ζάλη για την αγαπημένη Σεράινα παρ' όλο που δεν τελείωσε το ποτήρι της, ενώ η Τούλα και το Τελιώ δεν είχαν πάρει χαμπάρι, λάτρεις του οινοπνεύματος. Εγώ, μία Lady Gogo, περνούσα υπέροχα βλέποντας όλους του αγαπημένους μου φίλους μαζεμένους σε ένα δωμάτιο να γιορτάζουμε όλοι μαζί μία από της ομορφότερες συντροφικότερες μέρες της χρονιάς. Θυμηθήκαμε παλιά και αγαπημένα κομμάτια, τίτλους δε λέμε, καλλιτέχνες δε θίγουμε. Η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη χρονιά και, για δες!, είμαστε ακόμη στην ίδια μαγική εποχή, στην ίδια εκπληκτική χρονιά. Ήταν μία αξέχαστη νύχτα, μία αξέχαστη χρονιά.
Τι ευχάριστα που περνά η ώρα όταν είσαι με ανθρώπους που αγαπάς. Όλοι οι άνθρωποι σου συγκεντρωμένοι σε ένα δωμάτιο. Εντάξει, συγχωρώ τους δύο απόντες, αλλά τι να κάνω; (Ούτε το Κερατσίνι, ούτε τη Νέα Σμύρνη μπορώ να φέρω δίπλα μου. Μα κι εσείς, αλλού δε βρίσκατε να μείνετε;)
Δε θα κάνω απολογισμό του χρόνου, παρ' όλο που έτσι το σχεδίαζα. Πώς αλήθεια μετράς μία χρονιά; Με το γέλιο που βγήκε από τα χείλη σου; Τα χαμόγελα που συγκίνησαν; Τα δάκρυα που κύλησαν στα μάγουλά σου; Τις άγρυπνες νύχτες σου; Τη μοναξιά που στράγγιξε την ψυχή σου; Tους καφέδες που ήπιες, γλυκούς ή σκέτους; Τα φεγγάρια που συντρόφευαν τα βράδια σου; Θεωρώ ότι η αποψινή βραδιά αντικατόπτριζε και τις τριακόσιες εξήντα έξι μέρες του δύο χιλιάδες δέκα (2010!). Είχα γράψει μέχρι και ανάλογο κείμενο, το οποίο συνδεόταν πολύ καλύτερα με το συγκεκριμένο τραγούδι που υπερλατρεύω, αλλά δε θα το αναρτήσω (από ό,τι φαίνεται θα πάει για το 2012). Όμως έτσι είναι η ζωή, απρόσμενη, εκπληκτική, απορροφητική. Πεντακόσια είκοσι πέντε χιλιάδες εξακόσια λεπτά γεμάτα συγκινήσεις, γεμάτα ζωή. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στην επόμενη γωνία, στα βήματα ποιου θα πατήσεις ή ποιος ακολουθεί τα δικά σου. Σημασία έχουν μόνο τα πρόσωπα που βαδίζουν δίπλα σου. Τα πρόσωπα που ξέρεις ότι, όπου και να πας, οποιαδήποτε στιγμή θα βαδίζουν δίπλα σου. Σημασία έχει η αγάπη.

Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το 2011 στην μπλογκόσφαιρα!

Αφιερωμένο στη Σεράινα, στην Τούλα, στη Δέσπω, στο Τελιώ, στο Νατασούκι, στον Κρίστο! Μα ακόμη στο λατρευτό μουσικάντη και στη γλυκιά μανούλα, που αν και απόντες για μένα ήταν παρόντες! :)

A simple conversation!

Μία απλή συζήτηση.

-Μα εγώ σε αγαπώ τόσο πολύ και δε θα ήθελα κάτι τέτοιο να χαλάσει τη φιλία μας.

-Ναιιι, ναιιι....

-Δεν πίστευα ότι θα τον ερωτευτώ, αλλά το έκανα. Ήταν μοιραίο. Οι ψυχές μας έγιναν ένα τη στιγμή που πρωτοκοιταχτήκαμε. Δεν μπορούσα να αρνηθώ, ήταν αδύνατο.

-Ναιιι, ναιιι...

-Θα ήθελα να βγούμε να τα πούμε.

-Ναιιι, ναιιι...

-Είσαι εγωίστρια. Εγώ που αρνήθηκα την αγάπη για σένα χωρίς να σκεφτώ τα δικά μου αισθήματα. Και είπα όχι στο υπέροχο αυτό κορμί ενώ με πλεύριζε συνεχώς.

-Ναιιι, ναιι...

-Λυπάμαι για σένα. Τελικά ήταν σωστή η απόφασή μου να διακόψω την υποτιθέμενη φιλία μας. Δεν άξιζες. Δεν είσαι παρά μία εγωίστρια που σκέφτεται μόνο το δικό της εαυτούλη.

-Ναιιι, ναιιι...

-Εντάξει, το υπέροχο αυτό κορμί μπορεί να ήταν πρώην με τον οποίο ήσουν ακόμη τρελά ερωτευμένη κι εγώ βέβαια το ήξερα και όταν τον γνώρισα φλερτάραμε από το πρώτο δευτερόλεπτο, αλλά σε δουλεύαμε μπροστά στη μούρη σου και τελικά τα έφτιαξα μαζί του αφού πρώτα αρνιόμουν σε ιερά και όσια ότι δεν επρόκειτο να σου έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Εντάξει, ίσως να ήμουν μία δειλή υποκρίτρια, αλλά κι εσύ δεν είσαι καλύτερη. Γιατί δεν μπορείς απλά να αποδεχτείς τον έρωτά μας; Συγγνώμη αλλά με τέτοια άτομα δε θέλω παρτίδες.

-ΧΕΣΤΗΚΑ!

Αφιερωμένο, όχι στην υποτιθέμενη (σιγά μην της αφιερώσουμε και ανάρτηση), αλλά στην φανταστική αδιάφορη!

Ρούντολφ το ελαφάκι!

-Δέσποινα φέρε μου την κόκκινη γυαλιστερή μπάλα, είπε η Γωγώ με ενθουσιασμό.

Η Δέσποινα συνέχισε να την κοιτά με χαμόγελο και της έφερε μία από τις χριστουγεννιάτικες μπάλες που ήταν απλωμένες πάνω στο τραπέζι. Συνέχισαν να στολίζουμε το δέντρο ακούγοντας χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Η Αναστασία αποφάσισε ότι δεν έφτανε να στολίσουν απλά ένα κοινό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έτσι, πήρε τη χρυσή γιρλάντα και άρχισε με ανάλαφρες χορευτικές κινήσεις να την τυλίγει γύρω από τη Δέσποινα.

-Καλέ να βγάλουμε μία πικ!, είπε ειρωνικά σουφρώνοντας επιδεικτικά τα χείλη της.

-Νι, νι!, απάντησε στον ίδιο τόνο η Δέσποινα.

Άρχισαν όλες να γελούν ασταμάτητα. Το στόλισμα συνεχιζόταν με μικρά διαλείμματα τσιμπολογήματος. Η Στέλλα είχε αγκαλιάσει το μπολ με τα πατατάκια και τίποτα δεν θα την έκανε να το αποχωριστεί. Η Αυγή από την άλλη έτρωγε με ευχαρίστηση ένα κομμάτι σοκολατένιου κέικ.

-Αυγή κράτησέ μου ένα κομμάτι!, την παρακάλεσε η Γωγώ γνωρίζοντας ότι η επιθυμία της ήταν μάλλον αδύνατον να πραγματοποιηθεί.

-Πόσο ακόμη θα χοντρύνεις Γωγώ; Αναρωτήθηκε ‘κεφάτα’ η Παναγιώτα.

-Χαχα, δες με, γελάω! Της απάντησε βγάζοντας έξω τη γλώσσα της.

Στόλισμα, φαγητό, δέντρο, Χριστούγεννα, χαρά, κέφι και το σιγοσφύρηγμα ενός κλασσικού Χριστουγεννιάτικου τόνου...

«Ρούντολφ το ελαφάκι με καρδούλα ταπεινή σαν πέφτει το βραδάκι έχει μύτη φωτεινή! Οι φίλοι του λαμπιόνι το φωνάζουν και γελούν! Τη μύτη του στο χιόνι κρύβει όταν του μιλούν!...»

Δεκατρείς Δεκεμβρίου δύο χιλιάδες μα δέκα και όχι οχτώ, όμως πανέμορφα και μαγικά για ακόμη μία φορά. Δε θέλω να γίνω ούτε γραφική κλαίγοντας απώλειες, ούτε να προσάψω κατηγορίες αυτές τις μέρες (ή πλέον γενικώς). Δεν έχει νόημα. Απλά ευχαριστώ και στέλνω την αγάπη μου, όπως πάντα έκανα και θα κάνω, σε αυτούς που έμειναν δίπλα μου παρ' όλες τις αντιξοότητες!

Αφιερωμένο στις προαναφερθείσες, ξέρετε ποιες είστε! ;)

Let it snow!

Χιόνι, χιόνι, γλυκό μου χιόνι!

Τι όμορφα που ακουμπάς τις σκεπές των σπιτιών και χώνεσαι μέσα στα κεραμίδια. Με τι χάρη αγκαλιάζεις τις φυλλωσιές των δέντρων μετατρέποντας το λιβάδι σε παραμυθένιο τόπο. Σαν αστραφτερή νεράιδα πέφτεις ανάμεσα από παχουλά συννεφάκια για να φέρεις το φως και να απλώσεις τη μαγεία της εποχής. Οξύμωρο σχήμα η θέρμη που τυλίγει το κορμί μου καθώς σε βλέπω να πέφτεις και να μπερδεύεσαι με τον άνεμο.

Χιόνι, χιόνι, γλυκό μου χιόνι! Τι άλλο να πω για εσένα; Πώς να σε εκθειάσω διαφορετικά;

Αφήνω την περιγραφή σου σε πιο έμπειρους γλωσσολόγους και συγγραφείς. Εγώ βγαίνω να περπατήσω στη χειμωνιάτικη θαυματοχώρα σου.

Χιόνι, χιόνι, γλυκό μου χιόνι!

Αφιερωμένο στην μαγευτική χιονισμένη μέρα της 11ης Δεκεμβρίου!

F*CK!

ω, ΝΑΙ! Αρχίζω την ανάρτηση με αυτόν τον υπέροχο τίτλο.
Θα σας πω γιατί. Έγραφα το τελευταίο δίωρο ένα καταπληκτικό κείμενο(το οποίο είχα άμεση ψυχολογική ανάγκη να διατυπώσω), το έκανα copy για να μη χαθεί κι επειδή έκλεισα το firefox εξαφανίστηκε όλο!!! Θα μου πείτε, κοπέλα μου εσύ φταις, ας το έγραφες στο word. Μα βέβαια, πάντα η πρώτη και αγαπημένη επιλογή το word, αλλά σήμερα εγώ και ο ηλίθιος εγκέφαλός μου είπαμε να πρωτοτυπήσουμε.
Πουυφ, καλά δεν μπορώ να περιγράψω πόσο εκνευρίστηκα και στενοχωρήθηκα. Ήμουν που ήμουν, έβαλα τα κλάματα, έτσι απλά. Κοιτάξτε τι συμβαίνει όταν βρίσκεσαι σε ψυχολογικό κομφούζιο. Η πιο μικρή αιτία πυροδοτεί τα επερχόμενα συναισθήματα που προκαλούν διαφορετικές αιτίες.
Ήθελα με ένα όμορφο κείμενο να γιορτάσω τους 50 ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ του ταπεινού αυτού ιστολογίου, αλλά... πόσο εύκολα χαλάει η διάθεση όμως! Σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξη, τα σχόλια και την παρέα σας! Όσοι με διαβάζετε ελπίζω να μην σας βαραίνω με τις αμπελοφιλοσοφίες μου. Αντίθετα ελπίζω να βρίσκεται, αν είναι ποτέ δυνατόν, ενδιαφέροντα πράγματα σε αυτό το ιστολογιάκι. Σας ευχαριστώ και σας στέλνω την αγάπη μου. Ακόμη κι αν στην πραγματικότητα είμαστε ξένοι, γνωριζόμαστε πολύ καλύτερα από ότι πιστεύουμε. :)

True frineds

We met it was Luck!

We talked it was CHANCE!

We became friends it was DESTINY!

We are still friends it is FAITH!

We will always be friends its a PROMISE!!!

Good friends care for each other .........

Close friends understand each other....


TRUE friends STAY for EACH OTHER.

I could say a lot of things but instead I will just Dedicate to my lovely BEST frined Pan, who is, here and after, 16 years old this song! Happy birthday!

Damn those Disney movies!

Ρομαντισμός. Πώς θα μπορούσα να τον ορίσω; Εύκολα. Απλά παρακολουθώντας μία παιδική ταινία της Ντίσνευ. Γελάτε φίλτατοι αναγνώστες; Εγώ καθόλου. Θα αναφερθώ σε μία συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, τους αθεράπευτα ρομαντικούς. Οπότε όσοι διακατέχεστε από κυνικότητα (ή τουλάχιστον νομίζετε ότι δεν σας αφορά ο ρομαντισμός, κάτι που με κάνει και γελώ!) καλύτερα θα ήταν να σταματήσετε το διάβασμα εδώ.
Η μαγεία της Ντίσνευ. Βοηθός και παιδευτική μέθοδος; Σίγουρα. Τώρα αν είναι για καλό ας αποφασίσουμε μετά το τέλος αυτής της ανάρτησης. Μεγαλώνοντας με ταινίες όπως η Ωραία Κοιμωμένη, η Σταχτοπούτα, η Πεντάμορφη και το Τέρας, ο Αλαντίν, η Μικρή Γοργόνα, η Ποκαχόντας (ω, ναι, μπορώ να αναφερθώ σε πολλές ακόμη πιστέψτε με!) σχημάτισα μία συγκεκριμένη εικόνα για τον έρωτα, την αγάπη, ακόμη και τη ζωή. Γενικώς εξελίχθηκα ως άκρως και αμετάλλακτα ρομαντική, πιο ρομαντική δε γίνεται πιστέψτε με. Αγαπητή αναγνώστες, έχω να δηλώσω ότι αυτές οι ταινίες με κατέστρεψαν.
Ούσα κοπέλα που ψοφάει για ρομαντισμό, έχω δημιουργήσει συγκεκριμένες απαιτήσεις. Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα: τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, βόλτες γύρω από τον κόσμο με ένα μαγικό χαλί, ένα ρομαντικό δείπνο στο δάσος ενώ τραγουδώ με τα πουλάκια(και τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, ο οποίος έχει υπέροχη φωνή), να χορεύω με τον πρίγκιπα στο φεγγαρόφως, να πάμε για ρομαντική βαρκάδα(όπου επίσης πέφτει τραγούδι), να αγαπιόμαστε με τον πρίγκιπα ακόμη κι αν είμαστε χίλια μίλια μακριά, την αληθινή στην πιο καθαρή και αγνή μορφή της αγάπη!
Μιλήστε ειλικρινά, η μόνη σκέψη που τριγυρνοούσε στο μυαλό σας ενώ τα διαβάζατε όλα αυτά ήταν "Κλισέ, κλισέ, κλισέ". Φίλτατοι αναγνώστες, όσο κοινότοπα κι αν ακούγονται, εγώ αυτά έχω στο μυαλό μου ως αληθινό έρωτα και ρομαντισμό. Απαντήστε μου λοιπόν, πόσο μπορεί να σε καταστρέψει μία βιομηχανία ταινιών; Όχι, βέβαια, για το λόγο που φαντάζεστε. Λατρεύω αυτά τα όμορφα όνειρα και δε θα τα άλλαζα με τίποτα, διότι με αυτά μεγάλωσα και σε αυτά οφείλεται ολόκληρος ο ψυχικός μου κόσμος. Όμως ας θέσουμε ένα ερώτημα ζωτικής σημασίας: Πώς θα βρω άντρα που να πληρεί όλες αυτές τις προυποθέσεις; Όχι, αγαπητοί αναγνώστες, δεν αστειεύομαι. Πώς μπορείς να βρεις κάτι που να αγγίζει το τέλειο; Με τις απαιτήσεις που έχω δημιουργσεί για τον έρωτα τίποτα δεν φαίνεται να είναι αρκετό.
Σας θερμοπαρακαλώ, μη μου προσάπτετε κατηγορίες. Δε φταίω εγώ. Μοναδικός υπαίτιος όπως είπα είναι οι ταινίες της Ντίσνευ. Άντε τώρα να βρεις τον εκλεκτό της καρδιάς σου αν δε σου τραγουδά κάθε βράδυ, αν δε σε πηγαίνει βαρκάδα, αν δε σου λέει ότι σε σκέφτεται κάθε φορά που κοιτά τη σελήνη και αν δε σε σώσει από τον κακό δράκο.
Ομολογώ ότι τώρα που τα διάβασα κι εγώ είπα "Τι ξενέρωτη που είσια κοπέλα μου!" Όμως αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι δεν είμαι ξενέρωτη, αλλά ρομαντική. Τουλάχιστον ρομαντική με βάση της χαρωπές, ρομαντικές και χαπιεντικές ταινίες της Ντίσνευ. Εντάξει, ίσως να υπερέβαλα λίγο, αλλά όλα αυτά καταβάθος είναι χαραγμένα στο μυαλό σου ακόμη κι αν τα προσμένεις με κάπως ηπιότερες μορφές.
Άντε τώρα να κατέβεις από το όνειρο. Φίλοι ρομαντικοί, σας ικετεύω, πείτε μου ότι συμπάσχετε! Ειλικρινά ελπίζω ότι δεν τραβώ μόνη μου αυτό το γολγοθά!

Αφιερωμένο, όπως καταλαβαίνετε, σε όλους τους αθεράπευτα ρομαντικούς!
Ας απολαύσουμε μερικά κλασσικά love stories της Ντίσνευ!

It's a quarter after one...

Ήταν μία συνηθισμένη μέρα. Δεν είμαι όμως συνηθισμένη στο να σχολιάζω τις μέρες μου συνηθισμένες. Κάτι λείπει και, όχι, δεν λείπει πάντα. Απλά νιώθω περίεργα να μην νιώθω ευτυχισμένη. Προς Θεού, δεν είμαι αγνώμων. Χαρούμενη νιώθω, ζω όμορφα και βολικά, μορφώνομαι, διασκεδάζω. Τι λείπει; Γιατί υπάρχουν νύχτες που βρίσκω τον εαυτό μου να βυθίζεται σε μία άγνωστη μελαγχολική άβυσσο και να δακρύζει μέχρι να πάει μία η ώρα;

Σε χρειάζομαι. Νιώθω τόσο μόνη μερικές φορές. Θέλω τόσο να έρθεις δίπλα μου και απλά να με αγκαλιάσεις. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και προσπαθώ να σε νιώσω δίπλα μου. Προσπαθώ να σε ονειρευτώ όμως ποτέ δεν εμφανίζεσαι, ποτέ δεν είσαι εκεί. Αναρωτιέμαι αν με σκέφτεσαι καθόλου. Αν έστω μία από τις χιλιάδες σκέψεις που διασταυρώνονται στο μυαλό σου κρύβει ανησυχία για εμένα. Δε θέλω να σε ακούσω, μόνο να σε νιώθω, να νιώσω ότι δεν είμαι μόνη. Σε χρειάζομαι. Πού είσαι; Ανάθεμα, ποιος είσαι; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα σε ποιον απευθύνεται αυτό το κάλεσμα. Σε έναν ξένο, σε έναν άγνωστο, σε ένα όνειρο, σε μία σκέψη. Δεν ξέρω. Απλά σε χρειάζομαι.
Είναι ένα τέταρτο μετά τη μία. Τουλάχιστον ήταν όταν ξεκίνησε αυτή η ανάρτηση. Είναι ώρα, είμαι μόνη και τώρα σε χρειάζομαι. Πού είσαι;

Αφιερωμένο σε εσένα, όπου, όποιος κι αν είσαι.
Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μία πολύ καλή μου φίλη που πάλι θα λέει ότι της κλέβω τα τραγούδια. ;) Όμως, να ξέρει ό,τι μου μαθαίνει τόσα πολλά όμορφα και σωστά πράγματα που εγώ δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά από το να τα αγκαλιάσω!

El corazon

Artist: Arno Elias lyrics
Title: El Corazon

Γιατί πας να ξεχάσεις;
Είχες τόσο φόβο;
Γιατί πας να ξεχάσεις,
εάν θέλω μόνο την αγάπη σου;

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω
Θέλω να δώσω,
να σου δώσω τόσο τόσο τόσο τόσο
τη συγνώμη μου
Αλλά ξέρω από αγάπη, καρδιά..
Ναι, ξέρω να σ' αγαπάω
Ναι ξέρω αγάπη μου,
καρδιά μου, καρδιά μου

Θέλω να ζητήσω συγνώμη
Ξέρω αγάπη μου...

Γιατί πας να φύγεις;
κατάλαβέ με, σ' αγαπάω
Και παλεύω για μια ζωή που να αξίζει
Αυτό είναι αγάπη
κατάλαβέ το αγάπη μου
Κι έχω συγχώρεση, έχω τη συγχώρεσή σου
Έχω περισσότερα από αυτό,
Έχω την αγάπη σου...
Θέλω να σου δώσω, όλα όσα θέλεις
Ξέρω αγάπη μου, καρδιά μου...
Ξέρω από αγάπη
Είσαι η καρδιά, είσαι η καρδιά μου
Είσαι η καρδιά μου...
Θέλω να σου δώσω αγάπη,
Κατάλαβέ τοοοοοο!!!!

Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη
Ξέρω αγάπη μου..

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω...

Diamond Cloud

Βρέχει. Πόσα κομμάτια μου άραγε ξεκινούν με μία στάλα; Η βροχή είναι κάτι καθησυχαστικό, απαλό. Προσδίδει ισσοροποία στη ζωή μου, πάντα το έκανε. Ακουμπισμένη στην άκρη της μπαλκονόπορτάς μου χαζεύω τις λιλιπούτειες σταγόνες καθώς φιλούν τα φύλλα της μηλιάς. Τακ, τακ, τακ, ο ήχος του νερού που πέφτει, άλλοτε με δύναμη και άλλοτε με ευγένεια, στα κάγκελα του μπαλκονιού. Πόσα απογεύματα άραγε έχω σταθεί στο μπαλκόνι αυτό κοιτώντας νωχελικά τη βροχή;

Στρέφω την προσοχή μου στη μουσικούλα που βγαίνει από το κασετόφωνο, χαμένη, απροσδιόριστη, αταίριαστη κι όμως τόσο κατάλληλη. Το κεφάλι μου κινείται ρυθμικά χορεύοντας με τη μελωδία. Κι όμως, δεν επιθυμώ να τραγουδήσω ετούτη τη στιγμή αλλά απλώς να σταθώ. Πόσες φορές έχω την ευκαιρία ή την ψυχολογική ηρεμία ώστε να κάνω κάτι τέτοιο; Λίγες, δυστυχώς...

Δε σκέφτομαι. Προτιμώ να μείνω χαμένη στους ήχους της βροχής για λίγο. Απόκρυφοι, ενοχλητικοί, ερευνητικοί, υπενθυμιστικοί ήχοι εξαφανίζονται. Πέφτουν μαζί με τη βροχή και ποτίζουν το ξερό χώμα του κήπου. Ξεχνώ για μερικά λεπτά αυτά που θέλω να πω, να φωνάξω, να ουρλιάξω. Προβλήματα, υποχρεώσεις, ενοχλήσεις, μετάνοιες παραμερίζονται από την όμορφη μελωδία.

«Γεια σου!» μου ψυθιρίζει μία φωνή. Τέτοιες στιγμές συναντώ τον εαυτό μου, the undisputed, oft-saluted holder of my real inter-thoughts. “Hello!” I reply. Συζητάμε για μία μόνο στιγμή σε μία γλώσσα δική μας, ξεχωριστή και περίεργη. Τότε ακούω πραγματικά αυτό που απασχολεί τις σκέψεις και τον ψυχισμό μου. Λογικό να εκπλαγείς από τις αληθινές σου έγνοιες. Έχω την εντύπωση όμως ότι πάντα γνωρίζω.

Όμορφο βράδυ το σημερινό. Ξέχασα τι με απασχολούσε όμως. Δεν πειράζει, ίσως κάποια άλλη φορά. Πώς περνά έτσι ο καιρός; Σκέψεις, άνθρωποι, συναισθήματα έρχονται, φεύγουν, μεταβάλλονται. Μπερδεμένα πράγματα. Για την ώρα κοιτώ κλεφτά το διαμαντένιο συννεφάκι μου και χαμογελώ. Όνειρα γλυκά βροχούλα! :)

Αφιερωμένο στο μετεωρολογικό σταθμό του μπαλκονιού και της καρδιάς μου. :)

A song dedicated to the rain! Thank you, my faithful friend!

Hope it gives you hell

Song Words by Artist / Band : All American Rejects (AAR)
Lyrics Title : Gives You Hell

I wake up every evening, with a big smile on my face
And it never feels out of place

And your still probably working at a 9 to 5 base
I wonder how bad that tastes

When you see my face hope it gives you hell
Hope it gives you hell
When you walk my way hope it gives you hell
Hope it gives you hell

Now wheres you picket fence love
And wheres that shiny car,
And did it ever get you far

You’ve never seem so tense love
I’ve never seen you fall so hard,
Do you know where you are

And truth be told I miss you
And truth be told I’m lying

When you see my face hope it gives you hell
Hope it gives you hell
When you walk my way hope it gives you hell
Hope it gives you hell
If you find a man that’s worth a damn and treats you well
Then he’s a fool, your just as well, hope it gives you hell

Hope it gives you hell

Tomorrow you’ll be thinking to yourself
Where’d it all go wrong, the list goes on and on

And truth be told I miss you
And truth be told I’m lying

When you see my face hope it gives you hell
Hope it gives you hell
When you walk my way hope it gives you hell
Hope it gives you hell
If you find a man that’s worth a damn and treats you well
Then he’s a fool, your just as well, hope it gives you hell

Now you’ll never see, what you’ve done to me
You can take back your memories there no good to me
And he’s here’s all your lies,
You can look me in my eyes
With that sad sad look that you wear so well

When you see my face hope it gives you hell
Hope it gives you hell
When you walk my way hope it gives you hell
Hope it gives you hell
If you find a man that’s worth a damn and treats you well
Then he’s a fool, your just as well, hope it gives you hell

When you see my face hope it gives you hell
Hope it gives you hell
When you walk my way hope it gives you hell
Hope it gives you hell
When hear this song and you sing along oh you’ll never tell
Then you’re the fool, I’m just as well
Hope it gives you hell
When you hear this song I hope that it will give you hell
You can sing along I hope that it will treat you well :)

:)

Αφιερωμένο με αγάπη! I hope it gives you hell! :)

Don't stop believing

Καλησπέρα αγαπητοί μπλόγκερς!
Θα ήθελα απλά να παραθέσω αυτό το τραγούδι εδώ. Δεν έχω να αναλύσω πολλά πράγματα, να βγάλω αποφθέγματα, να γράψω δοκίμια και φιλοσοφίες. Απλά τον τελευταίο μήνα η ψυχολογία μου ήταν πεσμένη, αρκετά, και τελικά αποφάσισα ότι αυτή η μελαγχολία και κατάθλιψη δεν ταιριάζουν στον εύθυμο και αισιόδοξο χαρακτήρα μου. Όταν όλα φαντάζουν σκοτεινά και μοιάζουν απροσπέλαστα το μόνο που μπορεί να σε ωθήσει να συνεχίσεις είναι η ίδια η πίστη. Εγώ πάντα πιστεύω και ελπίζω σε μία καλύτερη ευκαιρία, σε μία καλύτερη μέρα, σε ένα καλύτερο όνειρο. Γι αυτό ζούμε άλλωστε, για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Αλλιώς τι νόημα έχει η ζωή;
Είχα χάσει το κέφι και την ελπίδα μου. Ένιωθα ότι βαδίζω σε ένα αδιέξοδο νιώθοντας άχρηστη. Το μόνο που χρειάστηκε για να μου υπενθυμίσει ποια είμαι ήταν ένα τραγούδι, σε μία σειρά που μπάζει από παντού, πετσοκομμένο σενάριο που δεν πείθει, κακή σκηνοθεσία. Κι όμως, με μάγεψε. Με κέρδισαν οι ερμηνείες, τα τραγούδια, ο χορός και το συναίσθημα, το οποίο δε γνωρίζει κριτική παρά μόνο μαγνητίζει τις καρδιές. Τη λατρεύω και είμαι ευγνώμων. Η ελπίδα έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις και σίγουρα βρίσκεται στα ποιο απίθανα μέρη. Γι αυτό σταματώ την κριτική. Αν αγαπάω, αγαπάω. Αν πιστεύω, πιστεύω. Ας είναι όποιος θέλει ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός. Έχετε όλοι δει τη διαφήμιση της coca-cola!:P Δεν έχει άδικο, πρέπει να δίνουμε περισσότερη σημασία στις στιγμές.
Μακρηγορώντας, όπως πάντα, ανανεώνω την πίστη και τη διάθεσή μου!
Όνειρα γλυκά σε όλους!

Faith precedes the miracle and every day we are alive could be one, so just have faith and don't stop believing!

Αφιερωμένο στην ελπίδα και σε όσους την κρατούν μες την καρδιά τους!

I need to know

Κρυώνω. Έπειτα από αρκετό καιρό νιώθω τις άκρες των δακτύλων μου να μουδιάζουν. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να παγώσω όλο μου το σώμα. Κάθε αίσθηση θα πετούσε μακριά και κάθε σκέψη θα εξαφανιζόταν. Όμορφη που είναι η ακαμψία. Θέλω να βυθιστώ στο σκοτάδι, έστω για ένα λεπτό.
Κρυώνω. Το κεφάλι είναι έτοιμο να σπάσει σε χίλια κομμάτια. Δεν αντέχω άλλο όλους τους παράλογους συλλογισμούς. Οι αναμνήσεις μου κρύφτηκαν και νιώθω χαμένη. Ποιο ήταν το λάθος και ποιο το σωστό δεν μπορώ πια να καταλάβω, μόνο συναρμολογώ μπερδεμένα παζλ. Έχασα το κουτί. Ξέχασα την εικόνα.
Κρυώνω. Αλήθεια που δεν μπορώ να παραδεκτώ. Αν το κάνω δε θα υπάρχει γυρισμός. Όλα θα κατεδαφιστούν σαν όνειρα σπουδαία και μαγικά, είδος που δεν επαναφέρεται. Μιλώ, ψιθυρίζω, τραγουδώ. Όμως δεν έχω την ικανότητα να προφέρω αυτή τη σκέψη, κρυφή κι απαγορευμένη. Ούτε ο εαυτός μου το γνωρίζει παρά μόνο περπατά σε ένα μονοπάτι γεμάτο φτιαχτές εικόνες και ατελείωτη ηθοποιία. Σιγοτραγουδά, χαμογελά, εύθυμος μέσα στην ευτυχία της άγνοιας.
Κρυώνω. Σφίξε με δυνατά, σε παρακαλώ, το χρειάζομαι. Κάθισε δίπλα μου και άσε με να νιώσω τη θέρμη του κορμιού σου. Τόσο λογικό, τόσο απλό, τόσο απίθανο, κι όμως, είναι το μόνο που ονειρεύομαι.
Πρέπει να ξέρω. Πες μου κάτι απλό, σαφές, ακόμη και μονολεκτικό. Πρέπει να ξέρω. Μη με αφήνεις χαμένη σε αυτήν την αφόρητη άγνοια. Η μετάφραση είναι δύσκολη υπόθεση και οι πράξεις σου δε με διευκολύνουν. Δώσε μου τς λέξεις-κλειδιά κι άσε με να ανακαλύψω μόνη τα υπόλοιπα στοιχεία. Πρέπει να ξέρω. Τόσα μπερδεμένα σήματα ταυτόχρονα με οδηγούν σε λάθος στροφές, διαφορετικές λωρίδες. Χρειάζομαι ένα σημάδι. Η ζωή με τυφλώνει χωρίς ενδοιασμούς. Η παράνοια μοιάζει αλήθεια και η πραγματικότητα ψέμα. Προσπαθώ να αναπνεύσω πνιγμένη σε έναν άδειο ωκεανό. Η ανάβαση δύσβατη και κουραστική. Χρειάζομαι...
Κρυώνω. Είσαι εκεί; Κράτα μου το χέρι. Σε χρειάζομαι. Όταν Βλέπω το πρόσωπό σου δε νιώθω ψύχος, δε νιώθω μούδιασμα, δε νιώθω μόνη. Μοιάζεις τόσο απόμακρος, αόρατος μέσα στην ομίχλη. Απλά θέλω να δω το πρόσωπό σου. Δε γνωρίζω αν είσαι καν εκεί. Αμφιβάλω αν με ακούς.Οι λέξεις μου χάνονται ανάμεσα στα όνειρα της νύχτας. Δεν ακούω τον ήχο της φωνής σου. Φανερώσου, σε παρακαλώ. Σε χρειάζομαι για να πιστέψω ότι υπάρχει αύριο, ότι υπάρχει ζωή. Μπορείς να με κάνεις να πιστέψω;
Κρυώνω... Σε παρακαλώ, απλά θέλω να ξέρω...

Oh, you're in my veins

Oh, you’re in my veins.
Περπατούσε αργά. Η γρήγορη κίνηση ούτως ή άλλως δεν ήταν εύκολη με τον κόσμο να γεμίζει τους δρόμους της πόλης. Όμως δεν ευθύνονταν οι εργαζόμενοι που κατευθύνονταν προς τις δουλειές τους, ούτε οι χαμογελαστοί τουρίστες για την κακή της διάθεση εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό. Όχι, τον τελευταία καιρό η μοναδική αιτία ήταν εκείνος. Εκείνος κυριαρχούσε κάθε της σκέψη, τόσο απλά, χωρίς να το αποζητά. Τα χείλη, τα μάτια, το χαμόγελό του στριφογύριζαν συνεχώς στο μυαλό της με τη μνήμη να προσθέτει όλο και πιο όμορφα χαρακτηριστικά. Ο φτερωτός θεός την είχε τρύπησε με τα βέλη του απευθείας στην καρδιά. Ήταν έρωτας...
Δύο χρόνια πριν η Κλαίλια γνώρισε τον Παύλο. Ήταν μία συνηθισμένη γνωριμία μέσω κοινού γνωστού σε ένα πάρτυ. Η έλξη υπήρξε αμοιβαία. Χόρεψαν, ήπιαν, συζήτησαν. Όχι πολύ αργότερα, κατέληξαν μαζί. Περνούσαν μαζί κάθε χαρούμενη στιγμή και μοιράζονταν κοινά ενδιαφέροντα. Η ηλικία όμως έφερε άλλα προβλήματα. Εκείνη άρχισε να βαριέται, μικρή κι επιπόλαιη όπως ήταν. Εκείνος αντιμετώπιζε ενδοοικογενειακά προβλήματα. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα οι δρόμοι τους να χωρίσουν.
Η φλόγα όμως δεν είχε ακόμη σβήσει. Κανείς από τους δύο δεν μπορούσε να αρνηθεί τα συναισθήματα που είχαν νιώσει ο ένας για τον άλλο. Έτσι, έπειτα από μερικούς μήνες, έτυχε να παραβρεθούν και οι δύο σε ένα πάρτυ για άλλη μία φορά. Η Κλαίλια ένιωσε την άμεση ανάγκη να τον χαιρετήσει, να τον ρωτήσει αν ήταν καλά, να του μιλήσει, να τον ακουμπήσει... «Όχι, Κλαίλια, μην του μιλήσεις. Σε μισεί. Ούτε ένα ‘γεια’ δε θα σου πει.», της είχε ξεφουρνίσει κατηγορηματικά η κοινή γνωστή τους. Εκείνη λοιπόν δεν τόλμησε να του μιλήσει. Ο Παύλος ήθελε να τη χαιρετήσει, να θυμηθεί τον ήχο της φωνής της. Ίσως να την ήθελε πίσω, ίσως... «Όχι, Παύλο, μην της μιλήσεις. Σε μισεί. Ούτε ένα ‘γεια’ δε θα σου πει.», τον συμβούλεψε, δήθεν αδιάφορα, η κοινή τους γνωστή. Εκείνος λοιπόν δεν τόλμησε να της μιλήσει.
Φτάνουμε στον Ιούνιο του 2010. Η Κλαίλια, έπειτα από μία πολύ κουραστική χρονιά είχε δώσει πανελλήνιες και είχε τελειώσει επιτέλους το λύκειο, αποφάσισε να του μιλήσει. Τους τελευταίους μήνες τον είχε συναντήσει τυχαία μία δύο φορές ανάμεσα σε γνωστούς και τα αισθήματά της άρχισαν να αναζωπυρώνονται. Έφτασε το τέλος της άνοιξης και δεν είχε πλέον καμία αμφιβολία, ήταν ερωτευμένη μαζί του. Προσπάθησε να του το πει αρκετές φορές, όμως δεν έβρισκε το κουράγιο. Συνεπώς, όταν έφτασε ο Ιούνιος ήταν πλέον ξέγνοιαστη. Είχε έρθει ο καιρός να μιλήσει. Δυστυχώς, τα συνεχόμενα κρύα ντους την αποθάρρυναν. Δεν ήξερε τι να υποθέσει. Άραγε την ήθελε κι εκείνος όσο τον ήθελε κι αυτή; Τα αναπάντητα ερωτήματα πλήθαιναν συνεχώς και η απορία μεγάλωνε.
Μπήκε ο Ιούλιος. Του ζητούσε να βγουν, να μιλήσουν, να πουν τα νέα τους. Εκείνος είχε μεταμορφωθεί σε έναν παγωμένο γκρίζο τοίχο να της ακυρώνει το ένα ραντεβού μετά το άλλο. Η Κλαίλια είχε απελπιστεί. Δεν φαινόταν να έχει πολλές επιλογές και της φάνηκε λιγότερο ανώδυνο να του στείλει ένα μήνυμα γεμάτο με τις σκέψεις της. Περιμένοντας με αγωνία, μετρώντας τα δευτερόλεπτα πέρασαν τα επόμενα δέκα λεπτά μέχρι το κινητό να χτυπήσει. Άρχισε να διαβάζει την απάντηση και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Της απαντούσε ευγενικά ότι δεν ένιωθε πλέον το ίδιο και ότι, παρ’ όλο που τη θεωρούσε μία εκπληκτική κοπέλα, δεν ήθελε να αναμειχθεί.
Έκλαιγε για μέρες, για νύχτες. Δεν έτρωγε, δεν έβγαινε από το σπίτι, δεν απαντούσε σε τηλέφωνα. Οι φίλοι, τουλάχιστον οι πραγματικοί, δεν μπορούσαν να την επαναφέρουν με κανένα τρόπο. Η θλίψη είχε γίνει ο δεύτερος εαυτός της. Δε φαινόταν να μπορεί να ξεχάσει. Ο έρωτας είχε γίνει έμμονη ιδέα, με λίγα λόγια, έρωτας. Άρχισε να συνομιλεί μαζί του μέσω μίας ψεύτικης ταυτότητας στο διαδίκτυο. Παρουσίαζε μία κοπέλα ελκυστική, μυστήρια κι ενδιαφέρουσα. Ο Παύλος δεν άργησε να ζητήσει μία συνάντηση μαζί της. Η Κλαίλια είχε καταστρώσει το σχέδιό της. Έκλεισαν ραντεβού σε μία γνωστή καφετέρια στην οποία σύχναζαν παλιά οι δυο τους. Το βράδυ της συνάντησης η Κλαίλια παρουσιάστηκε με ένα φίλο της στην καφετέρια ενώ ο Παύλος καθόταν μόνος και ξεκάθαρα ‘στημένος’’. Δεν την πλησίασε παρά μόνο όταν τη βρήκε να κάθεται μόνη της στην απέναντι στάση περιμένοντας το λεωφορείο. Χαιρετήθηκαν, η Κλαίλια δήθεν έκπληκτη, και άρχισαν να συζητούν. Πριν το καταλάβει εκείνος έσκυψε προς το μέρος της και τη φίλησε. Τόσα αισθήματα επέστρεψαν και άρχισαν να χοροπηδούν στο μυαλό της. Με τη φαντασία της δημιούργησε πυροτεχνήματα και ρομαντική μουσική. Πετούσε σε ξένους ουρανούς με τα λαμπρότερα φτερά. Όλα ήταν τόσο όμορφα για λίγο. Ύστερα ένιωσε το καυστικό χαστούκι της πραγματικότητας να χτυπά με δύναμη στο πρόσωπο. Ο Παύλος της είπε για άλλη μία φορά ότι δεν επρόκειτο να συμβεί κάτι μεταξύ τους και ότι την είχε ξεπεράσει.
Το καλοκαίρι περνούσε και η Κλαίλια το είχε πάρει απόφαση ότι έπρεπε να τον ξεχάσει. Έβγαινε βόλτες, πήγε διακοπές με φίλους και προσπαθούσε απλά να συνεχίσει με τη ζωή της. Προς το τέλος του Αυγούστου την πληροφόρησαν ότι αυτό που είχε γίνει μεταξύ τους εκείνο το βράδυ στη στάση ο Παύλος το χαρακτήρισε ερέθισμα για λησμονιά. Εκείνη έγινε έξω φρενών. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ο Παύλος είχε έρθει κοντά της, δήθεν, για να ‘την κάνει να τον ξεπεράσει’. Από τότε κι έπειτα όλος ο έρωτας και ο πόνος που είχε νιώσει για εκείνον άρχισε σιγά σιγά να μετατρέπεται σε λύπη. Λυπόταν το ρηχό χαρακτήρα του και τις φθηνές δικαιολογίες που είχε δώσει. Της άξιζε κάτι καλύτερο, πολύ καλύτερο.
Αυτό ήταν το περιεχόμενο των σκέψεών της καθώς διέσχιζε την πλατεία εκείνο το πρωί. Συλλογιζόταν πόσο ανόητη υπήρξε. Όχι μόνο στο θέμα του Παύλου, αλλά και στο θέμα της ‘κοινής φίλης’ τους, η οποία αποδείχτηκε αναξιόπιστο και κακόβουλο άτομο. Όλα αυτά ήταν τώρα μακριά, οκτακόσια πενήντα χιλιόμετρα μακριά για την ακρίβεια. Η Κλαίλια βρισκόταν τώρα στην Κομοτηνή όπου είχε περάσει στο τμήμα της Νομικής. Η αλλαγή περιβάλλοντος ήταν δύσκολη, αλλά θα τα έβγαζε πέρα. Είχε ήδη βρει παρέα, συμφοιτητές, φίλους...
«Κλαίλια!» άκουσε να τη φωνάζουν και οι σκέψεις εξαφανίστηκαν σαν καπνός.
Την αναγνώριζε εκείνη τη φωνή. Φόρεσε ο πιο όμορφο χαμόγελό της και γύρισε αφηρημένα να αντικρίσει τη φιγούρα που ερχόταν προς το μέρος της.
«Ντένη!» αποκρίθηκε και έγινε το απαραίτητο σταυροφίλημα που όμως την έκανε να κοκκινίσει.
«Τι κάνεις; Πήγαινες κάπου;» τη ρώτησε εκείνος διστακτικά.
«Όχι κάπου συγκεκριμένα. Απλά πήγαινα για καφέ. Το διαμέρισμα μου δεν έχει ακόμη εφοδιαστεί με τα απαραίτητα.»
«Τέλεια λοιπόν. Πάμε παρέα για καφέ κι έπειτα για ψώνια ώστε να εφοδιάσουμε το ψυγείο σου.» πρότεινε γελώντας.
«Σύμφωνοι.» απάντησε εύθυμα.

Έτσι είναι η ζωή. Ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις στην επόμενη γωνία. Ό,τι κι αν σου έχει συμβεί, όσα κι αν έχεις ζήσει, πάντα έχεις την ευκαιρία για περισσότερα. Η ευτυχία μπορεί βρεθεί ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές. Αρκεί κάποιος να θυμηθεί να ανοίξει το φως.

Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου Ντένια. Δε σε ξεχνώ, όπου κι αν πας. :)

Depression: the return

Kαλησπέρα αγαπητοί μπλογκερς,
Καλωσορίζω την καινούρια, για τους μαθητές και φοιτητές, σχολική χρονιά και τα νέα μέλη στο ταπεινό αυτό ιστολόγιο! Σας ευχαριστώ όλους θερμά για την παρουσία και τα σχόλιά σας!
Δυστυχώς, όπως θα καταλάβατε και από τον τίτλο, δεν υποδέχομαι με χαρά τη νέα (σχολική) χρονιά. Ειλικρινά δε γνωρίζω το λόγο. Συνήθως είμαι πολύ χαρούμενη με την έναρξη διότι, ως γνήσια εξωγήινη, ΛΑΤΡΕΥΩ το σχολείο. Όχι τα διαλείμματα και το χαβαλέ, αλλά το όλο πακέτο με καθηγητές, παραδώσεις, διάβασμα κ.τ.λ. Όχι, φίλες και φίλοι, δε θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ως φυτό. Απλά απολαμβάνω την μαθητική μου περίοδο όσο μπορώ. (Ρίξτε άλλη μία ματιά στο μότο του ιστολογίου και θα καταλάβετε.) Οπότε ξεκινάω τη χρονιά μου με χαρά, ενθουσιασμό και αισιοδοξία. Ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια αγαπώ όλο τον σχολικό κόσμο. Μπορεί να σας φανεί περίεργο, όμως η φετινή χρονιά δεν αποτελεί εξαίρεση. Θα με ρωτήσετε, με το δίκιο σας, "Κοπέλα μου επικοινωνείς;" Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω την πολλαπλή μου προσωπικότητα. Βλέπετε, χαίρομαι για το σχολείο και ότι έχει σχέση με αυτό, όμως πέρα από αυτό... νιώθω άδεια.
Μπορείς να αυτοδιαγνωσθείς; Πιστεύω πως πάσχω από κατάθλιψη. Όχι όμως τη συνηθισμένη για εμένα. Πιστεύω ότι όσοι διαβάζετε το μπλογκ από την ίδρυσή του έχετε μία ιδέα.
Νιώθω περίεργα... Νιώθω άδεια... Νιώθω μόνη...


Θα σταματήσω εδώ την ανάρτηση αυτή. Να φανταστείτε ότι ήθελα να κάνω και breathtaking come-back, τρομάρα μου! Είχα στο μυαλό μου να αποδώσω το γενικό νόημα της ανάρτησης μέσω ''λογοτεχνικού'' κειμένου ή ιστορίας, όπως κάνω συνήθως. Τελικά αποφάσισα απλώς να πατήσω τα κουμπιά στο πληκτρολόγιο. Δεν έχω έμπνευση, δεν έχω σιγουριά, δεν έχω εμπιστοσύνη, δεν έχω ταλέντο, έχω τίποτα. Τέλεια.

Τι σημαίνει ένα τρένο;

Άλλο ένα βράδυ. Περίεργη μου φαίνεται αυτή η σιωπή, γνώριμη και εύθυμη. Καιρό είχα να την ακούσω. Ευπρόσδεκτη, όπως πάντα, ήθρε και κάθισε δίπλα μου. Περίεργο βράδυ.
Άραγε τι σημαίνει ένα τρένο; Φεύγει, απομακρύνεται. Το βλέπεις και χάνεται στον ορίζοντα. Αναθεματίζεις τη στιγμή που έφυγε χωρίς να έχεις επιβιβαστεί, που δε σε περίμενε. Στενοχωριέσαι που το έχασες. Όμως στην πραγματικότητα δεν έφυγε για πάντα. Θα ξαναγυρίσει, θα προλάβεις να ανέβεις και να ταξιδέψεις μαζί του. Ακόμη κι αν δεν επιστρέψει, θα έρθει το επόμενο και θα είσαι ευγνώμων που έφτασε και σου δίνει την ευκαιρία να συνεχίσεις το ταξίδι.
Πόσα λάθη έχω κάνει με οδηγό τα όνειρα; Ίσως κανένα. Το όνειρο είναι αυτό που οδηγεί, που δίνει φτερά, που φέρνει το επόμενο τρένο. Κι αν το ξέχασες πάλι θα το ονειρευτείς. Είναι βαθιά χαραγμένο στο μυαλό, μέσα σου. Τι σημαίνει ένα τρένο; Αναμνήσεις που έφυγαν, μία νέα διαδρομή.
Ψάχνω κάτι καινούριο να πω. Νέα αρχή και νέες λέξεις. Όμως τριγυρνώ συνεχώς στα παλιά. Δεν είναι κακό να θυμάσαι. Η ανάμνηση, το παρελθόν, δημιουργούν το μέλλον. Πρόκειται για έναν αναγκαίο φαύλο κύκλο. Θέλω όμως, πραγματικά θέλω, να κάνω ένα νέο ξεκίνημα. Δεν πρέπει να είναι πολύ δύσκολο.
Καλημέρα χαμογελαστό πρόσωπο. Η μέρα φαίνεται τόσο όμορφη μαζί σου. Ξανά, για άλλη μία φορά. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει πίεση, δεν υπάρχει ομίχλη. Έχασα τα λόγια μου. Πώς να μιλήσω και πώς να φερθώ; Περίεργο αυτό. Νιώθω μία άγνωστη οικειότητα και αυτό με συνεπαίρνει, με ενθουσιάζει. Χαμογέλα και μη σταματάς. Η ώρα κυλά γλυκά και απλά.
Σιγοτραγουδώ για ένα τρένο από το πουθενά. Σε πήρε κι έφυγες μακριά. Να το όμως που επέστρεψε. Ίσως δεν έφυγε ποτέ, ίσως να ήξερα ότι ήταν εκεί. Τώρα το βλέπω και τραγουδώ. Εγώ ανέβηκα σε ένα βαγόνι μία φορά. Η διαδρομή του δύσκολη, με στροφές, τούνελ και αναταράξεις. Όμως δεν αποβιβάστηκα. Προσπάθησα, ψέμα δε θα πω. Τελικά όμως δε σταμάτησα πουθενά. Κατέβηκα χτες στην τελευταία στάση. Ω, μα δες, κατέβηκες μαζί μου και περιμένουμε παρέα το επόμενο τρένο. Νέα διαδρομή. Δεν ξεχνάμε την παλιά, απλά την αφήνουμε πίσω και προσμένουμε την καινούρια.
Τι να σου πω χαμογελαστό πρόσωπο; Δε βρίσκω λέξεις να εκφράσω τις σκέψεις μου. Απλά χαίρομαι. Είμαι χαρούμενη! Ω, μα τι εξέλιξη κι αυτή. Νιώθω, κλαίω και γελώ. Πόσο χαίρομαι γι αυτό. Άρχισαν τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και ψέλνω μαζί με φίλους. Τι όμορφη εποχή!
Ψάχνω κάτι καινούριο να πω, να μην το 'χω ξανακούσει ούτε κι εγώ. Χωρίς να καταλαβαίνω γιατί γυρίζω πίσω σε μία όμορφη στιγμή. Δεν ξέρω πώς, αλλά γύρισα. Να μια όμορφη ανάμνηση. Είδες; Θυμήθηκα χαρούμενη στιγμή. Να τι έψαχνα. Βρήκα κάτι, λοιπόν, να σου πω, που είναι πάντα καινούριο κι απλό...

Καλημέρα! Έλα να τραγουδήσουμε παρέα!

Αφιερωμένο στους φίλους μου! Ξεκίνησα με μερικούς ανθρώπους τη διαδρομή. Άλλοι κατέβηκαν και άλλοι ανέβηκαν στο τρένο. Όμως οι φίλοι είναι αυτοί που ήταν μαζί μου στο τέλος της διαδρομής και ξεκινάμε παρέα το νέο ταξίδι!

Flawz

Ελαττώματα. Ελάττωμά χαρακτηρίζεται η ατέλεια ενός αντικειμένου ή μιας μηχανής. Επίσης θεωρείται η αδυναμία στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Ίσως δε διάβασα καλά τον ορισμό... Μα, για δες, φοράω τα γυαλιά μου. Μία συσκευή μπορεί να μη λειτουργεί σωστά. Ένα παντελόνι μπορεί να έχει τρύπες. Σύμφωνα με τον ορισμό αυτόν, το μόνο ελάττωμα του ανθρώπου είναι η αδυναμία. Ποια αδυναμία; Η αδυναμία να αποδεχτεί τον εαυτό του όπως είναι: όμορφο, ξεχωριστό, μοναδικό, διαφορετικό. Διότι, βεβαίως, αυτό είναι αλήθεια. Ο άνθρωπος θεωρεί ότι είναι γεμάτος ελαττώματα και ατέλειες. Περιβάλλεται από έναν κόσμο που ακολουθεί πιστά πρότυπα ομορφιάς και συμπεριφοράς. Ως αποτέλεσμα ο άνθρωπος μετατρέπεται σε ένα μεταλλικό ρομπότ. Αν δεν απατώμαι τα ρομπότ είναι μηχανές. Μόνο τότε ο άνθρωπος αποκτά ελαττώματα.
Πάντα με παραξένευε η συνεχής επιθυμία των ανθρώπων να ‘βελτιώσουν’ τον εαυτό τους. Δεν αναφέρομαι προφανώς στην ψυχική, αλλά στην εμφανησιακή αλλαγή. Βέβαια, ο άνθρωπος νομίζει ότι βελτιώνοντας την εμφάνιση θα βελτιώσει και τον χαρακτήρα. Δεν φταίει ο ίδιος, μην τον κατηγορείτε. Άραγε τι ελαττώματα βλέπουν οι άλλοι σε μένα; Κι εγώ; Εγώ πώς βλέπω τους ανθρώπους;
Μία ουλή, ένα σημάδι, μεγάλες παλάμες, στραβά δόντια, σπυράκια, τρίχες και ό,τι η σύγχρονη κοινωνία μπορεί να κατατάξει στο φάκελο με τα ελαττώματα, είναι στην πραγματικότητα αυτά που προσδίδουν ομορφιά. Ο κάθε ένας από εμάς διαφέρει με ένα μοναδικό τρόπο. Γιατί πρέπει να γίνουμε όλοι ίδιο; Γιατί πρέπει, όχι μόνο να θεωρείς τη διαφορετικότητα ατέλεια, αλλά να επιδιώκεις την αφαίρεση ή την κάλυψή της;
Είναι τρελοί αυτοί οι άνθρωποι.

">

Αpology

Θα ήταν πιο ταιριαστή η προχθεσινή ανάρτηση αν είχα περιμένει δύο μέρες ακόμη.

Θα ήθελα να βραβεύσω την Lisa Smith αποδίδοντας της τον τίτλο της πιο σωστής, ταλαντούχας...and best vampire story writer's. Καθώς, αλήθεια το αξίζει.
Σε ευχαριστώ και ζητώ συγγνώμη αν σε έκρινα σκληρά. Σε ευχαριστώ που κράτησες την ιστορία αληθινή. Σε ευχαριστώ... Ωωωωωωω, μα γιατί προσπαθώ να ακουστώ τόσο ώριμη και σοβαρή??? Σε ευχαριστώ, Λίσα, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΤΙΑΞΕΣ ΜΙΑ ΧΑΖΗ ΚΑΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΗ ΠΡΩΤΑΓΟΝΙΣΤΡΙΑ! Όμως, σε ευχαριστώ κυρίως, ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΒΑΛΕΣ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ! Σε ευχαριστώ! Γνωρίζω ότι μπορεί να μετανιώσω αυτήν την ανάρτηση, διότι η ιστορία δεν τελείωσε ακόμη, αλλά δε με ενδιαφέρει. Επειδή εγώ θα θυμάμαι ότι παρακολούθησα (και διάβασα) μία σειρά, ας το παραδεκτώ, ΝΑΙ, με βρικόλακες, και δεν απογοητεύτηκα. Κι ας γίνει πιο φανερό το ερωτικό τρίγωνο στην επόμενη σεζόν. Ας ερωτευτεί τον Ντέιμεν. Δε με ενδιαφέρει!*
Σε ευχαριστώ για άλλη μία φορά, γιατί έκανες την αρχή κι έδειξες τη διαφορά.

Αφιερωμένο, προφανώς, στην αγαπημένη συγγραφέα L.J.Smith.

*Σε ΙΚΕΤΕΥΩ, μην την κάνεις να ερωτευτεί τον Ντέιμεν και μην, μην, μην το καταστρέψεις!!!

Πέφτεις ή δεν πέφτεις;

Πέφτεις ή δεν πέφτεις; Πάντα μιλώντας μεταφορικά.

(Attension: η παρούσα ανάρτηση διέπεται από δογματισμό,καθαρά προσωπική και απόλυτη άποψη.)
Τα πράγματα δεν είναι ποτέ ρόδινα. Απόλυτο και λάθος; Όποια ταινία, όποιο βιβλίο κι αν δεις ή διαβάσεις, θέλοντας να παρουσιάσει ένα ανατρεπτικό τέλος, καταλήγει με τους χαρακτήρες να χωρίζουν, να μαλώνουν, να μην εκπληρώνουν τις επιθυμίες τους. Οι σύγχρονοι σεναριογράφοι το αποκαλούν ρεαλισμό. Η ζωή είναι άδικη, σκληρή, απροσπέλαστη κι αβάσταχτη. Η κατάσταση δεν εξελίσσεται όπως θα την ήθελες. Πάντα ''πρέπει'' οι χαρακτήρες και η ζωή να πλεχτούν, να μπερδευτούν, να προκύψουν νέα πράγματα που θα τους στερήσουν την ηρεμία και την καταστάλαξη.
Δεν αναφέρομαι στις μελοδραματικές σαπουνόπερες που επιμηκύνουν τη 'σεζόν' επειδή η ''Ροζάριο είναι τελικά ετεροθαλής αδελφή με τον Χουάν Κάρλος" ή τα λατρεμένα ''Ατίθασα νιάτα" όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Όχι, αναφέρομαι στις σύγχρονες ''ιστορίες ζωής'', το νέο κύμα ίσως. Εκεί, όπου μπλέκουν την έννοια του μύθου με το κοινωνικό μυθιστόρημα.
On the other hand (για να μην ξεχνάμε βασικές γνώσεις), βρίσκονται οι ρομαντικοκωμωδίες. Από την αρχή της ιστορίας γνωρίζεις ότι η όμορφη, αρχικά αδύναμη και μπερδεμένη, πρωταγωνίστρια η οποία στη συνέχεια βρίσκει ποιο μονοπάτι να ακολουθήσει (το οποίο τυχαίνει να είναι το σωστό), καταλήγει να ερωτεύεται τον όμορφο πρωταγωνιστή. And they all lived happily ever after.

Ποιον είναι όμως το αληθινό τέλος; Η ζωή δεν κυλάει ήρεμα και απρόβλεπτα, όπως επίσης δεν είναι γεμάτη δράμα και ατυχίες. Ρώτησαν όμως τον ήρωα πώς θέλει να συνεχίσει την ιστορία του; Αν ο πρωταγωνιστής είχε τις περιπέτειές του, είναι λάθος να αποφασίσει ότι αγαπάει την πρωταγωνίστρια και να σταματήσει να ξεφεύγει; Γιατί πρέπει πάντα υπάρχει κάτι;

Μήπως μας θυμίζει κάτι αυτή η κατάσταση; Μερικές φορές είναι η δική μας ζωή που γράφεται και παίζεται όπως άλλοι επιθυμούν. Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες ρυθμίζουν με κάποιο τρόπο τη ζωή μας. Στο τέλος της μέρας θέλεις απλά να βάλεις ένα μαξιλάρι στο πρόσωπό σου και να ουρλιάξεις. Ορισμένες φορές βέβαια, ενθαρύνουμε αυτήν την συμπεριφορά γιατί φοβόμαστε το αύριο. Είναι δύσκολο να πάρεις δικές σου αποφάσεις γιατί εσύ θα είσαι αυτός που ευθύνεται για τις συνέπειες. Μάντεψε όμως κάτι: Η ζωή είναι όμορφη, γεμάτη δράμα, λύπη, χαρά. Όμως όλα με μέτρο. Τίποτα δε χάθηκε, τίποτα δε μένει, τίποτα δεν έρχεται. Πάρε λοιπόν την πένα και γίνε εσύ συγγραφέας της ιστορίας. Μπορεί να μην υπάρχει πρίγκιπας με λευκό άλογο ή μία κακιά μάγισσα που σε καταράστηκε σε αιώνιο βασανιστήριο. Όμως έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη. Ας αφήσουμε λοιπόν την ιστορία να εξελιχθεί όπως εκείνη θέλει.

Let's just live the present day, because the rest is still unwritten!


Αφιερωμένο σε όλους τους υποσχόμενους σεναριογράφους που παρακαλούνται να αφήσουν τους πρωταγωνιστές τους να ηρεμήσουν και να τους δώσουν το τέλος που τους αρμόζει.

Μικρή πατρίδα

Μικρή και όμορφη πατρίδα που τόσα πράγματα θυμίζεις... Κατεβαίνω από το πλοίο και νιώθω ότι βρίσκομαι σπίτι. Δεν γνωρίζω το γιατί, όμως το άγγιγμα του αέρα έχει διαφορετική αίσθηση. Κάνει το δέρμα μου και ανατριχιάζει όμορφα. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά. Η μαγική αυτή αύρα με τυλίγει κάθε φορά που το σώμα μου βρίσκεται σε επαφή με αυτόν τον τόπο. Τυχαίο; Ίσως, όμως δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και κατευθύνομαι προς το χωριό, προς το σπίτι... Διότι είναι το δικό μου σπίτι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι η αύρα που μου αφήνει μία αίσθηση οικειότητας. Ο αέρας μου χτυπάει το πρόσωπο, όχι δυνατά, απαλά και με μία περίεργη δροσιά. Μεταφέρει μυρωδιές μοναδικές, γνωστές... Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Οι λίγες φορές που βρίσκομαι εδώ έχουν περίεργη επίδραση πάνω μου. Έτσι ξαφνικά συμβαίνουν όλα αυτά. Η μουσική δεν είναι τυχαία. Γράφτηκε για να παρουσιάσει την ομορφιά αυτού του τόπου, όμως επιτυγχάνει κάτι περισσότερο. Δεν βλέπω, μα ακούω. Ακούω το γνώριμο παφλασμό των κυμάτων πάνω στην πέτρα. Στρίβω και βλέπω από ψηλά το απομακρυσμένο χωριό. Γαλήνη με κατακλύζει. Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά. Απλά νιώθω ότι ανήκω εδώ. Home is where your heart is. My heart belongs here, in this beautiful island. A place filled with compassion and small miracles. I don’t feel the strange love I’d felt before, only the same peaceful harmony. I forget why I’m here. My everyday problems seem so indifferent right now. I’m here…I’m home…
Εδώ είναι το σπίτι μου, η τελευταία μου κατοικία, εδώ που επέλεξα εγώ να ζήσω. Δεν έχει σημασία που γεννήθηκες ή που μεγάλωσες. Σημασία έχει αυτό, η μαγική αυτή αίσθηση, να νιώθεις αποδοχή. Εδώ ανήκω, στο όμορφο αυτό νησί που για ακόμη μία φορά με τύλιξε με τον ουρανό, τη θάλασσα, τις μυρωδιές και τ’ άστρα. This is where I belong.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου, εσύ. Η γη μου εσύ, το όνειρο της μέρας. Μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή, η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας...

Αφιερωμένο στα μαγευτικά Κύθηρα.

Love...

Kαλησπέρα αγαπητοί αναγνώστες. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για την απουσία μου, αναρτήσεων και σχολίων, και υπόσχομαι ότι θα διαβάσω-και θα σχολιάσω βεβάιως-τις αναρτήσεις όλων εσάς των αγαπημένων μπλόγκερς τη στιγμή που θα επιστρέψω από το όμορφο νησί μου. Και πάλι, συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη!
Το παρακάτω ποίημα είναι από το βιβλίο ''Witchlight'', της σειρά Night World, της βραβευμένης L.J.Smith. Καθ' όλη την ανάγνωση, και των εννέα βιβλίων της, δεν μπόρεσα να μη μαγευτώ από τον απλό, αλλά γνήσιο, τρόπο παρουσίασης αξιών από τις οποίες διέπεται μία ευτυχισμένη ζωή. Δεν το συστήνω σε άτομα που 'υποβαθμίζουν' τα λεγόμενα vampire romance fictions. Μπορεί να χρειάζονται υποβάθμιση, μπορεί. Όμως δεν είμαι εγώ το άτομο που θα το κάνει. Δεν είναι Ουγκό, δεν είναι Ουάιλντ, δεν είναι Σολωμός, δεν είναι Καζαντζάκης, και προφανώς δεν θέλω να προβώ σε άσκοπες συγκρίσεις, όμως είναι ιστορίες-παραμύθια αν προτιμάτε-που με δίδαξαν ή μου υπενθύμισαν κάποια πράγματα. Μερικές φορές και η απλούστερη γραφή μπορεί να κρύβει βαθιά νοήματα.
Έλεγα απλά θα παραθέσω τη φράση αλλά να που έβγαλα κείμενο πάλι. Δε θα αλλάξω ποτέ μου φαίνεται... Σας παραθέτω λοιπόν αυτό το ποίημα που αποθηκεύτηκε και δε βγαίνει από το μυαλό μου...(maybe not even out of my soul)...

People die... so love them every day
Beauty fades... so look before it's gone
Love changes... but not the love you give
And if you love, you'll never be alone!


Decated to the romance that still fights inside me, inside all of us..

Εις το επανιδείν

Αγαπητέ,

Δε θα σου δώσω όνομα. Σου χάρισα πολλά ονόματα με την πάροδο του χρόνου.
Αυτό είναι ένα γράμμα για 'σένα, απλά όχι, προς εσένα. Θα ήθελα να γνωρίζεις και να κατανοείς ότι αυτό δεν είναι γράμμα ούτε μίσους, ούτε λύπης, ούτε θυμού, ούτε απογοήτευσης. Είναι απλά ένα γράμμα, ένας συνωστισμός σκέψεων με τη μορφή λέξεων. Λέξεις που δεν μπορώ να σου πω και λέξεις που δεν ξέρω αν θα καταφέρω ή αν ακόμη θέλω να εκφράσω. Δε θα μετατρέψω αυτό το γράμμα σε λογοτεχνικό κείμενο, μη φοβάσαι.

Πρώτα από όλα, σε συγχωρώ. Ξέρω, δε νιώθεις ότι χρειάζεσαι συγχώρεση. Συγχώρεση για την οποία δε συμπλήρωσες καμία αίτηση. Δεν έκανες κάτι λάθος και τώρα δεν είναι η στιγμή να αρχίσεις να αμφισβητείς το εαυτό σου. Εγώ, όμως, σε συγχωρώ. Ποτέ δε ζήτησες τίποτα. Εγώ όμως πάντα κάτι σου δίνω ακόμη κι αν είναι περιττό. Θέλω να καλύπτω όλες τις πιθανές υποχρεώσεις μου. Υποχρεώσεις είπα; Μήπως καθήκοντα; Όχι, θα το έλεγα απλά ανάγκη. Η ανάγκη να σου προσφέρω τον κόσμο είναι που με έχει καταστρέψει. Υπενθυμίζω ότι αυτό δεν είναι γράμμα μίσους. Η ανάγκη να γνωρίζω ότι δε σου λείπει τίποτα, ότι πάντα θα έχεις κάποιον να μιλήσεις, ό,τι κι αν χρειαστείς θα έχεις πάντα κάποιον στο πλευρό σου, ότι απλά θα είσαι ευτυχισμένος. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτός ο κόσμος που προσπάθησα να δημιουργήσω σου είχε ήδη παραχωρηθεί. Τίποτα δε με χαροποιεί περισσότερο από την ευδαιμονία των φίλων μου. Όμως τι συμβαίνει με τη δική μου ευδαιμονία; Δεν είμαι εγωίστρια, ποτέ δεν ήμουν. Το ξέρεις θαρρώ ότι ποτέ δε ζητάω πολλά γιατί, πολύ απλά, ποτέ δεν τα χρειάστηκα. Πιστεύω όμως ότι η προσωπική θυσία έχει ένα όριο.

Σύμφωνα με την πυραμίδα του Μάσλοου, οι φυσιολογικές ή βιολογικές ανάγκες, καθώς και η ανάγκη της ασφάλειας, βρίσκονται πριν την ανάγκη του ''ανήκειν'' και της αγάπης. Διαφωνούσα ανέκαθεν. Πίστευα, και πιστεύω ως αθεράπευτα ρομαντική και αμετάπειστα ονειροπόλος, την cheesiest ϊσως line που έχει ειπωθεί, "η αγάπη όλα τα νικά" και "η αγάπη υπερισχύει όλων". Ναι, το ξέρω ότι ακούγομαι σαν ένα πεντάχρονο παιδί, όμως αυτό πιστεύω. Όπως προανέφερα, έχω όρια. Κάποια στιγμή πρέπει κι εγώ να ενδιαφερθώ για την ψυχική μου υγεία. Ομολογώ ότι δε ''χαίρω άκρας υγείας'', όμως προσπαθώ. Όχι, χάρη σε 'σένα αλλά χάρη σε 'μένα κάνω. Σε συγχωρώ λοιπόν για τον πόνο και την απογοήτευση που ίσως να προκάλεσα εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Όμως, όσο κι αν σε έχω θεοποιήσει κι όσο κι αν κατηγορώ και υποβαθμίζω τον εαυτό μου, γνωρίζω ότι ποτέ δεν έφταιξα μόνο εγώ. Σε συγχωρώ λοιπόν ακόμη κι αν όλα αυτά σου φαίνονται ανοησίες.

Δεύτερον και πιο σημαντικόν, θα ήθελα να σε συμβουλέψω. Ποια είμαι εγώ για να το κάνω; Η τελειότητα, τελειότητα. Όμως αγαπητέ δεν είσαι τέλειος και σίγουρα δεν είσαι αλάνθαστος. Επαναλαμβάνω ότι αυτό δεν είναι γράμμα μίσους. Οπότε παίρνω το θάρρος να σου δώσω την εξής συμβουλή. Όχι, μόνο σε 'σένα, αλλά και σε όλους τους αγαπητούς μου που δε λένε να το καταλάβουν. Δεν γίνεται να μας συμπαθούν και να τα έχουμε καλά με όλους. Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί με ανάγκη για επικοινωνία. Ναι,επικοινία, αλλά με ποιον; Δεν είμαστε όλοι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Απλά δε γίνεται να ταιριάζουμε με τους πάντες. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο σταμάτα τα ψέματα. Όχι, δε σε θίγω. Όχι, δε σε προσβάλλω. Δεν σε αποκαλώ ψεύτη. Τουλάχιστον όχι με την έννοια που δίνεις στην προκειμένη περίπτωση. Σε συμβουλεύω απλά να σταματήσεις να λες ψέματα στον εαυτό σου. Όταν δε συμπαθείς ιδιαίτερα κάποιον ή για τον 'χ' και 'ψ' λόγο δεν επιθυμείς να χαραμίσεις χρόνο μαζί του, επειδή, πολύ απλά, έχεις καλύτερα πράγματα να κάνεις, σταμάτα να τον παραμυθιάζεις. Όχι,(πολλά όχι έχει αυτό το γράμμα και πιστεύω ότι παρουσιάζει αρνητικότητα) δεν παραμυθιάζεις εκείνον αλλά εσένα. Ξαναλέω ότι δε γίνεται να είμαστε "εντάξει" με όλους. Δε γίνεται να υπάρχει με τον οποιονδήποτε μία πιο προσωπική σχέση. Οι φίλοι είναι λίγοι, διαλεχτοί και καλοί. Σε παρακαλώ μην ευτελίζεις τη σημασία και τα προνόμιά τους. Η εικόνα και η 'σχέση' που δημιουργείς είναι πλαστή, είναι φενάκη. Κακό στον εαυτό σου κάνεις. Κατ' επέκταση, προφανώς ζημιώνεις και τον άλλο. Διότι αν υποκρίνεται κι εκείνος, εντάξει, είστε και οι δύο υποκριτές. Αν όμως (πρέπει να βγω άλλη λέξη)όχι; Ποιο είναι το σφάλμα του δύσμοιρου, εκτός από την αφέλειά του; Η συμβουλή μου λοιπόν είναι να μην προσποιείσαι. Η υποκρισία μόνο προβλήματα φέρνει. Πάρε παράδειγμα εμένα. Ή είμαι καταπληκτική ηθοποιός ή απλά δε με ενδιαφέρεις τόσο, ώστε να στενοχωρηθώ ή να υποθέσω ότι με μειώνει η συμπεριφορά σου, και η αλήθεια είναι ότι οι υποκριτικές μου ικανότητες χρειάζονται βελτίωση.

Σταμάτα λοιπόν να δίνεις υποσχέσεις που και οι δύο ξέρουμε ότι δε θα τηρήσεις. Το χειρότερο είναι ότι, παρ' όλο που το γνωρίζω, με την υπόσχεσή σου αυτή η ελπίδα γεννιέται αβίαστα. Εγώ λοιπόν σε τι φταίω να απογοητεύομαι κάθε φορά; Μήπως είμαι υπερβολική, μήπως πάσχω από μανιοκατάθλιψη; Θα το θυμάμαι την επόμενη φορά να μη δώσω σημασία. Δε ζητούσα πολλά. Μόνο αυτά που μου λες στο σκοτάδι να τα πεις μία φορά με το φως το πρωί κι ένα χάδι. Meaning, υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στο λόγο και την πράξη.

Τέλος, μία φορά κι έναν καιρό, όπως λεν' στα παραμύθια. Έχω την εντύπωση ότι αυτό το γράμμα έχασε τον επιτηδευμένο τόνο που ήθελα να αποδώσω, μηδέν στην έκθεση... Σιγά! Συνέχεια προσθέτω προχειρότητες. In conclusion, λοιπόν, σε ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές που μου χάρισες. Δεν πίστευα ότι θα κατέληγα σε τέτοιου είδους σκέψεις' έπειτα από όλα αυτά που περάσαμε. Τώρα που το σκέφτομαι δεν... Όχι, εντάξει, τώρα φτιάχνω ασπίδα για να προφυλάξω τον εαυτό μου. Είχαμε ωραίες αναμνήσεις και ήλπιζα να δημιουργήσουμε κι άλλες, όμως κάτι τέτοιο δεν περνάει πλέον από τα δικά μου χέρια. Πίστευα ότι τώρα θα άλλαζαν τα πράγματα. Ξεγελούσα και παραμύθιαζα με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μου, καθώς ''μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις''. Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να νιώσω σημαντική, που μου υπενθύμισες ότι για κάποιους ΕΙΜΑΙ σημαντική. Χρειάζομαι πολύ δύναμη για να σε απελευθερώσω, όμως πιστεύω ότι θα τα καταφέρω και για τους δυο μας. Χαίρομαι που νιώθεις ευτυχισμένος. Υπογραμμίζω για τελευταία φορά ότι αυτό δεν ήταν ένα complain letter. Πώς γίνεται να παραπονεθώ σε 'σένα, αγαπητέ; Σου είμαι ευγνώμων και πάντα θα κατέχεις μία θέση στην καρδιά μου. Δε σου λέω αντίο. Το έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν και δε σήμαινε τίποτα. Κατρακυλούσα ξανά και ξανά στο ίδιο συναισθηματικό κομφούζιο. Γι αυτό σου λέω απλά ''εις το επανιδείν''. Διότι, ποιος ξέρει; Μπορεί κάποια μέρα τα μονοπάτια μας να διασταυρωθούν και πάλι. Καλό καλοκαίρι!

Εις το επανιδείν αγαπητέ,
η... δώσε μου εσύ το όνομα


Αφιερωμένο στη Δέσποινα. Όχι, Δέσποινα, δεν απευθύνεται σε σένα αυτό το γράμμα, μόνο αφιερώνεται. Ακριβώς επειδή είσαι Η καλύτερη στα 'λάιβ'!;)

Κι εδώ κατεβάζουμε από το youtube το ''Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα" των Διάφανων Κρίνων, το οποίο αρμόζει στην ανάρτηση αυτή. Όμως πώς να το κατεβάσεις όταν ο υπολογιστής σου είναι μία απογοήτευση;

Tέλος!

Και τέλος! Τέλος. Τέλος... Τέλος! Τέλος; Ναι, ναι...τέλος.
Τελείωσε λοιπόν. Τώρα τι γίνεται; Αρκούσε αυτό το ‘τέλος’; Κι αν δεν έμεινες ευχαριστημένος τι γίνεται; Αν είχες κι άλλες ερωτήσεις; Αν δεν ήθελες να τελειώσει; Αν είχες κι άλλα να δώσεις; Αν περίμενες ένα διαφορετικό τέλος; Αν...;
Κρίμα, γιατί τελείωσε.
Να ‘μαστε λοιπόν στο τέλος. Έπειτα από τόσες προσπάθειες, τόσες δυνάμεις, τόσες ιδέες, τόσες συγκινήσεις τελειώνει ένα κομμάτι. Τι κάνεις όταν ξέρεις ότι ήρθε το τέλος; Ξεκινάς το ταξίδι σου ψάχνοντας την Ιθάκη. Τι γίνεται όμως όταν αποβιβάζεσαι επιτέλους στο νησί; Είσαι ευχαριστημένος ή αναρωτιέσαι πώς έφτασες τόσο γρήγορα; Ξαφνικά οι παραλίες δε σου φαίνονται τόσο καθαρές. Τα σπίτια μοιάζουν υπερβολικά μικρά και ασφυκτικά. Ο ουρανός έχασε το διάφανο γαλάζιο. Δεν φανταζόσουν έτσι τον προορισμό.
Όλα φτάνουν κάποτε σε ένα τέλος. Τίποτα δεν είναι αιώνιο. Ίσως μας φαίνεται εξωπραγματικό όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά πέρα. Ίσως δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι το ταξίδι ήταν τόσο μικρό.
Τώρα έρχεται η απογοήτευση. Σκέφτεσαι ότι δεν άξιζε να ταξιδέψεις. Το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό. Σκίζεις εισιτήρια, σκίζεις φωτογραφίες και κάθε είδους αναμνηστικά από το ταξίδι σου. Το φυλλάδιο υποσχόταν άλλα πράγματα, θαύματα και θεάματα. Πιστεύεις ότι έχασες το χρόνο σου, ότι ολόκληρη η διαδρομή ήταν μία καλοστημένη πλεκτάνη, μία φάρσα.
Πολυαγαπημένε ταξιδιώτη ένα πράγμα θα σου πω. Σε λυπάμαι.
Ήρθε το τέλος. Έφτασες στο νησί. Μπορεί να μην ήταν αυτό που περίμενες. Εντάξει, σε καταλαβαίνω. Απογοητεύτηκες, όμως ένας άσχημος προορισμός δε διαγράφει το ταξίδι. Ξέχασες κιόλας τον έναστρο ουρανό που χάζευες τα βράδια; Τις περιπέτειες που πέρασες; Τις μάχες με τα μυθικά τέρατα, όπως τους γιγάντιους αετούς, τις πολικές αρκούδες, τη μυστηριώδη μαύρη ομίχλη, τις άφησες πίσω σου; Πώς μπορείς να διαγράψεις από τη μνήμη σου τους ανθρώπους που γνώρισες. Πώς μπορείς να αγνοήσεις την προφανή αλλαγή που υπέστεις; Ξεχνάς τις ατελείωτες ώρες ψυχαγωγίας, μυστηρίου, αγωνίας και συγκίνησης που σου πρόσφερε;
Το νησί δεν ήταν αυτό που νόμιζες. Το ταξίδι όμως σημαίνει πολλά περισσότερα. Καμιά φορά πρέπει απλά να το αποδεχθείς. Να κοιτάξεις με χαμόγελο την τελευταία σελίδα της ιστορίας. Να σκεφτείς «Ωραία πέρασα!», ακόμη κι αν το τέλος δεν είχε τη συγκλονιστική και απρόσμενη εξέλιξη που περίμενες.

Σε αφήνω λοιπόν, μοναχικέ και αχάριστε ταξιδιώτη. Ξεκινώ για το επόμενο μου ταξίδι. Εγώ όμως δεν ξεχνώ το νησί, ούτε τις στιγμές που μου χάρισε. Χαμογελώ και ξεκινώ για τη νέα περιπέτεια. Μια νέα Ιθάκη, ένα νέο Νησί.


Αφιερωμένο σε όλους τους ''χαμένους'' συνταξιδιώτες και στο νησί που τόσο αγάπησαν!

Πόσο πολύ σ' αγάπησα...

Ήταν μία πολύ όμορφη νύχτα. Λαμπερά αστέρια γέμιζαν απ’ άκρη σ’ άκρη τον καθάριο ουρανό. Στην καφετέρια ακούγονταν τώρα ελληνικά ροκ κομμάτια που ταίριαζαν στη μαγευτική βραδιά. Εκείνη τη στιγμή τα παιδιά απολάμβαναν το βραδινό ποτό τους καθισμένοι στους αναπαυτικούς καναπέδες και σιγοτραγουδούσαν το ‘Βγες στο μπαλκόνι να δεις’. Τα κύματα έσκαγαν απαλά στην παραλία κι ένα ελαφρύ αεράκι ανακάτευε τα μαλλιά τους.
Η Δέσποινα καθόταν στην άσπρη αμμουδιά λίγο πιο πέρα από την καφετέρια και απολάμβανε τη μουσική κοιτώντας το φεγγάρι, μία εικόνα απόλυτης γαλήνης. Το αεράκι χάιδεψε τα χρυσαφένια μαλλιά της κι εκείνη έσφιξε λίγο περισσότερο το τζιν μπουφάν επάνω της. Άκουσε βήματα να την πλησιάζουν και γύρισε νωχελικά το κεφάλι για να δει ποιος ερχόταν. Ο Θάνος ήρθε και κάθισε δίπλα της στην άμμο. Γι αρκετή ώρα δε μιλούσαν, απλά αγνάντευαν το πέλαγος.
-Το φεγγάρι είναι πολύ όμορφο, θαύμασε η Δέσποινα.
-Όλη η νύχτα είναι μαγική...σχεδόν..., της απάντησε. Εκείνη δεν είπε τίποτε άλλο και συνέχισε να κοιτάζει τη θάλασσα.
-Συγγνώμη για σήμερα, για τη συμπεριφορά μου. Ίσως δεν έπρεπε να το πάρω τόσο σοβαρά, άρχισε να απολογείται εκείνος.
-Όχι, μη ζητάς συγγνώμη. Καλά έκανες. Αν δεν το είχες κάνει εσύ ίσως να είχαμε χωρίσει επιτόπου με το Νικόλα. Σίγουρα δε θα ήθελε μία κοπέλα που θα του είχε σπάσει τη μούρη. Γέλασε με το αστείο της, όμως ο μελαγχολικός τόνος στη φωνή της επέστρεψε.
-Όχι ότι, δηλαδή, προβλέπεται να είμαστε μαζί για πολύ ακόμη. Απλά δεν είχαμε την ευκαιρία να δώσουμε ένα τέλος εκείνη τη στιγμή, χαμογέλασε βεβιασμένα.
-Εμ, άρχισε αλλά δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να συνεχίσει, εγώ πιστεύω ότι δεν αξίζει να το τελειώσετε για κάτι τέτοιο. Στο κάτω κάτω, είναι αλήθεια ότι η Ζωή, όταν χορεύει, κουνιέται υπερβολικά, παρατήρησε γελώντας.
Η Δέσποινα, δήθεν, τον αγριοκοίταξε, αλλά έπειτα γέλασε κι εκείνη.
-Αλήθεια το πιστεύεις;
-Ναι, το πιστεύω. Δηλαδή ο Νικόλας είναι καλό παιδί...Ίσως θα μπορούσες να του δώσεις άλλη μία ευκαιρία, είπε με τις καταπληκτικές υποκριτικές του ικανότητες.
«Ένα καλό του να είσαι ηθοποιός!», σκέφτηκε.
Υπέφερε λέγοντάς της να γυρίσει στον Νικόλα, όμως ήθελε να είναι χαρούμενη. Ήθελε να βλέπει πάντα τη λάμψη, με την οποία τον κοιτούσε τώρα, στα μάτια της.
-Σε ευχαριστώ που με υποστηρίζεις, είπε και τον αγκάλιασε σφιχτά από τη μέση. Είναι ωραίο να έχεις έναν κολλητό.
Τα λόγια της έσκιζαν την καρδιά του σαν ένα απλό κομμάτι χαρτί, όμως δεν το έδειξε.
-Λοιπόν, θα μου χαρίσεις ένα χορό κολλητή μου φιλενάδα; Τη ρώτησε κεφάτα και σηκώθηκε προσφέροντάς της το χέρι του.
-Βεβαίως κολλητέ μου φίλε, απάντησε χαμογελαστά και έσφιξε το χέρι του.
Σηκώθηκαν και άρχισαν να χορεύουν αγκαλιασμένοι. Μπορεί να ήταν οι Όναρ που τραγουδούσαν το καληνύχτα αλλά εκείνοι ονειρευόντουσαν τώρα. Η Δέσποινα ακουμπούσε το κεφάλι της στο στήθος του κι εκείνος την έσφιγγε στην αγκαλιά του. Ο Θάνος σκεφτόταν ότι ήταν το ομορφότερο πλάσμα που είχε ποτέ κρατήσει. Δεν ήθελε να τελειώσει αυτό το τραγούδι και να πει καληνύχτα.
«Μυρίζει τόσο όμορφα. Έχει το άρωμα της πασχαλιάς.» σκέφτηκε.
Πήρε μία βαθιά ανάσα και το άρωμα των μαλλιών της πλημμύρισε τα πνευμόνια του.
«Είναι τόσο ζεστά, εδώ, στην αγκαλιά του. Νιώθω τόσο ασφαλής όταν είμαι κοντά του, σαν τίποτα να μπορεί να με πειράξει... Νιώθω τόσο όμορφα.» σκεφτόταν εκείνη και συνέχισα να χορεύουν υπό το φως της γαλάζιας σελήνης.
Κάποια στιγμή ο Θάνος άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε, περίπου είκοσι μέτρα μακριά, το Νικόλα να τους κοιτάει. Δεν χαιρόταν που έπρεπε να την αφήσει, μα το έκανε. Διέκοψε το χορό τους και όταν η Δέσποινα τον ρώτησε με το βλέμμα της απορημένη εκείνος της έδειξε γυρνώντας το κεφάλι προς το μέρος του Νικόλα. Εκείνη έμενε σκεφτική.
-Άντε, πήγαινε στο αγόρι σου, την παρότρυνε χαμογελώντας.
Εκείνη ανταπέδωσε το χαμόγελο.
-Ευχαριστώ, είπε και του έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο. Έπειτα άρχισε να βαδίζει προς τον Νικόλα.
Ο Θάνος την κοιτούσε μέχρι που τον έφτασε και άρχισαν να μιλούν. Τους παρακολουθούσε και τα πράγματα φαίνονταν να κυλούν ήπια. Μέχρι που ο Νικόλας έδειξε προς το μέρος του. Ένα αχνό χαμόγελο ευχαρίστησης εμφανίστηκε στα χείλη του Θάνου. Η συζήτηση άρχισε να αποκτά ένταση αφού μάλλον φώναζαν ο ένας στον άλλο. Η Δέσποινα του γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Νικόλας τη σταμάτησε και τη φίλησε. Εκείνη προσπάθησε αρχικά να αντισταθεί χτυπώντας τον ελαφριά στο στήθος, όμως τελικά παραδόθηκε στο φιλί.
Ο Θάνος τους έριξε άλλη μία ματιά και στη συνέχεια, με την καρδιά κομμάτια ριγμένα στο βυθό της θάλασσας, έκανε μεταβολή επιστρέφοντας στην καφετέρια.


Αφιερωμένο στη Δέσποινα! Συγγνώμη Δέσποινα που δε θυμόμουν το όνομα του ''Νικόλα''!

Το τραγούδι της ερήμου

Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο το κόσμου θα ‘σαι πάντα δικός μου, θα ‘μαστε πάντα μαζί και δε θα μου λείπεις γιατί θα ‘ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου που θα σ’ ακολουθεί!

Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου και πάλι φίλε μου απόψε...
Άνοιξη, άνοιξη, άνοιξη. Δεν υπάρχει πιο μαγική και γεμάτη εποχή. Όλα βρίσκονται στην πλήρη άνθισή τους. Λουλούδια, ουρανός, μέλισσες σε καλούν να τα συντροφεύσεις σε ένα μοναδικό χορό. Η ζωή γίνεται και η ίδια πιο όμορφη καθώς ο άνθρωπος είναι πιο ευδιάθετος κι ανοιχτός στις προκλήσεις της. Τα λουλουδάκια, μικρά, εντυπωσιακά, μεγάλα, απλά, ταπεινά ντύνονται με τα πιο όμορφα χρώματά τους χαρούμενα που μπορούν επιτέλους να ανθίσουν! Οι μέλισσες, όπως προαναφέρθηκα, μας προσκαλούν να ακολουθήσουμε το παιχνιδιάρικο βουητό τους μακριά από την αδιάκοπη βουή της πόλης. Όρεξη για περίπατο, όρεξη για βόλτα, όρεξη για έρωτα, όρεξη για καινούριες μυρουδιές.

Άλλου ξεκίνησε η ανάρτηση και αλλού την πήγα!

Ένα όμορφο αντίο. Η άνοιξη δυστυχώς δεν αρχίζει μα τελειώνει. Γιατί λοιπόν τη νιώθω πιο ζωντανή από ποτέ; “Aχ, τι όμορφα αυτά τα ανοιξιάτικα βράδια!”
Το απαλό αεράκι παίρνει μακριά έννοιες, σκοτούρες και προβλήματα. Απλά στέκομαι στο παράθυρο και απολαμβάνω το όμορφο βράδυ. Ο κήπος είναι ολάνθιστος και η ευωδιά των λουλουδιών με τυλίγει. Τριαντάφυλλα, τριαντάφυλλα, τριαντάφυλλα. Ένας σαγηνευτικός συνδυασμός λουλουδιών και δροσιάς με κάνουν να νιώθω τόσο γλυκά.
“Αξίζουν τέτοιες στιγμές.” Χαμογελώ.
Απλές, όμορφες και συνάμα μοναδικές. Είναι ήσυχο το βράδυ αυτό. Χωρίς φώτα πέρα από αυτά των αστεριών. Τουλάχιστον εγώ αυτά κοιτάζω. Αφήνω μακριά τη φασαρία των αυτοκινήτων και τη φωτορύπανση της πόλης και δημιουργώ τη δική μου ατμόσφαιρα. Αν και δεν έχω παράπονο, είναι όμορφη η περιοχή μου.
Χαμογελώ και λικνίζομαι απαλά στη μελωδία του τραγουδιού που σιγοπαίζει στον υπολογιστή. Τραγούδι που μόνο εγώ ακούω. Αθόρυβη μέσα στη νύχτα απολαμβάνω τη στιγμή.
“Τόσο ήσυχα αυτά τα βράδια...”

Tι όμορφο βράδυ! Επαναλαμβάνομαι; Δεν έχει σημασία. Κάθε φορά είναι ξεχωριστή. Ζούμε ένα όμορφο όνειρο. Πάλι τα ίδια λέω; Τα έχω ξαναπεί ε; Δεν πειράζει. Αυτά νιώθω, αυτά λέω. Ζω τουλάχιστον την κάθε στιγμή. Είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. Προφανώς λοιπόν και είμαι εξωγήινη! Διότι, σήμερα ελάχιστοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να ξεφύγουν από την καθημερινότητα με όλα της τα προβλήματα και να απολαύσουν τη μαγεία της στιγμής. Ξέχασα, κι αυτοί εξωγήινοι είναι. Μαγικά ξωτικά και νεράιδες της νύχτας. Θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω νεράιδα!

Αυτή η ανάρτηση δε βγάζει πουθενά. Ξέχασα ποια ήταν η αρχική μου σκέψη. Πειράζει;

Τι κάνει ένα βράδυ τόσο όμορφο εκτός από τη μαγεία της νύχτας; Ίσως με ποιον το μοιράζεσαι. Όχι, απαραίτητα με ποιον είσαι, αλλά με ποιον το αισθάνεσαι. Αυτό το συναίσθημα ότι υπάρχει κάποιος που κάνει τις ίδιες σκέψεις, που νιώθει τα ίδια πράγματα με σένα αυτό το βράδυ. Δεν χρειάζεται να τον έχεις πάντα δίπλα σου για να τον αισθάνεσαι. Η σκέψη ταξιδεύει μαζί με τη μελωδία του τραγουδιού και την ευωδιά των λουλουδιών. Τόσα αναπάντεχα και συνάμα τόσο απλά. Πώς αλλάζουν οι καιροί χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Όμως μερικά πράγματα παραμένουν ίδια. Ίσως τα είχαμε ξεχάσει, ίσως τα είχαμε απορρίψει, ίσως τα είχα σβήσει. Να, τώρα, που χωρίς καν να το ζητήσουμε, επανεμφανίζονται. Εκεί που νόμιζες ότι όλα είχαν τελειώσει, το βράδυ σε επαναφέρει. Χαίρεσαι με τη γλυκιά αυτή διαπίστωση. Χαίρεσαι που δεν εγκατέλειψες τη ζωή όταν όλα φάνταζαν μαύρα. Κάθε μέρα που είμαστε ζωντανοί μπορεί να είναι ένα θαύμα, αν εμείς την κάνουμε. Η πίστη προηγείται του θαύματος.

“Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο του κόσμου...” σιγοτραγουδώ.
Μία νύχτα υπογράφει το τέλος. Όχι όμως το αντίο. Το τέλος για μια νέα αρχή. Μία νέα αυγή θα μας βρει το πρωί. Οι σκέψεις σου είναι τόσο ανακουφιστικές, τόσο παιδικές. Αυτό το παιδί καλά κρυμμένο μέσα στην ψυχή σου, αλλά ποτέ χαμένο. Είναι εκεί και περιμένει. Πολλοί αυτοί που λησμονούν το παιδί μέσα τους. Αυτήν την σπίθα, τη φλόγα για ζωή. Μη φοβάσαι, αν το χάσεις θα σε βοηθήσω να το βρεις! Ένα τραγούδι χρειάζεται να στο θυμίσει... Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο του κόσμου δε θα μου λείπεις γιατί θα ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου που θα σε ακολουθεί. Δε θα σου λείπω. Σιγοσφύρα το τραγούδι και θα είμαι εκεί να τραγουδήσουμε παρέα...

Αφιερωμένο στην άνοιξη και τα μετεωρολογικά δελτία!

Stranger

The night so dark, the sky so dangerously empty of its usual luminous stars. Cold wind steals my breath while I am walking down the street. A place without sounds or voices. How can I find my path? How can I find the right way without the guidance of the glorious moon? There are not any lights left. I have used them all attempting to catch a glimpse of happiness. Useless. How could I have been such a fool? The northern lights had tricked me, promising a hug, a kiss. It had most surely seem too good to be true. I had been trying...constantly... That star appears to be so far away. I feel alone here... I feel cold here... I do not want to be afraid. I do not want to die...

There is my light, my little dim of light. A warm feeling embraces me so unexpectedly, so mystically. Are thou real? I dunno. Mistakes had been made. I do not know thee. Thou are a stranger in my dreams. Thou offer me thy hand. There has to be a catch. Should I risk once more? I dunno. The only thing I remember is loneliness which has now flee. I do not want to be afraid...

Hello, stranger. Thou remind me of a night-fairy. Thy sparkling, colourful wings are begging me to follow thee into the abyss of the night. Should I trust the abyss? Should I trust thy wings? The answer lies through my soul... Touching thy smooth skins makes everything seem so different. That odd warmness on my soul feels weird no more. Tears are running on my face since I am no longer able to block them inside.

Happiness, is that thee? I believe I can touch thee now. Time had never been right for us to meet, therefore, here I am, trusting all my life in the arms of an angel. I have been a stranger to myself. Now completeness fills me just by a glimpse of his eyes. Two souls fitting together into a perfect piece of light, a unique star far up in the endless universe. Happiness is that thee?

Hello, stranger...Thank thee for saving me, for bringing me back to life. I will be forever as thankful as faithful I will be to thee. I am not a stranger, no. I am yours. Love so complete, so real, consuming and ridiculous. Our brighting star lights my path in the blue night. Even if thou are not by my side, our star will always lead my wandering bark out of the labyrinth.
Ever mine.
Ever thine.
Ever ours...

Βγες στο μπαλκόνι να δεις...

Είναι μία όμορφη νύχτα. Φράση άκρως κατακριτέα για να αρχίσει κάποιος μία ιστορία, ένα κείμενο, ένα δοκίμιο, αλλά ειλικρινά αυτή τη στιγμή δε με απασχολεί και πολύ. Η νύχτα είναι όμορφη. Το πέπλο της δεν είναι μαύρο, δεν είναι γαλάζιο, δεν είναι άσπρο, δεν είναι γκρι. Έχει ένα χρώμα νοσταλγικό… Τα άστρα το διακοσμούν δίνοντάς του ομορφιά και φως που το ζηλεύει ο ίδιος ο ήλιος. Γι αυτό άλλωστε και κάποια στιγμή ο ήλιος θα φέρει τέλος σε αυτήν την όμορφη νύχτα. Νύχτα δροσερή και μυρωδάτη. Ίσως να έβρεχε πριν λίγο… Η μνήμη μου δε φτάνει αυτήν την λεπτομέρεια. Δύο χρόνια πριν… Θυμάμαι αρκετά, όμως όχι όλα. Θυμάμαι αυτά που πρέπει να κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου, όπως τη σημασία αυτής της νύχτας. Ένα βράδυ μοναδικό. Η γαλήνη που με κατέκλυζε τότε με αγκαλιάζει και τώρα, κάτι αρκετά περίεργο και αξιοσημείωτο. Everything happens for a reason and sometimes that reason is just being able to remember, to never forget, to hold a particular moment in your heart, in your soul and never let it go. A reason to remember… Μπορώ να πω ότι όλα τελειώνουν ένα Δεκέμβρη. Μπορώ να πω ότι όλα αρχίζουν έναν Απρίλη. Η άνοιξη είναι στην πλήρη άνθισή της και η χαρά κανενός δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από χειμωνιάτικους σκούφους και παλτό. Άνοιξη, άνοιξη, άνοιξη! Άνοιξη κάποτε ένα βράδυ λυπόμουν, έκλαιγα, θύμωνα. Το θυμάμαι σα χτες… τόσο εκνευρισμένη και τόσο στενοχωρημένη. Τότε, ένα όμορφο, μαγικό, μοναδικό ανοιξιάτικο βράδυ, με βρήκε ένας άγγελος. Ίσως η ονομασία αυτή είναι λάθος. Αλλά πάλι τι είναι ένας άγγελος; Κάποιος μου είχε πει ότι τους αγγέλους που ξέχασαν πώς να πετούν και ζουν ανάμεσά μας τους αποκαλούμε φίλους. Ένας άγγελος, ένας φίλος, με φώτισε με την παρουσία του και μου είπε «Εγώ είμαι εδώ. Mην το ξεχνάς.» Εκείνη τη στιγμή ήταν που άνοιξα την μπαλκονόπορτα και κοίταξα με μάτια δακρυσμένα, όχι από λύπη πλέον, αλλά από συγκίνηση, το ολόγιομο φεγγάρι, τόσο λαμπερό και παραμυθένιο. Εισέπνευσα βαθιά. Οι μυρωδιές της νύχτας και η πρώιμη βροχή με διαπέρασαν, μία αίσθηση απόλυτης δροσιάς. Θα ήταν ψέματα να πω ότι μπορώ να περιγράψω την ολοκληρωτική μαγεία εκείνου το βραδιού. Δεν γνωρίζω ούτε τις απαραίτητες λέξεις, ούτε το σωστότερο τρόπο να εκφραστώ. Γνωρίζω απλά εκείνη την αίσθηση. Αίσθηση απόλυτης γαλήνης και ηρεμίας… Αλήθεια πώς το κατάφερες αυτό; Απλά με ένα τραγούδι, απλά με μια βραδιά…

«Βγες στο μπαλκόνι να δεις το φεγγάρι που φέγγει την πόλη…»

Βγαίνω στο μπαλκόνι, κοιτάω το φεγγάρι και θυμάμαι δύο φιλαράκια με μία ψυχή. :)

Τόσα πέρασαν, τόσα άλλαξαν. Φρουτοσαλάτες μαγειρέψαμε και παραγγείλαμε γλυκούς καφέδες. Φορές που ξεχάσαμε να ανέβουμε στο λεωφορείο. Λόγια που αφήσαμε να πέσουν. Έρωτες που μείναν ίδιοι και μία φίλη που παιδεύεται ακόμη. "Πέρασαν δύο χρόνια;" με ρωτάς. "Ναι, γλυκιά μου, πέρασαν και θα έρθουν κι άλλα!", σου απαντώ. Δεν πιστεύω να βαρέθηκες; Ποιος βαριέται τη ζωή; Ποιος μπορεί να πλήττει με τη μοναδικότητα της κάθε μέρας; Ξέχασες μου φαίνεται τα ντροπαλά σκιρτήματα σου κάθε φορά που έβλεπες το χαμόγελό του. Θυμώνεις, μαλώνεις, χωρίζεις. Όμως ακόμη εδώ είσαι και γελάς! "Γεωργία...", μου δηλώνεις ναζιάρικα, διότι για δήλωση πρόκειται. "Ναι, ναι, ξέρω...σου αρέσει ο Μιχάλης." Σου άρεσε τότε, σου αρέσει και τώρα. Απλά το ξέχασες!

Ξεχάσαμε σκιρτήματα, ξεχάσαμε φίλους, ξεχάσαμε γιορτές, ξεχάσαμε θάλασσες, κατασκηνώσεις και ηλιόλουστες παραλίες.

Μέχρι κι εγώ ξέχασα… Όμως το αίσθημα παραμένει. Η ενσυναίσθηση, η διαίσθηση, όπως θέλεις αποκάλεσέ το, είναι δυνατότερα από οτιδήποτε άλλο. Εκεί, ακόμη και υποσυνείδητα, να μου θυμίσει… Και τώρα είμαι εγώ να αφιερώνω το τραγούδι απλά επειδή νιώθω κι αγαπώ. Ίδια μέρα, ίδια ώρα, ίδια λόγια. Πώς αλλάζει η ζωή και συνάμα μένει ίδια; Νομίζουμε πως αλλάξαμε, πως ωριμάσαμε. Χμμ… Μπορεί να το κάναμε. Αλλάξαμε συνήθειες, αλλάξαμε ζωή. Κι όμως…οι ψυχές μας θα μείνουν πάντα ίδιες, πάντα εκεί…να κοιτούν αιώνια το φεγγάρι...

Ένα φεγγάρι μία βραδιά, σε ‘να μπαλκόνι μία φορά, θυμήθηκα πως μου πες θα 'μαι δω κι εγώ σε άκουσα και άρχισα να ζω… Σε ευχαριστώ μικρέ άγγελε!

Έτσι θυμάμαι. Έτσι συνεχίζω! Δε θα σου το πω. Δε θα σου το θυμίσω! Μερικά πράγματα είναι ωραιότερα όταν μένουν στην αφάνεια. :)

«Βγες στο μπαλκόνι να δεις το φεγγάρι που φέγγει την πόλη και θυμήσου δικές μας στιγμές, δες στα μάτια μου μπογιές που χρωματίζουν θάλασσες…»

Δε σε ξεχνώ…δύο φιλαράκια με μία ψυχή…:)




Αφιερωμένο στα αιώνια φιλαράκια μου. Αυγή περάσαν χρόνια... κι εμείς άλλη μία νύχτα είμαστε εδώ κοντά!;) Γιώτα, γλυκιά κι αγαπημένη μου φατσούλα, με μελωδίες μαγεύεις την κάθε μου μέρα!:) Στράτο σε ευχαριστώ που φέρνεις τη γαλήνη!:)

Αφιερωμένο στη Δέσποινα και στο διαμαντένιο χαμόγελό της!:)

Ακόμη και με 24 λεπτά καθυστέρηση εγώ σας θυμάμαι και σας κρατώ παντοτινά μες την καρδιά μου. Φιλαράκια για πάντα! Διότι δεν είναι ο χρόνος που μετράει, αλλά ο τρόπος που τον αξιοποιείς!

Παραίτηση

Μέσα στη βουή του δρόμου οι σκέψεις μου σβήνουν, χάνονται. Δεν είναι παρά ανούσιες λέξεις. Δεν έχει πλέον μεγάλη σημασία τι σκέφτομαι. Θα ήθελα, έστω μία φορά, να μην είμαι αναγκασμένη να σωπαίνω, να κρύβω τις σκέψεις μου. Περπατώ σε μία άδεια πλατεία προσπαθώντας να γίνω ένα με την πόλη, να απορροφηθώ από τους ήχους της. Προς το παρόν δεν έχω συναντήσει εμπόδιο. Αυτοκίνητα περνούν δίπλα μου με υπερβολική ταχύτητα και καλύπτουν οποιοδήποτε ήχο. Άνθρωποι δεν κυκλοφορούν αυτήν την ώρα στην ενεή πλατεία. Ίσως κάποιοι που γυρνούν αργά στα σπίτια τους έπειτα από μία νύχτα γλεντιού ή κραιπάλης να περάσουν γύρω από τη μικρή πλατεία. Ακόμη και αυτοί δε θα με προσέχουν. Το σκοτάδι με κρύβει ανάμεσα στα πέπλα του και γίνομαι σχεδόν αόρατη. Κάθομαι σε ένα παγκάκι και αφοσιώνομαι στην παρατήρηση των αστεριών. Όλα μοιάζουν τόσο περίπλοκα και τόσο άπιαστα. Βέβαια, αστέρια είναι. Προσπαθώ να σκεφτώ, να βρω τη λογική στο αδύνατο αλλά η βουή δε με αφήνει. Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι βιάζονται σε αυτήν την πόλη. Σκέψεις από εδώ και σκέψεις από εκεί. Προσπαθώ να αφουγκραστώ, να αγγίξω τις σκέψεις που με τριγυρίζουν. Τελικά βρίσκω μερικές δικές μου. Μόνο που δεν είναι σκέψεις, είναι όνειρα. Όνειρα που πέρασαν και με άφησαν μόνη να περιπλανιέμαι, να αναζητώ τον επόμενο προορισμό μου. Νιώθω άχρηστη. Δεν μπορώ να καταλάβω προς τα πού πρέπει να κατευθυνθώ, ποια πορεία να ακολουθήσω. Τη στιγμή που νόμιζα ότι βρήκα την κλίση μου, χανόμουν ξανά. Ίσως φταίει η αναζήτηση της τελειότητας που με χαρακτηρίζει. Ό,τι κι αν αγγίζω γίνεται στάχτη. Ποιο το νόημα να προσπαθώ όταν ξέρω ότι θα αποτύχω; Θυμάμαι να πετυχαίνω. Θυμάμαι τη χαρά της καταξίωσης. Ξεχνάω το σκοπό. Όλοι οι στόχοι που είχα θέσει με άφησαν, με παράτησαν. Όσο κι αν προσπάθησα να τους διατηρήσω ήταν μάταιο. Γι αυτό τώρα περιπλανιέμαι σιωπηλή στους δρόμους της πόλης ψάχνοντας ένα νέο σκοπό, λιγότερο απαιτητικό. Δύσκολο βέβαια καθώς το εύκολο δε με προσελκύει. Νιώθω άχρηστη. Η νύχτα σκεπάζει τα όνειρα που εγώ ακόμη κρατάω φυλακτό. Όνειρα που θα μείνουν όνειρα.

Όνειρο γλυκό και ξένο και παντοτινά χαμένο
Σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα
Πέρασες όπως περνούνε όσα δε θα ξαναρθούνε
Σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα

Ένα σου φιλί

Καλωσορίζω τον Απρίλη με ένα τραγουδάκι όμορφων στιγμών έμπνευσης!

Έλα πιο κοντά, έλα να φύγουμε μακριά
Να πάμε σε ωκεανούς, με οδηγό τους πειρασμούς

Μιλάς σιγά, το άγγιγμά σου είναι φωτιά
Δίπλα στον Αυγερινό, θα σου φωνάξω σ’αγαπώ

Με να σου φιλί εγώ ξενυχτάω
Κάθε μας στιγμή σαν κρασί μεθάω
Με να σου φιλί κόσμος μαγικός
Γίνεται η ζωή δρόμος φωτεινός

Πάρε μ’αγκαλιά, βάλε στις νύκτες πυρκαγιά
Περνάω μες τον καπνό, το πρόσωπό σου για να δω

Η νύχτα ζητά, τα βήματά μας τα γοργά
Τρελός χορός, σε ρυθμούς του ροκ εν ρολ



Αφιερωμένο στην Αυγή. Θυμόμασταν στιγμές με το Μιχάλη... Αυγή δεν γράφω αριστουργήματα σαν εκείνον αλλά προσπαθώ!

Ήταν ένας κιθαρίστας...

«Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς, δεν περνάς…»
Τι όμορφη η αίσθηση του να είσαι παιδί! Δεν υπάρχει καλύτερη ηλικία από την παιδική. Όλα μοιάζουν τόσο όμορφα και τόσο αθώα. Η ζωή είναι παιχνίδι και το μαθαίνουμε παίζοντας, τραγουδώντας, πέφτοντας. Τα πάντα είναι τόσο ρόδινα όταν είσαι παιδί. Δε σε απασχολεί το καυσαέριο, η οικονομική κρίση, ο πόλεμος στο Ιράκ, η Τζούλια, οι διαφημίσεις, ποιος είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Ignorance is bliss!
Όταν είσαι παιδί, και κανείς δεν σου έχει κάνει ακόμα πλύση εγκεφάλου, η φαντασία και η σκέψη σου δεν έχουν φραγμούς. Δε γνωρίζεις τι είναι ο θάνατος ή το λάθος. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν να δικαιολογήσεις τη σκανταλιά που έκανες. Ακόμη και αυτή η σκανταλιά είναι αθώα.
Σαν παιδιά παίζαμε στις λάσπες. Μας ενθουσίαζε η κάθε βόλτα που πηγαίναμε, είτε ήταν στην παιδική χαρά, είτε μία βόλτα στο τετράγωνο. Είναι ωραίο να έχεις την ικανότητα να ενθουσιάζεσαι με τα πιο απλά πράγματα. Είναι αλήθεια υπέροχο. Ως μεγάλοι έχουμε πλέον μάθει να αγνοούμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Γινόμαστε μεταλλικά ρομπότ και ακολουθούμε ρουτίνα και κανόνες. Μπορεί να γίνει πυρηνική έκρηξη και να μην το αντιληφθούμε. Τίποτα πλέον δε μας συναρπάζει, τίποτα δε μας εξιτάρει. Αδιαφορούμε και απαξιώνουμε τα πάντα. Ενώ όταν είσαι παιδί γελάς με εικόνες, με λέξεις, με ένα χαμόγελο.
Δεν είναι περίεργο που ο άνθρωπος αναισθητοποιείται όσο μεγαλώνει; Μικροί όλοι τραγουδούσαμε, χορεύαμε, παίζαμε χωρίς να μας ενδιαφέρει τι θα πει η ομήγυρη. Τόσα μαγικά τραγουδάκια που τραγουδούσαμε μικροί. Ήταν θυμάμαι μία πιπεριά μου μας έκοψε το χέρι, μία βαρκούλα που έβγαινε στο γιαλό κι ένα λαμπρό φεγγαράκι. Παίζαμε «περνά, περνά η μέλισσα» και «πινακοτή». Χαρά μας κατέκλυζε ακόμη και για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Τώρα δεν ενδιαφερόμαστε. Ξυπνάμε, τρώμε, δουλεύουμε, κοιμόμαστε. Τίποτα δε μας συγκινεί, τίποτα δε μας ενθουσιάζει. Παραπονιόμαστε ότι έχουμε κολλήσει σε μία αφόρητη ρουτίνα, όμως αγνοούμε πράγματα που θα μπορούσαν να δώσουν άλλο χρώμα στη μέρα μας. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Αρκεί να ξετρυπώσουμε το παιδί μέσα μας. Όλοι καταβάθος είμαστε αιώνια παιδιά. Ας βρούμε λοιπόν το κομμάτι της παιδικότητάς που χάσαμε ή ξεχάσαμε ή αποφασίσουμε να αγνοήσουμε. Αν γινόμασταν πάλι παιδιά ο κόσμος θα ήταν πιο ευτυχισμένος.

Δε μεγαλώνω λοιπόν. Αν πρόκειται μεγαλώνοντας να χάσω την ικανότητα της χαράς, αν θέλετε της «χαζοχαρουμενιάς», τότε προτιμώ να παραμείνω παιδί. Διότι σαν παιδί βλέπω τον κόσμο με αισιοδοξία και ελπίδα.
Προχωρώ λοιπόν σαν παιδί και στο δρόμο σιγοτραγουδώ για έναν κιθαρίστα…

«Ήτανε ένας κιθαρίστας
Μεγάλος και τρανός αρτίστας
Λέξη δεν ξέρουμε γι αυτόν
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Κι έκανε ένα ταξιδάκι
Κι έβαλε μες το βαλιτσάκι
Δυο ζεύγη κάλτσες δυο κασκόλ
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Κι έβαλε πλώρη στην Αγγλία
Μα η μεγάλη τρικυμία
Τον έριξε εις το Κονγκό
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο
Και η βασίλισσα η Αγγλία
Καθότανε στην παραλία
Κρατούσε ένα παρασόλ
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Έλα εδώ παιδί λευκό
Στη σούβλα να σε φάω ψητό
Με σκόρδα και μαϊντανό
Ντο σι λα σολ φα μι ρε ντο

Στη δύσκολη αυτή στιγμή
αρχίζει ο νιος τη μουσική
Τόσο της άρεσε αυτό
Του λέει θα σε παντρευτώ

Η ιστορία μας αυτή
Μας λέει πως η μουσική
Κάνει το σκλάβο βασιλιά
Ντο σι λα σολ φα μι ρε λα»


Αφιερωμένο στα παντοτινά παιδιά αυτού του κόσμου!

Έμεινα εδώ...

Γυάλινα δάκρυα είχαν γεμίσει τα κεχριμπαρένια μάτια σου, τόσο όμορφα ακόμα και στενοχωρημένα. Με κοιτούσαν παραπονιάρικα και απογοητευμένα. Αυτά τα μάτια, τα τόσο μαγικά και χρυσαφένια, τώρα ήταν κόκκινα και θλιμμένα. Δε με είχαν ξανακοιτάξει έτσι.Δειλά αλλά αποφασιστικά άγγιξες το χέρι μου και το κράτησες σφιχτά.
-Μη φύγεις, μου είπες με σπασμένη φωνή.
Είχα σαστίσει. Δε σε είχα ξαναδεί έτσι. Δε με είχες ξανακοιτάξει έτσι. Δε με είχες ξαναγγίξει έτσι. Το γλυκό προσωπάκι σου, πάντα γεμάτο χαρά και κέφι, τώρα ήταν κόκκινο κι αναστατωμένο. Καθώς μιλούσες τα δάκρυα εγκατέλειπαν τα μάτια κι έτρεχαν αργά στα μάγουλά σου.
-Μη φύγεις, σε παρακαλώ. Σε χρειάζομαι. Δεν μπορείς να μου το κάνεις αυτό.
-Μα..
-Άφησε με να τελειώσω, σε παρακαλώ.
Δεν μπορούσα να μιλήσω. Είχα αφοπλιστεί από το βλέμμα σου. Μπορεί οι απρόσμενες αυτές λέξεις να έβγαιναν από τα χείλη σου αλλά τα μάτια σου ήταν που μιλούσαν. Με στενοχωρούσε να τα βλέπω έτσι.
-Ξέρω ότι είπα πολλά πράγματα, έλεγες με τρεμάμενη φωνή, αλλά δεν τα εννοούσα. Πρέπει να ξέρεις ότι δε τα εννοούσα.
Εδώ έκανες μία μικρή παύση, αλλά συνέχισες να με κοιτάς. Η φωνή σου ακουγόταν διαφορετική. Ίσως επειδή δεν την είχα ξανακούσει έτσι.
-Μη φύγεις. Ό,τι κι αν είπα ό,τι κι αν έκανα δε σήμαινε ότι δε σε θέλω κοντά μου. Ξέρω ότι δεν έχω δικαίωμα να σου ζητάω κάτι τέτοιο, αλλά… Δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς εσένα. Ποιος θα είναι το καθημερινό στήριγμα μου; Ποιος θα είναι εκεί ακόμη κι όταν εγώ δεν τον χρειάζομαι; Ποιος θα μου λέει καλημέρα απλά για να χαμογελάσω;
Τα μάτια σου τώρα ξεχείλισαν και το κλάμα γινόταν όλο και πιο φανερό.
-Συγγνώμη που νόμιζες ότι αδιαφορώ, ό,τι δε σε θέλω δίπλα μου. Συγγνώμη…Μη φύγεις…
Οι λέξεις χάθηκαν μέσα στα δάκρυά σου.
Τότε εγώ χαμογέλασα. Δεν ειρωνευόμουν, ούτε γελούσα, ούτε χαιρόμουν. Έφερα την παλάμη μου στο μάγουλό σου και σκούπισα τα δάκρυα που το μούσκευαν. Εκείνα όμως συνέχισαν να κυλούν καθώς με κοιτούσες μην έχοντας κάτι άλλο να πεις. Τότε εγώ χαμογέλασα, όπως χαμογελάει η μητέρα στο παιδί της που έκανε μία αταξία κι έπειτα έκλαιγε που το μάλωσε. Σου χαμογέλασα με όση στοργή κι αγάπη είχα στην καρδιά μου.
-Δε θα φύγω καρδιά μου, αποκρίθηκα ήρεμα.
-Τι εννοείς; Μα εγώ νόμιζα…
-Δε θα φύγω. Δε θα έφευγα εξαρχής. Πώς θα μπορούσα άλλωστε να φύγω; Να αφήσω τη ζωή μου, του φίλους, το σπίτι μου;
-Αφού μου το είπες. Το είχες αποφασίσεις…, προσπαθούσες να πεις.
-Στο είπα γιατί ήμουν εκνευρισμένη. Δεν ήθελα να σου μιλήσω. Ένιωθα πληγωμένη. Όμως πώς γίνεται να φύγω; Πώς γίνεται να σε αφήσω μόνο σου, να σε αποχωριστώ; Πώς γίνεται να μην ξαναδώ αυτά τα υπέροχα μάτια να χαμογελούν; Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν ειπωθεί, εγώ θα μείνω για πάντα εδώ. Θα είμαι πάντα δίπλα σου.
Δεν μπορούσα να καταλάβω αν τα τελευταία ήταν δάκρυα χαράς ή κατάλειπα των προηγουμένων. Ορμητικά ρίχτηκες στην αγκαλιά μου σφίγγοντας με δύναμη τους ώμους μου. Πέρασα τα χέρια μου γύρω από τη μέση σου κρατώντας σε σφιχτά. Χάιδευες και φιλούσες απαλά τα μαλλιά μου σφίγγοντάς με όλο και περισσότερο. Τι όμορφο και γαλήνιο που ήταν το αίσθημα αυτής της αγκαλιάς.
-Εδώ θα μείνω ψυχή μου, εδώ, ψιθύρισα.

Τότε ξύπνησα. Άνοιξα τα μάτια μου αργά και νωχελικά. Το φαντάστηκα ότι ήταν όνειρο. Ακόμη και κατά τη διάρκεια του, κατά βάθος το ήξερα. Ίσως γι αυτό ήμουν τόσο ήρεμη. Ίσως γι αυτό φερόμουν τόσο απλά. Δεν υπήρχε άγχος, δεν υπήρχε εκνευρισμός.
Τι περίεργα που είναι τα όνειρα. Ονειρευόμαστε πόθους κι επιθυμίες που είναι βαθιά θαμμένα πίσω από τις κλειστές πόρτες του υποσυνείδητού μας. Ακόμη και για όνειρο αυτό ήταν απρόσμενο. Τόσο παραστατικό, τόσο αληθινό και συνάμα τόσο ψεύτικο.
Ανοιγοκλείνω τα μάτια και χαμογελώ ασυναίσθητα. Θυμάμαι… Οι αναμνήσεις δεν είναι πλέον εχθρός. Δεν παραμονεύουν την κάθε στιγμή μου για να με χλευάσουν και να με τιμωρήσουν με την ομορφιά. Θυμάμαι και χαμογελώ.
Θυμάμαι…τις φορές που δε χόρταινες να μου μιλάς. Θυμάμαι…που χρειαζόσουν την καλημέρα μου. Θυμάμαι…που αποζητούσες το χαμόγελό μου. Θυμάμαι…που με χρειαζόσουν. Θυμάμαι…ένα βραδινό μπαλκόνι. Θυμάμαι…που πετούσαμε ψηλά. Θυμάμαι…είχες πει να είμαι καλά μόνο για σένα, για να σε κάνω ευτυχισμένο.
Έμεινα εδώ. Δεν έφυγα ακόμη κι όταν είχα την ευκαιρία. Έμεινα εδώ παρ’ όλο που όλα φαινόντουσαν μαύρα. Έμεινα εδώ κι ας προέβλεπε καταιγίδες το μετεωρολογικό δελτίο. Ήρθαν, κι όμως έμεινα εδώ. Έμεινα εδώ επειδή για κάποιο άγνωστο λόγο πιστεύω σε εσένα. Έμεινα εδώ. Απλά για να είμαι εδώ όταν με χρειαστείς. Ίσως είμαι ανόητη, ίσως… Προσπάθησα να φύγω αλλά δεν τα κατάφερα. Έμεινα εδώ για ό,τι κι αν συμβεί, για ό,τι κι αν λεχθεί. Έμεινα εδώ ακόμη κι αν το όνειρο μείνει όνειρο. Έμεινα και θα μείνω για πάντα εδώ.
Θυμάμαι και χαμογελώ. Ξύπνησα όμορφα σήμερα. Αναμνήσεις και όνειρο χορεύουν με το πρωινό κελάηδημα των πουλιών. Σηκώνομαι και ανοίγω τα παντζούρια με το καθιερωμένο πρωινό μου κέφι. Ο ουρανός είναι γαλανός και ο ήλιος με καλημερίζει με τις φωτεινές ακτίνες του. Θα είναι μία όμορφη μέρα.





Αφιερωμένο στον αδερφό μου. Για μένα αυτός θα είσαι πάντα. Ό,τι δυσκολία κι αν συναντήσουμε, ό,τι κι αν πούμε ο ένας στον άλλο. Ακόμη κι αν δεν ξαναμιλήσουμε ποτέ για μένα θα είσαι πάντα ο αδερφός μου.